Mój język - Duendík - germańska mowa ...

[JónMikk]

Duendik to mój język. Oparty na islandzkim, farerskim,  norweskim,  angielskim, łacinie ;p oraz niemieckim. Prócz tych "aktywnych językach skorzystałem ze staro-nordyckiego (Staroislandzki), staroangielskiego oraz gockiego.  Do tego języka stworzyłem państwo.

Jako przykład podam modlitwę Ojcze Nasz w "Óld Duendik".  - tj. pierwotny wygląd języka po jako dialektu północnogermańskiego.

Príð får Fádír

Faedír Urn hý ertus ímm hímínumríkún,
venhaít namo ðíttí,
venkomt ríkúr ðíddí,
venvårt víljár ðíddí
swâ a íarðu swâswâ ímm hímínum.
Vengeðt ossum uríttí dáglíct hlaíður ímdagg
ég fårgeðt ossum urínnum fårgeðurn
swâ uss fårgeðtum Urnínum misgerén
ekken léðt uss í frístínum
dot falsíðt uss frá ífíll
Amén
Farerski, hmm to ... wikipedia po farersku ;p, ballady, sagi farerskie na angielskich stronach:
http://home.netcom.com/~kyamazak/myth/faroese/faroese-index-e.htm
ale na razie nie korzystam ... z farerskiego, dopiero później będę korzystał.

[Alfrún Trollsdóttir]

Dwie uwagi do ortografii - w pojawia się tylko w niemieckim, święte a jest nowością (dawniej aa). I nie do końca kojarzę a z odwróconym cyrkumfleksem. Ale jestem ignorantem w prawie łaciny i niemieckiego, więc cóż. A skoro bazujesz też na farerskim, możesz wskazać źródła (to w ramach własnych poszukiwań)?

I jeszcze a propos samogłosek długich - tradycja islandzka (bo to chyba na niej bazujesz ortograficznie) nie używała w epoce staroislandzkiej żadnych znaków dla zaznaczenia długości samogłosek. W obecnym islandzkim wypowiadane są w sposób zmieniony (tu też? czy nie?), zaś norweski zaznacza długie samogłoski przez kontekst (np. pike /pi:ke/ to dziewczyna, a pikke /pik:e/ to "męski organ w slangu"

léðt to sylaba możliwa w staronordyckim i staroislandzkim

No to tyle mojego marudzenia - jestem ciekawa fonetyki, fonotaktyki i ortografii. Bo gramatyka zdaje się bardzo "insularna"

[JónMikk]

dziękuję za uwagi : )
przydadzą się.
Akcenty znaczące długości nad i nie powinno być, dopiero później się pojawiły.
w sumie to mocno naciągnięta forma języka w takim czasie. Patrząc na gocki:
Atta unsar þu in himinam
weihnai namo þein
qimai þiudinassus þeins
wairþai wilja þeins
swe in himina jah ana airþai
hlaif unsarana þana sinteinan gif uns himma daga
jah aflet uns þatei skulans sijaima
swaswe jah weis afletam þaim skulam unsaraim
jah ni briggais uns in fraistubnjai
ak lausei uns af þamma ubilin
unte þeina ist þiudangardi jah mahts jah wulþus in aiwins
Amen!

na tym bazowałem, dodałem swojej "fantazji".
a z cyrkufleksem pojawia się w staroangielskim (X wiek).
swaswa - jest popularne również w gockim -> sweswe , staronordyckie sve ..
w sumie chodziło mi o ā a nie â. ;p
poprawię błedy i dodam kolejne wersje (;p z XII, XVI, XIX i "aktualną").
dziękuję jeszcze raz za uwagi. : )

[Toivo]

Oparty na islandzkim, farerskim,  norweskim,  angielskim, łacinie ;p oraz niemieckim.

W jakim sensie oparty? W każdym razie, zapowiada się ciekawie.

w pojawia się tylko w niemieckim

Było też w szwedzkim do całkiem nie tak dawna (XVIII/XIX wiek?).

[JónMikk]

Oparty, to znaczy, że słownictwo jest zbliżone do tych języków. Korzystam z nich przy tworzeniu słownictwa. Najwięcej podobieństw jest z islandzkim. Jednak starałem się też go zróżnicować. Jako przykład podam zaimki osobowe. Podobieństwo jest:

        Is. Sg.      Dn. Sg.          Is. Pl.        Dn. Pl.
            ég (ja)            Ic           við (my)       ur
            þú (ty)           ðu          þið (wy)     ður
         hann (on)         hún         þeir (oni)     ðér
           hún (ona)       hén          þær (one)    ðár
      það (ono)        hít         þau (one)     ðár

[Alfrún Trollsdóttir]

Hun to w norweskim "ona" - może być mylące... A co do szwedzkiego - wczytam się to będę się mądrzyć. Na szczęści daleko do tego

[JónMikk]

Oto prosty tekst napisany typowym potocznym językiem.

Ic stýk vaentí fýr ðoum comíð tík
Ek rýk Ur míd vaer trøníl vasturn
Ic stýk hoftí ek Ic nek víl mísá hétt


w tłumaczeniu na język polski:

Ja wciąż czekam kiedy Ty powrócisz
I znów będziemy prawdziwymi przyjaciółmi
Ja wciąż mam nadzieję i nie chcę jest stracić

W wersji bardziej literackiej:

Ic stýk vaentít fýr ðoum comíð tík
Ek rýk Ur míd trøníl vastern
Ic stýk hoftít ek Ic nek víll mísá hétt


i typowo literackiej  formie języka:

Ik stýk vaentíst með, ðou comíst tík
Ek rýk Ur míd trøníl vastern
Ik stýk hoftíst ek Ic nek víllist mísá hétt


W duedniku nie występuje litera "c", podobnie jak w islandzkim. Istnieje parę nieregularnych przypadków, w których użycie c zamiast k jest bardziej wskazane ze względu na wymowę. Przy "Ic" - [ icz] lub "Ik" - [ik].
wymowa c jako cz wzięła się ze staroangielskiego.

pozdrawiam !