Konŭorld Zapadki

Konŭorld Zapadki - konŭorld, w którém to używany jest język zapadni, dziérzynski, a drugie.

Drzewko językowe

Tutaj znajudje się drzewo języków używanech w tém konŭorldzie.

Indoeŭropejskie

mapa przedstawiająca języki świata.

1. Języki anatolisjkie (†)

2. Języki indoiranskie (w tém konŭorldzie nie będzie zbytnio o nich mowa)

3. Jezyki hellenskie:

• język anatolski (język grecki używany w Anatolji, lub szerzéj: w Azji)
• język peloponezki (poddany silném wpływom słowianskiém)

4. Języki italskie:

• łacina (†*)
• Języki romanskie
  • Języki wyspiarskie:
    • sardynski
    • korsykanski
  • Języki kontynentalne
    • wschodnie
      • wołoski/rumunski
      • madziarorumunski
    • Języki zachodnie
      • Języki dalmatyńskie:
        • język dalmatynski (używane wzdłuż wybrzeża Morza Adriatyckiego, obszarze naszéj Czarnogóry)
        • język albanski (zromanizowany język albanski)
      • Języki włoskie
        • język włoski
      • Języki gallo-ibero-romańskie
        • Języki gallo-romańskie
          • język prowansalski (używany w Akwitanji)
          • język frankijski (używany przez romanskojęzyczną ludność państwa Franków)
      • Języki ibero-romańskie
        • język katalonski
        • język andaluzyjski/hiszpanski
        • język galicyjski
        • język portugalski

4. Języki celtyckie:

• kontynentalne:
  • język alzacki
• wyspowe
  • język irski
  • język szkocki
  • język manx
  • język walijski
  • język kornwalijski

5. Języki germańskie

• Języki północnogermańskie
  • język szwedzki
  • język dunski
  • język norweski
  • język islandzki
  • język farerski
  • gdanszczyzna
• Języki zachodniogermańskie
  • kontynentalne:
    • język helwecki (zgermanizowany galijski)
    • język frankijski (zgermanizowana łacina)
    • język normandzki
    • język renski (lekko zmodyfikowany niemiecki)
    • język longobardzki (zgermanizowanych miast Italji północnéj)
      • język niderlandzki (nieraz uznawany za djalekt renskiego)
    • jezyk saxonski (oldenbruski - zeslawizowany germanski)
  • morza Północnego:
    • anglijski (podobny do staroangielskiego czy fryzyjskiego)

6. Języki bałtyckie

• zachodnie:
  • pruski
• wschodnie:
  • litewski
  • łotewski
  • żmudzinski

7. Języki słowianskie

• wschodniosłowianskie
  • rosyjski
  • nowogródzki
  • rusinski
  • mołdawski (język zeslawizowanych rumunów)
• południowe
  • serbskochorwacki
  • bułgarski
  • macedonski
  • słowenski
  • błatonski
  • sołunski (kontynuant SCS)
  • SCS (†*); różne wydania cerkiewnosłowianskiego:
    • szkoła ruska
    • szkoła zapadnia
    • szkoła czeska
    • szkoła polska
• zachodnie
  • czechosłowackie:
    • czeski
      • kłodzki język przejściowy
    • morawski
    • słowacki
  • lechickie:
    • polski
      • djalekt mazowiecki
    • pomorski
    • arkonski
    • obodrzycki
    • belcki
    • śląski
      • czesko-śląski djalekt przejściowy
  • zapadnio-łuzyckie:
    • zapadni
      • przejściowe djalekty zapadnio-lechickie
    • dolnołuzycki
    • górnołuzycki
    • wschodniołużycki (przejściowe djalekty polsko-łużyckie)
  • dziérzynskie
    • dziérzynski

Istorja

Starożytność.

Starożytność przebiegała bardzo podobnie do naszéj. Różnicą jest jednak wolniéjszy rozwój chrześcijanstwa, oraz większy opór Galów przeciwko Rzymowi. Ich język nigdy nie uległ całkowitemu wyparciu z Galji, aż do drugiéj połowy XII wieku był używany na terenie całéj północnéj Galji. Plemię Helwetów nie ruszyło w głąb Galji, przetrwało aż do okresu Wędrówki Ludów. Rozwój Rzymu był podobny do naszego, jedną z różnic jest dalsze zapuszczanie się w Azję. Cesarz Hadrjan nie wycofał swojech wojsk z Armenji i Mezopotamji, wręcz przeciwnie - legjony Hadrjania osiągnęły na północy Kaukaz, na wschodzie często zapuszczały się w głąb Państwa Partów, co doprowadziło do dezintegracji Państwa Partów, które zakończyło się dopiéro z koncém wieku III, gdy po upadku wpływów Rzymu w tém regjonie, Orodes V opanował obszar od Mezopotamji na zachodzie po Indus na i Kaszmir na wschodzie. Rzym także uzależnił od siebie resztę Wysp Brytyjskiech, gdzie ustanowił w początku II wieku celtyckie państwa zależne, budowane na wzór rzymski, silnie uzależnione od władzy rzymskiéj. Następnie panowali: cesarz Antoninus Pjus (138-161), którego okres władania jest uznawany za najświetniéjszy w dziejach Cesarstwa; Marek Aureljusz (161-180) - okres jego władzy zwiazany jest z licznymi wojnami z Germanami; Kommodus (180-192) - doszło do rozluźnienia aparatu panstwowego, rozkwitu korupcji oraz nepotyzmu. Po jego śmierci doszło do długiego okresu wojny domowéj. Po wojnie domowéj i ustanowieniu dynastji Sewerów (193) doszło do okresu względnego spokoju wewnętrzenego oraz walk z Barbarzyncami wzdłuż całego limesu. Okres ten zakończył się w roku 235, gdy doszło do morderstwa ostatniego z Cesarzy z rodu Sewerów, oraz wojny domowéj trwającéj do roku 284, w którém stabilizację przyniósł Cesarz Djoklecjan. Objął włądzę nad krajém zrujnowaném, Galja była w części zasiedlona przez plemiona germanskie, Partowie odnowili swoje panstwo na wschodzie, niektóre miasta uzyskały niezależność, a panstwa sprzymierzone w Brytanji uniezależniły się, od téj pory stale walcząc z Rzymianami. Doszło do podziału Rzymu na Cesarstwo Wschodnie i Zachodnie, dalsza część III oraz cały IV wiek przebiegały podobnie. Państwa Germanskie wtargnęły do Cesarstwa Zachodniorzymskiego, ustanowiły swoje nowe panstwa. Następnie doszło do walk z Hunami, które zakonczyły się odparciém ich wojsk przez Aecjusza, oraz ustanowieniém jego władzy w Cesarstwie Zachodniorzymskiém. Za panowania następnech Cesarzy główném celém polityki militarnéj było odbicie Afryki, które jednak nie doszło do skutków, mimo pewnech sukcesów (odbicie Sardynji i Sycylji). W roku 476 doszło do całkowitego upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego, jego ziemie zostały podzielone pomiędzy nowopowstałe panstwa:

• Panstwo Frankijskie: północna Francja, Belgja, Bretonja, Nadrenja,
• Anglosasi: Wschodnia Angljam
• Panstwa Celtyckie: reszta Brytanjim
• Ostrogoci: Węgry, Bośnia i Hercegowina z Chorwacją,
• Swebowie: północno-wschodnia Hiszpanja z północna Portugalją,
• Wizygoci: reszta Hiszpanji i Portugalji oraz południowo-zachodnia Francja,
• Wandalowie: Tunezja wraz z wybrzeżém Algierji, Korsyka, Sardynja i Sycylja,
• Burgundowie: południowo-wschodnia Francja a także skrawki Włoch.

Na wschodzie Cesarstwo Wschodniorzymskie było w dużo lepszém stanie. W roku 476 wraz z odesłaniém insygnji cesarskiech ogłosiło się «Drugiém Rzymém». Kontrolowało ono obszar Azji Mniejszéj, Egiptu, Grecji, Syrji, Palestyny, większéj części Bałkanów. Okres ten to czas walk z Panstwém Partów, a także rozwkit Chrześcijanstwa na ziemiach Bizancjum.