Nowy Język Staropolski

[Todsmer]

BTW "zastąpić coś przez coś" to mój częsty germanizm

Przecież to normalne zdanie w polskim.

[Siemoród]

BTW "zastąpić coś przez coś" to mój częsty germanizm

Wybaczam ci  :-)

To teraz moje pytania:

1. "Ji, ja, je" dla trzeciej osoby liczby pojedynczej?

2. "jaz" czy "ja" dla pierwszej osoby liczby pojedynczej?

3. Jakie zaimki dla liczby podwójniej?

1. Dla trzeciej osoby logiczne byłoby je, bo tak właśnie było w prasłowiańskiem
2. Jaz było zapisane po polsku podobno dokładnie raz, ale i tak to miało być tłomaczone wpływem czeskim. Chociaż - dlaczego by i nie? W końcu nie sam macedoński to zachował - jak kojarzę było w staroczeskiem i połabskiem.
3. Polski początkowo je pomieszał z zaimkami liczby mnogiej a potem wywalił. Jak zresztą chyba każdy słowiański (choć nie każdy potem wywalił). Toteż możesz je albo zerżnąć z prasłowiańskiego albo poszukać jak brzmiały po polsku. Coś mi świta z mie (=my+wie) i wa w mianowniku, ale głowy nie dam - lepiej sprawdź.  A i dla pozostałych przypadków trzeba.

[poloniok]

https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:List_of_Proto-Slavic_pronouns

Lepsza opcja zrekonstruować te słowa z barwą polską?

Było by "wie, wa, ona/onie"

Jednak się pytam dlaczego na Śląsku się mówi "jo ida" mimo tego że przy *(j)a" nie ma jera.

[Obcy]

2. Jaz było zapisane po polsku podobno dokładnie raz, ale i tak to miało być tłomaczone wpływem czeskim. Chociaż - dlaczego by i nie? W końcu nie sam macedoński to zachował - jak kojarzę było w staroczeskiem i połabskiem.

I słoweński zachował jaz, za co mu chwała, chociaż z kolei przy zaimkach my i wy słoweński rozróżnia płeć.

3. Polski początkowo je pomieszał z zaimkami liczby mnogiej a potem wywalił. Jak zresztą chyba każdy słowiański (choć nie każdy potem wywalił). Toteż możesz je albo zerżnąć z prasłowiańskiego albo poszukać jak brzmiały po polsku. Coś mi świta z mie (=my+wie) i wa w mianowniku, ale głowy nie dam - lepiej sprawdź.  A i dla pozostałych przypadków trzeba.

A kaszubski to co? Tam to została wywalona liczba mnoga i najczęściej się mówi naj(u), waj(u), a niekoniecznie nas(z), was(z). Mianownik podobnie: jest ma (obok më) i wa. Nie mówiąc już o formie 2.os.lm. czasowników. EDIT: no i oczywiście słoweński NIE wymieszał opisanych form.

[poloniok]

https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Slavic/jь

*onъ miało całkiem inne znaczenie, jednak pokrewne

[Siemoród]

A kaszubski to co? Tam to została wywalona liczba mnoga i najczęściej się mówi naj(u), waj(u), a niekoniecznie nas(z), was(z). Mianownik podobnie: jest ma (obok më) i wa. Nie mówiąc już o formie 2.os.lm. czasowników. EDIT: no i oczywiście słoweński NIE wymieszał opisanych form.

Z kaszubskim to możliwe - zawsze mię jego ortografja odstraszała od nauki tak więc tu się przyznaję do błędu. A końcówkę -ta to i polskie gwary dość dobrze zachowały.

A co do słoweńskiego - on z kolei stworzył coś typu mydwa i mydwie. No i nie zachował biernikowych na i va (chociaż tu to pewnie kategorja żywotności to wywaliła)

Jak patrzę na łużyckie - one też zachowały naju/nama, vaju/vama, tak więc po staropolsku być może nawet w dość późnym okresie takowe istniały. (po kaszubsku natomiast widzę po trzy waryanty - o co chodzi?)

[poloniok]

Liczba pojedyncza
ja  > jaz [jɒs]
ty > ty [tə̝]
on/ona/ono > ji, já, je [ji, ja, jɛ]

Liczba podwójna
my dwa > wie [vʲjɛ]
wy dwa > wá [va]
oni dwa > já, ji, ji [ja, ji, ji]

Liczba mnoga
my > my [mə̝]
wy > wy [və̝]
oni/one > ji, ję, já [ji, jɛw̃, ja]

Zgoda? Jak coś fonetycznie/etc. nie pasuje, powiedźcie mi to

[Obcy]

Tyle że nie "ję", bo w zachodniosłowiańskich *ję stało się *jě.

[Siemoród]

Liczba pojedyncza
ja  > jaz [jɒs]
ty > ty [tə̝]
on/ona/ono > ji, já, je [ji, ja, jɛ]

Liczba podwójna
my dwa > wie [vʲjɛ]
wy dwa > wá [va]
oni dwa > já, ji, ji [ja, ji, ji]

Liczba mnoga
my > my [mə̝]
wy > wy [və̝]
oni/one > ji, ję, já [ji, jɛw̃, ja]

1. Tu się nie czepiam, ale sam nie wiem - kiedy polski zaczął ubezdźwięczniać wygłos?
2. <y> chyba nie zawsze było tak bliskie szwie, prędzej coś bardziej zamkniętego.
3. Zdaje mi się, że jednak dla one lepszym było by je a nie ję, bo w końcu to je ostało się w bierniku.
4. Trochę nie podoba mi się kreskowanie a jasnego, ale faktycznie dawniej niektórzy tak robili. Akutowi centusie.

[Icefał]

No ji w polskim już nie występuje, chyba że w jakichś zapożyczeniach łamiących wszelkie zasady, albo między samogłoskami
Takie ij natomiast brzmi dla mojego ucha prawie tak samo
A pozatym, nie zgubiłeś kropeczek nad ipowym [a]?

[poloniok]

1. Też się to pytam akurat, jednak nie wiem czy "jaz" lub "ja"
2. ɨ?
3. okay
4. "å" zamiast "á" wygląda dla mnie za skandynawsko :/

[Obcy]

1. Też się to pytam akurat, jednak nie wiem czy "jaz" lub "ja"

Jaz ma za krótką tradycję w polskim (a praktycznie to żadnej), ale z drugiej strony niedopuszczalne jest, by była homofonia z zaimkiem 3.os. Sytuację ratuje kreska nad "á", więc tylko i wyłącznie "ja" jest tradycyjne.

[poloniok]

No ji w polskim już nie występuje, chyba że w jakichś zapożyczeniach łamiących wszelkie zasady, albo między samogłoskami
Takie ij natomiast brzmi dla mojego ucha prawie tak samo
A pozatym, nie zgubiłeś kropeczek nad ipowym [a]?

Tak, zapomniałem kropki, dzięki!

Zobacz https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Slavic/jь

Własnie "ji" to prawidłowa forma trzeciej osoby

[Siemoród]

No ji w polskim już nie występuje, chyba że w jakichś zapożyczeniach łamiących wszelkie zasady, albo między samogłoskami

Było tak zapisywane m.in. w Kazaniach Świętokrzyskich. Jednak całkiem możliwe, że dałoby to w dziesiejszej polszczyźnie i (bodaj w bułgarskiem jest homofonja zaimka osobowego z "i", więc podobno stosują ku temu ѝ).

Takie ij natomiast brzmi dla mojego ucha prawie tak samo

kij z tym

4. "å" zamiast "á" wygląda dla mnie za skandynawsko :/

Bardziej myślałem o <a> dla a jasnego i <á> dla a pochylonego.

[Obcy]

ji, ji i ji. Mówiłem przecież o "Legendzie o św Aleksym" – tam jest ji. Jest tradycja, to i jest poprawne. Biorąc pod uwagę formy w "Kazaniach" takie jak jich, jim, to tym bardziej nie należałoby się czepić...