Zna ktoś jakiś sensowny podział zaimków? Chodzi mi o ogólny, lingwistyczny, nie dla gramatyki poszczególnych języków. Niestety, wikipedia źródeł nie podaje, a inne wyniki to ściągi szkolne.
Wikipedia:CytatZe względu na rodzaj odmiany[edytuj]
Ze względu na "odziedziczony" rodzaj odmiany wyróżniamy w języku polskim następujące typy zaimków:
odmienne – odmieniają się przez przypadki, liczby i rodzaje rzeczowne – zaimek rzeczowny (zastępujący rzeczownik) (np. ja, ty, my, wy, oni, kto, co, nic, coś, ktoś)
przymiotne – zaimek przymiotny (zastępujący przymiotnik) (np. mój, twój, nasz, taki, który, inny, tamten, ta, ci)
liczebne – zaimek liczebny (zastępujący liczebnik) (np. ile, tyle)
nieodmienne przysłowne – zaimek przysłowny (zastępujący przysłówek) (np. tak, tam, tu, wtedy, gdzieś, tamtędy, kiedyś)
Ze względu na funkcje[edytuj]
osobowe (np. ja, ty, on, ona, ono, my, wy, oni, one)
zwrotne (np. się, siebie, sobie)
dzierżawcze (np. mój, twój, jego, jej, nasz, wasz, ich)
wskazujące (np. ten, ta, to, tamten, tam, tu, ów, tędy, taki, ci, tamci, owi, sam)
pytające (np. kto? co? jaki? który? gdzie? kiedy? jak? komu? czemu? kogo?)
względne (np. kto, co, komu – bez znaku zapytania; łączą zdanie nadrzędne z podrzędnym)
nieokreślone (np. ktoś, coś, jakiś, gdzieś, kiedyś, cokolwiek)
przeczące (np. nic, nikt, żaden, nigdy, nigdzie)
upowszechniające (np. wszyscy, zawsze)
CytatZe względu na "odziedziczony" rodzaj odmiany wyróżniamy w języku polskim następujące typy zaimków:
Na niemieckiej wiki jest tylko uogólnienie do języków indoeuropejskich, ale za to są jakieś źródła:
Cytat: Wikuś
Pronomen haben im Deutschen und in anderen indogermanischen Sprachen verschiedene Typen:
Personalpronomen (persönliche Fürwörter): ich, du, er, sie, es, wir, ihr, sie
Im Gegensatz zum Deutschen und anderen europäischen Sprachen wird in einigen Sprachen zwischen inklusivem und exklusivem wir unterschieden, je nachdem, ob der Angesprochene (das ,,Du") eingeschlossen ist oder nicht.
In manchen Sprachen gibt es zwei Reihen von Personalpronomen: betonte und unbetonte (klitische), z. B. im Altlitauischen (z. B. ,,pamiduok", auf Deutsch: ,,reich mir", das Pronomen steht zwischen Präfix und Wortstamm), im Hethitischen oder im Bairischen (z. B. ,,gib-ma-s", auf Hochdeutsch: ,,gib es mir").
Possessivpronomen (besitzanzeigende Fürwörter): mein, dein, sein (ihr), unser, euer, ihr
Reflexivpronomen (rückbezügliche Fürwörter): mich, dich, sich, uns, euch
Indefinitpronomen (unbestimmte Fürwörter): jemand, alle, einer, manche, man, wer, etwas, einige, andere
Negativpronomen, Negationspronomen: keiner, niemand, nichts
Demonstrativpronomen (hinweisende Fürwörter): der (die, das), dieser (diese, dieses), jener (jene, jenes)
Determinativpronomen (bestimmende Fürwörter):[12][13] derjenige (diejenige, dasjenige), derselbe (dieselbe, dasselbe)
Interrogativpronomen (fragende Fürwörter): wer? (was?, wessen?), welcher?
Relativpronomen (bezügliche Fürwörter): der (die, das), welcher (welches, welche), wer, deren
Reziprokpronomen (wechselseitige Fürwörter): einander, auch sich (z. B. sie sehen sich)
Adverbialpronomen: Im Französischen vertreten die Adverbialpronomen y und en Präpositionalgruppen. Eine ähnliche Mischform stellt im Deutschen das Pronominaladverb dar.
Alternative Darstellungen finden sich in Zifonun[14], Benveniste[15] und Sternefeld[16].