Język germański

Zaczęty przez Obcy, Maj 31, 2015, 20:13:10

Poprzedni wątek - Następny wątek

Obcy

Język germański lub dla odróżnienia astralogermański - język urzędowy mówiony w Germanii. Silnie zróżnicowany dialektowo. Używany od ok. XI wieku. Zamysł powstał ok. 2005 roku i jest dalej rozwijany. Język ten charakteryzuje się głównie wpływami języka angielskiego, niemieckiego i niderlandzkiego, również szemierskiego, innego mojego języka (a priori). Na razie przedstawię najważniejsze fakty, ale będę je jeszcze uzupełniać.

Aktualizacja: będę stosować alfabet IPA, by wytłumaczyć wymowę w nieregularnych wypadkach.

Alfabet:
a  ä  b  d  ð  e  ë  ə  f  g  h  i  j  k  l  m  n  o  ø  p  r  s  š  t  θ  u  ü  v  ƨ  ƨ̌

Wymowę trudno wytłumaczyć, ponieważ często ortografia nie zgadza się z wymową i na odwrót. Tym bardziej trudno wytłumaczyć twardą, płynną melodię języka, z "przeciąganiem" dyftongów i długich samogłosek.

Wymowa w skrócie:
-- ä wymawia się jak nasze "e"
-- ë jak nasze "jo", czasem też jak "a"
-- ø, ü jak niemieckie "oh"(Lohn), "ü"(Lücke)
-- ə, ð, θ jak angielskie "er", "th"(mother), "th"(thing), a nawet bardziej ścieśnione prawie jak polskie "y"
-- ƨ jak nasze "z"
-- š, ƨ̌ jak angielskie "sh"(shy), "si"(vision)
-- r niestety raz języczkowe (francuski), raz drżące (polski); najczęściej to pierwsze
-- h wydechowo (angielski), ch przy podniebieniu (polski)
-- i jak angielskie "i"(sin)
-- e czasem "normalnie" jak nasze "e", czasem nieme, niewymawiane

Dyftongi:
-- äi na wiele sposobów :-(, ale najczęściej jak polskie "ej", tylko że bardziej ścieśnione, ale również jak niemieckie "eh"(lehren) i rzadko wspomniane "ə"
-- üi jak niemieckie "üh"(Sühne)
-- ou jak nasze "oł", tylko że bardziej ścieśnione
-- əu jak gdyby krótsza wersja angielskiego "er"(term)
-- äu jak gdyby powyższe "əu" + "j", coś pomiędzy niderlandzkim "ui" a polskim "yj"
-- än przed spółgłoską jak francuskie "in"(voisin)
-- är, er znowu różnie  :-(, na końcu jak polskie "er" lub krótko "a", w środku "normalnie" lub w razie trudności jak niemieckie "er"(der)
-- ij jak angielskie "ee"(see)

Najważniejsze słówka:
Mins näiment  /mɘs ˈnejmn̩t/ ...(M.), Bin ...(B.) (/bɘ/) -- Nazywam się ...
Mäunder ...(M.) jäiren /ˈmɘynda ... ˌjeːʀ̥n̩/ -- Mam ... lat.
Mins hërə ... /mɘs ˈçjɔʀɘ/ -- tutaj "h" jest miękkie -- Chcę ...
Mins näiden ...(M.) /mɘs ˈnejdn̩/ -- Potrzebuję ..., często też: Chcę + rzeczownik (B.)
Mins šoð ...  /mɘs ˈʃɔð/ -- Powinienem ..., czasem: Muszę ...
Šod ... /ʃɔd/ -- Muszę ..., częściej w 2 os. lp. i w l. mn., w 3. os. lp. nigdy nieużywane

Trochę tabelek.

Odmiana rodzajnika określonego ðer /ðɛʀ/, nieokreślonego nie ma :-P .






R. męski R. nijaki R. żeński
M.ðerðesðe
B.ðənðesðe
D.ðesðesðes
C.ðəmðəmðəm
Uwaga: rodzaj żeński posiada tylko kilka reliktowych rzeczowników oznaczających istoty żeńskie, a także pewne archaiczne wyrażenia.

Liczba mnoga:






R. męski R. nijaki i żeński
M.ðene*ðene*
B.ðenenðene*
D.ðensðens
C.ðənðən
Uwaga: w "ðens" wymowa "en" jak szwa (czyli będzie /ðɘs/). Poza tym zamiast formy ðene(*) często używa się formy skróconej
ðe.

Nie będę się rozpisywał na temat deklinacji rzeczowników, bo są niestety dość trudne w deklinacji  :-(  :-( .

Koniugacja czasowników w czasie teraźniejszym na przykładzie czasownika "liken" /lɪkn̩/, lubić. W dodatku podano wymowę końcówek.





L. poj.L. mnoga
1.liklikən /ɘn/
2.likst /s/liket /ɛ/
3.likt* /t/liken /ɛn/
Uwaga: W 3. os. lp. (*) jeśli rdzeń kończy się na "d" lub "t", to tylko zachodzi wymiana d : ð, t : θ. Może też być końcówka zerowa, szczególnie w utartych wyrażeniach.
O czasie przeszłym szkoda się rozpisywać, jest strasznie dużo czasowników nieregularnych i ich rodzajów :'-( .

Odmiana zaimków osobowych "ichs" /iks/ - ja, "θu" /θu/ - ty, "ër" /aʀ/ - on, "ërne" /ˈaʀnɛ/ - ona. Podam też wyjątki w wymowie i tzw. formę długą celownika.






M.ichsθuërërne
B.mindächhin /çjɛn/ërne
C.mindächhim /çjɛm/ërnə
C. dł.mins /mɘs/dächs /dɛks/hins /çjɛns/ërnəs
D.mines /ˈmɛnɜs/däches /ˈdɛxɜs/hines /ˈçjɛnɜs/ërnes

I jeszcze ciekawostka: nie ma form mianownika dla germańskich zaimków "my" i "wy".

Toivo

Jak na pierwszy zaprezentowany końlang, to wygląda całkiem porządnie.
  •  

Lukas

Cytat: Obcy w Maj 31, 2015, 20:13:10
Nie będę się rozpisywał na temat deklinacji rzeczowników, bo są niestety dość trudne w deklinacji  :-(  :-( .
Dość trudne nie znaczy nie możliwe do zaprezentowania chętnie zobaczylibyśmy je wszyscy.
  •  

Obcy

#3
Uzupełniam fakty o deklinację.

Aby poprawnie odmieniać, trzeba przede wszystkim uczyć się form dopełniacza (czasem też celownika) i mianownika liczby mnogiej,

Ważna uwaga dotycząca wymowy "en": w liczbie pojedynczej nie wymawiamy "e", natomiast w mian. liczby mnogiej mamy tzw. pełne "e", czyli je wymawiamy, natomiast w dop. lm. całe "en" czytamy jak szwę "ə".
I jeszcze jedna uwaga: często końcówka "-ə" zanika wraz z użyciem rodzajnika określonego. To samo się dzieje często z końcówką "-en" biernika lp. rodz. męskiego.

Wzory deklinacyjne dla rodzaju męskiego na kilku przykładach.
mën /mʲjɔn/ - mężczyzna, klaud /klaw/ - chmura (uwaga, "d" wymawiane przed samogłoską), fis /fis/ - ryba, näim /nejm/ - imię, fai /faɪ/ - ogień, fouränser /ˈfɔuʀɛnsɛɾ/ - telefon









M. lp.mënklaudfisnäimfaifouränser
D. lp.mënsklaudsfis(s)esnäimensfaienfouränsen
C. lp.mënklaudfisnäimenfaiəfouränsəm
B. lp.mënenklaudenfisennäimenfaienfouränsen
M. lm.mënenkläuder /ˈklɘyda/fiser /ˈfisɛɾ/näimenfaienfouränsne
D. lm.mënenskläuders /...das/fisers /...ɾs/näimensfaiensfouränsens
C. lm.mënənkläudern /...dan/fiserən /...ɾɘn/näimənfaiənfouränsən
B. lm.mënənkläuden /...dn̩/fiseren /...ɾɛn/näimənfaiənfouränsen

To teraz czas na rodzaj żeński i nijaki.
Odmieńmy rzeczowniki: sal "sal" - dźwięk, hälθ - pomoc /hɛθ/ lub połowa /hæθ/, säichdom /ˈsejxdɔm/ - choroba, paund /pawn/ (przed samogł. "d" wymawiane) - dzwon, säin /sn̩/ (przed samogł. "äi" wymawiamy normalnie jak /ej/) - rzecz lub zdjęcie, hënel /ˈhanɛl/ - koń.

Tym razem ze względu na obecność rzeczowników niepoliczalnych pokażę dwie tabelki.




M. lp. = B. lp.salhälθ (pomoc)hälθ (połowa)säichdompaundsäin (rzecz)säin (zdjęcie)hënel
D. lp.salenhälθenshälθensäichdomspaundssäinssäinshënels
C. lp.salənhälθenhälθənsäichdompaundsäinsäinəhënelə

Liczba mnoga:



M. lp. = B. lp.hälθen (połowy)säichdomer /...ˈdɔmɛɾ/päunder /...da/ säinen (rzeczy)säiner /...na/(zdjęcia)hänel "henel"
D. lp.hälθenssäichdomerspäunderssäinenssäinershänels
C. lp.hälθənsäichdomerənpäundernsäinənsäinernhänel(ə)n

Jeszcze powiem o czasownikach przeszłych. Odmieniają się podobnie jak w czasie teraźniejszym, tylko delikatne "wariacje" zachodzą dla 3. os. lp. Tych form trzeba się zwyczajnie nauczyć z każdym czasownikiem. Oprócz tego do zapamiętania jest forma imiesłowu. Formy te dla ważniejszych czasowników zaprezentuję w tabelce: tzw. pełny bezokolicznik - z końcówką -ən lub -en (1), 1. os. lp. czasu przeszłego (2), 3. os. lp. czasu przeszłego (3), imiesłów przymiotnikowy bierny (4), tłumaczenie polskie (5). Wymowę będę omawiać, tylko jeżeli jest nieregularna, zaznaczę też miejsce akcentu, jeśli nie jest inicjalny. I jeszcze dodam, że tu "en" będzie wymawiane "niepełno", czyli z niemym "e".




















(1)(2)(3)(4)(5)
denkendächtdächtdächtenmyśleć
ëšen /ˈjɔʃn̩/ëuš /ˈjɔwʃ/ëuštëušenjeść
faienfoufoutfijchtenwalczyć
häðen /ˈhæðn̩/häðt /hæ.../häðt /hɘθt/häðten /ˈhæ.../mieć - uwaga: "ä" trzeba koniecznie wymawiać dźwięk jak "a" w angielskim "cat", poza tym dźwięczna przed bezdźwięczną staje się bezdźwięczna  :-)
häienhaihaithaieniść, jako czasownik przechodni: dostawać
häiren /ˈheːʀ̥n̩/härdhärðhärden ~ hourensłyszeć; forma "houren" pojawia się tylko w utartych wyrażeniach i złożeniach
houlden /ˈhowdn̩/ houlðhoulðthølden /ˈhoːdn̩/zatrzymywać
hlendenhluchthluchthluchtenpatrzeć
impräisenimproug /imˈpʀow/improugt /imˈpʀouwt/improugenwywierać wrażenie
mäinenmint /mʲjɛnt/minθ /mʲjɛnθ/minten /ˈmʲjɛntn̩/znaczyć
muənməuməutməuenmuczeć (nawet i to jest nieregularne  ;-D )
nëmen /ˈɲjɔmn̩/nëum /ˈɲjɔwm/nëumtnëumenbrać
säien /seːn/suchsuchsuchen ~ sädenmówić; forma "säden" pojawia się tylko dialektalnie i w utartych wyrażeniach
siən /ˈsijɘn/sächsächsächenwidzieć
släienslächslächtslächten ~ slochenspać; forma "slochen" pojawia się tylko w utartych wyrażeniach i złożeniach
šrivenšrijvšrijvtšrijvenpisać
vurjen /ˈvuχʂn̩/rachtrachtrachtenpracować; "j" wymawiamy niemal jak rosyjskie "sz"

Jeszcze kilka uwag odnośnie do odmiany czasowników w czasie teraźniejszym. Niektóre formy będą miały nieregularną wymowę, zwłaszcza te w 3. os. lp. i też 2. os. lp., np.:
-- häðen: 2. os. lp. häðst /hɘðz/, 3. os. lp. häðt /hɘθ/ (końcowe "t" wymawiamy przed samogłoską, na zasadach jak francuskie "liaison")
-- siən: 2. os. lp. sist /siz/ (przy okazji 3. os. lp. to "si", bez "t")
-- häien: 2. os. lp. häist /hɘz/, 3. os. lp. häit /hɘt/
-- säien /se:n/: 2. os. lp. säist /sɛz/, 3. os. lp. säit /set/
  •  

Caraig

Dla mnie konlang fajny, ale pozwolę się wypowiedzieć specjalistom. Nawiasem mówiąc, rad byłbym z wymowy w IPA :D
  •  

Obcy

#5
Coś pomyślę :-)
  •  

Obcy

#6
I jeszcze mała nielingwistyczna ciekawostka: godło Germanii :-D
  •  

matriksoft

void.
  •  

Dynozaur

#8
To jest godło w formie herbu.

Herb = forma
Godło = funkcja
Jaranie się starem forem to pedalstwo, a Kwadrat i Seiphel to ciota i chuj.

P*lsko, cóżeś uczyniła ze swoim chrztem?

matriksoft

Cytat: Encyklopedia PWN
godło: 1) w heraldyce zasadniczy element herbu, tj. kreskowy znak rozpoznawczy, figura heraldyczna (pole podzielone liniami na mniejsze płaszczyzny barwne), przedmiot, zwierzę lub roślina, umieszczone na tarczy herbowej;
void.
  •  

Obcy

#10
Dobra, niech będzie to symbol Germanii i sprawa załatwiona :-D .
  •  

Obcy

Bardzo ciekawe, nawet Wikipedia nie udziela tak do końca jednoznacznej odpowiedzi, czy to jest herb, czy godło.  :-\

Ciekawostka:
Cytat: Wikipedia
Zastępowanie słowa herb słowem godło jest prawdopodobnie pozostałością po PRL, gdzie heraldyka i herby jako pozostałości poprzednich systemów były traktowane przez władze niechętnie.
  •  

elslovako

Herb = godło + tarcza

Ludzie, czytajcie Znamierowskiego.
  •  

Obcy

#13
Czas wrócić na chwilę do mojego języka germańskiego, po dłuższych zmaganiach z szemierskim.
Ważna poprawka: głoska /ɘ/ to powinna być [ɵ], a nawet [ɵ] z obniżonym wariantem, a głoska /ʃ/ (miękki wariant "š", istnieje również twardy - właśnie prawdziwe [ʃ], występuje rzadziej, w dialektach nawet nie występuje) to po prostu [ʃʲ], a przed "i" to nawet [ɕ].

Odmiana przymiotników. Jest zawsze taka sama, czy w połączeniu z rodzajnikiem, czy nie.






lp., r.męskilp., r.nijakilp., r.żeńskil.mn. (r. męski)l.mn. (r. n. oraz r. ż.)
M.-er / -Ø-es / -Ø-e-(n)e-(n)e
B.-ən=M.=M.-en=M.
D.-es-es-es-ens-ens
C.-əm-əm-əm-ən-ən
Uwagi:
1. Nie ma zasad co do wyboru końcówki M. lp.: -er / -Ø, choć wariant bezkońcówkowy jest zdecydowanie częstszy. Na szczęście jest to tzw. lemma i ta forma jest podawana w słownikach. Uwaga, nawet możliwa jest rzadka końcówka -i, np. polniši /ˈpɔlnɪɕi/ "polski"
2. Również trudno podać ogólne zasady wyboru -es /  -Ø. Są różne okoliczności występowania którejś z tych końcówek i czasami może się ona zmieniać w zależności od kontekstu. Najlepiej zaglądać do słownika.
3. W M. lm. mamy -e zamiast -ne, jeżeli rdzeń przymiotnika kończy się na -n i w innych nielicznych wyjątkach, np. däche, θärde taimen [ˈdɛxɛ ˈθe̞ɐ̆dɛ ˌtajmɛn] "dwa, trzy razy"
4. W lm. oraz fornach stopnia wyższego i najwyższego zachodzi znana z czasowników wymiana: d : ð, t : θ.
5. Istnieją archaiczne formy deklinacyjne w utartych wyrażeniach, np. ät gəuder nai [ɛt ˌgɜdʰə̆ ˈnaj] "gdy nadchodzi noc"
6. Stopień wyższy tworzymy, "doklejając" do rdzenia -er /ɛɾ/, a najwyższy za pomocą -est /ɛst/. Wyjątki: gəud /gɜd/ : honder /ˈhɔndɛɾ/ : hondest /ˈhɔndɛst/ "dobry : lepszy : najlepszy" oraz ungəud /ˈungɜd/ : harðer /ˈharðɛɾ/ : harðest /ˈharðɛst/ "zły : gorszy : najgorszy".

Trudniejsze rzeczowniki. W germańskim jest kilka starych rzeczowników które dziś mają skróconą wymowę, jednak zachowaną starą pisownię. W dodatku wraz z poprzedzającym wyrazem zlewa się w jeden i zmienia artykulację /s/ lub /ɛs/ (w ðes zostaje /ɛ/) na /z/ oraz zanika /ɛ/ (tzw. sandhi). Rzeczowniki te muszą być zawsze z określeniem, np. zaimkiem dzierżawczym lub rodzajnikiem określonym.








M. lp. = B. lp.ðes oug /ðɛˈzo:/ðes ouhr /ðɛˈzw/ðes hart /ðɛˈza:/ðes haupt /ðɛˈzaw/
D. lp.ðes ougs /ðɛˈzo:s/ðes ouhrs /ðɛˈzɔws/ðes harts /ðɛˈza:s/ðes haupts /ðɛˈzaws/
C. lp.ðəm oug /ðə̆ˈmo:/ðəm ouhr /ðə̆ˈmɔw/b]/ðəm hart /ðə̆ˈma:/ðəm haupt /ðə̆ˈmaw/
M. l.mn. = B. l.mn.ðene ougen /ðɛˈno:n/ðene ouhren /ðɛˈnɔwn/ðene harten /ðɛˈna:n/(ðe, ðene) häupter /ˈhɵyta/
D. l.mn.ðens ougens /ðɵˈzo:ns/ðens ouhrens /ðɵˈzɔwns/ðens hartens /ðɵˈza:ns/(ðens) häupters /ˈhɵytas/
C. l.mn.ðən ougən /ðə̆ˈno:n/ðən ouhrən /ðə̆ˈnɔwn/ðən hartən /ðə̆ˈna:n/(ðən) häuptern /ˈhɵytan/

Liczebniki. Liczebniki główne odmieniają się przez przypadki. Liczebniki 6, 7, 8 mają pochodzenie laryngijskie.












forma podst.forma przym.licz. porz. (m, n)
1oin /ɔjn/oin, oin, oine (m, n, f sing.)oršt /ɔʀ̥ʃt/, orštes
2däch /dɛx/däche (pl.)däch(t) /dɛx(t)/, däch(t)es
3θi /θi/θärde (pl.)θärd /θe̞ɐ̆t/, θärdes
4fou /fow/fou (pl.)fout /fowt/, foutes
5füint /fy:nt/füint (pl.)füint /fy:nt/, füintes
6säit /sejt/säit (pl.)säit /sejt/, säites
7tärd /te̞ɐ̆t/tärd (pl.)tärd /te̞ɐ̆t/, tärdes
8mäit /mejt/mäit (pl.)mäit /mejt/, mäites
9nün /nyn/nün (pl.)nünt /nynt/, nüntes
10tün /tyn/tün (pl.)tünt /tynt/, ointüntes

Słowa hou i houen. Hou /how/ (kto, co) i jego forma pochodna houen /howɛn/ (jaki, który) mają wiele znaczeń i są używane w wielu konstrukcjach. Przyczyną jest zanik innych zaimków pytających niż "kto", "co", "jaki" (zjawisko analogiczne do języków laryngijskich).
Przykłady:
ät hounəm taim? /ɛt ˈhownɵm ˌtajm/ - kiedy?
ät hounəm plëtš? /ɛt ˈhownɵm ˌpʎjɔt͡ɕ/ - gdzie?
ät hounəm uäi? /ɛt ˈhownɵm ˌwej/ - jak?
houəm säin /ˈhowm̩ sn̩/ - dlaczego?
hou θu bist? /ˈhow θə̆ ˌbɪ/ - gdzie jesteś?
houen θu bist? /ˈhown̩ θə̆ ˌbɪ/ - kim jesteś?
hou θu nidst /ˈhow θə̆ ˌnɪ/ - czego potrzebujesz?
bin hou θu /ˌbɵ how ˈθu/ - jestem taki jak ty

Etymologia słów astralogermańskich. Język germański tworzył się na substracie języków wielu oddziałujących na siebie dialektów zachodniogermańskich. Jednakże mamy sporo wpływów angielskich, np. taim - czas, uäi - droga, fai - walczyć, ogień oraz dolnoniemieckich i niderlandzkich, np. häien - iść, fis - ryba, sochtel - gej. Stąd trudno jednoznacznie powiązać astralogermański z którymkolwiek z germańskich. Czasami trudno ustalić, które wyrazy to zapożyczenia, a które są odziedziczone, stąd ważne w stwierdzeniu tego jest śledzenie pierwotnych znaczeń i zjawisk fonetycznych, np. zaistniała przesuwka samogłoskowa, podobna do angielskiej, która miała również miejsce w germańskim, jednak przebiegała w trochę odmienny sposób, jednak nie zaistniała druga przesuwka wysokogermańska, stąd np. wyraz plëtš "miejsce" uznaje się za zapożyczenie niemieckie, a wyraz sad "cień" za wpływ niderlandzki lub dolnoniemiecki. Niektóre słowa są zapożyczone również od innych spokrewnionych języków germańskopodobnych, np. języka haureńskiego (który wykazuje silne wpływy leńchszańskie i senderoskie, w mniejszym stopniu rydwańskie - z jęz. laryngijskich), np. drächel "woda", hšond "ręka".

Również dużo języków niegermańskich miało wpływ na genezę języka astralogermańskiego. Np. słowo ðäist "dusza" jest tworem germańsko-słowiańskim (istanbudzki), ponieważ choć koniec słowa jest analogiczny do niemieckiego "Geist", to początek od języka istanbudzkiego (języka słowiańskiego). Innym "mieszańcem" jest słowo improug "wywarł(em/am) wrażenie" - początek słowa od angielskiego "impress" (zapożyczone od łac. "impressus"), a koniec jest czasem przeszłym czasownika "präigen" (por. niem. prägen). Dialektalne słowo šechner "wszyscy" ma etymologię czysto słowiańską. a konstrüišen - etymologię czysto łacińską.

Ważne są również wpływy laryngijskie, zwłaszcza szemierskie i rydwańskie, które również odbiły się na gramatyce (np. dopełnacz jako ablatyw, celownik jako allatyw), np. säin "rzecz", mäit "osiem", bləuch "zabawa", säiten "zapraszać", fäišə "wulg. penis" oraz leńchszańskie, np. θlärven "opętać", θougenhed "okazja, możliwość", θächt "wulg. prostytutka".


Dialekty. Język astralogermański, używany w Astralu, jest najważniejszy z języków germańskopodonych. Jest on bardzo zróżnicowany pod względem dialektów. Podawana przeze mnie transkrypcja dotyczy tzw. oficjalnej wymowy, ustanowionej właściwie dopiero w latach 90. XX w., kiedy to językoznawcy doszli do porozumienia, który dialekt uznać za standardowy. Najważniejszy podział to zachodnioastralski i wschodnioastralski. Istnieją również inne "dialekty", jednak uznawane są za odrębne języki ze względu na inny rozwój fonetyczny i inne etymologie słów. Są to język haureński, używany w Haurenii (uzyskała niepodległość w 2014) oraz język północnoastralogermański, używany w Germanii (dość jednolity dialektalnie). Często Astralczycy mówili na swój język "język germański". Germańczycy podobnie tak mówili, więc aby rozwiązać ten konflikt, postanowiono zostawić dla Astralczyków nazwę "język germański", a nawet ją uzupełnić do "języka astralogermańskiego", a język Germańczyków nazwać "językiem północno(astralo)germańskim".


Standaryzacja ortografii. były spore problemy ze standaryzacją ortografii germańskiej, każda próba zmian kończyła się niezadowoleniem społeczności. Na początku używano ortografii angielskiej, jednak ok. 1950 ruchy narodowe i radykalnofeministyczne w Germanii, Astralu i byłej Halegonii żądały ustanowienia "narodowej ortografii bez błędów humanistycznych". Stąd w roku 1953 językoznawczyni o pseudonimie Hëjnertanə ustanowiła nową ortografię. Przede wszystkim zamieniła ae na ä, u [y] na ü, ou [ u ] na u, uu na üi, y na ə, oo - na ø [o:] lub əu [ɜ], e jako [jɔ] lub [a] - na ë, sh na š, g jako [ʒ] lub [ʒ] - na ƨ̌, gh jako . Do tego usunęła nieme "gh", "ghe", "ghte" i wiele innych niemych kombinacji. Mamy np. naighte > nai /nai/ "noc", neidhest > nidst /nɪ/ "potrzebujesz", boughe > bu /bu:/ "buczę", heighe > i /i:/ "jęczę". Wprowadziła też obowiązkową pisownię nazw własnych takich jak miasta, imienia, nazwiska wielką literą. Gramatyka i fonetyka także uległa zmianom. Hëjnertanə wyrugowała w ramach oczyszczania języka z "błędów humanistycznych" wszystkie nieme -ent w 3.os. l.mn. (kalka z francuskiego) i zastąpiła je wymawianym, pełnym -en, np. heighent /i:/ > ien /ˈijɛn/ "jęczą". Wyrugowała również wymowę u jako /ʊ/ i ou jako /əʊ/ (kalka z angielskiego) oraz wprowadziła obowiązkowe /u/ i /ow/.

Jednakże niektórzy mieszkańcy Haurenii nie zgodzili się, by zamiana ta objęła nazwy miejscowe, więc poza "ae" i "sh" zostawiono większość oryginalnych nazw, stąd do dziś mamy miasta np. Leighen /ˈlajɛn/, Neithest säirev /ˌnajðɛs ˈsejʀef/

W reformie w 2013 roku zamieniono ou [o:] na ø, natomiast w reformie usunięto wszystkie nieme "h" poz wyrazem ouhr.
W reformie z 2015 roku usunięto literę "w" i kazano ją zastępować "v" oraz zmieniono kilkadziesiąt form oficjalnego języka, zamieniając "w" na niezgłoskotwórcze "u" oraz "odnosowiając" niektóre formy, do tego uznano wymowę [ʒ] i [ʃ] za oficjalną zamiast [ʂ] i [ʐ].
Obecnie planuje się zmienić pisownię kilkudziesięciu wyrazów z "j" czytanych jako
  • , [ʒ] lub [ʃ]. Od 1 lipca będziemy np. pisać vuršen zamiast pierwotnego vurjen "pracować", chougen zamiast jougen "łączyć", chanƨ̌en zamiast chanjen "zmieniać". Oprócz tego będzie dozwolone wymawianie na końcu "d" i "t" w pewnej grupie wyrazów, np. said "strona" oraz będzie wolno pisać -ër zamiast -er w końcówkach liczby mnogiej z wymową /a/.[/b]

    Oczywiście stare formy będą dopuszczalne, zarówno w pisowni, jak i mowie. Wyznaczono okres do 2025 roku.
  •  

Ghoster

#14
[...........]
  •