Miałem ostatnio na fonetyce, że [æ] (a także [ɐ]) powodują tak specyficzne rozdziawienie japy, że ewentualne zaokrąglenie warg po prostu nie zmienia barwy dźwięku.
E tam, /a/ powoduje jeszcze większe rozdziawienie japy, a [ɶ] jest odróżnialne. Po prostu zaokrąglone [æ], [ɐ] nie są dystynktywne w żadnym języku.
1. Czy spotkał się ktoś z [æ] zaokrąglonym? Czy taki dźwięk jest w ogóle możliwy?
2. Czemu [ɶ] jest takie rzadkie?
3. Myślicie, że możliwym byłby proces przejścia długiego [æː] w [œ]?
1. Jest możliwy, ale skoro nie ma na niego symbolu, to najwyraźniej żaden język nie rozróżnia go fonemicznie od [œ]/[ɶ]. Z tego co wiem, w duńskim [ɶ] jest alofonem /ø/ w pewnych pozycjach (bodajże po /r/), więc to może być to, czego szukasz. Obczaj:
http://en.wikipedia.org/wiki/Danish_phonology2. Nigdy nie słyszałem żadnego profesjonalnego wyjaśnienia, ale ja bym sobie to tłumaczył tak:
- po pierwsze, samogłoski przednie zaokrąglone są typologicznie rzadsze od tylnych zaokrąglonych
- po drugie, zaokrąglone zawsze są trochę tylniejsze od niezaokrąglonych
- po trzecie, patrząc na czworobok samogłoskowy, dla samogłosek niskich nie ma zbyt dużo miejsca w płaszczyźnie przód-tył, innymi słowy niskie przednie/tylne nie różnią się tak bardzo, jak wysokie przednie/tylne
- zatem wydaje mi się, że w przypadku procesów zaokrąglających nawet przedniojęzykowe /a/ raczej zaokrągli się do /ɒ/, niż do /ɶ/, podobnie przegłos może się nie imać /ɒ/ z powodu małej różnicy między /ɒ/ a /ɶ/, albo przegłaszać do /æ/-/ɛ/ w celu zwiększenia tej różnicy
3. Nie powiem, że niemożliwe, bo różne cuda się dzieją, ale dlaczego długość miałaby powodować zaokrąglenie? Mogę to sobie wyobrazić dla samogłosek tylnych, typu przejście długiego "a" w coś o-podobnego, ale to ma raczej związek z podwyższeniem i faktem, że samogłoski tylne mają tendencję do bycia zaokrąglonymi. Przednie nie mają takiej tendencji, więc zaokrąglenie wydaje mi się tu nieuzasadnione.
