pl. zdrowe i gr. δροόν "silne"

sąd i sandhi
Oba wyraza zbudowana w ten sam sposób, z tym że sandhi zaczerpnięte oczywiście z sanskrytu.

Ta krtań to faktycznie dziwne słowo pod względem rozwoju, to ubezdźwięcznienie obok znanego przypadku chrzbiet, chrzebtu > grzbiet, grzbietu trochę mi przypomina sch. grč i podobne leksemy w innych słowiańskich wobec pol. (s)kurcz.

W przypadku krtani natomiast warto zauważyć dwoistość samego rdzenia w prasłowiańskim: *gъr-d- wobec *grъ-t-.

Dorzucam sch. grlo 'gardło' i grkljan 'krtań'.

Doppelpost:

gardło, krtań, gardziel, grdyka

Dwa ostatnie wyłącznie polskie, a ostatni o zupełnie niezrozumiałej budowie. Wszystkie zapewne ostatecznie od tego samego (pra)słowiańskiego pierwiastka.

litość (stpol. lutość) 'zmiłowanie' od luty 'srogi, wściekły'

Cytat: Siemoród w Marzec 20, 2023, 13:01:16

Cytat: dziablonk w Marzec 19, 2023, 12:37:53Być może zanik nagłosowego k- pochodzi ze złożenia przyimkowego kъ Kolomǫtji > kъ Olomǫtji?

I to miałoby nastąpić w krótkim okienku od zaniku jerów do pierwszego poświadczenia nazwy w 1055?

Dlatego w mojej rekonstrukcji nie ma zaniku jerów

Cytat: Siemoród w Marzec 20, 2023, 13:01:16Etymologję z mąceniem kół z tego co widzę wymyślił Machek,

O, to ciekawe. A może wiesz, co konkretnie pisze? 

CytatA ten Bolelut jest gdziekolwiek poświadczony jako nazwa osobowa?

Jest poświadczony rycerz słowiański (wielecki?) o tym imieniu z kroniki Thietmara jako grododzierżca Brenny (zob. Matylda Dytrykówna).

CytatSielut (tylko czym byłoby Sie-? chyba nie zaimkiem wzkazującym xD),

niewątpliwy wpływ "lechicki": Sieradz, Sieciech, ... Siemoród?

Cytatto i tak XIV-wieczna czeska i morawska (nie licząc gwar morawsko-słowackich zachowujących miękkie ľ) zmiana ľu > li dałaby **Bolelíc, **Chořelíc, **Selítky, zresztą sam kognat pol. luty brzmi po czesku lítý. Oznacza to, że l w tych toponimach było twarde.

Sama zmiana ľu > li nawet w czeskim jest stosunkowo późna i jeśli dotarła na północne Morawy, to mogła nie objąć już istniejącej toponimii, np. zanim taka zmiana dotarła, to już mogło dojść lokalnie do stwardnienia ľ na tym obszarze.

CytatTeraz dopiero doczytałem, że ty z tej nazwy próbujesz wywodzić polski egzonim.

No to wydaje mi się naturalne, jakiś lepszy pomysł?

Cytat1208 episcopus Holomucensis (bez -n-, nie wiem skąd ty wziąłeś z -n-),

Wydawało mi się, że chyba Szramek o tym pisał, ale mogłem coś pomylić. 
BTW: u Długosza znalazłem też te postacie z H-, tzn. Venceslaus iste occisus in Holomunyecz oraz pod 1424 r.: Petro Myedzwyeczski, illis in capitaneum praefecto, illas in Holomuncz ad diem constitutam, [...]

Cytatpojawia się w XIII wieku (i to w tekstach niemieckich i łacińskich, nie czeskich!) i nigdy nawet nie dominowała.

Ale jakoś się w polskim zadomowiła. Taki paradoks.

CytatRozwiniesz, co miał na myśli? Może dotyczyło to jedynie peryferyj Czech i Moraw,

Być może, w sumie Ołomuniec nie leży jakoś specjalnie w centrum królestwa Czech, zresztą obszary te były ponoć pod władzą Polski od ok. 981 do 1021r. Niestety nie udało mi się nigdzie znaleźć gramatyki historycznej języka czeskiego Lehra-Spławińskiego. (Jeśli ktoś ma, niech poda.)

Powiedz coś w lekouercie ('w lek(ł)ercie' bo 'po lek(ł)ercku' dziwnie brzmi)

Aī ćgknamet teīś py lekouerta
[aj ʑɲa.mɛt tɛjɕ pɨ lɛ.kwɛ.rta]

Aī - słowo stawiane przed czasownik - dodaje mu tryb rozkazujący

Ćgkname(kue) - powiedzieć/mówić (w lekouercie to jest jedno słowo)

Teīś - coś

...t - końcówka czasowników oznaczająca 2os.lp.

Py - najbliżej temu słowu do ang. 'By' jednak jest często używane w wielu kontekstach. Po tym jest zawsze rzeczownik w mianowniku

Szukam podobnej książki - w języku polskim, ewentualnie angielskim. Możecie jakąś polecić?

Głównie chodzi mi o rozdział pt. Concision, który omawia błędy, które powodują, że wypowiedź jest rozwlekła. (W załączniku kilka screenów). (Nie chodzi mi o książkę, w której jest lanie wody i małoznaczące rady, tylko właśnie solidne omówienie różnego rodzaju błędów w pisaniu.)

Widocznie Długosz z XV w. był lepszym trendsetterem od niepiśmiennych wojów Bolesława Chrobrego, poza tym znał łacinę, a nie zapominajmy, że miała ona okresami większy wpływ od języka czeskiego.

Szukam podobnej książki - w języku polskim, ewentualnie angielskim. Możecie jakąś polecić?

Głównie chodzi mi o rozdział pt. Concision, który omawia błędy, które powodują, że wypowiedź jest rozwlekła. (W załączniku kilka screenów). (Nie chodzi mi o książkę, w której jest lanie wody i małoznaczące rady, tylko właśnie solidne omówienie różnego rodzaju błędów w pisaniu.)