Túmtaùd Trùg (Państwo Truskie) - opis i historia

Zaczęty przez Todsmer, Maj 03, 2016, 14:43:39

Poprzedni wątek - Następny wątek

Todsmer

Historia Państwa Trugskiego

Wstęp
Jako że żaden kraj nie powstał z niczego, a wszystkie ich cechy mają swoje źródło w histori, żeby zacząć opisywać Państwo Trugskie, trzeba zacząć od historii. I to nie tylko historii wspomnianego państwa, ale całego regionu, gdyż bez tego nie bylibyśmy w stanie zrozumieć bogactwa kultury, jak i źródeł nienawiści, która od zawsze rozrywała region, i była głównym motorem wojen ostatniego tysiąclecia.

Link do posta bardziej ogólnego, z nazwami geograficznymi itd

Zasiedlenie
Tysiąc pięćset lat temu główną siłą w rejonie Morza Środkowego było Cesarstwo. Ten organizm polityczny, stworzony przez Poitów, istniał już kilkaset lat. Państwo to opanowało praktycznie wszystko, co było do opanowania w regionie. Poza granicami kończyła się cywilizacja. Jedną z podstaw państwa był handel, zwłaszcza z oceanem, jak i rejonem Bagiennego Jeziora na zachodzie. W związku z tym, dużą część doliny Wielkiej Rzeki zajmowały różne państwa satelickie. Uzależnione od Cesarstwa, płaciły mu trybut, pilnowały, żeby kupcom nie groziły ataki ze strony piratów i rabusi, same jednak bogaciły się na pośrednictwie handlowym.


Map. 1. Region 1500 lat temu

Trugowie byli wówczas ludem koczowniczym, mieszkającym na wielkich stepach. Nieco bliżej, w widłach Wielkiej i Długiej Rzeki, mieszkali spokrewnieni z nimi Taugrowie, rolnicy i hodowcy. W lasach deszczowych mieszkało jeszcze jedno plemię – Liktowie.

Jakieś tysiąc czterysta lat temu katastrofa dotknęła te ziemie. Wielka susza dotknęła zwłaszcza tereny stepu na zachód od Długiej Rzeki, ale żaden region nie był nietknięty. Bagienne Jezioro prawie wyschło. Ogromne połacie lasu na północ i zachód od Wielkiej Rzeki spłonęły i zostały zastąpione przez stepy. Przede wszystkim zaś nastały klęski głodu. Cesarstwo wycofało się z rejonów Jeziora Księżycowego (zwanego też Małym), a bunt państw satelickich skończył się całkowitym zniszczeniem stolicy prowincji zachodniej (leżącej nad Jeziorem Słonecznym, oznaczonej białą kropką). Pozostali przy życiu wycofali się na tereny po drugiej stronie rzeki, gdzie nieposiadający łodzi buntownicy nie mogli ich dosięgnąć. Nowe miasto położone było na wysokiej skarpie na cyplu, miejscu doskonałym zarówno do obrony, jak i wypadów morskich (czy też, jak w tym przypadku, rzecznych i jeziornych). Było to ostatnie miasto założone za Starego Cesarstwa (nazwanego tak dla odróżnienia od Cesarstwa Nowego, czy też Drugiego).

Bunty nie ominęły jednak również Cesarstwa właściwego. Na południu powstało separatystyczne Cesarstwo Ksieżycowe, nazwane od jeziora, nad którym leżało. Oczywiście samo nie nazywało się w ten sposób, będąc przekonani o prawdziwości i jedyności swojego państwa. W tamtych rejonach powstało również inne państwo Poitów, niezależne od Cesarstwa.


Map. 2. Region 1300 lat temu

Później, tysiąc trzysta lat temu, katastrofa jedynie się pogłębiała. Długa Rzeka wyschła, wskutek czego znacząco opadł również poziom wód Wielkiej Rzeki, co pociągnęło za sobą spadek poziomu wód gruntowych. Lasy, w których mieszkali Liktowie, stepowiały, ci zatem ruszyli na południe i wschód, niszcząc wszystkie pozostałości państw satelickich, jakie tam istniały, nie byli w stanie jednak przekroczyć Wielkiej Rzeki.

Wyschnięcie Długiej Rzeki usunęło ostatnią barierę, jaka trzymała głodujących Trugów i Taugrów z dala od doliny. Pierwsi ruszyli Taugrowie, przeprawili się przez Wielką Rzekę i jej dopływ, mniej dotknięty suszą. Niedługo później ich śladem poszli Trugowie. Sprawę znacząco ułatwił im fakt, że po drugiej stronie rzeki, zamiast dawnego lasu, był step.

Jedynym państwem rozwijającym się w tamtym czasie było południowe państwo Poitów, którego rozkwit wiąże się ze tą samą zmianą klimatu, która zabiła Cesarstwo – na południu opady chwilowo wzrosły.


Map. 3. Region 1200 lat temu

Tysiąc dwieście lat temu Cesarstwu zostało naprawdę niewiele – rejon Delty, faktycznie już niezależne miasto na cyplu nad Jeziorem Słonecznym, miasta na północy Morza Wewnętrznego (późniejsza Konfederacja), a także półwysep, z konieczności mieszczący stolicę. Dawna stolica została zniszczona podczas najazdu Liktów, 1220 lat temu. Teren Delty tak naprawdę nie nadawał się do zamieszkania, a w miastach północy do głosu dochodził separatyzm. Miasta te bowiem były, mimo suszy, samowystarczalne, a płacenie podatków ginącemu Cesarstwu było ich zdaniem marnotrastwem. Około 1150 lat temu wybiły się one na niepodległość. Niedługo wcześniej Cesarstwo straciło teren Delty. Przy fikcyjności zwierzchnictwa nad enklawą nad Jeziorem Słonecznym oznaczało to de facto na ograniczenie władztwa wyłącznie na obszar Półwyspu.


Map. 4. Region 1000 lat temu

W tym samym czasie klęska suszy się kończyła. Zaczęły powstawać państewka Trugów, Taugrów i Liktów. Ci ostatni opanowali nawet na krótko część państw-miast składających się później na Konfederację, tworząc państwo nawiązujące do Cesarstwa. Upadło ono co prawda niecałe kilkadziesiąt lat po utworzeniu, niemniej jednak było pierwszym poważnym eksperymentem z państwem u przybyszów, zwłaszcza w świetle naśladowania cech dawnego, już nieistniejącego Cesarstwa.

Taugrowie parli na południe, sprawiając ogromne straty i zniszczenia w państwie Poitów południowych, po których się ono już nie podniosło i nigdy nie odzyskało dawnej potęgi. Nieco ponad tysiąc lat temu enklawa cesarska całkowicie zrezygnowała z fikcji zależności, i pojawa się w dziejach jako Republika Piracka.

Kolejne dwieście lat upływa pod znakiem ekspansji Trugów – kosztem Liktów i Taugrów. 830 lat temu poszczególne państewka Poitów połączyły się, tworząc federację.

Najazd Trugów na państwa Liktów-żeglarzy skończył się klęską tych ostatnich, i utworzeniem unikalnej kultury trugsko-liktyjskiej. Niepodbici Liktowie utworzyli państwo Wolnych Liktów.


Map. 5. Region 800 lat temu

Państwo Trugskie
Watażka trugijski, Poit z pochodzenia, urodził się 644 lat temu. Nazywał się Tárolaùgr. Był przede wszystkim piratem, ale i kupcem. 627 lat temu, w wieku 17 lat odziedziczył po ojcu niewielki gródek nad Jeziorem Słonecznym, niedaleko dawnej stolicy zachodniej prowincji Cesarstwa. Przez kilka lat, jak ojciec, zajmował się piractwem, rabowaniem miast wzdłuż biegu Wielkiej Rzeki, dowodził przy tym ogromną flotą, składającą się nawet z trzydziestu okrętów, z czego przynajmniej dziesięć było jego własnością. 619 lat temu był już poważanym wodzem wśród ludów trugsko-liktyjskich, a piętnaście lat później panował już nad wszystkimi ich miastami. W swoim panowaniu opierał się na dawnej biedocie, obecnie bogatej wskutek jego wypraw pirackich, stara arystokracja była bowiem jego panowaniu przeciwna. Stworzył więc nową arystokrację wojskową.


Map. 6. Region 600 lat temu. Początki Państwa Trugskiego

Jego celem był podbój Drugiego Cesarstwa, które 713 lat temu powstało z gruzów Federacji Poitów, w wyniku wojen domowych. Jednakże, jego państwo było zbyt słabe, by tego dokonać, więc 599 lat temu wmieszał się w spór sukcesyjny w Państwie Liktów, zdobył je, a na tronie osadził swoją marionetkę. Liktowie byli odtąd północnym buforem Państwa Trugskiego. Jednocześnie, w wyniku skomplikowanych gier dyplomatycznych, udało mu się uzyskać kontrolę nad jednym miastem na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. 595 lat temu zajął niebronione wyspy w Delcie, otwarcie występując przeciw Cesarstwu. W krótkiej wojnie został zmuszony do oddania zdobyczy Cesarstwu, a także usankcjonowaniu cesarskich zdobyczy na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. Traktat pokojowy pomijał jednak jedną z mniejszych wysepek w Delcie, co było przyczyną kilku kolejnych zatargów z Cesarstwem.


Map. 7. Region 595 lat temu, przed interwencją Cesarstwa

Nie widząc szans na podboje w tym kierunku, skierował swoją uwagę na zachód. Niedawno przybyli tam Braútowie, spokrewnieni z Trugami, nazywani w źródłach trugskich Trugami-koczownikami. Braútowie wschodni, którzy przekroczyli Długą Rzekę, byli już częściowo ludem osiadłym. Tárolaùgr wymusił na Liktach oddanie części ziem, i ruszył z całą potęgą na zachód. W kilku bitwach rozbił wroga, pozbawiając go posiłków zza rzeki przy użyciu dyplomacji. Pozyskał sobie Trugów-koczowników, gardzących swoimi osiadłymi ziomkami, poprzez obietnicę wspólnej wyprawy na południe, gdzie jeszcze istniały niezależne państwa trugskie.


Map. 8. Region 590 lat temu, po interwencji cesarskiej i wojnie z Trugami-koczownikami.

Nawała ruszyła 588 lat temu, i nie skończyła się aż do śmierci Tárolaùgra, 581 lat temu. 586 lat temu była również wielka wyprawa na północ, podczas której Państwo Liktów zostało znacznie powiększone, a Konfederacji został narzucony trybut. Niemniej jednak, Tárolaùgr umierał, nie dokończywszy dzieła, a przede wszystkim – nie pokonawszy Cesarstwa.


Map. 8. Region 580 lat temu, po śmierci Tárolaùgra.

Okazja nadarzyła się dopiero 560 lat temu, za panowania jego wnuka, też Tárolaùgra. Rebelia antycesarska wybuchła na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. Tárolaùgr II, który już uzależnił był tereny Trugów-koczowników, wmieszał się z całą swoją potęgą. Za jego czasów model rządów – dyktatura wojskowa – został już tak zakorzeniony, że się już nie zmienił od tego czasu.

Zwycięski Tárolaùgr II zmusił Cesarstwo do oddania Delty oraz dawnej Republiki Pirackiej – doskonałej bazy wypadowej, również dla wojsk lądowych. Powstało także kolejne quasi-wolne państwo (Kraj Południowy), które również uzyskało tereny od Cesarstwa. Jakies 550 lat temu, potęga Państwa Trugskiego osiągnęła szczyt. Było to zdecydowanie najsilniejsze państwo w tym rejonie globu, a może też i na świecie. Skuteczna polityka państw buforowych zabezpieczała je przed barbarzyńcami, silna flota nie miała sobie równych, a handel rozwijał się znakomicie.


Map. 9. Region 550 lat temu, w szczycie potęgi.

Jednak 528 lat temu wybuchła wojna domowa o sukcesję. Małoletni władca nie mógł samodzielnie panować, więc regencję sprawowała jego matka. Był to wybór fatalny, zraziła bowiem do siebie Trugów-koczowników, mieszkańców Kraju Zachodniego. Poparli oni kontrkandydata, gdy ten został jednak pokonany, spustoszyli północne rejony państwa i wsparli rebelię Liktów w Kraju Północnym (zakończoną podziałem państwa na lenno i część niezależną). 524 lat temu, przewrót pałacowy zakończył się śmiercią regentki, nowy władca zachował jednak pozory i małoletni władca utrzymał swój tron. Trzy lata później zbuntował się Kraj Południowy, a do buntu przyłączyły się wschodnie, nadmorskie prowincje. Niedługo później nastąpiła interwencja Cesarstwa. Po długiej wojnie, regent podpisał upokarzający pokój, zobowiązując się oddać południowy brzeg Wielkiej Rzeki, z jednym wyjątkiem – dawnej Republiki Pirackiej. Regent został zamordowany z rozkazu monarchy, który w międzyczasie osiągnął pełnoletniość i próbował zmusić dwór, by grali na jego warunkach. Rządy trwały niecały rok, a młody król został otruty.

Ponownie pojawiło się kilku pretendentów, a wojna domowa skończyła się dopiero 509 lat temu. Wtedy też nadarzyła się okazja – Cesarstwo było również wyczerpane wojnami, które prowadziło również w całym basenie Morza Wewnętrznego, a również interweniując w dalszych rejonach. Nowy władca wmieszał się w spór sukcesyjny, rozbił wojska i flotę cesarską, zmusił cesarza do oddania, z nawiązką, zagrabionych ziem, a także wyznaczył wysokość ,,podarków", jakie musiał mu płacić cesarz, aby oddalić groźbę kolejnego napadu. Oczywiście wszystko było fikcyjnie opisane jako dary cesarskie dla swojego wasala. Na oddanych terenach znajdowała się też większość fortyfikacji granicznych, toteż w przypadku kolejnych wojen Cesarstwo było bezbronne, zwłaszcza że silna flota trugska panowała wtedy niepodzielnie w regionie. Umierając 497 lat temu, nowy władca zostawiał państwo może nie tak potężne jak 50 lat wcześniej, ale przynajmniej stabilne i z dobrymi perspektywami na przyszłosć.


Map. 10. Region 500 lat temu, po wojnach domowych.

Dwadzieścia lat później, nowy król co prawda musiał uznać niepodległosć Państwa Liktów, ale 465 lat temu, po ciężkich wojnach, całkowicie uzależnił od siebie dawne Cesarstwo. Zmusił Poitów do oddania mu najważniejszych twierdz w samym sercu ich kraju. Przez następne 150 lat kolejni władcy poszerzali ziemie kosztem Poitów.


Map. 11. Region 450 lat temu, po zwasalizowani Poitów.

Nieco ponad 300 lat temu pojawiły się pierwsze symptomy nadciągającej katastrofy. Państwo Liktów zostało zaatakowane przez północnych barbarzyńców, i ledwo przetrwało, straciwszy ponad połowę powierzchni. Sto lat później już go nie było.

Niemniej jednak, właśnie czas około 300 lat temu to renesans potęgi trugskiej, ostatni taki etap w historii tego państwa. Odzyskało ono sporą część dawnych, utraconych ziem, były zakładane nowe miasta, porty rozwijały się dynamicznie, a pokój panował na całym terenie.


Map. 12. Region 300 lat temu, renesans potęgi trugskiej.

Jednak, jak już pisałem, miało się to niedługo zmienić. Przyszła kolejna okropna susza, porównywalna z tą tysiąc lat wcześniej. Ataki koczowników stepowych zmusiły do wycofania się za Długą Rzekę, barbarzyńcy, którzy zniszczyli Państwo Liktów, 140 lat temu doszczętnie rozbili kilka armii trugskich, i zajęli ziemie na północ od Jeziora Słonecznego. Północ doliny Wielkiej Rzeki znów zaczęła stepowieć, więc również została opuszczona. A Poitowie, 217 lat temu wyzwoleni z zależności lennych, 170 lat temu zaczęli rekonkwistę. Trugowie stopniowo wycofywali się na północ.


Map. 13. Region 100 lat temu, powolny upadek państwa trugskiego.

76 lat temu ponownie wyschła Długa Rzeka. Koczownicy spustoszyli całą dolinę tejże rzeki, zostali jednak pokonani. Na południu, 63 lata temu, przyszła kolejna katastrofa, połowa wojska została doszczętnie zniszczona przez Poitów, większość ziem stracona, utrzymały się ledwo dwie twierdze, które i tak zostały zdobyte w ciągu kolejnych 40 lat.


Map. 14. Region 50 lat temu.

Ziemie się wyludniały, a nad wieloma terenami Państwo Trugskie posiadało jedynie iluzoryczną kontrolę. 16 lat temu nastąpił kolejny najazd koczowników, którzy przez cztery lata plądrowali północny brzeg Wielkiej Rzeki, a nikt nie mógł im w tym przeszkodzić. Niemal równocześnie barbarzyńcy oblegli stolicę, zostali jednak pokonani i odrzuceni za rzekę graniczną.


Map. 15. Region obecnie. Ciemne kolory oznaczają gęstsze zaludnienie, i władzę faktyczną. Na jaśniejszych terenach władza jest mniej lub bardziej iluzoryczna.

Koczownicy ponawiali swoje najazdy również 9, 6 i 4 lata temu, zostali jednak pokonani. Aktualny władca prowadzi program budowy umocnień na granicy z północnymi barbarzyńcami zza Jeziora Słonecznego, a także systemu wałów i strażnic na granicy stepowej. Aktualne problemy nie dotyczą tylko Trugów, Poitowie mają również z tym wielki problem, więc przynajmniej zagrożenie z tej strony ustało. Handel zamiera, w górze Wielkiej Rzeki są jeszcze jakies państwa satelickie, ale one również podupadły znacznie, a duża część ucierpiała wskutek najazdów koczowników.
  •  

Todsmer

Tablice historyczne
AU - przed zjednoczeniem, PU - po zjednoczeniu.

ok. 800 AU - początek suszy
ok. 700 AU - inwazje Liktów, Taugrów i Trugów, koniec państw satelickich Cesarstwa
616 AU - najazd Liktów, zniszczenie stolicy Cesarstwa
546 AU - niepodległość miast późniejszej Konfederacji
422 AU - utworzenie Państwa Liktów, pierwszego nawiazującego do tradycji cesarskich
387 AU - upadek tegoż państwa
ok 400 AU - koniec suszy
ok 400 AU - utworzenie Republiki Pirackiej, definitywny rozpad Cesarstwa
226 AU - zjednoczenie Poitów, początek Federacji
109 AU - wojny domowe w Federacji, odrodzenie Cesarstwa Poitów (Drugiego albo Nowego Cesarstwa)

40 AU - rodzi się Tárolaùgr
23 AU - Tárolaùgr otrzymuje spadek. Początek jego kariery
15 AU - Tárolaùgr jest już poważanym wodzem

1 PU - Tárolaùgr jednoczy Trugo-liktów
5 PU - Tárolaùgr miesza się w spór sukcesyjny w Państwie Liktów, osadza na tronie marionetkę
9 PU - Tárolaùgr zajmuje niebronione wyspy w Delcie, krótka wojna z Cesarstwem, przegrana - musi oddać zdobycze
13 PU - zwycięstwo nad Trugami-koczownikami
16 PU - początek podboju wolnych państw Trugów, w sojuszu z koczownikami
18 PU - wojna na północy, Konfederacja musi płacić trybut
23 PU - Tárolaùgr umiera

44 - 46 PU - wojna Tárolaùgra II z Cesarstwem, zwycięstwo
ok 50 - 60 PU - szczyt potęgi trugskiej
76 PU - wybuch pierwszej wojny domowej o sukcesję, spustoszenie północy
80 PU - śmierć regentki
83 PU - bunty: Kraju Południowego i prowincji wschodnich
84 PU - intwerwencja cesarska
87 PU - koniec wojny, upokarzający pokój, śmierć regenta
88 PU - król otruty, brak następcy, druga wojna o sukcesję
95 PU - koniec wojny o sukcesję

101 - 102 PU - wojna z wyczerpanym Cesarstwem, zwycięstwo
107 PU - król umiera
129 PU - nowy król jest zmuszony uznać niepodległość kraju Liktów
139 PU - dawne Cesarstwo staje się lennem

295 PU - klęska Liktów w wojnie z barbarzyńcami
ok 300 PU - szczyt potęgi odnowionego Państwa Trugskiego
ok 300 PU - początek drugiej suszy

387 PU - Poitowie wyzwalają się spod lenna
434 PU - Poitowie rozpoczynają rekonkwistę
466 PU - barbarzyńcy doszczętnie rozbijają wojska trugskie, utrata terenów za Jeziorem Słonecznym
528 PU - Długa Rzeka wysycha, koczownicy przekraczają ją i pustoszą jej dolinę
541 PU - klęska w wojnie z Poitami, utrata połowy wojska
579 PU - poddaje się ostatnia twierdza w kraju Poitów, będąca jeszcze w rękach trugskich
588 - 592 PU - koczownicy pustoszą północny brzeg Wielkiej Rzeki, nikt nie jest w stanie się im przeciwstawić
588 PU - barbarzyńcy oblegają stolicę
595, 598, 600 PU - najazdy koczowników

604 PU - teraz :)
  •  

Caraig

Nie wiem, czy słusznie, ale mniej więcej tak wyobrażam sobie Tárolaùgra.
  •  

Todsmer

Kto to, Attyla? Tylko te strzemiona nie pasują :)

Tak, to dobre wyobrażenie myślę. Choć ja bardziej myślałem o postaci w stylu europejskiego wczesnego średniowiecza, jak choćby Hlodwig.
  •  

Caraig

Ano, to chyba Attyla. Dlaczego strzemiona nie pasują?
  •  

Todsmer

#5
W Europie strzemiona pojawiły się dopiero razem z Awarami, czyli gdzieś w VII wieku.

BTW pojawi się tu więcej o Tárolaùgrze. Jak i o dwudziestoletnim okresie zamętu i wojen domowych.
  •  

Todsmer

#6
Historia Tarolaùgra
Część pierwsza. Pochodzenie

Kiedy Federacja Poitów updała wśród wojen i grabieży, upadła też władza i kariera Faùta, doży krótkotrwałej Republiki Pirackiej, od ponad wieku części Federacji. Władca, który miał flotę pięćdziesięciu okrętów na każde skinienie, pałac górujący nad portem i nieprzeliczoną służbę, musiał uciekać w niesławie. Pozostała przy nim tylko żona i trzech synów. Cesarz zdołał przekupić radę miejską, która otwarła bramy na oścież. W nowym porządku nie było miejsca dla Republiki, an nawet dla jakiejkolwiek autonomii, Cesarz (w ogóle jaki cesarz, nie mieli bowiem cesarza od trzystu lat) nie tolerował sprzeciwu. Zresztą Federacja dogorywała w ogniu niezgody, przeradzającym się w końcu w ogień wojny. Wystarczyło jednak tylko uciec na drugą stronę rzeki, aby wydostać się spod karzącej ręki, jeszcze nie dość długiej, żeby karać poza granicami swego państwa.

Jednakże Faùt nie uciekał od razu do dzikich wówczas Trugów, kontynuował wojnę, założywszy bazę w Delcie, wśród bagien i niezliczonych odnóg rzeki. Skrzyknął wszystkich, na których mógł polegać, ale po całych trzech latach oporu, musiał się wycofać. Do tego czasu stracił dwóch najstarszych synów i żonę, bowiem febra nigdy nie chciała zniknąć z tamtych rejonów.

Popłynął w górę rzeki, jak najdalej od Cesarstwa. Trafił na dwór księcia Eùtída, półbarbarzyńcy, niepiśmiennego wojownika. Eùtíd desperacko poszukiwał ludzi zdolnych zarządzać jego świeżo zdobytym terytorium. Jednakże po kilku latach poczuł się zazdrosny o wciąż zwiększające się wpływy Faùta, który w międzyczasie zdążył wygrać dwie wojny nadgraniczne. Udając przyjaźń, zaprosił wracającego z wyprawy do siebie, ugościł, napoił, a potem kazał zamknąć drzwi i podpalić chatę razem z gościem i jego drużyną. Faùtowi udało się rozbić drzwi toporem, wybiegł na zewnątrz, waląc nim na oślep, gdyż stracił wzrok w pożarze. Wkrótce zginął od strzał. Syn jego Hait ocalał, gdyż związał się był z pewną dziewką, niemniej jednak musiał uciekać, nie zdoławszy zabrać nawet ubrania.

Hait prowadził życie najemnika, nigdy nie osiadając na długo w jednym miejscu. Zginął podczas jednej z wypraw po niewolników. Jego syn z kolei założył niewielki gródek warowny, będący później stolicą Tarolaùgra I. Po nim nastąpił Meleín, ojciec Tarolaùgra. Ożenił się on późno, bo dopiero w wieku dwudziestu pięciu lat. Długo też nie mieli potomka, a kiedy się narodził, nazwali go Tarolaùgrem, czyli "po (nim) - ludzie". Przed jego narodzinami, matka jego miała sen, w którym rankiem syn jej jaśniał niczym podobny bogom, natomiast wieczorem pokrył się ranami niczym trędowaty, cierpiąc straszliwe męki.
  •  

Pluur

  •  

Todsmer

  •  

Pluur

Nie no nic, zaraz przeczytam - po prostu taki ździw, że ktoś coś w Kyonie :D
  •  

Todsmer

#10
Lista pierwszych władców Trùgów

Tárolaùgr I ur. 40 AU – kor. 23 AU – zm. 23 PU
Żył 63 lata, panował 46 lat, w tym 23 lata był władcą Trùgów. Największy władca Trùgów.

Laùgrád I ur. 7 AU – kor. 23 PU – zm. 39 PU
Żył 46 lat, panował 16 lat.

Tárolaùgr II ur. 13 – kor. 39 – zm. 67
Żył 54 lata, panował 28 lat. Za jego czasów państwo osiągnęło szczyt potęgi.

Meleín I ur. 40 – kor. 67 – zm. †75
Żył 35 lat, panował 8 lat.

Faùt ur. 69 – kor. 75 – zm. †88
Żył 19 lat, panował 13 lat, rządził 1 rok. Za jego panowania był pierwszy okres wojen domowych i chaosu.

Bezkrólewie od 88 do 95
Siedmioletni okres wojen domowych i chaosu.

Meleín II Odnowiciel ur. 67 – kor. 95 – zm. 107
Żył 40 lat, panował 12 lat. W 92 roku zgłosił pretensje do tronu. W latach 101-102 przetrącił kręgosłup Cesarstwu.

Tárolaùgr III ur. 88 – kor. 107 – zm. 126
Żył lat 38, panował 19 lat.

Laùgrád II Tępy ur. 104 – kor. 126 – zm. †131
Żył lat 27, panował 5 lat.

Tárolaùgr IV Stary ur. 94 – kor. 131 – zm. 173
Żył lat 79, panował 42 lata. Obalił Laùgráda II.

Drzewo genealogiczne dynastii Tárolaùgra

Wszystkim wiadomo, że obecny władca wywodzi się w prostej linii od Tárolaùgra I, ale nie każdy wie, tak naprawdę pochodzi z bocznej gałęzi rodu, i jest już trzecią dynastią na tronie trùskim.
BTW będzie więcej o poszczególnych rebeliach, jak i o zasadach dziedziczenia majątku i tronu :)


Rys. 1. Drzewo genealogiczne Tárolaùgra I, jego przodków i (przede wszystkim) jego potomków.
Na niebiesko władcy, na czerwono pretendenci do tronu, na żółto ludzie pełniący wysokie stanowiska, bądź posiadający tytuły książęce.

  •  

Todsmer

Lista pozostałych osób

1. Najbliżsi krewni Tárolaùgra I

Meleín ur. 58 AU - kor. 37 AU - zm. 23 AU
Ojciec Tárolaùgra I.

Lág ur. ? AU - śl. 25 AU - zm. 11 AU
Pierwsza żona Tárolaùgra I, dwie córki: Seít (ur. 19 AU, zm. †? PU) i Nél (ur. 11 AU, zm. †? PU)

Leùng ur. ? AU - śl. 8 AU - zm. 13 PU
Druga żona Tárolaùgra I, syn Laùgrád I (ur. 7 AU, zm. 39 PU) i córka Indák (ur. 5 AU, zm 25 PU)

Gròz ur. 2 AU - śl. 14 PU - wdow. 23 PU - śl. 24 PU - zm 38 PU
Trzecia żona Tárolaùgra I, synowie Akrìzor (ur. 15, zm. 75) i Lùtor (ur 17, zm †45), córka Skùbr (ur 19, zm. ?). Później wyszła za mąż za Klèndora (ur. ok. 10 AU, zm †44 PU). Z tego związku urodziły się bliźnięta, syn Aìrtor (ur. 25, zm. 80) i córka Nél (ur. 25, zm. 56)

2. Tárolaùgrydzi - pierwsza dynastia

Aúd ur. 44 - zm. †89
Córka króla Tárolaùgra II, siostra Meleína I. W 60 r. wyszła za Aìrtora (ur. ? - zm. †87), późniejszego regenta. Miała syna Tárolaùgra (ur. 63, zm. †92). Pomściła śmierć Aìrtora, trując króla Faùta. Postępek ten nie przysporzył jej zwolenników, wybuchały otwarte bunty, a nawet jej syn Tárolaùgr wystąpił przeciwko niej, nie zdołał jednak za swojego życia zająć stolicy. Zginęła podczas tortur.

Tárolaùgr ur. 63 - zm. †92
Syn Aùd i Aìrtora, ostatni potomek Tárolaùgra II. W 89 wystąpił zbrojnie przeciwko matce, zginął pod bramami stolicy w 92 roku. Jednym z jego wodzów był Meleín, późniejszy król.

Aìrtor ur. ? - zm †87
Regent od 80 roku, kiedy to podczas przewrotu pałacowego zginęła regentka Reùl. Podczas jego regencji zbuntował się Aùdor (ur. 49, zm. †86), książę Kraju Południowego, i Meís (ur. 22, zm. †84), wdowa po księciu Aìrtorze (ur. 25, zm 80), władcy prowincji wschodnich. Podczas kiedy udało mu się pokonać rebelię Meís (i zaprowadzić ją na szafot, razem z synem Lùtorem (ur. 51, zm. †84)), tak rebelia Kraju Południowego spowodowała interwencję cesarską, a w konsekwencji upokarzający pokój. Niedługo po tym został zabity z rozkazu króla Faùta.

Reùl ur. ? - śl. 68 - reg. 75 - zm. †80
Żona Meleína I. Poitka. Podczas jej regencji zbuntował się Álaìrkor (ur. 46, zm. †78), w 76 roku, żądając regencji dla siebie - stryja królewskiego, a nie dla obcej królowej matki, co zresztą nieomal nie skończyło się jej klęską, bowiem Álaìrkor pozyskał sobie również Trugów-koczowników. Zginęła w przewrocie pałacowym.

Álaìrkor ur. 46 - zm. †78
W 76 roku otwarcie wystąpił przeciwko regentce, pozyskując sobie znaczną część wojska, jak również Trugów-koczowników.

3. Indákidzi albo Nélidzi - druga dynastia

Meís ur. 22 - zm. †84
Córka Indák, w 44 roku wyszła za Aìrtora, księcia wschodnich prowincji, szwagra króla Tárolaùgra. Miała syna Lùtora, ojca Meleína II. W 83 r. zbuntowała się, za co została ukarana śmiercią, razem z synem. Meleín został adoptowany przez księżną Aùd i jej męża, regenta Aìrtora.

3. Akrìzydzi - trzecia dynastia

Akrìzor ur. 15 - książę 46 - zm. 75
Syn Tárolaùgra I i Gròz, w 46 roku został mianowany (przez Tárolaùgra II) księciem Kraju Południowego. Jednym jego synem był Aùdor Buntownik.

Aùdor ur. 49 - książę 75 - zm. †86
W 83 roku wystąpił z rebelią przeciwko regentowi Aìrtorowi, wzywając na pomoc Cesarstwo. Utonął podczas przeprawy przez Wielką Rzekę.

Kwestia dziedziczenia

Wśród Trugów kobiety miały również prawo do dziedziczenia majątku, jednak nie na równi z mężczyznami. Podział majątku zależał od stopnia pokrewieństwa, a kobiety dostawały pewien "handicap", w postaci zwiększenia o 1 tego współczynnika. Wychodziło z tego to, że córka ma takie samo prawo do dziedziczenia jak brat - czyli mniejsze od syna, ale wciąż niemałe. Dziedziczyć mogli tylko krewni, nie powinowaci (włącznie z żoną, która jednak dostawała w dożywotnie użytkowanie 1/3 majątku, oczywiście jeśli nie wyszła ponownie za mąż).

Z początku podobne zasady stosowano do tronu. Dlatego podczas regencji za panowania Faùta tak bano się Reùl, jako że ona była najbliższym żyjącym krewnym małoletniego króla, i była pierwsza w kolejce do tronu (ex aequo z Álaìrkorem, który notabene się zbunował przeciwko niej). Problem był taki, że była ona obca, z narodu Poitów, i jeśli objęłaby tron, Tárolaùgrydzi nie mogliby już legalnie na niego wrócić (żaden żyjący Tárolaùgryda nie był z nią spokrewniony). Dlatego też księżna Aùd z Aìrtorem dokonali przewrotu pałacowego. Co ciekawe, również Aìrtor nie miał prawa do tronu, chyba żeby zasiadł na nim jego syn Tárolaùgr, do czego zresztą zmierzał.

Po śmierci młodego Tárolaùgra zabrakło bliskich krewnych ostatniego króla, więc epoka bezkrólewia trwała nadal, aż Meleín (tak naprawdę chyba najbardziej uprawniony) przejął władzę i koronował się. Meleín wywodził swoje prawo do korony z dwóch źródeł. Po pierwsze, jego babka Meís była córką Indák, najbliższej ostatniemu królowi gałęzi potomków Tárolaùgra I (przyjmowano, że między rodzeństwem przyrodnim było większe oddalenie pokrewieństwa niż między rodzeństwem rodzonym). A po drugie, jego dziadek, Aìrtor, był bratem Nél, babki ostatniego króla. Stąd też podwójna nazwa dynastii.

Jednakże po chaosie wojen domowych jasne było, że takie skomplikowane zasady dziedziczenia nie są wystarczające, aby zachować pokój. Już podczas panowania Meleína II, a zwłaszcza jego potomków, postulowano, że władza powinna sie należeć potomkom Tárolaùgra I, w linii męskiej. Było to drastyczne zerwanie z obowiązującą tradycją, bowiem wówczas dziedziczenie było zależne od pokrewieństwa z ostatnim królem. Oczywiście takie głosy były na rękę Tárolaùgrowi IV, jednemu z ostatnich potomków Tárolaùgra I po mieczu. Głos ten się niósł szczególnie mocno za panowania nieudolnego króla Laùgráda II, zwanego Tępym. Mówiono przede wszystkim, że ma niewiele wspólnego z Założycielem, co więcej jego pochodzenie było bardzo podejrzane.
  •  

Todsmer

Dzisiaj będzie o wszystkich (dwóch albo trzech, zależnie od punktu widzenia) cesarstwach Poìtów, jednakże w wielkim skrócie. Początki państw Poìtów giną w mroku dziejów, nie zachowały się bowiem prawie żadne źródła dotyczące tego okresu. Poitowie, dotychczas lud dziki i nieokiełznany, około 2500 lat temu pojawia się rocznikach Qin. Czasy pierwszego Cesarstwa są dość słabo poznane, a nawet nie znamy wszystkich imion władców. Większość źródeł, które mogłyby rzucić nieco światła na te początki, spłonęło podczas wojen z Trugami. Niemniej jednak wiadomo, że poczynając przynajmniej od 1600 roku temu, każdy władca przybierał imię Poìta. Słowo to znaczyło "człowiek", w domyśle "współplemieniec". Imię to zostało wstecznie nadane wszystkim władcom, tym prawdopodobnie historycznym, jak i tym niemal na pewno legendarnym. Władców było przynajmniej kilkudziesięciu (jeszcze nie wiem, który numer nosi obecny władca).

Słowo "Poìt" jest z języka truskiego (wszystkie nazwy podaję w brzmieniu truskim, jako że jest opowiadam historię z ich punktu widzenia, jak również z powodu, że jest to lingua franca w regionie rozciągającym się od morza, aż do gór na zachodzie), a oryginalnie w języku Poitów, około 1200 lat temu, brzmiało prawdopodobnie [ˈɸʷɔːtʰəŋ].

Z racji, że zarówno w drugim, jak i trzecim Cesarstwie władzę przejęli władcy z rodu ostatniego władcy poprzedniego państwa, Cesarstwem zawsze rządziła jedna dynastia (ród cesarski pełnił również funkcje religijne, toteż władcą nie mógł zostać byle kto). Zarówno pierwsze jak i drugie Cesarstwo jednak, było powszechnie uznane. Trzecie istnieje dopiero od jakichś 100 lat, i dopiero jakieś 30 lat temu udało im się odzyskać dawną stolicę, toteż nie cieszy się takim uznaniem jak poprzednie, zwłaszcza że cesarze pochodzą z dość mocno bocznej linii rodu (Trugowie poczynili wielkie spustoszenia w rodzinie cesarskiej, jak również i sami pretendenci mordowali się nawzajem).

Więc w skrócie, w kraju rządzi, z przerwami od 2000 lat, dynastia Poitów.
  •  

Todsmer

#13
Dodam tylko, że we współczesnym pojckim Poìt to /wʌɪ̯.t͡sɪŋ/, co ciekawe to kognaty - obydwa słowa pochodzą ze średniopojckiego /ˈɸʷɔːtʰəŋ/.

Btw piszę aktualnie jeszcze co nieco o okresie zamętu, tak więc przygotujcie się na kolejną porcję buntowników, chaosu i trupów :)
  •  

Todsmer

Wreszcie mi się udało - uzupełniona i zaaktualizowana historia Państwa Truskiego na wiki.
  •