Líg deǵǵemne

[Feles]

Taki jeden mały szkicyk - zagadka.

Ger wi, kés ulne ńe et, éǵon pedd: en ge ger wó wénett en mé bormeǵ, ke en ǵemńem oǵ bernett.
Wi tu éǵev wydd: "Cer ánurd me éǵon ánett ańrem wiznet."
Éǵ tu wygnet: "Celz, wi, cer ge ánurd ensem wiznebb. Ańre, pod, wí er ulne sev kerńyd nu germe wert ńé wí ulne et."
Toz ceǵlú wi ár búd.

Co to za tekst i jaki to język?

(Wkrótce podam więcej informacji.)

[Alfrún Trollsdóttir]

Język jaki wykształciliby potomkowie wikingów w Irlandii? Albo irlandzcy mnisi na Wyspach Owczych i Islandii? Ale to luźne skojarzenia z zapisanymi słowami.

[Toivo]

Też mi wygląda na mieszankę germańsko-irlandzką, miejscami przypomina też praindoeuropejski (eǵon itp.).

[Mścisław Bożydar]

Nie wiem skąd się wywodzi, ale podoba mi się jego brzmienie ^.^ (przynajmniej tak, jakem sobie przeczytał)

[Feles]

Jest indoeuropejski, ale z zamierzeniem innym, niż irlandzko-germańskie.

éǵ, éǵev, éǵon pochodzą wprost z praindoeuropejskiego, ale od h₁éḱwos i znaczą tyle, co "koń".

---

Spółgłoski

/m n ɲ/ ⟨m n ń⟩
/p b t d c ɟ k g/ ⟨p b t d c ǵ k g⟩
/v s z ʝ h/ ⟨v-w s z ź h⟩
/r l j/ ⟨r l j⟩

Istniał również fonem /w/, ale zlał się w wymowie z /v/.
Zachowywane jest rozróżnienie ortograficzne (pierwsze występuje przede wszystkim na początku wyrazu, drugie - na końcu).

Podwójne litery oznaczają geminaty.

Samogłoski

/a e i o u y/ ⟨ts.⟩
/aː eː iː oː uː yː/ ⟨á é í ó ú ý⟩

Sylaby (C)V(C)(C).

---

Liczebniki

1. en
2. do
3. ter
4. kerd, kédor
5. penk
6. seǵ
7. sett
8. ott
9. eńne
10. deǵǵ
20. diǵme
30. terǵom
40. kedreccom
100. cemt
1000. tucmet

[Feles]

Był to język indoeuropejski, lekko inspirowany madziarszczyzną.

Tekst to bajka Schleichera (w wersji Adamsa) Wi ke éǵ Owca i koń. Wszystkie słowa wyprowadzane z pie.

Skrótowe dzieje:

późny pie.
- labializacja i przydech zanikają
- końcowe *m *s również
- zwykłe procesy samogłosek, *eu i *ū (< *uH) przechodzą w *y, samotne laryngały wokalizują, później zanik iloczasu
- sonanty przechodzą w *m *n *r *l po samogłoskach, poza tym w *em *en *er *el

wczesny indziarski
- po samogłoskach: zwarte dźwięczne zmieniają się w szczelinowe; bezdźwięczne udźwięczniają się
- zanika /s/ przed spółgłoskami zwartymi
- wtórna palatalizacja niektórych spółgłosek
- rozbijanie zbitek: spółgłoskowych przez /e/, samogłoskowych przez /j h/

późny indziarski
- apokopa samogłosek: co drugiej oraz końcowej (wizenetebo -> wiznetᵉb -> wiznebb)
- przekształcenie pewnych grup spółgłoskowych, stąd ańre < ańᵉr; wydd < wygᵉd; ánett < aźnetᵉm; kerd < kedᵉr
- zanik /w j ʝ h/ w pewnych pozycjach -> powstanie iloczasu
- połączenie /w/ z /v/

[jasnysfinks]

Język bardzo mi się podoba, szczególnie to połączenie ale chętnie zobaczyłbym odmiane gramatyczną

[Vilène]

Język bardzo mi się podoba, szczególnie to połączenie ale chętnie zobaczyłbym odmiane gramatyczną

Milyuś, podbij znowu dziadowi ostrzeżenie.

[Feles]

Język bardzo mi się podoba, szczególnie to połączenie ale chętnie zobaczyłbym odmiane gramatyczną

Ja też.