Boryś pisze o niepewnej etymologii:

CytatMoże od ie. *lei- 'powodować płynięcie, cieknięcie, płynąć, ciec' z przyrostkiem -*-ьno (co do budowy por. gówno). W takim razie z wymianą rdzennego *ē > *ō > *a. Pierwotnie wyraz oznaczałby rzadkie odchody zwierzęce.

gr. καί "i" i fidżijski ka "ts"

Po podaniu postaci psł. †lajьno nie łączy jej s żadnym słowem. Po śrzedniku natomiast pisze tako: ,,*lōy-in-o-m : *loy-o-s, *li- (p. Łój, Lić 1, Lać)". Ja to rozumiem tako, że łajno jest spokrewnione s łój i czasownikami, ale spólnego przodka trzeba glądać w praindoeuropejskim.

To, że łój : lić, to całkiem spoko (jak gnój : gnić), ale zastanawia mnie, skąd łajno do lić? Czy są jakieś inne formacje z -no, które mają w rdzeniu -a-?
(BtW, czemu właściwie mamy obecnie lAć i lUnąć zamiast lIć i lInąć?)

W dalszym swiązku s lić liję i łój zdaniem Bańkowskiego, czyli chyba lejące się.

Czy łajno i łój są ze sobą skognacone?

ludż. πωχιαση /puˈʃasi/ - kwas

ludż. δειμα /ˈdɛɪ̯ma/ - garnek

Zaimki mają trzy strony: czynną, zwrotną i wzajemną. Z perspektywy j. polskiego salladorski refleksyw to jak osobowe formy zaimka ,,się". Używany jest także w charakterze podkreślenia przynależności typu ,,mój własny".

Zwrotną tworzy się poprzez dodanie cząstki te– lub t– przed zaimkiem (osobna tabela).

Wzajemna (osobowe formy ,,siebie nawzajem") powstaje poprzez dodanie przedrostka tal– do formy czynnej.



Jak widać zaimek pierwszoosobowy liczby pojedynczej odmienia sie przez dwa rodzaje (męski lub żeński), jest też kluzywność pierwszej osoby liczby mnogiej.

Forma dzierżawcza łączna przedrostkowa zaimków jest jedną z form dzierżawczych razem z dopełniaczem i formą przymiotnikową, które zostaną wyjaśnione przy omawianiu przymiotników)))).

est. iidse - węg. ősi 'pradawny'?