Pytania odnośnie natlangów

[Towarzysz Mauzer]

I czy ktoś ma dostęp do  Dawne słowiańskie dialekty Meklemburgii Jeżowej? Albo przynajmniej wie, w jakiej bibliotece jest?

Ja nie mogłem zeskanować, bo w Jagiellonce było tylko do czytelni, więc zrobiłem tylko ksera. Ale jak w międzyczasie coś was interesuje, to mogę opowiedzieć.

[Henryk Pruthenia]

Mam zamiar, tylko muszę zebrać się na paszport do Kato i na kasę za ksero, i te skany powezucam.

[CookieMonster93]

Jak się wymawia і, ї, и oraz ы w rusińskim? :v Nie mogę znaleźć nic sensownego na ten temat.

[Wedyowisz]

Wg diagramów Stiebera, z grubsza: і [i], и [ɨ̟], ы [ɯ̟] (używa on własnej transkrypcji). Ale jest dość duże zróżnicowanie, np. może być ход[i]т[i] ale i хо[ɨ̟]д[ɨ̟], już nie mówiąc o sytuacji po zadziąsłowych, gdzie może być wszystko.

edit: poprafka diakrytyków, bo dałem ,,wysunięty w przód trzon języka" zamiast ,,uprzednione". Logiki nie ma w tych znaczkach.

[ArturJD]

Jakiej głosce odpowiadało staroangielskie <ġ>? O ile rozumiem, było to [ɟ], które przeszło później w [j], ale wolę się upewnić.

[spitygniew]

Ta kropka jest dodatkiem nowożytnych filologów, także w VIII-IX wieku, gdy to chyba wykształcila sie anglosaska pisownia, głoska ta musiała być najwyżej w fazie [ɟ], bo gdy przeszła w jotę przestała być alofonem. Choć, z tego co wiem, współczesny standard wymowy staroangielskiej nakazuje właśnie artykulację jako [j].

EDIT: Hm, dopiero po chwili przypomniałem sobie, że etymologiczne [j] przecież też jest współcześnie zapisywane jako <g> (np. gēar "rok), co historycznie było pewnie późniejszą analogią (jak włoskie Giacoppo itp.), ale niestety dokąłdnej historii staroangielskiej ortografii nie znam, tak że czekamy na Widsitha...

[Widsið]

Jakiej głosce odpowiadało staroangielskie <ġ>? O ile rozumiem, było to [ɟ], które przeszło później w [j], ale wolę się upewnić.

Coś takiego jak staroangielskie <ġ>, jak już spitygniew zauważył, nie istniało. <ġ> używa się w dzisiejszych czasach w niektórych co bardziej reader-friendly opracowaniach tekstów staroangielskich i w bardziej przystępnych dla laików podręcznikach. To poniekąd wstyd używać <ġ> w bardziej specjalistycznych opracowaniach.

W ge(a)r, geoc i paru innych wyrazach g pojawia się przez analogię, co ciekawe, nawet w zabytkach runicznych, do słów typu gefera, geoþu, gegn, ongean, gearn czy georna, w których etymologiczne /g/ stało się /j/. Standardowo g przed i czasem za przednią samogłoską > [j] w wyniku palatalizacji. Przypuszczam, że pisownia ustaliła się, gdy palatalizacja już się dokonała, a więc pierwszy dźwięk w gear i gearn był już taki sam. Warto zwrócić uwagę, że nie tylko angielski miał problem z g-j, cf. niderl. ginder < strgerm. *jendizô > ang. yonder.

[ArturJD]

Ale w tych dotyczących fonologii to raczej wypadało by odróżniać trochę się skąfųdowałem, bo pojawił się zapis <ġ> i <ǵ>, to drugie to chyba dla <ɣ>, o ile się nie mylę.

[Widsið]

Ale w tych dotyczących fonologii to raczej wypadało by odróżniać trochę się skąfųdowałem, bo pojawił się zapis <ġ> i <ǵ>, to drugie to chyba dla <ɣ>, o ile się nie mylę.

To jest po prostu przewidywalne jak ich-laut i ach-laut w niemieckim, dlatego nie trzeba tego zapisywać i w praktyce nikt tego nie odróżnia. Drugiego symbolu nigdy nie spotkałem, chętnie zobaczę przykłady użycia. Generalnie odchodzi się od tych upraszczających kropek, bo sugerują dużo większą konsekwencję staroangielskiej ortografii, niż faktycznie była, i utrudniają pracę z autentycznym, niezredagowanym tekstem. Uprzedzając pytanie, tak, samogłoski długie by(wa)ły w starych tekstach oznaczane w podobny sposób, jak w łacinie.

[spitygniew]

Jak dokładnie przebiegała droga semantyczna między łac. caminus a hiszp. camino?

[Ghoster]

[...........]

[CookieMonster93]

Czy jest ktoś w stanie wskazać języki (inne niż germańskie) posiadające dość pokaźne systemy samogłoskowe? (...)

Mi do głowy przychodzi w tej chwili tylko kantoński. (ma tony, ale samogłosek też dużo)

[Wedyowisz]

Jak dokładnie przebiegała droga semantyczna między łac. caminus a hiszp. camino?

Wg wikisłownika, nie przebiegała...

@upup: np. hiw (9), lemerig (10-11).

[spitygniew]

Ekhm, francuski (19)...

Wg wikisłownika, nie  przebiegała...

Ano, spojrzałem na sekcje o włoskim camino, ech.

[ArturJD]

Drugiego symbolu nigdy nie spotkałem, chętnie zobaczę przykłady użycia. Generalnie odchodzi się od tych upraszczających kropek, bo sugerują dużo większą konsekwencję staroangielskiej ortografii, niż faktycznie była, i utrudniają pracę z autentycznym, niezredagowanym tekstem.

Mam taki opis fonemów i grafemów (oczywiście wyjąłem essentialsy), (A. Rzeszkiewicz, "A diachronic grammar of Old English"):
/b d ǵ g/ - <b d ǵ g>
/w j/ - <w ġ>

Przykładu z tekstu nie podam, bo nie mam

Uprzedzając pytanie, tak, samogłoski długie by(wa)ły w starych tekstach oznaczane w podobny sposób, jak w łacinie.

Wiem to z Twojego kursu (wayteþ ^^).