Język Cāón to aprjoryczny konlang z silną inspiracją językiem japońskim, częściowo też innymi językami azjatyckimi. Ma on 32 fonemy (wliczając długie samogłoski), akcent tonalny i stosunek samogłosek do spółgłosek 11:29 (37% V), 3:14 nie wliczając długich (21% V). Jest on więc językiem samogłoskowym o średniej ilości fonemów.
Gramatycznie jest to język znacznie analityczny. Większość relacji gramatycznych jest wyrażana partykułami. Najpopularniejszy szyk to SOV, występujący razem z innymi cechami "head-final": przymiotniki przed określanym rzeczownikiem i przyimki po danym słowie (razem z partykułami allatywu, ablatywu i miejscownika). Oprócz wymienionych wyżej przypadków występują również mianownik, dopełniacz, biernik, narzędnik i wołacz.
Na razie fonologia i ortografia:Zwarte: /p b t d k g/ ⟨p b t d k g⟩
Nosowe: /m n ŋ/ ⟨m n n(ɡ)⟩
Szczelinowe: /ɸ β s z ʃ ʒ x h/ ⟨f v s z c j x h⟩
Półotwarte/"ciekłe" : /w l r j/ ⟨w/u l r y/i⟩
Samogłoski: /a e̞ i o̞ u/ ⟨a e i o u⟩
Długość oznacza się makronem, ton wysoki akutem, a niski grawisem.
Wkrótce pismo.
