"ś" po spółgłoskach wargowych

[poloniok]

Cześć, krótkie pytanie:

Od paru dni mam myśl, że gwarowo (szczególnie w okolicach Częstochowy, gdzie moja rodzina pochodzi) słowa jak "gołąb" są wymawiane jako "gołabś". Chodzi mi o te "ś" po spółgłoskach wargowych.

Pytanie moje jest: Czy to rzeczywiście występuje w niektórych gwarach, i czy to (jak e pochylone na przykład) był element polskiego języka?

[Vilène]

Pytanie moje jest: Czy to rzeczywiście występuje w niektórych gwarach

Oczywiście, tak np. mówią Kurpiowie, ale tylko w przypadku gdy spółgłoska wargowa jest jednocześnie miękka. A gołąb właśnie historycznie się na miękką kończył.

[Pluur]

Na Warmii kędyś mówiono:
m' - mń
b' - bź
p' - pś
i chyba v' - wź, f' - fś
EDIT:

miękkie i (ji) brzmiało jak zi po spółgłoskach dźwięcznych b i w, a w stawało się nieme;

    przykład: bierze – bzierze, kobieta – kobzita, wino – zino, wiosna – ziosna

miękkie i (ji) po spółgłoskach bezdźwięcznych f i p brzmiało jak si, a f stawało się nieme;

    przykład: piwo – psiwo

[Dynozaur]

Zdziwilibyście się, jak długo w JP zapisywano miękkość wargowych w wygłosie (apostrofem).

Spotykałem nawet w dziewiętnastowiecznych książkach.

[Obcy]

Na Warmii kędyś mówiono:
m' - mń

A "odwrotnym dzieckiem" tego jest historycznie niepoprawna forma "sumienie" zamiast "sumnienie"

[Siemoród]

We Lwowie też się ostawała forma mniód zamiast miód. No chyba, że to hiperpoprawność jak /mńe/ <-> /mje/ (dosyć popularne w całej Polsce).

[spitygniew]

Nie dam głowy, ale chyba u jakiegoś warszawskiego żula słyszałem kiedyś "pić" wymówione jako "psyć"...

[Pluur]

We Lwowie też się ostawała forma mniód zamiast miód. No chyba, że to hiperpoprawność jak /mńe/ <-> /mje/ (dosyć popularne w całej Polsce).

Owszem gwara lwowska też posiadała 'mń'.