Nóblang 94

Zaczęty przez Onoma, Sierpień 27, 2019, 18:12:46

Poprzedni wątek - Następny wątek

Onoma

Jak na razie gotowé mám tylko zmiany fonetyczné, ale może już się z nimi podzielę.

Język opárłem na prabałtosłowiańskím, ale w przeciwieństwie do praẃdziwých języków bałtosłowiańskích, tén będzie trochę "zmasakrowaný" fonetycznie i gramatycznie, ponieważ ma on posłużyć do mégo konświata. Można go nazwać pra-nóblangiem, ponieważ z niego się wywodzą języki Dziesięci Plemion - każdé z nich dostanie swój pra-język potém.

Zmiany z prabałtosłowiańskiégo:

(użyta jest ortografja "naukowa")

1) Długie samogłoski:
ī > ei̯ > ea̯
ū > üˉ
ē, ō > ī, ū
au > ō (nie zachodzi przed spółgłoskami zwartymi)
jau > au (tzn. z PIE eu)
ai > au
skrócenie długich samogłosek do krótkich na końcech wyrazów

2) Krótkie samogłoski:
redukcja samogłoski do a po długiéj akcentowanéj sylabie
podwyższenie a > u przed m, n, znane z pozostałych bałtosłowiańskiéch, nie zachodzi
obniżenie il > el

3) Spółgłoski sonorantowé:

utrata n, m na końcech słowios

4) Pozostałe spółgłoski:

ś, ź > c, dz (tj. w przeciwieństwie do sytuacji w pozostałých bałtosłowiańskích, oné nie uległy deafrykacji)
š > x
dysymilacja k ~ kl > k ~ tl
t, d > q po spółgłoskach glottalizowaných
d, g, b > ð, ɣ, v (zachodzi przed n, m)
sk, sg > x, ɣ

5) Zmiany gramatyczne (dalece niekompletné):

mianownik zostaje wyparty przez biernik
ergatyw zostaje utworzony przez dodanie daẃnégo zaimka wskazującego će (< PIE ḱe) na koniec słowa
liczba podwójná wcześnie wychodzi z użyciá

---

Odmiana rzeczowników wilk (daẃna o-tematyczna) i miód (u-tematyczna)

NA welka | welkau
E welkace | welkauce
G welkas | welkaus
L welkah | welkauh
D welkai | welkamix
I welku | welkamix
V welke | ---

NA | medu | medawes
E meduce | medawesce
G | medaux | medawa
L | medō | meduh
D | medawi | medumas
I | medü | medumix
V | mede | ---

  •  

Henryk Pruthenia

Podałbyś parę słów po procesach, np. tych ze słownika proto-balto-slavic z wiktionary?

Onoma

#2
Przepraszam, wiem że mało, ale w ogóle nie ruszałem ostatnio:

lāhpa (biernik PIE leh2peh2 por. łapa) - dłoń
stigah (biernik od stigāˀ, por. śćdza -> ścieżka) - droga
pánti (biernik od PIE póntoh₁s, por. pąć) - ścieżka
māhtari (mā́ˀterin) - matka
swéseri (sweserin) - siostra
áhtara (PIE atta, -ar- i laryngiał dodane z innych słów "rodzinnych") - ojciec
brā́ˀtari (brā́ˀterin) - brat
duktari (biernik od duktē) - córka
nagáh (nagā́ˀ) - noga
naguti - paznokieć
dalhna (dalˀnas) - garść
üdéna - woda
rúgi (PIE rúgʰim) - zboże
  •  

Henryk Pruthenia

Ogólnie ciekawie, ale szkoda, że zostawiłeś ten laryngał :P
Albo przynajmniej, że go zapisujesz.
Wytłumaczysz mi procesy w wyniku których powstało słowo üdéna?

Onoma

#4
Tzn. <h> oznacza glottalizacyę, a nie pełný laryniał (skoro i w słowiańszczyźnie, i u Bałtów się zachowała na etapiech prajęzyków, to nie chciáłem być ińný), choć nie jeśḿ pewien, czy nie powińná odpaść w niektórých miejscech.

Jeśli chodzi o wodę, to ona w każdym BS języku się jakoś inaczej (nieregularnie) rozwinęła, więc przyjąłem wersyę, że plackowý kolektýw wédōr (dop.-abł. udnés) dostáł prawem Wintera (> ūdnés) i się ztematyzował, nowý mianownik-biernik bazując na rdzeniu dopełniacza (ūdn-), z kontaminacyą z plackowým wódr̥ ~ udéns.
  •  

Henryk Pruthenia