Staroawirski

Zaczęty przez ArturJD, Styczeń 04, 2014, 22:16:54

Poprzedni wątek - Następny wątek

ArturJD

#15
Spoiler
Cytat: ArturJDMam jeszcze zwykłe υ [w], ale ono nie występuje tylko w dyftągach, ale też w specyficznych sytuacjach jako samodzielne [w] (nad tym jeszcze pracuję).
Tzn. język rozróżnia fonemicznie [w] będące częścią dyftongów oraz [w] będące fonemicznie spółgłoską, mam rozumieć? Jeśli nie ma w języku żadnych homonimów (a i nawet jak są), to i tak polecałbym rozwiązanie bez tych dwóch kropek, ale to tylko propozycja.
[/quote]

Tak. Ponadto, owe ϝ i ϋ będą się różnić tym, że jedno z nich przy odmianie oraz łączeniu członów będzie przechodzić najprawdopodobniej w [v] (ale to muszę jeszcze dopracować), tak jak to się dzieje z parą "ι" i "ὶ", gdzie z tym pierwszym nie dzieje się nic (Dr żeńska w mianowniku: ιο => ιουθε), a drugie ὶ przechodzi w  ζ (Dr męska w mianowniku: ὶω => ζημπε).

Kiedy opiszę fonetykę do końca, ustalę dokładnie w jakich przypadkach tak się będzie dziać.

Na razie tutaj nie ma nic oryginalnego, bo wysłałem tylko podstawy. Większe zawiłości gramatyczne skończę pewnie za dwa tygodnie, bo chcę je dopracować a i tak teraz mam dużo roboty. Pozatym, trzeba będzie pozmieniać wszystko na grekę.
[Zamknij]
  •  

Ghoster

#16
[...........]
  •  

Canis

Cytat: Ghoster w Styczeń 08, 2014, 22:23:12
Cytat: CanisObejrzyj sobie tablice Unikodu - zobaczysz dziwniejsze rzeczy. Już nie mówię o cyrylicy, gdzie sodoma i gomora się działa: literki typu я, ю albo - co soczystsze - Ҽ ҩ ӷ ӄ. Naprawdę "ψ – [f]" nie jest w ogóle dziwne, jak się przegląda te tablice.
Być może jest ze mną coś źle, ale litery "Ҽ ҩ ӷ ӄ" wydają mi się jak najbardziej logiczne zważywszy na fakt, iż modyfikują w bardzo prosty sposób wygląd oraz wymowę znaku, podczas gdy "ψ" to symbol-skrótowiec dla /πς/ (może nawet jakaś ligatura starożytnych Greków?), którego zamiana wymowy na [f] to po prostu ortograficzny dramat.
Jeszcze nawet to "ҩ" zrozumiem, ale wyjaśnij mi na ile logiczne jest to (za wyrocznią internetów):
Cytat: WikipediaҼҽ – litera cyrylicy używana w języku abchaskim. Wyraża ona spółgłoskę zwarto-szczelinową /tʂ/. W alfabecie abchaskim znajduje się po E i przed Ҿ.
W ogóle, tęsknię za tablicą znaków z Ubuntu, tam zawsze wszystkie te dziwne znaki miałem wyświetlane i opisane...
  •  

Ghoster

#18
[...........]
  •  

Canis

Cytat: Ghoster w Styczeń 08, 2014, 22:29:33
Cytat: 카니스 w Styczeń 08, 2014, 22:26:35Jeszcze nawet to "ҩ" zrozumiem, ale wyjaśnij mi na ile logiczne jest to (za wyrocznią internetów):
Cytat: WikipediaҼҽ – litera cyrylicy używana w języku abchaskim. Wyraża ona spółgłoskę zwarto-szczelinową /tʂ/. W alfabecie abchaskim znajduje się po E i przed Ҿ.
W ogóle, tęsknię za tablicą znaków z Ubuntu, tam zawsze wszystkie te dziwne znaki miałem wyświetlane i opisane...
Tu mnie masz; myślałem, że tak jak "ә" jest to jedynie kolejna modyfikacja cyrylicznego "e".

Wybić Abchazów.
Ja myślę, że jakby ArturJD wziął tą swoją pisownię, rozpisał alfabet odręcznie, zeskanował i wrzucił na PFJ, to nie wyglądałoby to tak dziwnie.

Aaa, i jeszcze chciałem pochwalić - bogaty i atrakcyjny dla oka opis, bez przesadnie zbitego tekstu z "laniem wody". Za to brakuje literatury. Przykładów zdań, jakichś paragrafów, prostych tekstów.
  •  

ArturJD

#20
Spoiler
Cytat: 카니스 w Styczeń 08, 2014, 22:35:30
Cytat: Ghoster w Styczeń 08, 2014, 22:29:33
Cytat: 카니스 w Styczeń 08, 2014, 22:26:35Jeszcze nawet to "ҩ" zrozumiem, ale wyjaśnij mi na ile logiczne jest to (za wyrocznią internetów):
Cytat: WikipediaҼҽ – litera cyrylicy używana w języku abchaskim. Wyraża ona spółgłoskę zwarto-szczelinową /tʂ/. W alfabecie abchaskim znajduje się po E i przed Ҿ.
W ogóle, tęsknię za tablicą znaków z Ubuntu, tam zawsze wszystkie te dziwne znaki miałem wyświetlane i opisane...
Tu mnie masz; myślałem, że tak jak "ә" jest to jedynie kolejna modyfikacja cyrylicznego "e".

Wybić Abchazów.
1. Ja myślę, że jakby ArturJD wziął tą swoją pisownię, rozpisał alfabet odręcznie, zeskanował i wrzucił na PFJ, to nie wyglądałoby to tak dziwnie.

2. Aaa, i jeszcze chciałem pochwalić - bogaty i atrakcyjny dla oka opis, bez przesadnie zbitego tekstu z "laniem wody". Za to brakuje literatury. Przykładów zdań, jakichś paragrafów, prostych tekstów.

1. Dokładnie tak chciałem zrobić ^^ W ferie się pobawię, może wtedy nawet ta dziwna łacinka nabierze więcej sensu. W tej "forumowej" czcionce wygląda to wszystko naprawdę sztywnie.

2. Literatura będzie, jak się wezmę za głębszą gramatykę. Jak widać na tym etapie zmienia mi się nawet pisownia (czego się na początku nie spodziewałem), więc z dłuższym tekstem jeszcze trochę poczekam. Ale mogę w najbliższym czasie podopisywać awirskie zdania do podanych wyżej przy np. przypadkach.
[Zamknij]
  •  

ArturJD

#21
Spoiler
Ok, fonetyka i zapis, wersja 3.0 - ostateczna!

Po kilku próbach uznałem, że mój język w greckim wygląda naprawdę ochydnie. Naprawdę.

Dlatego wracam do łacinki. Nie lubię tak zmieniać zdania, wydaje mi się to infantylne, ale cóż, jak trzeba, to trzeba. Dla dobra staroawirskiego.


1.   Spółgłoski

B, b – [b]
C, c –[k]
Ĉ, ĉ - [ʧ]
D, d – [d]
F, f – [ɸ]
Ph, ph – [f]
G, g – [g]
H, h – [x]
J, j – [ʒ]
L, l – [l]
M, m – [m]
N, n – [ɴ]
P, p – [p]
R, r – [ɹ]
Rj, rj – [ʒ]
S, s – [s]
Ŝ, ŝ - [ʃ]
T, t – [t]
V, v - [θ]
W, w – [v]


2. Samogłoski

A, a – [æ]
E, e – [ɛ] – tzw. ,,e mocne"
È, è – [e] w środku i początku wyrazu (tzw. ,,e krótkie), [ĕ] –na końcu wyrazu (zwane ,,e w wygłosie") lub w ostatniej sylabie (zwane ,,e ułomne", chyba, że pada akcent, wtedy przechodzi w ,,ē")
I, i – [i] – tzw. ,,i mocne"
Ì, ì – [ɪ] – tzw. ,,i ułomne"
O, o – [ɔ]
Ò, ò – [o] – akcentowane przechodzi w ,,ō"
U, u – [u]


3. Półsamogłoski

Y, y – [j]
Ĵ, ĵ – [j] – przechodzi w [ʒ]
Ŵ, ŵ - [w] - przechodzi w [v]
Ù, ù - [w]


4. Samogłoski długie

Ā, ā – [aː]
Ē, ē – [eː]
Ō, ō – [oː]


5. Oznaczenie akcentu

Á, á
É, é
Í, í
Ó, ó
Ú, ú

Jeśli akcent pada na sylabę z samogłoską długą, nie oznacza się go.
Ì – ,,i krótkie" – nigdy nie jest akcentowane.

***

Z większych zmian w pisowni:

Wprowadziłem nowy digrafem "rj" oznaczający tą samą głoskę co "j", ale " j " pochodzi od " ĵ ", natomiast " rj " od "r".

Uporządkowałem system diaktryków:
- akut oznacza akcent
- gravis oznacza głoskę o krótsztym/słabszym brzmieniu
- makron oznacza głoskę o długim brzmieniu
- circumflex oznacza wsteczną alterację wymowy (było "ŵ", jest "w")

Zapis powinien być teraz przejrzystrzy, czytelniejszy i nie tak uwalony diaktrykami.

***

Zmienię pisownię w tabelkach i przejdę do fonetyki (w końcu...)

Edit: Corrected.
[Zamknij]
  •  

Noqa

At him he yelled and yelped, tackling with taunting and dauntings; he tied and tacked him tightly and tautly, and killed him and quelled him and quenched him.
  •  

Steam Lord

Artur, wspieram cię! :D
Mi sie podoba

(może ma to związek, z tym, że sam pewnie lepszego nie zrobie)
  •  

Pluur

NO BBCode ! ( [ nobbc ] )
  •  

tob ris tob

Cytat: ArturJD w Styczeń 25, 2014, 20:19:36Ĉ, ĉ - [ʧ]
[...]
Ŝ, ŝ - [ʃ]
[...]
Ĵ, ĵ – [j] – przechodzi w [ʒ]
Vaŭ. Taka dość... fajna łacinka.
Chociaż mój drugi connooblang w życiu też miał ,,ĵ" [ʒ], a esperanta nawet nie znałem. Jeszcze.
Dzień dobry :-)
  •  

Pluur

Cytat: tob ris tob w Styczeń 25, 2014, 21:21:42
Cytat: ArturJD w Styczeń 25, 2014, 20:19:36Ĉ, ĉ - [ʧ]
[...]
Ŝ, ŝ - [ʃ]
[...]
Ĵ, ĵ – [j] – przechodzi w [ʒ]
Vaŭ. Taka dość... fajna łacinka.
Chociaż mój drugi connooblang w życiu też miał ,,ĵ" [ʒ], a esperanta nawet nie znałem. Jeszcze.


(y)
  •  

ArturJD

#27
Spoiler
Cytat: tob ris tob w Styczeń 25, 2014, 21:21:42
Cytat: ArturJD w Styczeń 25, 2014, 20:19:36Ĉ, ĉ - [ʧ]
[...]
Ŝ, ŝ - [ʃ]
[...]
Ĵ, ĵ – [j] – przechodzi w [ʒ]
Vaŭ. Taka dość... fajna łacinka.
Chociaż mój drugi connooblang w życiu też miał ,,ĵ" [ʒ], a esperanta nawet nie znałem. Jeszcze.

No właśnie starałem się to uprościć, żeby było czytelne. Błędem moim w pierwszym dziadlangach było to, że chciałem, aby język miał jak najwięcej "egzotycznych" literek. Dorasta się ;)
[Zamknij]
  •  

ToJam

A jak w języku Staroawirski wygląda odmiana czasowników "być" i "mieć" w czasie przeszłym?
  •  

ArturJD

#29
Spoiler
CytatA jak w języku Staroawirski wygląda odmiana czasowników "być" i "mieć" w czasie przeszłym?

Teoretycznie da się je odmenić, ale używa się ich żadko, tylko w sytuacjach, gdy chce się podkreślić orzeczenie (a i nawet wtedy nie zawsze).

Ale jak chcesz, to Ci dam ;)

Sing    byłem/miałem
1. A'be | Ā vahe
2. Uf èbes | Uf wahes
3. Ìv èbet | Ìv wahet
Plur.
1a. I'ben | I wahen
1b. Iŵ èbem | Iw wahem
2. Uphè ebeŝ | Uphè waheŝ
3. Ef èbeŝè | Ef waheŝè

Nie jest to jakieś ciekawe, zachodzi tam jeden przegłos przy "być" w 1. os. l. poj.

Przegłosy:



   [th][/th]
   [th]ā[/th]
   [th]a[/th]
   [th]è[/th]
   [th]e[/th]
   [th]i[/th]
   [th]ì[/th]
   [th]ò[/th]
   [th]o[/th]
   [th]u[/th]
   [th]ē[/th]
   [th]ō[/th]
[/tr]

   
   
   
   
   
   
   
   
   
āāeaaìāaiēo
aāaeeìeòeoēō
eaeaeèeāeuēo
ieèieiièiiēi
òòèeeìeòooeō
oeeeeeeoooeō
uāeeìeeòuueò
ēèēēèéeeeèēe
ōeeeeeeoōōeō

2. è i ì

a) ,,è w wygłosie" – podczas dodawania przyrostka, ,,è w wygłosie" – ostatnia litera wyrazu ,,è" - znika i (jeśli dodany wyraz jest na samogłoskę) nie bierze udziału w tworzeniu przegłosu:

tcérè+ā => tcérā (powstaję, podnoszę się)

Należy pamiętać, że w członach P, ostatnia sylaba jest akcentowana. Jeśli ostatnią literą jest samogłoska ,,è", otrzymuje ona
akcent (stając się przy tym długą) i uczestniczy normalnie w przegłosie:

tcerē+āo => tceréo (powstający, podnoszący się)

b) ,,è ułomne" i ,,ì ułomne" – podczas dodawania przyrostka, ,,è ułomne" lub ,,ì ułomne" – tworzące sylabę, ale nie będące ostatnimi literami wyrazu – znika.

dòĵèp+á => dòĵpā (stwarzam okres, stwarzam cykl)

lācisìph+ao => lācisphao (fizyczny, realny)

Przy przegłosie na akcentowanej samogłosce, akcent pada na nowo utworzoną samogłoskę.

ti + ā => tá (jem)


3.   Końcowe ,,r"

Jeżeli rzeczownik się kończy na ,,r", zachodzą zmiany przy dodawaniu członów deklinacji rzeczownikowej
sìár + ĵo => sìá∙jo (,,rasa" (w rodzaju męskim)) – r staje się nieme (zapisywane jako ,,∙ "), oraz zachodzi udźwięcznienie ,, ĵ " na ,, j ".

sìár + yò => sìáryò (,,rasa" (w rodzaju żeńskim)) – nic się dzieje.

* alofonia końcowego ,,r"

W północnych regionach Państwa Awirskiego spotyka się alofon r - [r]. W tym dialekcie ,,r" nie staje się nieme (lecz
udźwięcznienie ,, ĵ " zachodzi) , co jest oddawane również w piśmie:

sìár + ĵo => sìárjo (,,rasa" (w rodzaju męskim))


4.   u

Jeżeli ostatnią głoską w członie jest nieakcentowane ,,u", a dołącza się do niego człon deklinacji przymiotnikowej lub koniugacji, staje się ono krótkie (,,ù").

tìánuì + ao => tìánùao (zjednoczony)

(Powyższy wyraz to imiesłów, który może być użyty w roli przymiotnika. Istnieje też przymiotnik tìanéo (zjednoczony) tworzony od członu pojęciowego tìanúì, z akcentowanym ,,ú"; tutaj więc proces osłabienia ,,u" nie zachodzi, ale zachodzi przegłos u + a => e).

tìánuì + ā => tìánùa (jednoczę)


5.   ù i ŵ

Fonem [w] zapisywany jest na dwa sposoby:

Jako ,,ŵ" np. retōŵ (woda), viŵtùā (bez), ŵōb (łuk)

Jako ,,ù" np. tùabā (około), dìnùárg (przyziemny) – często ,,ù" występuje przed samogłoską.

Jeżeli człon kończy się na ,,ŵ", a dodawana jest do niego końcówka deklinacji rzeczownikowej zaczynającej się na ,,ĵ", ,,ŵ" przechodzi w ,,w".

nìáŵ + ĵe => nìáwĵe (wina)

Ten proces nie zachodzi z ,,ù"

náù + ĵe => náùĵe (,,jeden" jako rzeczownik)


6.   f

Jeżeli ostatnią literą w członie pojęciowym jest f [ɸ] i dodawany jest człon deklinacji rzeczownikowej, ,,f" przechodzi w ,,ph" [f].
gōf + yò => gōphyo (mgła)


7.   ĵ i y

,, ĵ " reprezentuje [j] wtedy, gdy człon jest w rodzaju męskim lub nijakim, a ,,y" reprezentuje [j] wtedy, gdy człon jest w rodzaju żeńskim:

yòrcyò – suczka rasy yorkshire terrier

ĵòrcĵo – samiec rasy yorkshire terrier


8.   ĵ

Jeżeli ostatnią literą w członie pojęciowym jest ,, ĵ " i dodawany jest człon deklinacji rzeczownikowej męskiej lub nijakiej pojedynczej, ,,ĵ " ulega udźwięcznieniu i nie ulega duplikacji.

ŵòléĵ + ĵo => ŵòléjo (żółć, kolor żółty)

W przypadku dodania członu deklinacji męskiej lub nijakiej małolicznej lub licznej, ,,ĵ " ulega redukcji:

ŵòléĵ + jewè => ŵòlejewè (kolory żółte)


9.   y

Jeżeli ostatnią literą w członie pojęciowym jest ,,y" i dodawany jest człon deklinacji rzeczownikowej żeńskiej, ,,y" nie ulega duplikacji.

ŵòléy + yò => ŵòléyò (,,kolor żółty" w rodzaju żeńskim)
[Zamknij]
  •