Język Padmarański

[Ghoster]

Przedmowa:
Prezentuję wam padmarański, jeden z moich trzech sztandarowych konlangów (tuż obok szangryjskiego oraz imfursyjskiego). Konlang ten uważam za nieskończony, i najprawdopodobniej już go nie skończę, ale odkopałem kilka informacji na temat niego, postanowiłem je uporządkować i opublikować, coby przynajmniej nie umarło na dysku.

Informacje o padmarańskim:
Jeśli kogoś interesują dodatkowe, "techniczne" informacje o języku padmarańskim bądź jego licznych dialektach, może odwiedzić wikipedię, na której udaję, że te dialekty istnieją.

Padmarański posiada ledwie trzy fonemy samogłoskowe, pięć wliczając dyftongi.

Samogłoski:


Dyftongi:

Jako że jednak samogłoski bywają różnie realizowane w zależności od tego czy leżą pod akcentem czy nie bądź czy następują po głoskach faryngalizowanych, praktycznie typowych "samogłosek" jest nieco więcej.

Należy przy tym oczywiście pamiętać, że te wszystkie realizacje są dość ustandaryzowane i wszystkie są jedynie allofonami trzech podstawowych fonemów samogłoskowych. Ich wymowa może się różnić diametralnie od osoby do osoby, a w dialektach często wytwarzają się z tego pseudo-fonemy sprawiając, że niektóre dialekty są o wiele bogatsze w zestaw samogłosek.

Spółgłoski:

• Trójdzielny – Język rozróżnia leksykalnie agensa, stronę doświadczającą oraz dopełnienie zdania przechodniego;
• Alternacyjno-polisyntetyczny – Łączy w sobie cechy alternacyjno-fleksyjne z ograniczonymi możliwościami polisyntetycznymi;
• Lewogłowy – Podmiot frazy (nukleus) znajduje się zawsze na początku; przyimki, przymiotniki oraz inne słowa określające znajdują się po obiekcie określanym;
• Dziewięć przypadków:
  
  • Absolutyw;
  • Intransytyw;
  • Ergatyw;
  • Biernik;
  • Narzędnik;
  • Possesyw;
  • Prepozycjonał;
  • Essyw;
  • Wołacz;
• Szyk zdania:
  
  • SO (w zdaniach imiennych);
  • OSV (podstawowy szyk padmarańskiego);
  • VOS (przy pytaniach);
• Pięć liczb:
  
  • Pojedyncza;
  • Syngulatywna;
  • Mnoga;
  • Podwójna;
  • Zerowa;
• Jeden schemat deklinacyjny;
• Trzy schematy koniugacyjne;
• Dwa rodzaje gramatyczne:
  
  • Męski;
  • Żeński;
• Pięć Trybów:
  
  • Orzekający (oznajmujący);
  • Rozkazujący;
  • Przypuszczający (/tryb nieświadka);
  • Życzący;
  • Miratywny.

Wiem, tych alternacji jest całkiem dużo, i ba, jest ich jeszcze więcej. Otóż wiele rzeczowników może dodatkowo mieć osnowy "CVCC", a także istnieją rzeczowniki, których opończe obejmują dwa rdzenie (tak zwane słowa "dwurdzeniowe", zawierające w sumie nawet do sześciu radykałów), ale ich opończe nie mają już absolutnie żadnych zasad (zazwyczaj są liczbą podwójną złożoną z uproszczonych osnów rzeczowników liczby pojedynczej).

Liczby:
W padmarańskim rzeczowniki bogato odmieniają się przez liczby, bowiem jest ich aż pięć. Pełnią one nieco ważniejszą rolę niż kategoria liczb w językach indoeuropejskich, ponieważ zmiana liczby w padmarańskim zdaniu może implikować nawet zaprzeczenie albo semantyczną zmianę stosunku mówiącego do określanego obiektu.

Liczba Pojedyncza:
Stanowi ona podstawową formę przeważającej większości padmarańskich rzeczowników; opisuje ona obiekty występujące w naturze pojedynczo, jednostki i tego typu osobne podmioty. Mnóstwo padmarańskich rzeczowników jest tak zwanymi "rzeczownikami etymologicznymi", czyli słowami, które od początku swojego istnienia były rzeczownikami (zostały wyderywowane ze rdzeni jako pełnoprawne rzeczowniki), ale obecnie wiele rzeczowników to także dawne imiesłowy czynne oraz bierne. Dla przykładu niegdysiejsza żywotna derywacja imiesłowu czynnego ze rdzeniu „Ĉ-R-J” ‘Atakować, szarżować, niszczyć’, czyli „Ĉatrij” [ʕ̝ʌ̟t͈ɾɪʓ] ‘*Atakujący, *szarżujący’ dzisiaj oznacza ‘1. Żołnierz; 2. Szermierz, bojownik’. Poniżej prezentuję te trzy typy rzeczowników (kolorami zaznaczyłem pokrewieństwo rdzeniowe) oraz grupę nieregularnych, czyli niepochodzących z żadnego rdzeniu:

Etymologiczne Rzeczowniki:	Etymologiczne Imiesłowy Czynne:	Etymologiczne Imiesłowy Bierne:	Rzeczowniki Nierdzeniowe:
„Caŝal” [k͈ʰaˈʆæl] ‘But’	„Acŝil” [ak͈ˈʆi̞l] ‘Podróżnik’	„Accaŝlu” [ak͈ːˈaʆlʊ̝] ‘Wyprawa’	„Anear” [aˈnʲær] ‘Ptak’
„Nasaba” [naˈsabɐ] ‘Podpora’	„Ansub” [anˈsʊ̝b] ‘Stół’	„Naŝsub” [naʆˈsʊ̝b] ‘Stolarz’	„Qear” [q͈ʲær] ‘Drzwi’
„Jafire” [ʓæˈfɪrʲ] ‘Piękny’	„Jusfarei” [ʓʉ̠sˈfarʲ(i̞)] ‘Upiększający’	„Jaŝfurea” [ʓæʆˈfʊ̝rʲa̝] ‘Ozdoba’	„Ĉurfe” [ʕ̝ɵɾfʲ] ‘Kot’
„Munut” [mʊ̝ˈnʊ̝t͈] ‘List’	„Amnat” [amˈnat͈] ‘Goniec’	„Ammint” [amːˈɪnt͈] ‘Wiadomość’	„Anealra” [aˈnʲæɫɾɐ] ‘Kobieta’
„Ludara” [lʊ̝ˈdarɐ] ‘Ciemność’	„Ildar” [ɪlˈdar] ‘Noc’	„Alladru” [alːˈadɾʊ̝] ‘Zaćmienie’	„Geas” [ɟæs] ‘Dżdża’

Liczba Syngulatywna:
Liczba syngulatywna wyraża wszelkie skupiska przedmiotów, ludzi, zwierząt, szarańcze i watahy, armie i tłumy, cukier i sól; bardzo często używana zarówno do rzeczowników niepoliczalnych (wszelkiego rodzaju surowce, dania, napoje) oraz dla podniesienia tonu wypowiedzi (w pewnych kontekstach może mieć wydźwięk pozytywny, w innych negatywny, o czym za chwilę). Oznaczana jest ona poprzez sufiks "-ar" oraz nieznaczne alternacje w opończy liczby pojedynczej. Niektóre nierdzeniowe rzeczowniki mają ten sufiks bazowo i jest on nierozłączny od słowa (nawet w derywacji przez inne liczby).

„Jalidear” [ʓæˈliðʲær] 'Grupa mężczyzn' od „Jalide” [ʓæˈlɪðʲ] 'Mężczyzna';
„Latar” [laˈt͈ʰar] ‘Mleko’;
„Mar” [mar] ‘Sól’;
„Amar” [aˈmar] ‘Jezioro’ od „Amu” [aˈmʊ̝] ‘Woda’;
„Canear” [k͈aˈnʲær] ‘Żywność, pój’ (to słowo jest na tyle interesujące, że pochodzi ze rdzeniu „C-Ne-R”, zatem fonem /r/ robi tutaj na dwa etaty - oznacza zarówno spółgłoskę rdzeniową jak i jest uznawane za sufiks liczbowy).

Za pomocą tej liczby można oddawać szacunek bądź dodać wagi jakiejś większej grupie osób:

„Azzimar” [azːˈimar] ‘Szanowna szlachta’ od „Azzim” [azːˈɪm] ‘Zamożny, bogaty’;
„Ĉatraijar” [ʕ̝ʌ̟t͈ˈɾajʓær] ‘Armia’ od „Ĉatrij” [ʕ̝ʌ̟ˈt͈ɾɪʓ] ‘Żołnierz’;
„Artar” [aɾˈt͈ʰar] ‘Wataha’ od „Art” [aɾt͈] ‘Wilk’ (zamiast typowego "Artan" [aɾˈt͈ʰan] ‘Wilki’);
„Inqatar” [ɪnˈq͈ʰat͈ar] ‘Skecz, przedstawienie komediowe’ od „Inqait” [ɪnˈq͈ʰajt͈] ‘Żart, dowcip’;
„Jameaþar” [ʓæˈmʲæθar] ‘Gwiazdy (domyślnie: wszystkie na niebie)’ od „Jameaþ” [ʓæˈmʲæθ] ‘Gwiazda’.

Ale liczba syngulatywna może mieć też wydźwięk negatywny - wszystko zależy tutaj w sumie od tego, czy słowo ma "wbudowany" wydźwięk pozytywny, czy negatywny - użycie liczby syngulatywnej po prostu ten efekt potęguje:

„Arjadar” [aɾˈʓædar] ‘Bandyci, rzezimieszki’ od „Arjad” [aɾˈʓæd] ‘Bandyta, przestępca’;
„Qileajar” [q͈iˈʎæʓær] ‘Ciżba, motłoch’ od „Qileaj” [q͈iˈʎæʓ] ‘Pies’;
„Apŝarar” [ap͈ˈʆærar] ‘Wieśniactwo, plebejstwo’ od „Apŝar” [ap͈ˈʆær] ‘Wieśniak’;
„Ĉeiscadar” [ʕ̝ʲɪsˈk͈ʰadar] ‘Górnicy (pejoratywny wydźwięk)’ od „Ĉeiscad” [ʕ̝ʲɪsˈk͈ʰad] ‘Brud, rozkład, stęchlizna’;
„Qaŝanar” [q͈aˈʆænar] ‘Służba, słudzy, niewolnicy’ od „Qaŝan” [q͈aˈʆæn] ‘Sługa, niewolnik’.

Liczba Mnoga:
Liczba mnoga służy, cóż, określaniu tego, że jakiś konkretny obiekt występuje w większej, zazwyczaj możliwie policzalnej ilości.

„Azsanan” [azˈsanan] ‘Drzewa’ od „Zasan” [zaˈsan] ‘Drzewo’;
„Ucmutan” [ʊ̝k͈ˈmʊ̝t͈an] ‘Liście’ od „Ucmati” [ʊ̝k͈ˈmat͈i] ‘1. Liść; 2. Lekki, zwiewny, łatwo spadający’;
„Ađeragean” [aðˤˈraɟæn] ‘Błędy, pomyłki’ od „Ðearage” [ðˤʌ̟ˈraʝ] ‘Błąd, pomyłka’;
„Arban” [aɾˈban] ‘1. Ojcowie; 2. Przodkowie, wcześniejsze pokolenia’ od „Arb” [aɾb] ‘Ojciec’ (ten jest nieregularny);
„Nadran” [nadˈɾan] ‘1. Matki; 2. Ogół matek i ciotek w rodzinie’ od „Nadra” [nadˈɾɐ] ‘Matka, rodzicielka’ (ten też, za to pochodzi z rdzeniu „N-D-R” ‘Rodzić, wydawać na świat’).

Liczba Podwójna:
Liczba podwójna służy do określania wszystkich obiektów występujących dwójkami, podwójnie-skonstruowanych urządzeń, par ludzi bądź organów.

„Aclaitum” [ak͈ˈlajt͈ʊ̝m] ‘Para rękawic, karwaszów’ od „Calit” [k͈aˈlɪt͈] ‘1. Rękawica; 2. Karwasz’;
„Asnêurum” [asʲˈnʲʉ̠rʊ̝m] ‘Dwójka Bliźniąt’ od „Saneur” [sʲaˈnʲʉ̠r] ‘Bliźniak’;
„Usimum” [ʊ̝ˈsimʊ̝m] ‘Nogi’ od „Usim” [ʊ̝ˈsɪm] ‘Noga’;
„Atẑanum” [at͈ˈzˤɑnʊ̝m] ‘Nerki’ od „Taẑan” [t͈aˈzˤɑn] ‘Nerka’ (warto wspomnieć, że to słowo oznacza także 'fasolę');
„Naqeum” [naˈq͈ʲʉ̠m] ‘Wargi’ od „Naqei” [naq͈ʲi̞] ‘Warga’.

„Ailŝum” [ajlˈʆʉ̠m] ‘Oczy’ od „Ailŝ” [ajlʆ] ‘Oko’;
„Uldum” [ʊ̝lˈdʊ̝m] ‘Ręce’ od „Uldu” [ʊ̝lˈdʊ̝] ‘Ręka’;
„Abĉeadeum” [abˈʕ̝ʲæðʲʉ̠m] ‘Jądra’ od „Baĉeade” [baˈʕ̝ʲæðʲ] ‘Jądro’;
„Axmuzeum” [aħˈmʊ̝zʲʉ̠m] ‘Mózg’ od „Axmuze” [aħˈmʊ̝zʲ] ‘Półkula mózgu’;
„Aseĉutum” [asʲˈʕ̝ɵt͈ʊ̝m] ‘Okulary’ od „Seaĉut” [sʲæˈʕ̝ɵt͈] ‘Szkło’.

„Aĉtaixum” [aʕ̝t͈ʰajħɵm] ‘Płuca’ od „Ĉatix” [ʕ̝ʌ̟ˈt͈ʰɪħ] ‘Płuco’;
„Ittairicum” [ɪt͈ˈt͈ʰajrik͈ʊ̝m] ‘Nogawki’ od „Ittirca” [ɪt͈ˈt͈ʰɪɾk͈ɐ] ‘Nogawka’;
„Aŝqeaizum” [aʆˈq͈ʲæjzʊ̝m] ‘Nożyczki’ od „Ŝaqqêiz” [ʆæq͈ʲːˈi̞z] ‘Ostrze’;
„Ammarrum” [amːˈaʀɾʊ̝m] ‘Pośladki’ od „Ammarra” [amːˈaʀɾɐ] ‘Pośladek’;
„Sagatirum” [saˈgat͈irʊ̝m] ‘Powrót i ponowne odejście’ od „Sagatira” [saˈgat͈irɐ] ‘Powrót’ (bardzo umowne słowo, w wysokim padmarańskim uznawane za potoczne).

Liczba podwójna może także tworzyć nowe słowa z dwóch już istniejących, prezentując ich połączenie logiczne; takich słów nie ma dużo, toteż nie ma faktycznych reguł wobec ich tworzenia:

„Alrinateum” [alˈɾinaθʲʉ̠m] ‘Horyzont’ od „Alr” [alɾ] ‘Ziemia, ląd’ i „Natea” [naˈθʲa̝] ‘Niebo’;
„Arbanadrum” [aɾˈbanadɾʊ̝m] ‘Rodzice’ od „Arb” [aɾb] ‘Ojciec’ i „Nadra” [nadˈɾɐ] ‘Matka’;
„Namqairum” [namˈq͈ʰajɾʊ̝m] ‘Słońce i Księżyc’ od „Nam” [nam] ‘Słońce’ i „Qaira” [q͈ajˈɾɐ] ‘Księżyc’;
„Arjildarum” [aɾˈʓi̞ldarʊ̝m] ‘Doba’ od „Arj” [aɾʓ] ‘Dzień’ i „Ildar” [ɪlˈdar] ‘Noc’;
„Lirtabum” [lɪrˈt͈ʰabʊ̝m] ‘Moralność’ od „Lir” [lɪr] ‘Dobro’ i „Tab” [t͈ʰab] ‘Zło’;
„Murfandum” [mʊ̝ɾˈfanˈdʊ̝m] ‘Pora obiadowa’ od „Murfa” [mʊ̝ɾˈfa] ‘Obiad’ i „Andu” [anˈdʊ̝] ‘Czas’;
„Jalidqêaneum” [ʓæˈlɪðʲq͈ʲænʲʉ̠m] ‘Małżeństwo’ od „Jalide” [ʓæˈlɪðʲ] ‘Mężczyzna’ i „Qeanea” [q͈ʲæˈnʲa] ‘Żona’.

Liczba Zerowa:
Liczba zerowa prezentuje głównie pojęcie nieobecności ani jednego elementu danego rzeczownika (jego niebyt, nieistnienie, brak). Może to służyć przekazywaniu informacji, iż czegoś jest dosłownie zero, bądź też czegoś się nie ma (tak właśnie w padmarańskim tworzy się przeczenia rzeczowników). Liczba zerowa posiada zazwyczaj swoją własną opończę samogłoskową, niemniej w każdym wypadku słowo w liczbie mnogiej jest okalane cyrkumfiksem „i- -i”; należy przy tym zaznaczyć, że o ile ostatnie „-i” wciąż podlega zasadom pauzy (to jest: nie powinno być wymawiane na końcu zdania), to cyrkumfiks zaczyna się od nieortograficznego, choć zawsze wymawianego zwarcia krtaniowego! Służy to zapobiegnięciu elizji po innych samogłoskach, ergo zapobiegnięciu zlania się zdań twierdzących z przeczącymi w niektórych sytuacjach.

„Igemari” [ʔɪʝˈmari] ‘Brak owiec/stada’ od „Geamar” [ɟæˈmar] ‘Owca’;
„Iqazeauni” [ʔiˈq͈ʰazʲa̝wni] ‘Brak mieczy’ od „Aqzeun” [aq͈ˈzʲʊ̝n] ‘Miecz’;
„Itmari” [ʔɪt͈ˈmari] ‘Brak młotków’ od „Tamar” [t͈aˈmar] ‘Młotek’;
„Icĉarajji” [ʔɪk͈ˈʕ̝ɑraʓːi̞] ‘Stan pokoju’ od „Caĉaraja” [k͈aˈʕ̝ɑraʓa̝] ‘Ofensywa, atak’;
„Inealri” [ʔiˈnʲælɾi] ‘Brak kobiet’ od „Anealra” [anʲælɾɐ] ‘Kobieta’ (i znów: nieregularne słowo).

Liczba zerowa jest jednym z dwóch podstawowych sposobów na tworzenie zaprzeczeń w padmarańskim. Jeśli zaprzeczany jest rzeczownik, zawsze należy używać liczby zerowej, o czym szerzej potem.

W klasycznym padmarańskim występuje dziewięć przypadków:

• Absolutyw – „Arqare” [aʀˈq͈ʰarʲ] ‘Doznający, odczuwający’
• Intransytyw – „Raĵat” [raˈʝˤɑt͈] ‘Wykonawca, sprawca, decydent’
• Ergatyw – „Jamein” [ʓæˈmʲi̞n] ‘Źródło, początek’
• Biernik – „Arrapsa” [aʀˈɾap͈sɐ] ‘Biorca, cel’
• Narzędnik – „Ĉateibu” [ʕ̝ʌ̟ˈθʲi̞bʊ̝] ‘Narzędzie’
• Possesyw – „Anxeite” [anˈħʲɪθʲ] ‘Właściciel’
• Prepozycjonał – „Sazaluma” [saˈzalʊ̝mɐ] ‘Następstwo, kontynuacja’
• Essyw – „Algeire” [alˈʝɪrʲ] ‘Kształt, forma’
• Wołacz – „Samaxeura” [samaħʲɵrɐ] ‘Wezwanie, przywołanie’

Przypadki te są bardzo proste w konstrukcji, bowiem ich pochodzenie jest czysto-aglutynacyjne i nawet dzisiaj, z niewielkimi wyjątkami bądź pewnymi założeniami, można to w nich dojrzeć, bowiem końcówki wydają się być połączeniami "ogólnego wyglądu każdego przypadku" (czyli jakiejś charakterystycznej jego cechy fonetycznej, jak choćby "-se-" dla essywu bądź "-t-" dla possesywu) oraz końcówek liczb, z którymi odrobinę się zlały na przestrzeni wieków.

Mimo swojej względnej prostoty przypadki ochoczo giną w dialektach do tego stopnia, że, wyłączając klasyczny padmarański, językiem z największą ich liczbą jest mowa Samĉanu, w której ostało się ich sześć, podczas gdy większość dialektów saszmarańskich i lażadyjskich ma ich nie więcej niż cztery. Południowo-lażadyjski nie rozróżnia za to żadnych przypadków, choć ich pozostałością jest sufiks określający pochodzący z padmarańskiego intransytywu.

Absolutyw:
Jest to podmiot w zdaniach nieprzechodnich, w których przekazuje on informację na temat bierności strony doświadczającej wobec czasownika. Obejmuje on zatem wszystkie czasowniki statyczne (o opończy "CaCuCna") oraz większość czasowników dynamiczno-statycznych (z osnową "CaCiCna"), co może być pomocne w odgadnięciu tego jak bardzo "aktywny wobec podmiotu" jest dany czasownik.


„Ansubu apeur qileaj atfumna.”
[anˈsʊ̝bʊ̝‿p͈ʲʉ̠ɾ q͈iˈʎæʓ at͈ˈfʊ̝mnɐ]
_{{stół^PRE pod pies^ABS leżeć^3SG}}
‘Pies leży pod stołem’


„Ceifanan ahracnisa maturin.”
[k͈ʲi̞ˈfanan ahˈɾak͈nisa maˈt͈ʰʊ̝rɪn]
_{{starzec^ABS-PL decydować^3PL mądry^ADJ}}
‘Starcy mądrze decydują’

Intransytyw:
W podstawowych konstrukcjach jest on po prostu podmiotem w zdaniach nieprzechodnich, gdzie wskazuje na aktywność, którą niesie ze sobą czasownik (obejmuje zatem wszelkie czasowniki dynamiczne (CaCaCa) oraz niewielką część czasowników dynamiczno-statycznych, wobec których nie ma określonych reguł w padmarańskim).


„Anealrun aj‘ateu ammarfu ibei.”
[aˈnʲælɾʊ̝n aʓˈʔaθʲʉ̠‿mːaɾˈfʊ̝‿bʲi̞]
_{{kobieta^INT gotować^3SG-F kuchnia^PRE w}}
‘Kobieta gotuje w kuchni.’


„Subanu ibei ĉatraijan atlaŝnisa.”
[sʊ̝ˈbanʊ̝‿bʲi̞ ʕ̝ʌ̟t͈ˈɾajʓæn at͈ˈlaʆnisɐ]
_{{pole-bitwy^PRE w żołnierze^INT-PL czekać^3PL}}
‘Żołnierze czekają na polu bitwy.’

Ergatyw:
Jest on rozumiany powszechnie jako agens, czyli podmiot w zdaniu przechodnim, stronę, która jest bardziej aktywna w sytuacji jaką opisuje czasownik.


„Taĉaticari aneara acneirna.”
[t͈aʕ̝ʌ̟ˈt͈ik͈ari‿ˈnʲæra‿k͈ˈnʲi̞ɾnɐ]
_{{^3SG-POSSmłode^ACC-PL ptak^ERG karmić^3SG}}
‘Ptak karmi swoje młode.’


„Naqeanea nasemijnu.”
[naq͈ʲæˈnʲæ nasʲˈmɪʓnʊ̝]
_{{^1SG-POSSżona^{ERG 1SG-ACC}kochać^3SG-F}}
‘Moja żona mnie kocha.’

Biernik:
Biernik jest po prostu szeroko rozumianym pacjensem, czyli orzeczeniem w zdaniu przechodnim (bądź: obiektem, który zazwyczaj nie koreluje bezpośrednio z czasownikiem na poziomie logicznym).


„Cadami nibliđa nablađama.”
[k͈aˈdami nɪbˈlidˤʌ̟ nabˈladˤʌ̟mɐ]
_{{niedźwiedź^ACC myśliwyERG polować^{3SG-Past.Perf.}}}
‘Myśliwy upolował niedźwiedzia.’

Jako że podstawowym szykiem padmarańskiego jest OSV, dopełnienie wędruje przed podmiot zdania. Natomiast jeśli chcemy w zdaniu użyć dwóch dopełnień, to drugie usadawia się po przeciwnej stronie wyrażenia, to jest za orzeczeniem:


„Taĉtaicani arba ancimna seadi alcitna.”
[t͈aʕ̝ˈt͈ʰajk͈ani‿ˈɾba‿nˈk͈ima sʲæˈdɪ‿lˈk͈ɪt͈nɐ]
_{{^3SG-POSSdzieci^ACC-PL ojciec^ERG uczyć^3SG wszystko^ACC umieć^3SG}}
‘Ojciec uczy swoich dzieci wszystkiego co umie.’

Narzędnik:
Służy do określania obiektu używanego jako narzędzia (fizycznego bądź wyobrażeniowego) ku osiągnięciu czegoś. Jako iż narzędnik nie obejmuje żadnej z podstawowych ról morfosynktatycznych, należy też wspomnieć gdzie w zdaniu powinien się on znajdować; otóż (zazwyczaj) pozycjonuje się on tuż przed czasownikiem, ale bezpośrednio po nim także może.


„Ŝari acraicumra acnearin.”
[ʆæˈri‿k͈ˈɾajk͈ʊ̝mɾa‿k͈ˈnʲærɪn]
_{{ryż^ACC-SL pałeczki^INS-DL jeść^1PL}}
‘Jemy ryż pałeczkami.’


„Aqai taĉatarama aqzeunara.”
[aˈq͈ʰaj t͈aʕ̝ʌ̟ˈt͈ʰarama‿q͈ˈzʲʉ̠narɐ]
_{{głowa^{ACC 3SG-POSS}ciąć^{PAST.PERF-3PL} miecz^INS}}
‘Ścięli mu głowę mieczem.’

Possesyw:
Przekazuje on informację na temat posiadacza jakiegoś innego rzeczownika, zatem tyczy się obiektu posiadającego. Używa się go raczej z osobami żywymi (faktycznie *posiadającymi* coś), podczas gdy dla obiektów nieżywotnych/sytuacji umównych używa się raczej przyimków (choć w dialektach lażadyjskich possesyw jest znacznie bardziej produktywny).


„Anta samaran arribat.”
[anˈt͈ʰa saˈmaran aʀˈɾibat͈]
_{{3SG^ABS korona^INT władca^POSS}}
‘Oto korona króla.’


„Seaira lacar lacaran aseirat.”
[sʲæjˈɾa laˈk͈ʰaɾ laˈk͈ʰaran aˈsʲirat͈]
_{{ten^3SG-F planeta^ABS planeta^INT bóg^POSS}}
‘Ta planeta jest planetą Boga.’

Prepozycjonał:
Jest on używany w korelacjach z różnymi przyimkami


„Arzan atcatsun nussibu anbu.”
[aɾˈzan at͈ˈk͈ʰat͈sʊ̝n nʊ̝sːˈibʊ̝‿nbʊ̝]
_{{książka^INT-PL stać^3PL półka^PRE na}}
‘Książki leżą na półce.’


„Aqin latalsarei sai lafaru dei.”
[aˈq͈ɪn laˈt͈ʰalsarʲi saj laˈfarʊ̝ ðʲi̞]
_{{głowa^INT-PL pływać^{3PL-Past.Perf.-OPT.Mood} FUTURE krew^PRE z}}
‘„Głowy popłyną wraz z krwią”.’ - Padmarańskie powiedzenie/okrzyk oznaczający, że atakujący przygotowują się do ataku podczas którego będzie tyle krwi, iż odcięte głowy będą płynąć (drogami, ulicami) razem z nią.

Essyw:
Prezentuje on konstrukcję wyrażenia przysłówkowego bądź, inaczej, przybierania formy jakiegoś obiektu. Czasami może zastępować znane nam konstrukcje z przymiotnikiem.


„Anti ceamata saburase.”
[anˈt͈i k͈ʲaˈmat͈a saˈbʊ̝rasʲ]
_{{to^ACC robić^{3SG-Past.Perf.} mistrz^ESS}}
‘Zrobił to mistrzowsko.’


„Zu zarbase.”
[zʊ̝ zaɾˈbasʲ]
_{{2SG^{ABS 2SG.POSS}ojciec^ESS}}
‘Jesteś jak twój ojciec.’

Wołacz:
Używany przy zwrotach bezpośrednich.


„Arbu!”
[aɾˈbʊ̝]
_{ojciec^VOC}
‘Ojcze!’


„Aseiru, anei aqsêililrei.”
[aˈsʲirʊ̝ - aˈnʲi̞‿q͈ʲˈsʲililɾʲi̞]
_{{bógVOC, 1SG^ACC słuchać^2SG-OPT.Mood}}
‘Boże, wysłuchaj mnie.’

Warto zwrócić uwagę na specjalny symbol występujący przed słowem postawionym w wołaczu - jest to padmarański sposób zaznaczania zwrotu do kogoś/wezwania kogoś.

Czasowniki w padmarańskim dzielą się na trzy podstawowe grupy:

• Dynamiczne: Przyjmują one osnowę „CaCaCa”;
• Dynamiczno-statyczne: Przyjmują one osnowę „CaCiCna” lub „CaCiCnêa”, jeśli ostatni radykał jest miękki;
• Statyczne: Przyjmują one osnowę „CaCuCna” lub „CaCuCnêa”, jeśli ostatni radykał jest miękki.

Czym się te grupy różnią? Cóż, przede wszystkim z każdego rdzeniu można wyciągnąć maksymalnie trzy czasowniki i, cóż, to są właśnie te ich trzy formy, które są rozróżnialne specjalnym znakiem na ogonie słowa. Tak czy inaczej czasowniki dynamiczne

Koniugacja w czasie teraźniejszym:

Koniugacja I - Dynamiczna:


Koniugacja II - Dynamiczno-statyczna:


Koniugacja III - Statyczna:

Koniugacja w czasie przeszłym:

Koniugacja I - Dynamiczna:


Koniugacja II - Dynamiczno-statyczna:


Koniugacja III - Statyczna:

Czasy:
W padmarańskim istnieją właściwie tylko dwa czasy: przeszły (o opończach „CaCaC-”, „CaCiCn-” oraz „CaCuCn-”) oraz nieprzeszły (de facto teraźniejszy, o opończach „aCCaC”, „aCCiCn-” oraz „aCCuCn-”). I od tych dwóch rodzaji opończ, poprzez przyrostki, przedrostki czy jakieś inne dziwne partykuły tworzy się różne konstrukcje czasowo-trybowe. Chyba najlepiej będzie jak po prostu je wypiszę. Najbardziej podstawową formą czasownika w padmarańskim jest czas przeszły osoby trzeciej liczby pojedynczej rodzaju męskiego (ta forma jest też odpowiednikiem szeroko pojmowanego "bezokoliczniku", zatem występuje w słownikach jako baza słowa).

Skoro zatem czas przeszły jest podstawową formą czasowników, zacznijmy od niego:

Czas przeszły niedokonany/niedokreślony:

„Caŝali ẑanei untiru lei.”
[k͈aˈʆæli zˤʌ̟nʲi̞‿nˈt͈irʊ̝ ʎi̞]
_{{iść^1SG-Past. dzisiaj wiec^PRE do}}
‘Poszedłem dzisiaj na wiec.’

Forma najprostsza jaka tylko może być. Jeśli natomiast chcemy zwrócić uwagę na to, iż akcja została zakończona, to dla czasu przeszłego dokonanego stosujemy po prostu sufiks "-ma" na końcu czasowniku.

Czas przeszły dokonany:

„Aqleiji muvqeiba ŝacatama juna tadareignainma.”
[aq͈ˈɮʲi̞ʓi̞ mʊ̝vˈq͈ʲi̞ba ʆæˈk͈ʰat͈ama ʓʉ̠na t͈aˈdarʲi̞gnajnmɐ]
_{{pies^ACC-PL młodzienieć^ERG zabić^PAST.PERF ponieważ ^3SG-ACCzagrażać^{3PL-ERG-Past.Perf.}}}
‘Młodzieniec zabił psy, ponieważ mu zagroziły.’

Ta forma jest jednak względnie rzadka w padmarańskim - jeśli to naprawdę nie jest ważne dla kontekstu, sufiksu tego tam nie będzie. Można zatem wysnuć konkluzję, iż padmarański dzieli aspekty czasu przeszłego raczej na "ogólny przeszły" i "dokonany", niż "niedokonany" i "dokonany". To, że padmarański jest pod względem odmiany czasowników bardzo aglutynacyjny widać będzie lepiej gdy weźmiemy się za czasy ciągłe:

Czas przeszły ciągły niedokonany:

„Ẑeima ahnu anbu catarufi ursaleali.”
[ʑˤɪma‿hˈnʊ̝‿nbʊ̝ k͈aˈt͈ʰarʊ̝fi‿ɾsaˈʎæli]
_{{kiedy^PAST.PERF końPRE na jazda^{ACC-SL PAST.CONT}lubić^1SG-Past.}}
‘Kiedyś lubowałem się w jeździe na koniu.’

Czas przeszły ciągły dokonany:

„Actarara seiĉa urŝacatama.”
[ak͈t͈ʰarara sʲi̞ʕ̝ʌ̟‿ɾʆæk͈ʰat͈amɐ]
_{{ludność^ERG-SL cały ^Past.Cont.zabijać^{3SG-Past.Perf.}}}
‘Zabijał całą ludność (już tego nie robi).’

Ot, zwykła aglutynacja: przedrostek "ur-" oznaczający czas ciągły (tylko przeszły), rdzeń czasowniku czasu przeszłego, odmiana przez osobę w czasie przeszłym "-a" oraz przyrostek czasu dokonanego "-ma".

Przejdźmy zatem do czasów teraźniejszych, które zresztą wcale jakoś ciekawsze od tych przeszłych nie są. Główna różnica to alternacja czasowniku oraz jego nieco inna odmiana.

Czas teraźniejszy nieokreślony:

„Ẑei ta‘umean aqpaja ĉei nul muta‘amei zeiman asganeda.”
[ʑˤɪ t͈aˈʔʊ̝mʲæn aq͈ˈp͈ʰaʓæ ʕ̝ʲi̞ nʊ̝l mʊ̝ˈt͈ʰaʔamʲi̞ zʲi̞ˈman asˈganʲdɐ]
_{{kiedy członek-rodziny^INT umierać^3SG i więc rodzina^ACC-SL reszta^INT płakać^3SG-SL}}
‘Gdy członek rodziny umiera, reszta rodziny płacze.’

Tego czasu używa się uniwersalnie - jako czasu ogólnego, ciągłego, momentowego i tak dalej. Można za to utworzyć jego "wersję" ciągłą, którą tworzy się z kolei konstrukcją ze specjalnym czasownikiem o znaczeniu "mieć w zwyczaju/porabiać" oraz czasownikiem właściwym w formie pseudo-bezokolicznikowej (czas przeszły osoby trzeciej, liczba i rodzaj zależą już od podmiotu):

Czas teraźniejszy ciągły:
„Atreai‘eana asbanei ma‘ata arju ibei.”
[at͈ˈɾʲæjʔʲæna‿sˈbanʲi̞ maˈʔat͈a‿ɾˈʓʉ̠‿bʲi̞]
_{{kwiatek^ERG-PL porabiać^1SG nawadniać^3SG-M dzień^PRE w}}
‘Codziennie podlewam kwiatki.’

Czasy przyszłe są trochę bardziej interesujące. Tworzy się je poprzez najróżniejsze konstrukcje w zależności od używanych czasowników (dużą rolę odgrywa tutaj znaczenie semantyczne). Podstawowy czas przyszły tworzy się poprzez serię partykuł.

Czas przyszły prosty:

„Acŝali gei ravuteu lei.”
[ak͈ˈʆæli ʝi̞ raˈvʊ̝θʲʉ̠ ʎi̞]
_{{iść^1SG PART^FUTURE praca^PRE do}}
‘Pójdę do pracy.’

Jeśli mówimy o jakimś określonym, zdecydowanym zamiarze/zdarzeniu, które wydarzy się na pewno, możemy ominąć tę partykułę i użyć jakiegoś okoliczniku czasu. Sytuacja jest tu zresztą analogiczna do polskiego

Czas przyszły definitywny:
„Aitum alpajin.”
[ajˈt͈ʰʊ̝m alˈp͈ʰaʓi̞n]
_{{jutro bić-się^1PL}}
‘Jutro się bijemy.’

Jeżeli chcemy wyrazić swego rodzaju chęć oraz zamiar co do przyszłych działań, należy wówczas użyć czasowniku "chcieć" w czasie teraźniejszym wraz z dodatkową partykułą czasu przyszłego.

Czas przyszły wolencyjny:

„Turmeizi aĉrêimni ceu fadeilna.”
[t͈ʊ̝ɾˈmʲi̞zi‿ʕ̝ʲˈɾʲi̞mni k͈ʲʉ̠ faˈðʲi̞lnɐ]
_{{Turmiza^ACC chcieć^1SG PART^FUTURE odwiedzić^3SG-M}}
‘Chcę odwiedzić Turmizę.’

By wyrazić czas przyszły ciągły wystarczy użyć wcześniej poznanego czasowniku "porabiać" i użyć go z partykułą powyższą.

Czas przyszły ciągły:

„Saŝamuru lea bisbarase asbanei ceu ravatea.”
[saˈʆæmʊ̝rʊ̝ ʎæ bɪsˈbarasʲ æsˈbanʲi̞ k͈ʲʉ̠ raˈvaθʲa̝]
_{{zima^PRE w-czas rusznikarz^ESS porabiać^1SG PART^FUTURE pracować^3SG}}
‘W zimie będę pracował jako rusznikarz.’

Tryby:

W padmarańskim istnieje pięć podstawowych trybów czasowniku:

Tryb oznajmujący:
Tłumaczyć chyba nie muszę, tryb informujący o czymkolwiek rozmówca chce powiedzieć.

„Aŝŝicti Imfurusa ŝai aslimna.”
[aˈʆːik͈t͈ɪ‿mˈfʊ̝ɾʊ̝sa ʆæj asˈlɪmnɐ]
_{{zabity^ESS Imfursyjczyk^ERG każdy powinien^3SG}}
‘Każdy Imfursyjczyk powinien zostać zabity.’

Tryb rozkazujący:

Każdy z trzech rodzajów czasowników posiada swoją własną opończę dla trybu rozkazującego. Tryb ten rozróżnia liczbę pojedynczą, mnogą oraz podwójną, ale, dość logicznie zresztą, syngulatywnej oraz zerowej nie. Jeśli odzywamy się do syngulatywnej grupy owiec, to używamy po prostu liczby mnogiej.


„Nađaqna xarajar afteidu uze.”
[naˈdˤɑq͈na ħʌ̟ˈraʓæar afˈθʲi̞du‿zʲi̞]
_{{^1SG-GENoddać^IMP klucz^SL-ACC mieszkanie^PRE do/dla}}
‘Oddaj mi klucze do mieszkania.’

Tryb przypuszczający:
Tryb przypuszczający (używany także jako coś w stylu trybu nieświadka) wyraża możliwość bądź niepotwierdzoną informację. Tworzy się go poprzez partykułę "alda", która, zaskakująco, odmienia się razem z czasownikiem "móc" (który, nawiasem, zawsze stoi w czasie przeszłym).


„Pul cei madiŝnêa allei aldi talicni.”
[p͈ʊ̝l k͈ʲi̞ maˈdiʆnʲæ‿ʎːi̞‿lˈdi t͈aˈlɪk͈ni]
_{{tutaj z wyprowadzić-się jeśli PART^COND móc^1SG}}
‘Wyprowadziłbym się stąd, gdybym tylko mógł.’

Tryb życzący:
Padmarański posiada tryb życzący, który wyraża się poprzez użycie zaimku osobowego (który zazwyczaj jest omijany) z dodatkowym sufiksem "-ĉeu". Konstrukcję tę wyraża się w alternacji nieprzeszłej.

„Zuĉeu tacbata, muclaru.”
[zʊ̝ˈʕ̝ʲʉ̠ t͈ak͈ˈbat͈a mʊ̝k͈ˈlarʊ̝]
_{{2SG^{ERG-OPT 3SG-ACC}pokonać przyjaciel^VOC}}
‘Obyś go pokonał, przyjacielu.’

Tryb miratywny:
Tryb miratywny służy wyrażaniu zaskoczenia mówiącego wobec wypowiadanej treści.

„Ha acematilŝin?”
[ha‿k͈ʲˈmat͈ɪlʆi̞n]
_{{co robić^2SG-MIR}}
‘Cóż ty wyprawiasz?.’

Ciekawostki na temat padmarańskiego:

• Klasyczny padmarański nie rozróżnia słów ‘Jeść’ oraz ‘Pić’ - posiada tylko ogólne „Caneara” ‘Spożywać’. W dialektach często można się spotkać z dodatkowym słowem „Amata” ‘Pić’, które etymologicznie pochodzi od wody;
• „Rabbaj” [rabːˈaʓ] ‘Jabłko Adama’, oznacza dosłownie ‘Zew, ryk’, jako iż jego uwydatnienie wiąże się z mutacją męskiego głosu; jabłko Adama u kobiety nazywa się „Tih” [t͈ɪh] ‘Pisk’, jako iż nie zdarza się często, by kobiety miały niski głos. Nazywanie kobiecego jabłka Adama „zewem” jest bardzo szydercze;
• „Ajmeaþani laŝaja” [aʓˈmʲæθani laˈʆæʓa̝] ‘Kłaść dzieci do łóżka, usypiać dzieci’, dosłownie ‘Pokazywać gwiazdy’;
• „Aneg intaĵ” [anʲg ɪnˈt͈ʰaʝˤ] ‘Gruszka’, dosłownie ‘Zielone jabłko’, chyba nie muszę tłumaczyć;
• W padmarańskim istnieje osiem synonimów słowa "miecz" (wszystkie oznaczają niemalże dowolny typ mieczy, wyłączywszy te pochodzące z innych kultur/miecze uważane za egzotyczne), są to: „Jad” [ʓæd], „Aqzeun” [aq͈ˈzʲʊ̝n], „Ẑur” [zˤɵr], „Seiĉeit” [sʲi̞ʕ̝ʲi̞t͈], „Acdeige” [ak͈ðʲi̞ʝ], „Ĉeur” [ʕ̝ʲʉ̠r], „Ŝabaze” [ʆabasʲ] oraz „Zureit” [zʊ̝ˈrʲi̞t͈];

[A tutaj była masa niedokończongo tekstu, którego nie będę już publikować]

[Dynozaur]

Ma rozmach, skurwysyn xD

[Ghoster]

A po co się rozdrabniać?

[elslovako]

„Amar”  [aˈmar] ‘Jezioro’ od „Amu” [aˈmʊ̝] ‘Woda’;

Czy jest jakieś wytłumaczenie, dlaczego "woda" jest w liczbie pojedynczej, a nie syngulatywnej?

[Ghoster]

Ponieważ w zamyśle jest to konlang naturalistyczny, a nieregularności są dość naturalne. "Woda" to jedno z najpierwotniejszych słów, trochę trudno by je było reformować w toku ewolucyjnym języku do jakiejś bardziej skomplikowanej formy, tym bardziej jeśli podstawowa już stanowiła podstawę do tworzenia nowych słów. To proste i stare słowo.

[Ghoster]

Dialekty lażadyjskie (dalej: w uproszczeniu dialekt północny lażadyjski, czyli standard językowy używany w mieście i prowincji o tej samej nazwie, Qapba) są niebywałym gwałtem na padmarańszczyźnie, prawie takim jak marokański na arabskim lub francuski na łacinie.

Przede wszystkim, jeśli chodzi o fonetykę, to wykształciło się trochę prawowitych fonemów samogłoskowych w zależności od pozycji akcentowanych oraz otaczających spółgłosek, pozbywając się tym samym z układu dyftongów, przez co system fonemiczny samogłosek wygląda następująco:

• ai au [aj aw/] przechodzą w [e o]
• Nieakcentowane au [aw] przechodzi w [ø]
• Masowe zanikanie samogłosek z nieakcentowanych sylab
• Akcentowane a [a] zamienia się w inne fonemy samogłoskowe w zależności od tego jaki fonem samogłoskowy zanikł w sylabie następującej
• Przejście nieakcentowanego a [a] w e [ə] w wielu prefiksach

Co do spółgłosek, to zabawa jest trochę lepsza, bowiem system przeszedł kilka zmian (regularnych wobec klasycznego padmarańskiego - który jednak nie jest przodkiem lażadyjskiego padmarańskiego, a jedynie jest bardzo bliskim kuzynem).

• Miękkie te de [tʲ dʲ] (które w klasycznym padmarańskim dały [θʲ ðʲ]) w lażadyjskim dały [ʦʲ ʣʲ]
• ce [kʲ] przed przednimi fonemami staje się [ç]
• g [g] przed przednimi fonemami staje się [ɣ]
• ge [qʲ] przed przednimi fonemami staje się [χʲ]
• þ [θ] zrównuje się z fonemem t [t]
• ‘e [ʔʲ] przechodzi w y [j]
• xe [ħʲ] przechodzi w [çˁ]
• ge [ɟ~ʝ] przechodzi w ge [j]
• đ đe [dˤ ðˤ] przechodzą w [ɫˤ lˤ]
• ĵ [ʝˤ] przechodzi [jˤ]
• ĉe [ʕ̝ʲ] przechodzi w ĉe [jˤ]
• Fonemy r re [ɾ~r~ʀ ɾʲ~rʲ~ʀʲ] wyrównują się w każdej pozycji do [ʀ͡r ʀ͡rʲ]
• l le [l~ɮ ʎ~ɮʲ] tracą warianty szczelinowe i stabilizują się do [l ʎ]
• s se z ze [s sʲ z zʲ] przed wargowymi dają ŝ j [ʆ ʓ]
• m n asymilują się (zawsze) do miejsca realizacji następujących po nich zwartych

„Sban bei ĉetraijn tlaŝnis.”
[zbam‿bʲi ʕ̝ətˈʀ͡reʓn ˈtlaʆnis]
_{{pole-bitwy w żołnierze^PL czekać^3PL}}
‘Żołnierze czekają na polu bitwy.’

„Qai tĉatram qzeun rè.”
[qe ˈtʕ̝atʀ͡ram qzʲun ʀ͡rɛ]
_{{głowa ^3SG-POSSciąć^{PAST.PERF-3PL} miecz INS}}
‘Ścięli mu głowę mieczem.’

„Sèŝam lea bisbar jmau sbanei ceu rvate.”
[səˈʆam ʎa bizˈbaʀ͡r ʓmø ˈzbanʲi kʲu ʀ͡rvaʦʲ]
_{{zima w-czas rusznikarz jak porabiać^1SG PARTFUTURE pracować^3SG}}
‘W zimie będę pracował jako rusznikarz.’

Dla porównania te same zdania z klasycznego padmarańskiego:

Spoiler for Hiden:

„Subanu ibei ĉatraijan atlaŝnisa.”
[sʊ̝ˈbanʊ̝‿bʲi̞ ʕ̝ʌ̟t͈ˈɾajʓæn at͈ˈlaʆnisɐ]
_{{pole-bitwy^PRE w żołnierze^INT-PL czekać^3PL}}
‘Żołnierze czekają na polu bitwy.’


„Aqai taĉatarama aqzeunara.”
[aˈq͈ʰaj t͈aʕ̝ʌ̟ˈt͈ʰarama‿q͈ˈzʲʉ̠narɐ]
_{{głowa^{ACC 3SG-POSS}ciąć^{PAST.PERF-3PL} miecz^INS}}
‘Ścięli mu głowę mieczem.’


„Saŝamuru lea bisbarase asbanei ceu ravatea.”
[saˈʆæmʊ̝rʊ̝ ʎæ bɪsˈbarasʲ æsˈbanʲi̞ k͈ʲʉ̠ raˈvaθʲa̝]
_{{zima^PRE w-czas rusznikarz^ESS porabiać^1SG PART^FUTURE pracować^3SG}}
‘W zimie będę pracował jako rusznikarz.’

[Caraig]

Jak właściwie wymawiać [ʆ ʓ]? IPA Extensions mówi, że to przestarzałe symbole [ɕ ʑ], ale chyba nie użyłeś ich w tym znaczeniu?

[Feles]

Jak właściwie wymawiać [ʆ ʓ]? IPA Extensions mówi, że to przestarzałe symbole [ɕ ʑ], ale chyba nie użyłeś ich w tym znaczeniu?

Strzelam, że palatalizowane warianty [ʃ ʒ].

[Ghoster]

Przez [ʆ ʓ] rozumiem bardziej coś w stylu [ʃ͡ɕ ʒ͡ʑ] niż [ʃʲ ʒʲ] (po prostu wyraźna frykatywa w obu pozycjach, nic podobnego do angielskich "sh ch"), ale to ostatecznie żadna wielka różnica nie jest.

[Ghoster]

Podstawowa modlitwa padmarańska rozpoczynająca rytuały religijne, objawiona Padmarańczykom w Szasmachu.



Jest to modlitwa otwierająca. W tradycji padmarańskiej wypowiadana jest zawsze przed codzienną poranną modlitwą oraz wieczorną medytacją. Ma ona za zadanie przypominać Padmarańczykom ich całkowite zanurzenie w obecności jednego i jedynego stwórcy (będącego w religii padmarańskiej absolutnie wszystkim, nieodłącznym i nierozerwalnym od jestestwa poszczególnych osób - innymi słowy nie jest on bytem całkowicie transcendentnym, może być zatem interpretowany jako wszystko co otacza człowieka włącznie z nim samym).

Dla tych, którzy nie wiedzą w jaki sposób zapisywany jest padmarański: zapisywany jest on abdżadem absolutnym (to jest takim, w którym nie zapisuje się jakichkolwiek samogłosek), w zamian za to wszystkie ważniejsze słowa (rzeczowniki, czasowniki, przymiotniki) kończą się tak zwanym ogonem, na którego górnej i dolnej części zapisane są hieroglificzne oznaczenia precyzujące to, co napisane jest w słowie z danym ogonem. Ogony niosą informację o funkcji słowa (czy jest to imię - de facto rzeczownik jakikolwiek - czy też akcja - de facto czasownik - czy też właściwość - de facto przymiotnik. Natomiast druga, dolna część ogonu mówi o tym jak liczne jest słowo, to jest czy opisuje jedną jednostkę - jeśli tak, to czy mężczyznę, czy kobietę - czy też dwie osoby czy więcej, a może jakiś zbiór lub ideę abstrakcyjną). Takoż jest to abdżad z elementami hieroglificznymi. Zapisywane jest od lewej do prawej jak można się łatwo domyślić.

A tutaj rozpiska poszczególnych wersetów:


"1. Munti qudilei ĉei teaimani safanija, duni qatcei naŝmuri mea ĉei muhanurei,"
[mʊ̝nti qʊ̝diʎi ʕ̝ʲɪ θʲæjmani safaniʓa̝, dʊ̝ni qatkʲi naʆmʊ̝ri mʲæ ʕ̝ʲɪ mʊ̝hanʊ̝rʲi]
_{{creator^ACC just^ACC and merciful^ACC glory^ERG, he^ACC all^ACC touched^ACC for and beyond^ACC}}
1. In the glory of just and merciful Creator of all touchable and the beyond!
1. Chwała niech będzie sprawiedliwemu i miłosiernemu Stwórcy wszystkiego co dotykalne i wszystkiego poza (tego granicami)!


"2. Agẑalein zi aŝqatuci najrubis dimma aŝrasnêa zi mun sagadeilu pul caraxeudean meutjiẑan tafein,"
[agzˤɑʎin zi aʆqatʊ̝ki naʓɾʊ̝bis dimːa aʆɾasʲnʲæ zi mʊ̝n sagaðʲilʊ̝ pʊ̝l karaħʲɵðʲæn mʲʉ̠tʓizˤʌ̟n tafʲin]
_{{endow^1PL you^ACC consiousness^ACC gift^INS, in-order-to protect^INF you^ACC falling^PRE from sinful^ACC hell^PL-ACC into}}
2. We endow you with the gift of consiousness to protect you from falling into the sinful hells,
2. Obdarzamy cię podarunkiem świadomości, aby ochronić cię przed upadkiem do grzesznych piekieł,

Padmarańczycy mocno wierzą w to, że ludzka świadomość i możliwość jej pielęgnacji i rozwoju została im dana po to, by uchronić ich od popełniania zła w świecie.


"3. Antabin zi ĉaneamas arnan dimma aŝdamea camasagei qapba,"
[antabin zi ʕ̝anʲæmas aɾnan dimːa aʆdamʲa kamasaʝi qapba]
_{{bless^1PL you^2SG-ACC sight^ESS our in-order-to behold^INF dailiness^ACC miracle^ABS}}
3. We bless you with our sight to behold the miracle of the dailiness,
3. Błogosławimy cię naszym wzrokiem byś mógł dojrzeć cudu codzienności,


"4. Atmalin zi rafei dei nalan, afvaŝniceun ma‘at ĉei murataĵa ameilli ĉei meilali Aseir̂i pul,"
[atmalin zi rafʲi ðʲi nalan, afvaʆnikʲʉ̠n maʔat ʕ̝ʲɪ mʊ̝rataʝˤʌ̟ amʲilːi ʕ̝ʲɪ mʲilali asʲiɽˤʲi pʊ̝l]
_{{conduct^1PL you^ACC path^ACC to those^ACC seeking^3PL truth^ABS and forviveness^ABS one^ACC and only^ACC god^ACC from}}
4. We conduct you to the path of those, who seek the truth and forgiveness from the one and only God,
4. Prowadzimy cię do prostej ścieżki tych, którzy poszukują prawdy i wybaczenia jednego i jedynego Boga,

Jedność stwórcy symbolizuje łączność jego poszczególnych elementów, a jedyność jego ostateczną naturę łączącą te wszystkie elementy we wspólną rzeczywistość.


"5. Asxêafin zi dimma cameama ĉei pealaẑa, dimma sacama Qura raqaŝa zi ĉei Ama cadeaha zi,"
[asʲħʲæfin zi dimːa kamʲæma ʕ̝ʲɪ pʲælazˤʌ̟, dimːa sakama qʊ̝ra raqaʆa zi ʕ̝ʲɪ ama kaðʲaha zi]
_{{bid^1PL you^ACC in-order-to listen^INF and ask^INF, in-order-to let^INF fire^ERG cleanse^INF you^ACC and water^ERG reshape^INF you^ACC}}
5. We bid you to listen and ask, to let the Fire cleanse you and the Water reshape you,
6. Rozkazujemy ci słuchać i pytać, by pozwolić Ogniom oczyścić cię i Wodzie przekształcić cię,

Tutaj zawarty jest koncept śmierci i odrodzenia, począwszy od reinkarnacji do kolejnych żywotów aż po wagę porzucenia starych obyczajów oraz przyzwyczajeń i pozwoleniu im umrzeć by mogły być zastąpione przez lepsze elementy charakteru.


"6. Munti catla maraẑi ĉei catla daña‘ei safanija, duni qatcei naŝmuri mea ĉei muhanurei."
[mʊ̝nti katla marazˤɪ ʕ̝ʲɪ katla daɲaʔʲi safaniʓa̝, dʊ̝ni qatkʲi naʆmʊ̝ri mʲæ ʕ̝ʲɪ mʊ̝hanʊ̝rʲi]
_{{creator^ACC always thrive^INF and always evolve^INF glory^ERG, he^ACC all^ACC touched^ACC for and beyond^ACC}}
6. In the glory of always thriving and always evolving Creator of all touchable and the beyond!
6. Chwała niech będzie zawsze rozkwitającemu i zawsze ewoluującemu Stwórcy wszystkiego co dotykalne i wszystkiego poza (tego granicami)!

[Henryk Pruthenia]

O, w ogóle się nie spodziewałem!

Ciekawa konreligia, pismo i filozofia. Graficznie się bardzo dobrze przedstawia.
Mam tylko jedno pytanie - jaką funkcję pełnią te kwadraciki na końcu? Widzę, że różnią się od siebie, ale to tylko tyle.

[Kazimierz]

Pewnie numeracja wersów.
A pismo dobrze się prezentuje, wygląda trochę jak arabski. Religia też ciekawie wymyślona.