Język ludżorycki (Λυγιορικες τωλα)

[Emil]

Język ludżorycki (Λυγιορικες τωλα), zwany też czasem myląco sadaryńskim (Σαδαρινες τωλα) to sztuczny język, używany w conworldzie Hadżalu. Jest obok maszyjskiego jednym z dwóch języków urzędowych w Sadarynie. Somięz luźno inspirowany greką.

Fonologia
Dość prosta. Istnieje tylko pięć samogłosek: a <α>, e <ε, αι>, i <ι, η, υ>, o <ο>, u <ω>. Oprócz tego cztery dyftongi: ai <αι>, ei <ει>, oi <οι> oraz au <αυ>.
System ten uzupełnia 20 spółgłósek:
Nosowe: m <μ>, n <ν>, ɲ <νι>
Zwarte bezdźwięczne: p <π>, t <τ>, tʃ <κι>, k <κ>
Zwarte bezdźwięczne: b <β>, d <δ>, dʒ <γι>, g <γ>
Szczelinowe: f <φ>, s <σ ς>, ʃ <σι>, x <χ>, h <dasja>
Płynne: w <υ>, r <ρ>, l <λ>, j <ι>
Jak widać, niewiele. Ponadto, dźwięki <νι κι γι σι> nigdy nie występują na końcu wyrazów.
Przed <ε, ει, η, ι> dźwięki <νι κι γι σι> są zapisywane bez <ι>.

Głoska h występuje tylko w nagłosie i jej obecność zaznacza się dasją, jak w np. ὁλδη "kobieta", a jej brak za pomocą psili, jak w np. ἰγα "miasto, plac".

Fonotaktyka
Maksymalna struktura sylaby to CLVLC, gdzie C - spółgłoska, V - samogłoska, L - spółgłoski ι λ ρ oraz z rzadka υ. Dyftongi liczy się jako jedną samogłoskę.

Rodzaj rzeczownika
W odróżnieniu od innych dużych języków w Hadżalu, jak np. hoczebozki czy sąsiedni maszyjski, ludżorycki posiada kategorię rodzaju: męski zakończony końcówką zerową lub -α, nijaki zakończony końcówką zerową oraz żeński zakończony -η lub -α. Zdarzają się wyjątki od tej reguły, ale jest ich bardzo niewiele.

Odmiana być - φηδυς - w czasie teraźniejszym
1 sg - φηδαι
2 sg - φωδυ
3 sg - φη
1 pl - φηδεραι
2 pl - φωδερυ
3 pl - φηδερ

I na koniec kilka słówek:
ἐρ - nie
κιορτα - człowiek
σαυπα - mężczyzna
ὁλδη - kobieta
γεμπ - dziecko
ἰγα - plac, miasto
ἰγαν - pług
τωλα - język, mowa
βλοσοφες - podobny
παι - do (zbliżony, podobny)

I przykładowe, proste zdanie:
Λυγιορικες τωλα ἐρφη βλοσοφες παι Μαχιεσας τωλαδις - "Język ludżorycki nie jest podobny do maszyjskiego"

[Emil]

Zaimki osobowe
Ludżorycki charakteryzuje się dość rozbudowanym systemem zaimków osobowych ze względu na to, że występuje kilka form grzecznościowych oraz podział na rodzaj. Odmieniają się przez trzy przypadki: mianownik, dopełniacz-celownik oraz biernik.
Zaimki w mianowniku, GEN-DAT oraz bierniku:

Liczba pojedyncza:
ja: περ, δως, δυ
ty: ὑπ, ιες, λι (niski poziom grzeczności, używany do rodziny, przyjaciół itp.)
Ty: μαυπ, μαιες, μαλι (średni poziom grzeczności, używany do np. współpracowników, rodziny przyjaciela)
Pan: βανσαυπα, βανσαυπαις /-ajs/, βανσαυπαδ (wysoki poziom grzeczności)
Pani: βανολδη, βανολδης, βανολδηκ (jak wyżej)
on: χετα, χεταις /-ajs/, χεταδ (r. męski)
ona: χετη, χετης, χετηκ (r. żeński)
ono: χετ, χετις, χετι (r. nijaki)

Liczba mnoga:
my ekskluzywne: λαξ, κοπις, κοπ (bez odbiorcy)
my inkluzywne: υολ, ἁμνις, ἁμν
wy: κιερ, γυσες, γυς
Wy: μακιερ, μαγυσες, μαγυς
Panowie: βανσαυπαδαυ, βανσαυπαδαυς, βανσαυπαδαι (używane do samych osobników płci męskiej)
Panie, Państwo: βανολδιο, βανολδιευς, βανολδιοκ (używane do osobników płci żeńskiej i grup mieszanych)
oni: χεταδαυ, χεταδαυς, χεταδαι (używane do samego rodzaju męskiego)
one: χετιο, χετιευς, χετιοκ (używane do rodzaju żeńskiego, nijakiego oraz grup mieszanych)

Prawdopodobnie kolejne cechy będę opisywał na wikii, jednak nie wiem, kiedy rozpocznę tam opisywanie ludżoryckiego.