Firinejski

[Noqa]

ni saferanaxa ɣanzo ʃumu, no xuramu ɣizi je xumu, ʃeze ja luzume foferamu, xuji ʃemefe niʃuzamu. ɣizi je xaɣasu ni saferanaxa, vuvi numumu je finxerana, xo je xofu vusu jeʃe ɣerasu; ʃi ɣizi je zixusu, je javuzisu.
ɣizama luzunsu, ɣizama vivunsu, ɣizama nizisexese fivunsu. ʃeze ni luzovo ɣi moransuvu, xexe xiʃi ɣizama ʃunsu zenuzasu, ɣizama jivi ʃunsu veʃisisu, ɣizama ʃaxi ʃunsu nizusu; jivi nulu sime morese, ʃeze fo vaxo misunsu ʃorese.

Dla odmiany: może to wy mi coś powiecie o fonologii firinejskiego.
Dodatkowe punkty za wskazanie co to za tekst, z jakiego języka firinejski się wywodzi i gdzie się nim mówi ;-)

EDIT: Nagle przyszło mi do głowy, że powinno być /n/ - [n~ɹ]

[Hapana Mtu]

język cierpi na spirantozę.
ʃaki jest jedynym słowem w tym tekście, w którym dostrzegam spółgłoskę zwartą.
model sylaby CVn.

[Noqa]

No brawo, ʃaki to moje niedopatrzenie, zwarte zaginęły całkiem. [n] też ucieka w aproksymant.

A czy ktoś wpadnie z czego się to wywodzi?

[Noqa]

Przetlumaczony tekst można znaleźć w Carminie Buranie. Po drobna despirantyzacji powinno być jasne, co to za kawałek ;-)

[Feles]

Spoiler

[close]

[Noqa]

Zgadza się, a firinejski pochodzi po prostu z łaciny, jego użytkownicy to niewielka społeczność w Pirenejach, po ichniemu Firineja.

Zaszły od łaciny:

t > s
s > ʃ
d > z
p > f
b > v
k > x
g > ɣ
k^w > ɣ
CC > C (takie same C)

Inne złożenia spółgłosek zostały rozbite, za wyjątkiem sytuacji, gdy C₁ to /n/ lub /j/:
C₁C₂V > C₁VC₂V
To doprowadziło do powstania samogłosek słabych, które powstawały wskutek dzielenia zbitek spółgłoskowych, a które zależą od jakości następującej sylaby. Więc: /forasaj/ "drzwi" (pl.), ale /forisi/ "drzwiach" (Abl. pl.); /ʃiɣunu/ "znak", ale /ʃiɣini/ "znaku", /ʃiɣono/ "znakowi", /ʃiɣana/ "znaki".

C₁C₂C₃V przechodziło zwykle w C₁VC₂V, więc /skriːbere/ > /ʃixivere/

Rozbijanie złożeń samogłosek wyglądało tak:
Va > Vxa
Ve > Vje, Vxe
Vi > Vji
Vu > Vvu
Vo > Vvo

Podobnie rzecz się miała z samogłoskami na początkach wyrazów, tu jednak często też pojawiała się jotyzacja, czasem "przeniesienie samogłoski" np. /in/ > /ni/ (dotyczy głównie krótkich wyrazów)

Czasem jako stojące obok siebie samogłoski były traktowane samogłoski długie, np. w końcówkach gramatycznych: /forasa/ "drzwi" (sing.), /forasaxa/ "w drzwiach" (Abl. sing.)

Język stracił coniunctivus, także strona bierna przeszła w być + participum passivi, za wyjątkiem deponentów biernych.

Kilka przykładów mniej oczywistych przemian:
/audiːtus/ > /javuzisu/
/ad/ > /jad/ > /ja/
/ut/ > /vusu/
/est/ > /je/
/agatur/ > /est agatus/ > /je xaɣasu/
/properare/ > /foferare/
/semper/ > /ʃemefe/
/kwidam/ > /ɣizama/
/sed/ > /ʃeze/
/vivunt/ > /fivunsu/ (dysymilacja od "piją" /vivunsu/)
/indiskrete/ > /nizisexese/

[Towarzysz Mauzer]

To szalone! A co z deklinacją? I przymiotnikiem?

[Noqa]

Bez odrobiny szaleństwa nie ma ciekawych konlangów ;-) Ale cieszę się z jakiejś emocjalnej reakcji.
Deklinacja jest, praktycznie nienaruszona, zniknął tylko Vocativus.
I i II trochę się zlały, nie jestem jeszcze pewien losów V.

Przykładowa tabelka dla /favula/ (fabula, I)

	Sing	Pl
Nom	favula	favulai
Gen	favulaj	favularu
Dat	favulaj	favuli
Acc	favulame	favulase
Abl	favulaxa	favuli

Dla /xomo/ (homo, III)

	Sing	Pl
Nom	xomo	xomineje
Gen	xomini	xominu
Dat	xominiji	xominivu
Acc	xomine	xomineje
Abl	xomine	xominivu

No i /xomo xominiji lufu je/ "Człek człeku wilkiem"

Zastanawiam się nad akcentem, jakieś sugestie?

[Widsið]

Ja bym zachował na tej samej sylabie, na której był w łacinie

[Towarzysz Mauzer]

Ewentualnie mógłby pójść o sylabę do przodu (i wówczas zazwyczaj być inicjalnym), a tytułem przesuwki wprowadzić tony w stylu nowosztokawskim .