Odmiana przez przypadki
1. mianownik I - podstawowy przypadek słowa, używany jako podmiot albo subject albo object
np.
maki - ja
nyato - kot
hunu - pies
w liczbie mnogiej końcówka -da albo tta, sta, nta (po spółgłoskach)
np.
matta - my
nyato-da - koty
hunta - psy
jak widać kończące się samogłoską u ǔ i mają końcówki łączne, pozostałe mają końcówki rozdzielne:
nekke > nekke-da
neki > netta
nekki L nekitta
2. mianownik II - podkreślenie wykonawcy (subjectu). Musi być użyty, jeśli w zdaniu jest i subject i object.
Końcówka -go, kko, sko, nko. W l.m. -dasko, ttasko, stasko, ntasko
Makko yege. - To ja jem.
Nyato-dasko hunta kasoge. - Koty gonią psy.
3. dopełniacz I - określenie, do czego należy, czego dotyczy opisywany przedmiot.
Końcowka -yo, o. W l.m. -daso, ttaso, staso, ntaso
mako - mój, związany ze mną
nyato-yo - kota, koci
huno - psa, psi
4. dopełniacz II - określenie, skąd się bierze dany przedmiot
Końcówka -bǒ, ppǒ, spǒ, mpǒ. W l.m. -daspǒ, ttaspǒ, staspǒ, ntaspǒ
mappǒ - mój, zrobiony przeze mnie
nyato-bǒ - kota, zrobiony przez kota
humpǒ - psa, zrobiony przez psa
5. celownik
Końcówka -le, lle. W l.m. -dalle, ttalle, stalle, ntalle
malle - mi
nyato-le - kotu
hulle - psu