Etymologijni szczerzedruhowie

[dziablonk]

Hejka, może ktoś będzie wiedział. Chodzi mi o pie. refleksy dla 'lekkiego' i 'cienkiego'.
Ostatnio znalazłem w "Gramatyce języka litewskiego" Otrębskiego taki fragment:

§ 119. Istnieją wyrazy, w których przyrostek -va- oparty jest na samogłosce osnownej -u-; chodzi tu o przymiotniki leñgvas 'lekki' i żm. tę́vas 'cienki' : lengvas łączy się etymologicznie z stsł. lьgъkъ < *ligu-, gr. ἐλαχύς, sanskr. laghú-ḥ; tę́vas pochodzi z *tenu̯-o- : stsł. tьnъkъ < *tinu-, sanskr. tanú-ḥ.

Zrodziło to u mnie szereg pytań:
1. Jak to jest z tym -n- w 'lekkim'? Dlaczego w innych językach to zaniknęło? Mam na myśli głównie łacinę (levis 'lekki, gładki') i germańskie (ang. light, niem. leicht).
Oczywiście, również słowiańskie i grecki nie mają tego elementu, ale w słowiańskich znam przynajmniej taki zanik z liczebnika '100' (ps. sъto - lit. šim̃tas), z kolei w greckim ἐλαχύς 'mały, drobny' to α w środku wyrazu mogłoby ostatecznie pochodzić z n̥.
EDIT: Okazuje się, że u germańskich -n- zanikło przed -h- dopiero w czasach historycznych. Dowodem ma być zapis u Cezara nazwy plemienia germańskiego Tencteri i imię burgundzkie z IV wieku - Hanhavaldus oraz jakieś stare pożyczki w fińskim w rodzaju tanhu, hanho 
2. Jak w grece tłumaczą formy ἐλαχύς oraz ἐλαφρός? Konkretnie chodzi mi o początkowe ἐ-oraz oboczność -χ- / -φ-?
3. Greckie ταναός - jakie rozwiązanie dla tej postaci?