Taki język, którym się od pewnego czasu zajmuję. Ma kilka ciekawych cech, którymi zajmę się w następnych postach.
Długo kształtował się zbiór głosek. Na początku wyłoniły się spółgłoski tylne, tj. /g k q/, którym trzeba poświęcić trochę uwagi.
W przeciwieństwie do polskiego, pakejańskie /g/ wymawia się bezdźwięcznie, jednak jest to dźwięk słaby, lekki - [ɡ̥~k͉].
/k/ jest znacznie silniejsze, nierzadko wymawiane z przydechem - [k~kʰ].
/q/ to głoska najsilniejsza i tym samym najbrzydsza (najmniej spokojna). Zawsze wymawiana uwularnie i z przydechem - [qʰ].
Później dodano również [χ].
Chciałem mieć również wiele przedniojęzykowych, m.in. [tʲ], [ts], [ʃ].
Ostatecznie fonologia ukształtowała się tak:
Spółgłoski/b p d t dʲ tʲ ɡ̥ k qʰ/
<b p d t dh th g k q>
/v f ts s tʃ ʃ χ/
<v f c s ch sh x>
/m n r l/
<m n r l>
Jedna uwaga - końcowe /r/ jest obecne tylko jako końcówka 1. os. i wymawiane [r̥~s̺] (dziąsłowa apikalna bezdźwięczna drżąca/szczelinowa). W pozostałych pozycjach to raczej uderzeniowe [ɾ].
Samogłoski/a e i iː o u uː/
<a e i í o u ú>
Krótkie /i u/ stają się niesylabiczne w otoczeniu innych samogłosek. Długie /iː uː/ zawsze są sylabiczne. Przykład: ieíe /je.iː.e/
/i iː/ są wymawiane [ɨ ɨː] po spółgłoskach /ts s r/.
SylabyMaksymalny wariant sylaby to (C)(i/u)V(i/u/S)(C), gdzie S - płynna/sonorant, tzn.
· dopuszczone są zbitki spółgłoskowe {m n r l} + spółgłoska na końcu sylaby
· oraz samogłoski mogą mieć {j w} przed oraz po sobie.
