Co mówicie, a mówić nie powinniście, czyli zmutowany polski

[Canis]

W ogóle, chyba w polskim jest jakieś przetasowanie nosowych samogłosek...

[Mścisław Bożydar]

Bo nasi przodkowie byli dziwni

[Ghoster]

Jak to ktoś określił niegdyś na starym forum - Polacy mieszają się między ł, m oraz n oraz nosowymi ą i ę.

[Feles]

Temat był setki razy wałkowany.
Polski nie ma fonemicznych samogłosek nosowych.
To co zapisujemy "ą ę" to w istocie połączenia samogłosek z "glajdem nosowym" - /ɔɰ̃ ɛɰ̃/. Przy czym ów "glajd" upodabnia się do następnej spółgłoski, stąd "kępa" /kɛmpa/, "pęta" /pɛnta/, "pięć" /pʲɛɲtɕ/.

Przed nosową spółgłoską samogłoska może się unosowić, jednak ma to rolę drugorzędną - tj. słuchając wrzucamy [ɔ ɔ̃] do jednego worka, ale [ɔ ɔn] do różnych.

W załączniku wrzucam plik dźwiękowy, który chcę byście odsłuchali i postarali się zapisać padające cztery słowa.

[close]

[Vilén]

W załączniku wrzucam plik dźwiękowy, który chcę byście odsłuchali i postarali się zapisać padające cztery słowa.

[close]

Właśnie pokazałeś tym dobry dowód, że w polskim nie ma samogłosek nosowych, a jedynie coś, co nazywam „pseudonosowymi”.

[Canis]

Ja nie mogę się wypowiedzieć. Słyszę 4 różne rzeczy i ciężko mi je dopasować do czegokolwiek w polskim. Winę za to w moim przypadku pewnie ponosi za długie ślęczenie nad fonologią...

[Henryk Pruthenia]

Jak i u mnie za dużo fonologji.
Zauważyłem, że polacy nie potrafię za nic rozróżnić "ńi" i "ni" (ń jest zawsze, więc traktują do jak alofon). Nie słyszą tego. Kiedyś koleżanka opowiadała mi jakiś żart z grą słowną, której powtórzyć już nie zdołam. I co? Nie zrozumiałem od razu, bowiem rozwalila słowo z "ńi" na z wygłosowym "n".
Za dużó...

[BartekChom]

Powiedziałbym, że słyszę kolejno
polskie "kot"
"kɒ̃t" z obcym dźwiękiem nosowym podobnym do o z odcieniem a
wyraźne "kont"
"kʰąt" różniące się od polskiego hiperpoprawnego głównie wyraźnym przydechem

[lehoslav]

Odmiana czasownika "chować" w moim idjolekcie:
Ja chowię, ty chowiesz, on/ona/ono chowie, my chowiemy, wy chowiecie, oni/one chowią, chów!, chówmy!, chówcie!

Dobrze, że nie po analogii do czasowników na -ować: chuję, chujesz, chuje...

Może mi ktoś wytłumaczyć, dlaczego, mimo że zawsze wymawiam -ą jak tego chcą preskryptywiści, regularnie zdarza mi się powiedzieć "tym kobietą", a czasem nawet "tỹ kobietą"? oO

To się nazywa hiperpoprawność. Przykład mógłby trafić do podręcznika.

To co zapisujemy "ą ę" to w istocie połączenia samogłosek z "glajdem nosowym" - /ɔɰ̃ ɛɰ̃/. Przy czym ów "glajd" upodabnia się do następnej spółgłoski, stąd "kępa" /kɛmpa/, "pęta" /pɛnta/, "pięć" /pʲɛɲtɕ/.

Dziwaczne to objaśnienie. Bo wg. niego kępa to jednocześnie /kɛmpa/ i /kɛɰ̃pa/, chyba że pisząc "to co zapisujemy.../ɔɰ̃ ɛɰ̃/" masz na myśli wymowę izolowanych liter...

[Pingǐno]

Pomijając przydechy słyszę: [kɔt kɔ̃  t kont kɔ̃ nt] kot kąt (a raczej o z nazalizacją) kont kąnt (tu też)

[tob ris tob]

A mi się nie chce otworzyć... >:-(

[Ghoster]

Mam pewne pytanie; jak wygląda liczba mnoga od rzeczowników kończących się na -ć? Vide mać, postać, brać. Pytam, ponieważ wszyscy wokół odmieniają to jako "macie", "postacie", "bracie", co wydaje mi się kompletnie nienaturalne, bowiem ja odmieniam to zawsze jako "maci", "postaci", "braci". Czy to naleciałość z moich regionów (Małopolska) to mógłbym się kłócić, bo nawet tam wszyscy wybierali tę pierwszą formę. Czy występuje tu niejaka dowolność, czy popełniam swego rodzaju karygodny błąd?

[zavadzky]

-ci, zdecydowanie. Tak jak bronie to małe Bronisławy, a nie karabiny.

[tob ris tob]

A jak już to ja mam pytanie odnośnie tych rzeczowników w wołaczu (czy tam wokatywie, nieważne). Czy tam jest -ć czy -ci albo może coś innego? Ja zawsze mówiłem "śmierci", "miłości", "postaci".

[Pingǐno]

-ci, zdecydowanie. Tak jak bronie to małe Bronisławy, a nie karabiny.

liczba mnoga „postaci” jest formą historyczną, obecnie częściej spotyka się w użyciu formę „postacie”; obie są poprawne, jednak niektórzy językoznawcy, np. Jan Miodek, wyraźnie preferują formę „postacie”

Ja mówię akurat postacie, choć zdarza mi się powiedzieć także drugą opcję.

A jak już to ja mam pytanie odnośnie tych rzeczowników w wołaczu (czy tam wokatywie, nieważne). Czy tam jest -ć czy -ci albo może coś innego? Ja zawsze mówiłem "śmierci", "miłości", "postaci".

Ja mówię czasem "postacio", "śmiercio", "miłościo". xD