Język Salladorski — Táughor Sâlladhor

Zaczęty przez Raceg, Styczeń 28, 2024, 00:12:03

Poprzedni wątek - Następny wątek

Raceg


TÁUGHOR SÂLLADHOR


Witam, chciałbym przedstawić mój językotwór o wyżej wymienionej nazwie, który klepię już dobre parę lat (i doklepać się nie mogę). Będę go podawał tu na forum z czasem w odcinkach, a moim docelowym działaniem jest przedstawić go w całości na wiki.

Chciałbym zacząć od fonologii.

SpółgłoskiNosoweWargowo-zęboweZęboweDziąsłowePodniebienneMiękkopodniebienneKrtaniowe
Nosowem ⟨m/(ṅ)⟩ (ɱ) ⟨ṁ/ṅ⟩ n̪ ⟨n/(ṁ)⟩ ŋ ⟨n/(ṁ)⟩
Zwartep ⟨p⟩, b ⟨b⟩ p̪ ⟨f⟩ t̪ ⟨t⟩, d̪ ⟨d⟩ k ⟨c⟩, g ⟨ɡ⟩
Szczelinoweɸ ⟨ph⟩, β ⟨bh⟩, (β̥ː ⟨b'h⟩) f ⟨f⟩θ ⟨th⟩, ð ⟨dh⟩, ð̥ː ⟨d'h⟩s̠ ⟨s⟩ x ⟨ch⟩, ɣ ⟨ɡh⟩, (ɣ̊ː ⟨g'h⟩) h ⟨h⟩, (ɦ) ⟨h⟩
Uderzeniowe~drżącer~ɾ ⟨r⟩
Bocznel̟ ⟨l⟩
Półotwarteʋ̟ ⟨v, w⟩ j ⟨j⟩

Nawiasy okrągłe oznaczają allofony

Samogłoski
MonoftongiPrzednieŚrodkowe Tylne
Przymkniętei ⟨i⟩ɨ̽ ⟨y⟩u ⟨u⟩
Półprzymkniętee ⟨e⟩o ⟨o⟩
Centralneə ⟨ë⟩
Prawie otwarteæ/æː ⟨â⟩
Otwarteɑ ⟨a⟩

Dyftongi æɛ ⟨â⟩ ai ⟨âi⟩ ɑu ⟨au⟩ eo ⟨eo⟩ eu ⟨eu⟩ ɨ̽ɪ ⟨ŷ⟩ ɯ̽u ⟨û⟩ ui ⟨ui⟩

/ɑu/ ⟨au⟩, /ui/ ⟨ui⟩, /eo/ ⟨eo⟩ oraz /eu/ ⟨eu⟩ mogą być również analizowane jako dwie sylaby rozziewne

/æː/ ⟨â⟩ i /æɛ/ ⟨â⟩ są to warianty ~perskryptywistycznej, ,,dystyngowanej", ,,ę-ą" wymowy litery zapisywanej w transkrypcji łacińskiej jako ⟨â⟩, gdy /æ/ jest bardziej potoczne i de facto standardowe. Fakt ten wynika z tego, iż ta głoska z dyftongu przeszła w monoftong.

Razem zapis łaciński prezentuje się tak:

A Â B Bh Bh' B'h C Ch Ch' D Dh Dh' D'h E Ë F G Gh Gh' G'h H I L M N O P Ph Ph' R S T Th Th' U Û V W Y Ŷ
Á É Í Ó Ú (Ý) Ṁ Ṅ V̇
(litery ukazane w nawiasach są rzadkie, spotykane głównie w zapożyczeniach)

Akcent ostry (akut) oznacza w nim akcent wyrazowy. Akcent w równym stopniu pada na wszystkie samogłoski, które w piśmie posiadają akut i cyrkumfleks, np. (,,â'dhâr", ,,Âvérmen"). Formujące się w płynnej mowie akcent główny i poboczny formalnie nie mają żadnego znaczenia, aczkolwiek mogą wystąpić.


Apostrof lub inny podobny jemu znak może oznaczać geminatę spółgłoski oznaczanej dwuznakiem (th') lub elizję (użytą w celu poetyckim, kolokwialnym lub jako abrewiacja). Wykorzystuje się go także przy niektórych formach gramatycznych, (np. échin o': sŷl en âlo). Hiperpoprawnie do oznaczenia geminaty lub dwuznaku powinno używać się apostrofu prostego ('), a do elizji lub innych form gramatycznych apostrofu zagiętego (') (na klawiaturze Alt + 0146).

Spółgłoski zwarte ulegają lenicji do odpowiadających im miejscem artykulacji spółgłosek szczelinowych, gdy znajdują się po samogłosce lub spółgłosce nienosowej (np. ,,âphâr", ale ,,ântar"). Ten proces działa również pomiędzy wyrazami (,,brân", ale ,,tâl bhrân"). Wyjątkiemgeminaty (przynajmniej w mowie standardowej, mniej oficjalne dialekty nieco modyfikują to zagadnienie).

Tymczasem spółgłoski nosowe upadabniają się do następujących po nich spółgłosek, również i międzywyrazowo. Litery z kropką u góry (ṅ, ṁ) oznaczają poddanie się spółgłosek przez nie reprezentowanych upodobnieniu do pierwszej spółgłoski następnego słowa (np. ,,âth châṁ lârë" — /æθ xæ̃l̃ ˈlæ.rə/). W obrębie pojedynczego słowa pisze się po prostu odpowiadające spółgłoskom główne litery.

SytuacjaPrzemianaZapis
..VN + p/b.. ..Vm + p/b.. n > ṅ, m, p/b
..VN + t̪/d̪. ..Vn + t̪/d̪.. n, m > ṁ, t/d
..VN + k/g.. ..Vŋ + k/g.. n, m > ṁ, k/g
..VN + f.. ..Vɱ + p̪.. n > ṅ, m, f
..VN + r.. ..Ṽr̃ + r.. n > ṅ, m > ṁ, r
..VN + l.. ..Ṽl̟̃ + l.. n > ṅ, m > ṁ, l
..VN + s̠.. ..Ṽ + s̠.. n > ṅ, m > ṁ, s
..VN + h.. ..ṼN + ɦ.. n, m, h
..VN + ʋ̟.. ..Ṽm + b.. n > ṅ, m, v > v̇

N — spółgłoska nosowa
V — samogłoska

/r/ może być sonantem, jednak jest to tak bardzo rzadkie zjawisko, że można je jednak rozpatrywać zwyczajnie jako niezapisywaną szwę (przykład usunięty z powodu rewizji gramatyki).

/ʋ̟/ zapisywane jako ⟨w⟩ występuje zwykle po spółgłosce, natomiast jako ⟨v⟩ początkowo i międzysamogłoskowo.

Spółgłoski półdźwięczne wargowe i miękkopodniebienne są raczej teoretyczne.

/p̪/ ⟨f⟩ wymawia się jako allofon /f/ ⟨f⟩ nie tylko po samogłosce nosowej, ale i początkowo, zrównując tę głoskę z resztą par zwartych-szczelinowych.


Ogólny wzór struktury sylaby
[(X)(R)]/[J]/[H]/V[J]/[(R)(N)(X)]
V — samogłoska
X — sp҃łg zwarta lub szczelinowa
R — sp҃łg drżąca lub boczna
N — sp҃łg nosowa
J — sp҃łg półotwarta
H — /h/ lub /s̠/
() — ,,może wystąpić"
[] — grupowanie logiczne (np. do ,,/" — alternatywy)
(pomijając ewentualne sonanty)


Występują następujące zasady międzysylabowe w obrębie jednego wyrazu:

  • Dwie różne spółgłoski zwarte lub szczelinowe pochodzące od zwartych nie mogą tworzyć zbitki w obrębie jednego wyrazu. Zależnie od etapu ewolucji języka na którym pojawia się zbitka: albo druga w kolejności spółgłoska asymiluje się do pierwszej (np. átkar > áttar) (etap starszy) lub ulega lenicji i identycznej asymilacji (etap nowszy) (np. ŷdh-bhran > ŷdhran).
  • Zachodzą również przemiany podobne do przemian międzywyrazowych jak i inne. Są one następujące:

Sytuacja
Przemiana
spph' / ph (p)
stth' / th (t)
ps, ts, sc, cs, ns, ms, sr, sl, ls, fs, sfss
mr, nrrr
nl, ml, rl, lrll

W niektórych przypadkach jednak zasady fonotaktyki mogą nie być przestrzegane. Dzieje się to czasem przy wyżej wymienionych elizjach samogłosek, oznaczanych apostrofem. W takich sytuacjach zachodzą zwykle upodobnienia międzywyrazowe.

Czasami, gdy czcionka nie pozwala nie pisze się również liter z kropkami.

Mile widziane uwagi do samego języka jak i do sposobu jego przedstawiania.

edytowane (4 lutego): decentracja podpisów pod tabelami, dodanie informacji o czcionkach i korekta zasad funkcjonowania spółgłosek wargowych
edytowane (5 lutego): na śmierć zapomiałem o spółgłoskach półdźwięcznych! d'h b'h i g'h już poprawiam
edytowane (2 marca): dodana reguła rozróżniania apostrofów, dodanie przemian międzywyrazowych v, drobne poprawki stylistyczne, wzięcie pod uwagę ostatniej rewizji gramatyki
edytowane (17 marca): drobne poprawki
edytowane (23 marca): drobne poprawki
edytowane (22 kwietnia): dodanie jednej zbitki do upodobnienia

KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Borlach

O, miło widzieć, że zabierasz się za opis salladorskiego. Zapowiada się super! Te przemiany/mutacje spółgłosek bardzo przypominają mi irlandzki a samo rozbudowanie fonologii wskazuje, że może to być jeden z najciekawszych języków zaprezentowanych u nas już od dawna.

Co do samego sposobu przedstawiania żadnych uwag nie mam. Oby tak dalej!
Oto ja, Adwokat Diabłów
  •  
    Pochwalone przez: Raceg

Raceg

#2
Jestem w trakcie (mozolnego) przerabiania języka pod kątem usprawnienia jego działania oraz większej oryginalności użytych form, głównie gramatycznych. Obecnie przerobiłem działanie przymiotników, deklinacje rzeczowników, koniugację, lekko zaimki oraz kilka pozycji słownikowych. Dokonałem też nieznacznych zmian i poprawek w fonetyce. W związku z tym edytowałem nieco powyższy zapis. Jeśli dobrze pójdzie z organizacją, niedługo rozpiszę działanie rzeczowników.

Teraz jednak chciałbym przedstawić alternatywny zapis dotyczący upodobnień końcówek nosowych do innych samogłosek rozpoczynających następne słowo. Powoli przychylam się do preferowania tego systemu nad wyżej ukazanym.

MAFCráuṁ lathŷna phlâna
(Pismo łacińskie kropkowe)
Cráuml lathŷna rŷnetha
(Pismo łacińskie dwuznakowe)
n > m / ɱ mn
m > n / ŋnm
m > r̃, n > r̃ ṁ, ṅmr, nr
m > l̟̃, m > l̟̃ ṁ, ṅml, nl
m > Ṽ, n > Ṽ ṁ, ṅms, ns
..m ʋ̟.. > ..m b.. ,
..n ʋ̟.. > ..m b..
..m v̇.., ṅ v̇.. ..m 'b.., nm 'b..
KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Raceg

#3
Jako wstęp do gramatyki salladorskiej należy wspomnieć wymiany samogłosek. Istnieje podobny do języka polskiego system oboczności podczas odmiany różnych części mowy, mający związek z procesami językowymi mającymi miejsce podczas rozwoju salladorskiego. Są to chronologicznie:

  • Przeniesienie akcentu na samogłoskę przed-przedostatnią lub na ostatnią, jeśli znajduje się po niej zbitka spółgłoskowa (tzw ,,akcent główny").
  • Wydłużenie się samogłosek akcentowanych i zmiana ich wartości fonetycznych.
  • Rozbicie samogłosek nosowych.
  • Monoftongizacja iloczasowa niektórych dyftongów i przemiany innych dyftongów.
  • Ustanowienie akcentu na wszystkich monoftongach i dyftongach długich (tonogeneza) (akcent wtórny).

Wymiany te to ważny element odmiany salladorskiej, gdyż akcent pierwotny jest ruchomy pod względem morfologicznym (patrz: pierwsza kropka), a od niego m.in. zależy wymiana samogłosek. System ten wyjaśnia poniższa tabela.



Największe podobieństwo języka salladorskiego do języka polskiego można znaleźć w rzeczownikach odmiennych przez przypadki według deklinacji, podzielonych na trzy rodzaje: męski, żeński i nijaki oraz dwie liczby: pojedynczą i mnogą (w przeciwieństwie do j. polskiego w salladorskim nigdy nie było liczby podwójnej). Wprawdzie podobne rozwiązanie pochodzi jeszcze z fazy totalnego nóblangu i sposób jego wykonania jest nadal trochę indoeuropejski, jednak przez sentyment zdecydowałem się je zachować (nie wiem szczerze czy się nie rozmyślę).


Przykład odmiany: słowo âron — ,,wojna", rodzaj męski, deklinacja I. Uwzględniając możliwą elizję potoczną.
,,wojna"
Mianownik
Biernik
Dopełniacz
Celownik
Narzędnik
Liczba pojedyncza
âron
ârónt
âronu / âr'nu
arûnisâr
âroni / âr'ni
Liczba mnoga
ârona / âr'na
âronáuth / âr'náuth
âronnû
aroniâssâr
arûnian
W salladorskim istnieją zarówno przyimki, jak i poimki, które mogą również odnosić się do rzeczowników w mianowniku.

Przykłady:

bé, bë, b', bhé, bhë, bh'  — poimek oznaczający przebywanie w danym punkcie lub obiekcie, także wewnątrz czegoś, stosowany z mianownikiem
âph/aph — przyimek oznaczający ruch w jakąś stronę, stosowany z biernikiem
vélë, vel' — przyimek oznaczający przebywanie w jakimś miejscu, dopełniacz
sâli — poimek oznaczający przebywanie pomiędzy dwoma obiektami (stosowany dosłownie pomiędzy oboma wyrazami, tylko po ni stoi au, czyli spójnik podobny do ,,i" — ), stosowany z narzędnikiem

cd҃n...
KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Raceg

Zaimki mają trzy strony: czynną, zwrotną i wzajemną. Z perspektywy j. polskiego salladorski refleksyw to jak osobowe formy zaimka ,,się". Używany jest także w charakterze podkreślenia przynależności typu ,,mój własny".

Zwrotną tworzy się poprzez dodanie cząstki te– lub t– przed zaimkiem (osobna tabela).

Wzajemna (osobowe formy ,,siebie nawzajem") powstaje poprzez dodanie przedrostka tal– do formy czynnej.



Jak widać zaimek pierwszoosobowy liczby pojedynczej odmienia sie przez dwa rodzaje (męski lub żeński), jest też kluzywność pierwszej osoby liczby mnogiej.

Forma dzierżawcza łączna przedrostkowa zaimków jest jedną z form dzierżawczych razem z dopełniaczem i formą przymiotnikową, które zostaną wyjaśnione przy omawianiu przymiotników)))).
KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Raceg

Czasowniki regularne dwusylabowe odmieniają sie według poniższego schematu:



  • Czas zaprzeszły opisuje czynności lub stany, które zdaryły sie przed główną opisywaną czynnością lub stanem.
  • Czas teraźniejszy prosty oznacza ogólne wykonywanie czynności lub stanu
  • Czas teraźniejszy ciągły oznacza wykonywanie danej czynności w danym czasie, domyślnie we względnie bliskim miejscu (lub w dalszym miejscu, jeśli podane jest więcej informacji i miejscu)
  • Czasy powtarzalne oznaczają czynność wykonywaną powtarzalnie w danym momencie lub zwyczajowo (habitualnie), w zależności od konetkstu
  • Tryb życzący (oby) jest tożsamy z trybem łączącym (aby)
  • Tryb pewności oznacza, że osoba mówiąca uważa opisywaną czynność za faktyczną. Tego przedrostka można również używać z rzeczownikami
  • Tryb niezgody oznacza, że osoba mówiąca uważa opisywaną czynność za nieprawdziwą lub nie zgadza się z czyimiś słowami (przydatne w debatach). Tego przedrostka można również używać z rzeczownikami
  • Potoczny tryb rozkazujący wykorzystywany jest najczęściej w charakterze slangu, jednak również są w nim przekazywane rozkazy wojskowe

W drodze czasowniki nieregularne, m.in. supletowane ,,być" oraz inne czasowniki jednosylabowe

Strona bierna i wzajemna zaznaczana jest jedynie za pomocą zaimków.
Przykład:

Câ'l thûr échi hŷlfrë mâth
tam_gdzie(POET) REFL-III.IMPERS.NOM.SING tylko śmierć.NOM.SING ścielić/kłaść/rozlewać

,,Tam, gdzie tylko śmierć się ściele"

thûr jest w mianowniku, tak samo z resztą jak hŷlfrë
KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Raceg

Odmiana czasownika ,,być"




Specjalne przyrostki o nieregularnych liczbach mnogich:





Inne, regularne końcówki to: –um oznaczająca medium, środek, przestrzeń czynności lub stanu; –es, –as oznaczające podmiot związany z czynnością (np skutek)

Kropka pod literą oznacza akcent główny.

Przykładowe słowa:

mężczyzna — cârin (m)
kobieta — ántwë (f)
syn — dân (m)
córka — âllë (f)
brat — mérrin (m)
siostra — ûrdhwë (f)
ojciec — âthin (m)
matka — mânë (f)

ręka — hŷë (f)
chleb — ráume (m)
żyć — lârâ
świecić — rûnâ
stać — vârmâ
dom — pûrthë (f)
Ojczyzna — Pûrthŷmë (f)
ziemia — ŷmë (f), ménum (m)
kraj — úneth, men, ment (wszystkie m)
bok, strona — swûrth (m)
chorągiew — néthlind (m)
granica, koniec — ur (n)
łopata — sáudhë (n)
łuk — bŷrn (m)
iść — mûrrâ
drzewo — âchë (f)
gałąź — értha (m)
morze — ser (n)
niebo — cûr (n)
oko — gâlbhë (f)
rana — dráum (m)
grób — súlie (m)
moneta — reghúne (m)
niszczyć — rángâ
męczyć — âirerâ
rządzić — bârâ
przerywać — ussŷriâ
jechać, płynąć (za pomocą pojazdu) — flâmâ
wiedzieć — cânnâ


Niektóre czasowniki są złożone, to znaczy że składają się z rdzenia i przedrostków lub przyrostków. Te, które posiadają przyrostki (pochodzące od poimków) mają te poimki po odmianie. Jednak przy imiesłowach poimki występują po rdzeniu. Przykład:

cânnâ-châr — zapominać
canáughan-câr — ja (mężczyzna) wielokrotnie zapominam
câncârand — zapominający
KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Raceg

Przymiotniki ogólnie dzielą się na dwie grupy: proste i pochodne:

  • Proste same w sobie sa przymiotnikami, to znaczy nie pochodzą od innych części mowy
  • Pochodne pochodzą od rzeczowników (odznaczają się dawną końcówką dopełniacza czasownika)

Przymiotniki mogą kończyć się na różne litery, a odmieniają sie według poniższego systemu:


Przymiotniki pochodne mogą dodatkowo występować bez końcówek odprzypadkowych przed rzeczownikami, które opisują. Jest to jednak forma przestarzała, zbliżająca się do Eldeaum-feah (przodka salladroskiego, zwanego inaczej sinkarskim — Sin Deaum Karam, w skrócie SinKar). Występuje czasem w utartych frazach, frazeologizmach, powiedzeniach itd.

Przykłąd jej zastosowania:

,,chwalebna praca"
ânn' ârdhë — forma skrócona (zapis z apostrofem)
ânna ârdhë — forma współczesna

Należy wspomnieć o pewnym systemie, którego fachowej nazwy nie znam, jednak ma on związek z dzierżawczością, a więc nazwę go dla uproszczenia systemem dzierżawczości. W języku salladorskim jest on w miarę rozbudowany.

Jego zasady:

  • Dopełniacz u posiadacza używany jest do oznaczenia posiadania, jeśli oznaczonym posiadaczem jest osoba (w formie rzeczwonika lub zaimka) (np. ,,mój pies " — hâcha châm [pies ja.MASC-GEN])
  • Przymiotnikiem wyraża się przymiot, cechę lub wartość abstrakcyjną (np. ,,pies podobny do Anny" — hâcha Ânna [pies Anna-ADJ], ,,życie człowieka" — lârë Húrino [życie człowiek-ADJ])
  • Forma dzierżawcza łączna zaimków służy do wyrażania wartości abstrakcyjnej względem zaimków (np. ,,moje życie" — câlârë [POSS.I.MASC-życie])

Stopniowanie przymiotników i porównywanie za ich pomocą:

Przysłówki tworzy się poprzez dodanie przedrostka ass-/âss- (z łącznikiem) oraz:

  • Końcówki –an przy rodzaju męskim ,,najbliższego" rzeczownika, usuwając końcówkę pohodną przymiotnika
  • Końcówki –al przy rodzaju żeńskim tegóż
  • Braku końcówki przy rodzaju nijakim lub w sytuacji neutralnej (wresja preferowana nad powyższe), z akcentem przesuniętym na przedostatnią sylabę, również usuwając końcówkę pohodną przymiotnika

Przykłady:

âss-âllan — ,,dobrze" (dotyczy czegoś, co pochodzi od mężczyzny)
âss-âllal — ,,dobrze" (dotyczy czegoś pochodzącego od kobiety
âss-ghallórn —  ,,wspaniale" (neutralnie) (pochodzi od przymiotnika ,,gallórno")


Przysłówków używa się również do wskazania języka, w którym się mówi (np. cráum âss-Sallâdhor — ,,napis po salladorsku")

Składnia salladorska dzieli się na dwa rejestry:

  • Niski, zwyczajowy: szyk zdania SVO, przydawki występują najczęściej przed opisywanymi słowami
  • Wysoki, patetyczny, urzędowy: szyk zdania VSO, przydawki występują po opisywanych słowach

Okoliczniki w salladorskim stawia się dowolnie, byle na tyle blisko orzeczenia, aby można je było rozgraniczyć między zdaniami składowymi
Przy łączeniu liczebnik askrajnego (np. pierwszy, ostatni) ze zdaniem podrzędnym (np.: pierwszy, który zdobył ten szczyt), liczebnik może być stawiany na końcu (czyli typu.: człowiek, któremu się udało wykonać nasze zadanie — pierwszy)
Reduplikacja zaimka, celem jego podkreślenia

Salladorski liczy w systemie dwunastkowym:



Liczebniki osobowe używane są, gdy opisuje się osoby, np dwóch ludzi

Dalej opiszę liczebniki złożone, typu 125
KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE

Raceg

#8
Przedimki nie istnieją w języku salladroskim, jednak sinkarskie słowo ,,û", przetrwało jako swego rodzaju tytulator:

Âr-véleminm 'Bârin û Échin, û Rŷeno
(Wszechkról Vârin Pierwszy Złoty)

Czasowniki krótkie regularne:

Ich rdzeniem jest pojedynczas spółgłoska, np. — mieć. Większość ich form fleksyjnych jest identyczna z długimi czasownikami, jesnak w czasie teraźniejszym prostym występuje parę różnic.

Rzeczowniki złożone z poimka i rdzenia, w przeciwieństwie do czasowników, traktują poimek jak przyimek.

Przeczenia konstruuje się różnie zależnie od części mowy.

Do przeczeń czasowników służy partykuła me.

Do przeczeń rzeczowników, przymiotników i przysłówków służy partykuła âi.

Niektóre wyjątki odmiany rzeczowników

W zdaniu niektóre jednosylabowe słowa mogą być zarówno akcentowane, jak i nieakcentowane. Uprzątnę to przy tworzeniu słownika. Zwykle nieakcentowane są jednak partykuły nie zawierające â lub dyftongów. Utrata akcentu w niektórych dyftongach może być regionalizmem.

Zaimek odnoszący się do Boga jako do Absolutu (rodzaj męski).

Zaimki nieokreślone tworzy się poprzez dodanie przedrostka ú-

 Liczebniki ciąg dalszy:


Złożone.

Przykład: 121: Úmbâichâmbenávéch

Jak widać áu przed samogłoską przechodzi w áv

(jest to spójnik odpowiadający polskiemu i lub a)

Liczebników krotnych używa się przy opisywaniu wyższych liczb, typu dziesięć tysięcy (oczywiście dwunastkowych), np.: râichambessŷrium cûnë áu rissŷrium áure áu nŷrâichâmbenáuchû [24 * 1728 + 2 * 144 + 108 + 40 = 41 908, czyli w dwunastkowym 20 304]

KOMUNIZMA NIE ISTNIEJE