Tytułem wstępuNie jest to żadna druga, niezależna wersja immarejskiego. Jest to nadal ten sam język, tyle że przerobiony u podstaw, dużo bardziej uproszczony i można powiedzieć, że bardziej "sceltyfikowany" (czy to będzie świadczyć na jego korzyść czy nie; ocena należy do Was). Dlaczego? Z prostej przyczyny, po prostu tamten mi się niezbyt podobał
xDNie wiem, na ile go kojarzycie, ale wcześniej był językiem fleksyjnym, po zmianach jest raczej analityczno-fleksyjny. Można to nazwać taką dużą reformą. Zaznaczam jednak, że nadal jest (i będzie) aprioryczny; nic w tej kwestii się nie zmieniło.
Już klasycznie, jak to na forum, zacznę od
fonologii.
SamogłoskiIloczasImmarejski rozróżnia samogłoski
zwykłe i
długie - dwa razy dłuższe od zwykłych. W północnych dialektach, gdzie immarejski poddawany był wpływom języków Awdalów, istnieją samogłoski krótkie i zwykłe.
Generalnie iloczas oznaczany jest akutem.
DyftongiDyftongi traktowane są jako samogłoski długie, często też zachodzi wymiana dyftongu na długą samogłoskę.
Dzieje się tak, ponieważ dwa dyftongi nie mogą występować obok siebie (przedzielone spółgłoską). Można zaznaczać to na piśmie, jednak nie jest to obowiązkowe; np.
doir - ładny >
dóried - ładny
ABLSpółgłoskiMutacje spółgłoskoweW języku immarejskim są trzy mutacje; lenicja, prenazalizacja i spirantyzacja.
Mutacje dotyczą przede wszystkim rzeczowników, przymiotników, a także czasowników. To, kiedy występują prezentuje lista poniżej:
AkcentAkcent immarejski jest ruchomy; zależy od iloczasu. Jednak gdy tylko się da, jest on inicjalny.
SzykBezwzględny szyk VSO
Sylaba(C)(C)V(C)(C)
Jeśli chodzi o fonologię, to by chyba było na tyle. Jeżeli o czymś zapomniałem, to piszcie śmiało.
A żeby nikt nie narzekał, że sama fonetyka, daję jeszcze co nieco o rzeczowniku.
RzeczownikRzeczowniki immarejskie mają trzy rodzaje w liczbie pojedynczej (męski, żeński i nijaki) oraz jeden, wspólny, dla liczby mnogiej.
Rodzaj sygnalizowany jest przez rodzajnik, nie ma jednak kategorii określoności tak jak np. w niemieckim czy niderlandzkim.
Zasady użycia rodzajnika są raczej zagmatwane. Co mogę jednak powiedzieć, że na pewno nie pojawia się on w wyrażeniach przyimkowych.
Wyglądają one następująco:
l. poj.rodzaj męski:
echrodzaj żeński:
ydrodzaj nijaki:
onnl. mn.rodzaj wspólny:
aibhRodzajniki często mogą się skracać, szczególnie gdy wyraz zaczyna się tą samą literą, co rodzajnik, np.
tael - żona
yd dael -> y-daelchionrúbec - kurnik
ech chionrúbec -> e-chionrúbecW mowie potocznej czy też w potocznym lub nieformalnym zapisie dochodzi do dziwniejszych skróceń, np.
onn oidith -> o-noidith - kurtka, płaszcz
Rzeczowniki odmieniają się przez pięć przypadków i przez trzy liczby. Wzorzec deklinacji jest jeden, jednak są trzy grupy rzeczowników:
• zakończony spółgłoską
• zakończony samogłoską
• zakończony na
Vs, gdzie
V to dowolna samogłoska
Zasada deklinacji, odpowiednio:
• końcówki fleksyjne dodaje się do całego wyrazu
• "odcina się" samogłoskę i do tak powstałego rdzenia dodaje się końcówki
• "odcina się" cząstkę
Vs, reszta j.w.
Należy pamiętać też o zasadzie zachowania iloczasu, tj. jeśli wyraz zakończony jest długą samogłoską, samogłoski i dyftongi w końcówkach też muszą pozostać długie.
Przykładowa odmiana:
Przykładowe alternacje:
Spirantyzacja wewnątrz rdzeniaWażną rzeczą jest spirantyzacja wewnątrz rdzenia. Zachodzi ona przed
i, e, ie, ei, gdy rdzeń kończy się na
p, b, t, d, c, g.
Jest jedno odstępstwo od tej reguły. Jeśli wyraz kończy się na
i lub
e (albo ich długi wariant), to wówczas zmiana nie zachodzi odpowiednio przed
i, ie oraz
e, ei, ie.
Na razie będzie tyle. Jeśli coś was interesuje lub coś pominąłem, to napiszcie.
Dodatkowo przepraszam za niektóre głupie przykłady, po prostu słownik jest nadal dość ubogi xD
Na zachętę dorzucam przykładowy tekst, na razie bez gloss. Możecie zgadywać:
Retí yc escailinRetí yl ruídenith, ao mhíraidh ár retímhitith, banneidh cé escailin; edhair seig onn llasidh lud, áinitheir trí y-dechret orph yc ludair inc ech amhald crethau. Áreir retí aibh escáleich: "Rryden onn mhillis ír chi, aebann, hes eimithen laeth ech amhald escáleich". Ap-héreidh aibh escailin: "Ntéch rethí, rryden aibh mhillithin ír du, oir mhannen du, oir amhald, hiran, heibhen mhí ech retímhith ír ni ybh oidith ír mhí. Yc ao mhuiren retí ech retímhitith". Oir déidh retí, phireir cé fír dheighren.
