Język immarejski 3.0

[Caraig]

Znowu

Tak! Dobrze widzicie, jest to kolejna wersja tego conlangu, której opublikowanie zostało niejako przyśpieszone przez Henryka Pruthenię, za co w sumie mu bardzo dziękuję, bo prawdopodobnie nie zebrałbym tego do kupy co najmniej przez kolejne pół roku. Miały być też lekcje i będą – bez obaw, ale niestety w zeszłym tygodniu zmogła mnie grypa, no i do pracy trzeba chodzić, ale obiecałem, to zrobię, z tym że zastrzegam sobie prawo do, oczywiście nie zbytniej, ale jednak powolności w ich publikowaniu xD
A, no i oczywiście będą się pojawiać w oddzielnym temacie w dziale o nauce conlangów, a nie tutaj.

Co do samego języka; jest to trzecia reforma, bowiem zmiany są znaczące, nie tak poważne co prawda jak z pierwotnej do drugiej, ale jednak. W pewnych aspektach język uległ jeszcze większemu uproszczeniu, nadal jest analityczno-fleksyjny, ale bardziej z naciskiem na analityczno. Postarałem się też umotywać jakoś ortografię, co zaowocowało... z resztą zaraz zobaczycie.
Nie planuję już więcej reform, a w każdym razie nie aż tak poważnych, nie chcę z niego przecież zrobić języka izolującego.
Temat ten będzie raczej omówieniem zmian i ewentualnych innowacji, niż szczegółowym opisem języka, głównie po to, aby można było tu zajrzeć po pomoc przy lekcjach (o ile ktokolwiek będzie chciał je robić xD). Zacznijmy więc!

Fonologia

Zacznę na odwrót, bo od spółgłosek, bowiem nie ma tu zbyt wielu zmian:

m n ŋ ( m n ng )
p b t d k g ( p b t d c g )
f v θ ð s ʃ x ɣ h ( f/ph bh/mh th dh s si/s* ch gh/g** h )
ɾ l ɬ w ( r l ll w )

* Zapisywane jako s przed i po i, í, é; wymowa waha się między [ʃ] a [s] pomiędzy dialektami
** Różnica ortograficzna; /g/ w wygłosie absolutnym uległo osłabieniu do /ɣ/

Jeśli ktoś pamięta, to zauważy, że usunięte zostało, w mojej ocenie, zbędne rozróżnienie ɸ - f | β - v. Myślałem, żeby zostawić tą cechę w okresie staroimmarejskim, (albo nawet praereldzkim) tzn. [ɸ β] jako realizacja lenitowanych /p b/, która później zlała się z /f v/, ale nie wiem, czy to byłoby realistyczne?
Poza tym ustanowiłem /ʃ/ pełnoprawnym fonemem.

Co zaś się tyczy wszelkich alofonii i fonotaktyk, to chciałbym rozpisać się o tym szerzej przy dialektach, bo tu jest niemałe rozdrobnienie. W praktyce dla, powiedzmy, standardowej odmiany języka nadal aktualne są te z immarejskiego 2.0 (w większości).
Wymowę podaną w tym temacie można utożsamiać z wymową dialektu entragarskiego, będącego również podstawą dla języka literackiego.

Mutacje

Największą zmianą jest to, że lenicja nie zachodzi dla zwartych dźwięcznych, prócz g – z tym że nie zawsze to nagłosowe g zanika.

Kiedy zachodzą mutacje?

LENICJA

• konstrukcje z przyimkami, takimi jak:
  cathann (o) aic (po) aneid (przed) yl (na) y (przy) no, fa (w) fír (przez) yr/ear (z) mhíl (bez)
  cirith – odwaga
  mhíl girithá – bez odwagi [PTV]
• po niektórych liczebnikach (saig, dir, naid, cair, beár, suír, deál, ceamhar) np.
  tethecair – Tesekarczycy (Tesekarowie?)
  cís geamhair dethecair – sześć milionów Tesekarczyków
• gdy rzeczownik następuje po przymiotniku, np.
  claodrúl – rycerz
  tuór glaodrúl – dzielny rycerz
• po rodzajnikach ech i yd, np:
  már – król
  ech mhár – {ART król\SG.NOM}
  tael – żona
  yd dael – {ART żona\SG.NOM}
• w drugim elemencie wyrazów złożonych, np.
  téide – słyszeć
  sánndéide – niedosłyszeć
• przymiotniki (i przymiotniki w funkcji adwerbialnej) w konstrukcjach emfatycznych:
  techret – wielki
  nor dechret – taki wielki
  llíth – ciężki/ciężko
  nor líth – taki ciężki/tak ciężko
• w liczebnikach złożonych, np:
  minn – tysiąc
  tra mhinna – dwa tysiące

PRENAZALIZACJA

• w przeczeniach z partykułą ao:
  banne – widzieć
  Ao mbann hi n-ainn. – Nie widzę cię.
  {NEG widzieć\PRS 1SG.NOM 2SG.ACC}
• po przyimkach takich jak:
  fain (nad) ín (od) cú (do)
  baur – las
  cú mbaurí – do lasu [ACC]
• po prefiksie oznaczającym negację (ei-):
  deig – równy
  eindeig
• po rodzajniku onn:
  baol – struna
  onn mbaol – {ART struna\SG.NOM}

SPIRANTYZACJA

• po przyimkach takich jak:
  sibh (pod) imhaidh (za) aif (na) oith (między) ibh (dla)
  bímhire – sałata
  imhaidh bhímhire – za sałatą
• w konstrukcjach dzierżawczych – z przyimkiem í(r), np.
  claodrúl – rycerz
  earis í chlaodrúl – miecz rycerza
• w liczebnikach pomiędzy dziesiątkami, np.
  beár – dziewięć
  suír-a-bheár – dwadzieścia dziewięć
• czasownik w zdaniu współrzędnym:
  banne – widzieć, zobaczyć
  Uim hi, aigis bhannár má uine. – Chcę, żebyście to zobaczyli.
  {chcieć-PRS 1SG.NOM żeby zobaczyć\PRS.JUS 2DU.NOM to-SG.PTV}
• z przyimkiem celu de

Dodatkowo istnieje jeszcze n-proteza i h-proteza, czasem gdy jedno słowo kończy się, a drugie zaczyna samogłoską. Nie jest to zbyt regularne, pojawia się częściej w szybkiej mowie i czasem wcale nie zachodzi, no i różnie to bywa pomiędzy dialektami.

Samogłoski

zwykłe:
i ɛ a ( i e a )
ɘ* ə ( y )
u ɔ ( u o )

długie:
iː eː aː ( í é á )
ɘː* ( ý )
uː oː ( ú ó )

* występują tylko w wygłosie absolutnym

Oprócz tego istnieje także samogłoska /ʌ/ (zapisywana ao) pochodząca od dawnego dyftongu [ʌɔ̜̯]. W sylabie akcentowanej może być wymawiana jako samogłoska długa.

Dyftongi

ɛi̯ eːi̯ ( ei éi/eai* )
ai̯ aːi̯ ( ai ái/aei* )
ɔi̯ oːi̯ ( oi ói/oei* )
uːi̯ ( úi )
aɘ̯ ɔɘ̯ ( ae oe )
aʊ̯ aːʊ̯ ( au áu )
iːə̯ ( ía/íe/ío )

* zapis etymologiczny; dawne tryftongi zlały się w wymowie z tymiże dyftongami

Dyftongi (z)redukowane

Wyróżnia się tu trzy grupy:

• Do pierwszej należą dyftongi zstępujące, w których nastąpiła redukcja drugiej samogłoski do krótkiej szwy. W niektórych dialektach uległy one monoftongizacji.
• Do drugiej należą dyftongi wstępujące, w których pierwsza samogłoska zredukowała się do szwy.
• Trzecia grupa obejmuje de facto monoftongi będące pozostałością dawnych dyftongów wstępujących, których pierwsza samogłoska zanikła – zależnie od tej samogłoski poprzedzająca ją spółgłoska staje się palatalizowana lub labializowana. Cecha ta jest charakterystyczna dla znakomitej większości dialektów.

I
aːə̯̆ ( áo )
ɛə̯̆ ( ea/eo )
eːə̯̆~eːɪ̯̆ ( éo/éa eoi )
oːə̯̆ ( óa )

II
əe̯ː ( oé )
əo̯ː ( aó )
əa̯ː ( oá )
əi̯ː ( aí/oí )

III
ʲaː ʲoː ( eá eó )
ʲiː ( eí )

ʷa ʷaː ( ua uá )
ʷɔ ʷoː ( uo uó )
ʷɛ ʷeː ( ue ué )
ʷi ʷiː ( ui uí )

Redukcja

W immarejskim ciężko jest mówić o redukcji jako cesze relewentnej języka. W niektórych dialektach nie zachodzi w ogóle, zaś w dialekcie entragarskim obejmuje tylko kilka samogłosek i dyftongów:
/a ɛ/ > [ə] – w wygłosie absolutnym, z wyjątkiem końcówek liczby mnogiej
/i/ > [ɪ] – w sylabach nieakcentowanych
/ai̯/ > [ə] lub [ɪ] – w sylabach nieakcentowanych, także w niektórych słowach jednosylabowych, z tym że w tym przypadku jest to zupełnie nieregularne, ale dotyczy większości słów często używanych
/ei/ > [ɪ] lub [ɪi̯] – w sylabach nieakcentowanych
/ɔi̯/ > [ə~ə̹] w pozycji nieakcentowanej

Ablauty

Znajomość ablautów będzie bardziej przydatna w dalszej części, przy odmianie rzeczowników. Oczywiście trafiają się też przegłosy w innych częściach mowy. Poza tym, żeby nie było zbyt miło, to znajdzie się sporo słów o nieregularnych przegłosach.

Gramatyka
Rzeczownik

Tak. Rzeczownik został okrojony jeszcze bardziej – wywaliłem większość przypadków, wstawiłem nowe... W sumie są trzy:

• Mianownik
• Biernik – pełni funkcję dopełnienia telicznego
• Partytyw – pełni funkcję dopełnienia atelicznego

Nadal odmienia się też przez trzy liczby:

• pojedyncza
• podwójna
• mnoga

A także ma trzy rodzaje, które nie wpływają mimo to na odmianę. Każdy ma swój rodzajnik, nie ma kategorii określoności (to się nie zmieniło). W liczbie mnogiej i podwójnej są te same rodzajniki, co w pojedynczej.

• rodzaj męski – rodzajnik ech
• rodzaj żeński – rodzajnik yd
• rodzaj nijaki – rodzajnik onn

W immarejskim rzeczowniki odmieniają się według pięciu deklinacji. Podstawą większości deklinacji są ablauty. Z reguły dla liczby podwójnej stosuje się pierwszy ablaut, dla mnogiej zaś drugi (choć jest od tego wyjątek). Przegłosowi ulega zawsze samogłoska lub dyftong nieakcentowany, jeśli słowo ma więcej niż jedną sylabę.

Deklinacja I

Dzieli się na dwa paradygmaty zależne od długości samogłoski ablautowalnej:
I a – rdzeń spółgłoskowy; ≤ 2 sylaby; sam. nieakcentowana zwykła
I b – rdzeń spółgłoskowy; ≤ 2 sylaby; sam. nieakcentowana długa

przykładowa odmiana:
escal – koń
escal escil escail
escalá escilá escailá

Deklinacja II

samogłoska w wygłosie; ≤ 2 sylaby

przykładowa odmiana:
hélcre – magia
hélcre hélcrich hélcreich
hélcre hélcrich hélcreich
hélcredh hélcridh hélcreidh

Deklinacja III

rdzeń spółgłoskowy; > 2 sylaby

Do tej deklinacji należą też rzeczowniki krótsze niż trzy sylaby, a które posiadają dyftong niepoddający się ablautowi lub samogłoskę /ʌ/.

Deklinacja IV

rzeczowniki zakończone na -Vs

* sufiks -iach otrzymują rzeczowniki zakończone na -is
Wskazówka: wszystkie te rzeczowniki są rodzaju nijakiego.

Deklinacja V

Ta deklinacja również dzieli się na dwa paradygmaty. Nazywana jest także deklinacją mieszaną, bowiem łączy cechy deklinacji opartych na ablaucie z deklinacjami stricte sufiksalnymi. Tutaj też dochodzi do owego wyjątku z ablautami.
V a – rdzeń spółgłoskowy; ≤ 2 sylaby; rzeczowniki z dyftongiem, który nie podlega drugiemu ablautowi
V b – rdzeń spółgłoskowy; ≤ 2 sylaby; rzeczowniki z dyftongiem, który nie podlega pierwszemu ablautowi

Jak widać jest ów wyjątek, bowiem w V a może pojawić się ablaut I w liczbie mnogiej. No właśnie. Może... ale nie musi. Jest to pewnego rodzaju nieregularność; niektóre rzeczowniki biorą sam sufiks, u niektórych dochodzi do przegłosu i jeszcze dołącza się sufiks.

Zaimek
Zaimek główny

Nie będę się tu rozpisywał, ino wrzucę tabelki. Zmiany są, owszem. Formy liczby podwójnej zachowały się tylko w mianowniku pierwszej i drugiej osoby, w reszcie zlały się z formami liczby mnogiej.

Zaimek dzierżawczy

Zdecydowałem się jednak przywrócić zaimek dzierżawczy; wcześniej taką zależność trzeba było wyrazić analityczną konstrukcją ír + PN, ale uznałem, że niezbyt mi to odpowiada. Zaimki dzierżawcze zachowują się podobnie jak przymiotniki i po nich także występuje lenicja.

Czasownik i imiesłów

W większości miejsc sprawy uległy uproszczeniu, rozdrobniłem jedynie bezokoliczniki, bo dlaczego nie? Fleksja czasownika jest naprawdę prosta, wręcz upośledzona. Najbardziej dotknięte zostały jednak imiesłowy. Jeżeli ktoś pamięta poprzednie wersje tego języka, to wie, że było sporo imiesłowów, (dokładnie siedem) które zostały zredukowane do zawrotnej liczby jednego. Słownikową formą czasownika jest bezokolicznik czasu teraźniejszego.

Czas

• Czas teraźniejszy
• Czas przeszły bliższy – opisuje wydarzenia, które działy się we względnie niedalekiej przeszłości
• Czas przeszły odległy – opisuje zdarzenia, które miały miejsce w dalszej przeszłości, zwykle używany też w opowiadaniach, pamiętnikach, etc.
• Czas przyszły

Każdy czas ma również swoją formę bezokolicznika.

Tryb

• Tryb oznajmujący
  Séann éan doir mherlóann. – Śpiew ptaków jest bardzo ładny.
• Tryb rozkazujący I (imperativus)
  Używany tylko dla drugiej osoby, w czasie teraźniejszym i przyszłym z partykułą ta (SG) lub tais (DU/PL).
• Tryb rozkazujący II (iussivus)
  Używany dla pierwszej i trzeciej osoby w czasie teraźniejszym i przyszłym. Jego formy są właściwie pozostałością dawnego trybu łączącego. Oprócz wydawania poleceń służy też przy życzeniach czy klątwach.
• Tryb przypuszczający
  Konstruowany za pomocą czasownika seaibha (PRS síbh) + bezokolicznik. Czasownik seaibha nie jest już używany w innym kontekście – w rzeczywistości znaczy tyle co ,,móc", jednak jest to forma archaiczna, zastąpiona przez czasownik neoigha.
  
  Síbh doára hi náot. – Pracowałbym tu.
  {móc-MOD pracować-PRS.INF 1SG.NOM tutaj}
  
  Síbh doáraeth hi náot! – Pracowałbym tu! (= Prawie dostałem tą pracę!)
  {móc-MOD pracować-PSTPROX.INF 1SG.NOM tutaj}
  
  Síbh doáruit hi náot... – Pracowałbym tu (= Mogłem był tu pracować...)
  {móc-MOD pracować-PSTREM.INF 1SG.NOM tutaj}
  
  Síbh doároís hi náot. ~ Chciałbym tu pracować.
  {móc-MOD pracować-FUT.INF 1SG.NOM tutaj}
  
  PSTPROX = past proximate = czas przeszły bliższy
  PSTREM = past remote = czas przeszły odległy

No i tabela. Jak widać, rzeczywiście fleksja czasownika nie jest skomplikowana.

Czasownik nie odmienia się przez osoby – odpowiedni sufiks dodaje się do rdzenia po odjęciu cząstki bezokolicznika czasu teraźniejszego, a następnie dodaje się zaimek.

* forma partytywu

Gerundium
Tworzy się je, dodając sufiks -aibhe do rdzenia czasownika, np.:
fleáne – spać
fleánaibhe – spanie

Strona

• Strona czynna
• Strona bierna
  Tworzy się ją dzięki czasownikowi áise ,,być" w odpowiednim czasie oraz formie imiesłowu.
  
  Odmianę áise prezentuje tabela:
  
  
  
  Ao séann ídhinníste sioímh yd leann. – Świat nie został jeszcze poznany.
  {NEG być-PRS poznać-PTCP.PTV jeszcze ART świat/PRS.NOM}

Przymiotnik

Sprawa wygląda w tym przypadku jeszcze nudniej! Przymiotnik bowiem właściwie się nie odmienia; inna jest jedynie forma partytywu, formy mianownika i biernika są sykretyczne i nie odmienia się przez liczby. Poza tym przymiotnik może również występować w funkcji przysłówka.

Odmiana I – przymiotnik zakończony spółgłoską:

Odmiana II – przymiotnik zakończony samogłoską:

Stopniowanie
Stopniowanie opisowe:
tuór – odważny
tuór – nás tuór – othais tuór

Liczebnik

Immarejczycy nie utrudnili wszystkim uczącym się tego języka życia, tak jak Lutraci, i używają zwykłego systemu dziesiętnego. Gdy zająłem się tą reformą, zauważyłem, że zmian nie poczyniłem aż od pierwszej wersji, a zmiany musiały być, bowiem potworzyłem tam jakieś dziwne grupy spółgłoskowe zupełnie nieprzystające do obowiązujących fonotaktyk.

Liczebniki główne

Liczebniki 1-10 są odzdzielnymi słowami:
1 saig /sai̯ɣ/
2 tra /tɾa/
3 egí /ɛˈjiː/
4 dir /diɾ/
5 thós /θoːs/
6 cís /kiːʃ/
7 naid /nai̯d/
8 cair /kai̯ɾ/
9 beár /bʲaːɾ/
10 heinn /hɛi̯n/

Liczebniki 11-16 tworzy się według wzoru liczebnik główny + heinn (10):
11 saig heinn /səɣ ˈɛi̯n/
12 tra heinn /tɾa ˈhɛi̯n/
13 egí heinn /ɛˈjiː ˌhɪn/
14 dir heinn /diɾ ˈtɛin/
15 thós heinn /θoːs ˈɛi̯n/
16 cís heinn /kiːʃ ˈɛin/

Liczebniki 17-19 tworzy się według wzoru liczebnik główny + an- + suír (20):
17 egí ansuír (dosł. 3 od dwudziestu)
18 tra h-ansuír*
19 saig ansuír

* h-proteza

20 suír /sʷiːɾ/

Liczebniki spomiędzy dziesiątek tworzy się według wzoru dziesiątka + a + liczebnik główny. Dodatkowo liczebnik główny może ulec spirantyzacji.
21 suír-a-saig
22 suír-a-thra
23 suír-a-negí*
28 suír-a-chair
29 suír-a-bheár

* n-proteza

Liczebniki 30 i 40 są właściwie formami skróconymi od ich dawnych form:
30 éainn < egí-cho-heinn
40 direinn < dir-cho-heinn

Liczebniki 50 i 60 są nieregularne:
50 thónnais
60 cínnais

Liczebniki 70-90 tworzy się od setki (deál) podobnie jak liczebniki 17-19. Warto dodać, że zachodzi tu niezwykle rzadki proces fortycji:
70 éainn anteál
80 suír anteál
90 heinn anteál

100 deál
113 deál egí heinn

Większe setki są odmienione w liczbie mnogiej:
200 tra deála
600 cís deála
744 naid deála direinn-a-dir
itd...

Ponadto dla liczebników złożonych zachodzi lenicja. Dla setek akurat nie zajdzie, ale dla tysięcy i milionów już tak.

1000 minn
5000 thós mhinna
9618 beár mhinna cís deála tra h-ansuír

1000000 ceamhar
8000000 cair geamhair

Liczebniki porządkowe

Tworzy się je albo poprzez nieregularny przegłos, albo za pomocą sufiksu -is dla formy mianownika i biernika albo -isce dla formy partytywu.

1 seig, seige
2 tír, tíra
3 aigí, aigídh
4 dris, drisce
5 thóis, thóisce
6 ceois, ceoisce
7 naidis, naidisce
8 cairis, cairisce
9 beáris, beárisce
10 háinn, háinne

W liczebnikach 11-16 zmieniają się oba człony dla formy mianownika/biernika i drugi człon dla formy partytywu:
11 seig háinn, saig háinne
15 thóis háinn, thós háinne

W liczebnikach 17-19 zmienia się tylko drugi człon:
17 egí ansear, egí anseare
18 tra h-ansear, tra h-anseare

20 sear, seare

W liczebnikach spomiędzy dziesiątek zmienia się tylko ostatni człon. Nadal zachodzi spirantyzacja.
26 suír-a-cheois, suír-a-cheoisce
49 direinn-a-bheáris, direinn-a-bheárisce

30 egáinn, egáinne
40 diráinn, diráinne
50 thóinnais, thóinne
60 ceoinnais, ceoinne

Liczebniki 70-90 zachowują się podobnie jak liczebniki 17-19:
70 éainn anteail, éainn anteaile
80 suír anteail, suír anteaile

93 heinn-antéal-a-naigí, heinn-anteál-a-naigídh

100 deail, deaile
1000 muinn, muinná
1000000 ceamhris, ceamhrisce

W wyższych setkach, tysiącach, itd., zmienia się tylko drugi człon. Nadal zachodzi lenicja.
400 dir deail, dir deaile
6000 cís mhuinn, cís mhuinná
10000000 heinn geamhris, cís geamhrisce

Dalej człony zmieniają się według wcześniejszych zasad:
113 deail aigí háinn, deaile aigídh háinne
1488 muinn dir deail suír-anteál-a-chairis, muinná dir deaile suír-anteál-a-chairisce

Mam nadzieję, że wszystko jest zrozumiałe.



No i jeszcze bonus, dla porównania z poprzednimi wersjami. Nieszczęsna bajka Schleichera:

Retí a escail
Retí yl ruíden, áhuir ao mheoir muíse, bannoir yd escail. Ereidir seig onn llítha láodá, áinír tír yd dechreta mitoíchtá ha iseiri aigí péonná creith. Aitirí onn retí cú escail: ,,Rít onn millis hen, oír bhann hi, tan ameith péonn de escailá llyde." Tiscíloir yd escail: ,,Chaíll ta, retí, rít onn milliach sí, oír bhann só, is heobh péonn, hiran, naen mhuíse ibh uim oidith. A h-aon mhír onn retí muíse." Oír dich retí an, faeir cé fír deighren.

glossy glossy

{owca:SG.NOM i koń-PL.NOM
owca:SG.NOM na wzgórze:SG.ACC który NEG mieć-PST włos-PL.PTV widzieć-PST ART koń:PL.ACC || ciągnąć-PST pierwszy:NOM ART ciężki-PTV wóz-SG.PTV dźwigać-PST drugi:NOM ART wielki/PTV ładunek-SG.PTV i wieźć-PST trzeci:NOM człowiek-SG.PTV szybko || rzec-PST ART do koń:PL.ACC || boleć:PRS ART serce:SG.NOM 1SG.ACC kiedy widzieć/PRS 1SG.NOM co:ACC kazać:PRS człowiek:SG.NOM PREP koń-PL.PTV robić-PRS.INF || odpowiedzieć-PST ART koń:PL.NOM || słuchać:PRS IMP owca:SG.NOM, boleć:PRS ART serce:PL.NOM 1PL.ACC kiedy widzieć/PRS 1PL.NOM że zabrać:PRS człowiek:SG.NOM pan:SG.NOM twój:ACC włos/PL.PTV dla jego:ACC płaszcz:SG.ACC || i NEG mieć:PRS ART owca:SG.NOM włos-PL.PTV || kiedy słyszeć/PRES owca:SG.NOM to:ACC biec-PST 3SG.N.NOM przez równina:SG.ACC}

[Zamknij]

Uwaga: w tekście występuje głównie czas przeszły odległy, ale jako, że jest jedynym czasem przeszłym, to oznaczyłem go w glossach po prostu jako PST.

Widsið, nadal jesteś cichym fanem? xD

A, no i vivat czterysetny post!



EDIT:

• zaktualizowano tabelki w sekcji rzeczownik (I oraz V deklinacja)
• dodano podsekcję zaimek dzierżawczy

[Henryk Pruthenia]

Tak! Dobrze widzicie, jest to kolejna wersja tego conlangu, której opublikowanie zostało niejako przyśpieszone przez Henryka Pruthenię, za co w sumie mu bardzo dziękuję, bo prawdopodobnie nie zebrałbym tego do kupy co najmniej przez kolejne pół roku. Miały być też lekcje i będą – bez obaw, ale niestety w zeszłym tygodniu zmogła mnie grypa, no i do pracy trzeba chodzić, ale obiecałem, to zrobię, z tym że zastrzegam sobie prawo do, oczywiście nie zbytniej, ale jednak powolności w ich publikowaniu xD

Proszę bardzo!
Tak szczerze, to i tak nie masz wyboru

Jeśli ktoś pamięta, to zauważy, że usunięte zostało, w mojej ocenie, zbędne rozróżnienie ɸ - f | β - v. Myślałem, żeby zostawić tą cechę w okresie staroimmarejskim, (albo nawet praereldzkim) tzn. [ɸ β] jako realizacja lenitowanych /p b/, która później zlała się z /f v/, ale nie wiem, czy to byłoby realistyczne?

Sądzę, że byłoby realistyczne, ale dość niestabilne.

imhaidh bhímhire – za sałatą

xD

A, no i vivat czterysetny post!

Nie do końca...

Ogólnie bardzo na plus, bardzo walijsko-irlandzkie skojarzenia, język się nrawi, podobie, podobi i w ogóle na plus.
Bardzo ciekawe są te ablauty.

I gratuluję objętości postu! Masz nawet tekścior!
Pozdrawiaję!

[Caraig]

No niby nie do końca, ale licznik nie liczy postów z shoutboxa i tym podobnych tematów

A tak to, wkrótce pojawi się pierwsza lekcja pod tytułem Jak nie wyjść na wieśniaka, czyli obyczaje w Immarén.
Tylko pierwej narysuję stosowną mapę xD

[Henryk Pruthenia]

No niby nie do końca, ale licznik nie liczy postów z shoutboxa i tym podobnych tematów

Wiem, wiem Jak ja liczyłem ile ja mam postów, to mam ich... 5830. I też 1078 ze starego fora. Cóżem uczynił!

A tak to, wkrótce pojawi się pierwsza lekcja pod tytułem Jak nie wyjść na wieśniaka, czyli obyczaje w Immarén.
Tylko pierwej narysuję stosowną mapę xD

Czekam z niecierpliwością!

[Eptar III]

Podoba mi sie nawet, bardzo przypomina irlandzki/walijski