Widzę jakiś protest, którego nie rozumiem, więc tym razem zamiast jéno czytać, opublikuję coś od siebie.
Mebbék – jeden z moich projektów językowych, który ma nieco niepospolitych cech, a który was – być może – zaciekawi.
Słowa w mebbeku mają postać jednosylabowych rdzeni o postaci
CVC lub
CVː.
- początkowa spółgłoska to dowolna z [m n ŋ p t k b d ɡ f s x v z l]
- samogłoska to dowolna z [a e i o u]
- końcowa spółgłoska to dowolna z [m n ŋ p t k v z l]
Do każdego rdzenia mogą zostać dodane dwa wrostki: jeden bezpośrednio przed samogłoską (o postaci -VC- lub -Vː-), drugi bezpośrednio po niej (-CV-).
- spółgłoska we wrostku może być dowolna z [m n ŋ p t k b d ɡ f s x v z l], może być to również spółgłoska podwojona: [mm nn ŋŋ pp tt kk bb dd ɡɡ ll]
- samogłoska wrostka może być dowolną z [a E I], przy czym [E I] są realizowane jako [e i], [ə ɨ] lub [o u] w zależności od głównej samogłoski rdzenia (innymi słowy, harmonizuje się ona ze rdzeniem)
Ponadto, gdy do rdzenia z długą samogłoską dodawany jest wrostek drugiego typu, długość przechodzi na tenże wrostek, np.
fī +
-la- >
filā.
Akcent wyrazowy pada zawsze na główną samogłoskę rdzenia, przy czym mogą zachodzić cztery przypadki:
- C
VC - słowa jednosylabowe, nie ma potrzeby oznaczania akcentu
- C<VC>
V́C - słowa dwusylabowe z wrostkiem "przednim", akcent na ostatnią sylabę,
oznaczany- C
V<CV>C - słowa dwusylabowe z wrostkiem "końcowym", akcent na pierwszą sylabę, nieoznaczany
- C<VC>
V<CV>C - słowa trzysylabowe z oboma wrostkami, akcent na środkową sylabę, nie ma potrzeby oznaczania
Pisownia:
- [ə ɨ] są zapisywane jako "e i"
- [ŋ] jest zapisywane jako "ñ"
-
- samogłoski długie są zapisywane jako "ā ē ī ō ū" lub z oznaczeniem akcentu jako "â ê î ô û"
