פולִסקִי עברית

[Towarzysz Mauzer]

פולִסקִי עברית / Polski Iwrit

Wziąłem sobie łońskiego roku monograf z hebrajskiego i właśnie się uczę na zaliczenie, a w międzyczasie wpadł mi całkiem rozsądny system zapisu polskiego. Zgodnie z manierą jidyszową - aczkolwiek mocno zmodyfikowaną - samogłoski zaznaczamy wszystkie. Zapis jest fonetyczny, tzn. ignoruje historyczne oboczności typu o:ó, ch:h. Wykorzystuje znaki masoreckie do oznaczania palatalizacji lub jej braku, dagesz do rozróżniania bezdźwięcznych-dźwięcznych szumiących, a ajin jest w roli znacznika nosowości. Poza tym jest dosyć wiernie duchowi alfabetu hebrajskiego.

א [e], אע [ę] - olep
ב [v], בּ [b] - wiec
ג [g] - gmiel
ד [d] - dolot
ה [a] - je
ו

• , וּ [u], וע [ǫ] - wów
  ז [z] - zaiń
  ט [č], טֹ [d͡ž] - czort
  י [j], [i], [y]: jeżeli poprzedzająca spółgłoska ma pod sobą samogłoskowy znak palatalizacji = [i] (np. בִּילו 'biło'), jeżeli znak depalatalizacji = y (np. בְּילו 'było'), niepoprzedzony żadnym znakiem lub bez znaku pod sobą = [j] - jać
  ך
• - kop
  ל [w] - łomiedź
  ם [m] - mam
  ן [n] - nyń
  ס [s] - zmiech
  ע [~] - oń
  ף [p], פּ [f] - piej
  ץ [c], ץֹ [dz] - cedzi
  ק [k] - kap
  ר [r]  - rzesz
  ש [š], שׁ [ž] - szyn
  ת [t] - tów
  ִ ['] - znak palatalizacji
  ְ [-] - znak depalatalizacji
  
  Przykład / פשְיקלהד
  בשְיסצְי לוּדִא רוצוע סִא בולִנִי י רוּבנִי פוד בזגלִאעדאם סבאי גודנוסִתִי י סבְיך פרהב. סוע ונִי ובּדהראנִי רוזוּמאם י סוּמִאנִאם י פובִיננִי פוסתאעפובאתִ בובּאץ יִננְיך ב דוּכוּ בּרהתארסתבה.

[Todsmer]

Btw były języki słowiańskie zapisywane tymże pismem: klik.

[Towarzysz Mauzer]

Problem w tym, że dochowały się tylko szczątkowe inskrypcje. Za to jiddysz w sumie fonetykę (gdyby tylko!) miał dość mocno zeslawizowaną i superbogatą literaturę.