Zgadza się, a firinejski pochodzi po prostu z łaciny, jego użytkownicy to niewielka społeczność w Pirenejach, po ichniemu Firineja.
Zaszły od łaciny:
t > s
s > ʃ
d > z
p > f
b > v
k > x
g > ɣ
kw > ɣ
CC > C (takie same C)
Inne złożenia spółgłosek zostały rozbite, za wyjątkiem sytuacji, gdy C1 to /n/ lub /j/:
C1C2V > C1VC2V
To doprowadziło do powstania samogłosek słabych, które powstawały wskutek dzielenia zbitek spółgłoskowych, a które zależą od jakości następującej sylaby. Więc: /forasaj/ "drzwi" (pl.), ale /forisi/ "drzwiach" (Abl. pl.); /ʃiɣunu/ "znak", ale /ʃiɣini/ "znaku", /ʃiɣono/ "znakowi", /ʃiɣana/ "znaki".
C1C2C3V przechodziło zwykle w C1VC2V, więc /skriːbere/ > /ʃixivere/
Rozbijanie złożeń samogłosek wyglądało tak:
Va > Vxa
Ve > Vje, Vxe
Vi > Vji
Vu > Vvu
Vo > Vvo
Podobnie rzecz się miała z samogłoskami na początkach wyrazów, tu jednak często też pojawiała się jotyzacja, czasem "przeniesienie samogłoski" np. /in/ > /ni/ (dotyczy głównie krótkich wyrazów)
Czasem jako stojące obok siebie samogłoski były traktowane samogłoski długie, np. w końcówkach gramatycznych: /forasa/ "drzwi" (sing.), /forasaxa/ "w drzwiach" (Abl. sing.)
Język stracił coniunctivus, także strona bierna przeszła w być + participum passivi, za wyjątkiem deponentów biernych.
Kilka przykładów mniej oczywistych przemian:
/audiːtus/ > /javuzisu/
/ad/ > /jad/ > /ja/
/ut/ > /vusu/
/est/ > /je/
/agatur/ > /est agatus/ > /je xaɣasu/
/properare/ > /foferare/
/semper/ > /ʃemefe/
/kwidam/ > /ɣizama/
/sed/ > /ʃeze/
/vivunt/ > /fivunsu/ (dysymilacja od "piją" /vivunsu/)
/indiskrete/ > /nizisexese/