Mi pani z Angielskiego tłumaczyła, że gdy piszesz po angielsku, nie można używać "narodowych" znaków, takich jak ą,ę,ź etc.
Wkurza mnie (a właściwie kiedyś mnie wkurzało), że nauczycielami zostają ludzie, którzy nie mają pojęcia o przedmiotach, które wykładają. Skąd ona w ogóle wzięła tę "zasadę"? To znaczy, że pisząc po angielsku nie można według niej używać znaku "ä", kiedy przytacza się nazwisko jakiegoś Niemca z tym znakiem w nazwisku, czy też znaku "ñ", kiedy wspomina się o jakiejś hiszpańskiej osadzie? Czy według niej zdania "Copenhagen is called in Danish København" oraz "He lived in a village called Lešetice" są niepoprawne, bo w angielskim nie ma "ø" i "š"? Czy jak piszę po angielsku, to mam pisać, że się nazywam Stanislaw Kozlowski, a nie Stanisław Kozłowski, bo w języku angielskim nie ma "ł"? Przecież to właśnie opuszczanie znaków diakrytycznych, jak gdyby były one jedynie ozdobą bez znaczenia, jest zupełnie dyletanckie i niepoprawne. Ktoś, kto nie wie, jak odczytywać zapisy w danym języku, tak czy inaczej nie będzie wiedzieć, jak odczytać to poprawnie, a tego rodzaju dyletancki zapis uniemożliwia poprawne odczytanie nazwy także komuś, kto zna pisownię tego języka (o ile nie wie już wcześniej, o jaką nazwę chodzi), oraz może doprowadzać do nieporozumień. Co to w ogóle za nauczycielka? Czy ona w ogóle przeczytała kiedykolwiek jakiś tekst po angielsku? Czy widziała kiedykolwiek chociażby artykuły w angielskiej Wikipedii? W każdym razie mnie też niesamowicie kiedyś denerwowały (od jakiegoś czasu staram się nie strzępić sobie nerwów ludzką głupotą, która objawia się przecież również w o wiele groźniejszych kształtach) zapisy typu "Rock in Wroclaw" i w ogóle przekonanie, że polskie nazwy własne stają się automatycznie międzynarodowe przez zapisywanie ich bez diakrytyków, a co za tym idzie, że taki zapis jest pożądany w anglojęzycznych tekstach. Na przykład kiedyś widziałem (w Polsce) jakiś pomnik - w formie kamienia - ku czci Lecha Wałęsy, na którym znajdowały się napisy po polsku i angielsku, a w tym napisie po angielsku Wałęsa został zapisany jako "Walesa". Co za niedorzeczność. Jeżeli piszemy w jakimś języku nazwy własne pochodzące z innego języka, które nie mają swoich uznanych odpowiedników w języku, w którym piszemy, to powinniśmy je zapisać tak, jak one brzmią w rzeczywistości, a nie w jakiejś pokaleczonej przez usunięcie diakrytyków formie, która nie jest poprawna w żadnym języku. No ale to, że wielu Polaków posługuje się językiem polskim, jakby był to dla nich język obcy, to ja już dawno zauważyłem, a po nauczycielach żadnego wysokiego poziomu też się nie spodziewam. No i w ogóle ludzie wymyślający nieistniejące zasady, których nieobowiązywanie jest czymś oczywistym dla każdego, kto potrafi się rozejrzeć, też mnie już raczej nie dziwią.
Tak z ciekawości, angielski egzonim na Wrocław to nie przypadkiem Breslau?
Otóż to. I zdecydowanie wolałbym, żeby w angielskich tekstach widniał Breslau, który jest właściwym angielskim egzonimem, zamiast bezdiakrytykowej wersji polskiego endonimu, która nie jest naprawdę ani angielska, ani polska.
A w tym "Wroclawiu" przeszkadza mi to, że w oficjalnej reklamie tak to jest wymawiane - przez "l". Jedną rzeczą jest usuwanie djakrytyków, a inną zmydlanie wymowy (jeszcze przez samych Polaków). Przecież anglofon i tak intuicyjnie przeczyta to "Rosloŭ" (sorki za failtranskrypcję, ale wolę nie używać IPY opisując angielski, bo to flejmogenne), więc "Wroclaw" czy "Wrocŭaw" to dla niego i tak dziwna, niezgodna z zapsiem i trudna do powtórzenia wymowa. Wymawianie [l] zamiast [w] to żadne uproszczenie, tylko jakaś dziwna maniera oparta na naiwnym poczuciu "międzynarodowości".
Otóż to. To jest jakieś upośledzone poczucie "międzynarodowości" i całkowity brak wiedzy oraz wyczucia językowego charakterystyczny dla durnych polaczków, którzy próbują być tacy europejscy, że nawet zapominają, jak się mówi i pisze po polsku i - próbując "dostosować się" do świata - tworzą tego rodzaju wykwity swej durnoty. Zapis i wymowa "Wroclaw" to nie jest żadne przystosowanie nazwy Wrocławia do języka angielskiego. To jest jakiś niemający sensu koszmarek językowy.
W związku z obydwiema sprawami - przypomnieli mi się dwaj polscy esperantyści. Jeden, który mieszkał w mieście o nazwie Grudziadzo, oraz drugi, który nazywał się Zbigniewo.
