Pismo laryngijskie

Zaczęty przez Obcy, Czerwiec 21, 2015, 12:12:44

Poprzedni wątek - Następny wątek

Obcy

Pismo laryngijskie zostało stworzone przez Laryngijczyków (wtedy jeszcze to była dość jednolita językowo i kulturowo grupa) prawie 2000 lat p.n.e. Ma charakter alfabetyczny, choć kiedyś było bardziej obrazkowe. Po lewej stronie są przedstawione tzw. stare znaki, wywodzące się tak naprawdę z pisma obrazkowego, a po prawej tzw. nowe znaki, po zreformowaniu, a te, po odjęciu czerwonych kresek to tzw współczesne znaki, obecnie używane.

Odpowiedniki fonetyczne podane według kolejności występowania (sorry za nieestetyczność):
[ x ]  [ w ]  [ ɛ ]  [ r ]  [ t ]  [ u ]
[ i ]  [ ɔ ]  [ o: ]/[ o ]  [ p ]  [ ä ]  [ s ]
[ d ]  [ f ]  [ gʰ ]/[ g ]  [ h ]  [ j ]  [ k ]
[ l ]  **  [ ʃ ]  [ β ]/[ v ]*  [ b ]  [ n ]
[ m ]  [ ɑ: ]/[ ä: ]  [ ʒ ]  [ i: ]  [ ɫ ]  [ sʲ ]/[ʃʲ ]  [ t͡sʲ ]


Uwaga: Znak ** oznacza nazwę własną, jest umieszczany przed wyrazem.  Litera * jest używana raczej w wyrazach obcego pochodzenia. Przykładowa głoska po drugiej stronie ukośnika jest wtórna, w zależności od języka. Niektóre ortografie korzystające z pisma laryngijskiego, np. harbencka, ma charakter etymologiczny, więc nie zawsze podane odpowiedniki fonetyczne rzeczywiście będą warte przypisanym literom, oprócz tego trzeba pamiętać o procesach fonetycznych we współczesnych językach np. o ubezdźwięcznieniu [gʰ], [ʒ], czasem [d], które nie oddaje ortografia.

Tutaj parę przykładów z języka marneskiego w kolejności występowania, po lewej stare pismo, używane w druku, po prawej współczesne. Łacinka pochodzi z pisma nissidzkiego. Tylda znaczy skrócenie wymowy samogłoski, znak krótkości - akcent.
hara /'hara/ - jechać     htenă /htɛ'na/ - wiedzieć
sadarãsƫe /'sadaræ̆st͡sʲɛ/ - Niemcy
hamăsta /ha'masta/ - mężczyzna
bøç /bosʲ/ - słońce     auhsã /'awhsæ̆/ - północ
  •  

Obcy

#1
Pismo laryngijskie w wersji pisanej + kilka przykładowych wyrazów. Kolejność jak w poprzednim poście.


Liczby laryngijskie.


Liczby podstawowe:
[1] [2] [3] [4] [5] [6]
[7] [8] [9] [10] [11] [12] [13]
[14] [15] [16] [17] [18] [19] [20]
Liczby dodatkowe:
[20] [40] [60] [80] [100]

20 piszemy jako liczbę podstawową, jednak liczby 31-40 piszemy jako 20 (dodatkowe) + odpowiednia liczba podstawowa. Analogicznie jest z 41-60 (40 + l.podst.), 61-80 (60 + l.podst.) i 81-90 (80 + l.podst.). Natomiast liczby 91-99 piszemy, dając przed liczbę dodatkową 100 odpowiedni odjemnik, by powstała żądana liczba, np. 96 to 4 i 100. W końcu liczbę sto piszemy tylko jako samą liczbę dodatkową 100.

  •  

Henryk Pruthenia

Czy tylko ja widzę prawie białe kartki?

Obcy

#3
Cytat: Henryk Pruthenia w Grudzień 07, 2015, 19:51:43
Czy tylko ja widzę prawie białe kartki?

Patrz pod kątem od dołu lub wychyl monitor laptopa.
  •  

Caraig

Cytat: Henryk Pruthenia w Grudzień 07, 2015, 19:51:43
Czy tylko ja widzę prawie białe kartki?

Nie martw się, ja też.
  •  

Henryk Pruthenia


Caraig

Hm... możliwe, że to jest przyczyną, bo ja też.
  •  

Todsmer

Cytat: Obcy w Grudzień 07, 2015, 20:06:06
Cytat: Henryk Pruthenia w Grudzień 07, 2015, 19:51:43
Czy tylko ja widzę prawie białe kartki?

Patrz pod kątem od dołu lub wychyl monitor laptopa.
Może jeszcze stojąc na lewej ręce, robiąc szpagat, podczas pełni księżyca.
  •  

Obcy

Mała zmiana wyglądu liter laryngijskich, a do tego ustalono kolejność liter. Litery w alfabecie nieznormalizowane, litery w przykładach znormalizowane.
/a/ /o/ /i/ /a:/ /i:/ /u/ /ɛ/ /ɔ/
/s/ /h/ /r/ /n/ /t/ /l/ /d/ /x/
(*) /m/ /sʲ/ /j/ /ɫ/ /t͡sʲ/ /f/ /w/
/b/ /v/ /p/ /ʃ/ /k/ /ʒ/ /g/
(*) - znak nazwy własnej

Litery współcześnie nieużywane: /i:/, /w/ - marneski, /a:/, /i:/ - harbencki, /o/, /a:/, /i:/, /w/, /ʒ/, /g/ - baltijski
Litery używane tylko w wyrazach obcego pochodzenia: /v/, /ʃ/, /ʒ/, /g/ - marneski, /j/, /w/ - harbencki


Historyczne informacje dotyczące pisma laryngijskiego
1. Pismo laryngijskie zaczęło być regularnie używane ok. 3900-4000 lat temu, wcześniej pojawiało się głównie na inskrypcjach, kościach sakralnych i malowidłach. Ogólnie same znaki laryngijskie, pochodzące z pisma obrazkowego (jak dotąd naukowcy znaleźli ok. takich 800 znaków), datuje się na przynajmniej 5500 lat. Minie prawie 3896 lat, odkąd wydano pierwszy państwowy dokument zapisany alfabetem laryngijskim - od tego momentu państwa laryngijskie liczą lata w kalendarzu. Wcześniej państwem i najważniejszymi miastami rządzono bez używania pisma (z wyjątkiem liczb i kilkudziesięciu znaków ważnych dla administracji). Naukowcy obecnie się kłócą, czy pismo laryngijskie było pierwszym rodzajem pisma na Kontynencie, jednakże nowsze znaleziska archeologiczne sugerują nam, że istniały już nawet około 7500 lat temu pierwsze pełnoprawne systemy pisma, zwłaszcza na terenach zachodnioleńchszańskich i kilku "wyspowych" miejscach - zapewne używały ich jeszcze niezasymilowane ludy prehistoryczne, żyjące jeszcze przed ekspansją poświadczonych historycznie na Kontynencie ludów, czyli Indoeuropejczyków, Leńchszan, Senderoszan i Laryngijczyków.

2. Przed pierwszą ekspansją Indoeuropejczyków pismo laryngijskie było używane we wszystkich państwach laryngijskich, większości państw senderoskich i mniejszej części państw leńchszańskich. Na wyspach obcy alfabet (mianowicie łacinkę) pierwsi przyjęli Szemierczycy - już między III a IV wiekiem n.e., czego przyczyną był spory rozdźwięk między zmienioną już znacznie fonetyką a niedopasowanymi literami laryngijskimi. Ludy senderoskie z kolei przyjęły alfabet łaciński już w V wieku n.e. Kolejna w kolejce była Nissida - początek XI wieku, potem Szapienta - koniec XVI wieku, niedługo później państwa chatyńskie - XV wiek, a na końcu był Rydwan - XVIII wiek. Marnesa z kolei dopuściła do użytku alfabet łaciński jako wariantywny - stało się to nieoficjalnie już na początku XIV wieku, jednak oficjalnie na to się zgodzono dopiero na początku XIX wieku. Baltijsk jest specyficzny - w druku pozwala wyłącznie na łacinkę, jednak w piśmie dopuszcza do dziś zarówno pismo laryngijskie, jak i łacińskie. Ciekawostka: w języku istanbudzkim, chociaż jest on językiem słowiańskim, również obowiązywał przejściowo alfabet laryngijski jako wariantywny - było to w latach 1130-1389.

3. Od zarania dziejów istniały tendencje pisania alfabetem layngijskim zarówno od lewej do prawej, jak i od prawej do lewej (jednakże kaligrafia liter w obu porządkach jest nieco odmienna), a czasem nawet i od góry do dołu. Współcześnie w harbenckim dwa pierwsze porządki pisania uznaje za prawidłowe, a nawet wolno je mieszać w jednej wypowiedzi pisemnej w postaci tzw. naprzemianki (tylko język pisany). Z kolei w Marnesie porządku od prawej do lewej nie stosuje się od XIX wieku, chociaż do dziś nie jest on błędem w przypadku krótkich wypowiedzeń typu tytuły, slogany itp.

4. Obowiązek nauki pisma laryngijskiego jest nie tylko w Harbentii i Marnesie, ale także w Rydwanie, Nissidzie, Baltijsku, Szapiencie i szapienckojęzycznej części Republiki Południowo-Wschodniej, gdzie zasadniczo lub wyłącznie używa się łacinki. Szemierczycy obowiązkową naukę pisma laryngijskiego porzucili na początku XVIII wieku, kiedy to drastycznie zaczęło spadać znaczenie języka nissidzkiego. Z kolei Chatyńczycy zrobili to już na początku XVII wieku.
  •  

Todsmer

Wygląda jakby pisał to koleś z parkinsonem, i to lewą ręką.
  •  

Úlfurinn

Wygląda jak pismo lekarzy, a konkretnie laryngologów.
smrt zidum
  •