Hāf mąn

Zaczęty przez Ojapierdolę, Marzec 16, 2012, 23:52:23

Poprzedni wątek - Następny wątek

Feles

Hāf mąn [haːf mãn] - język stworzony z nudów i dla nudy zabicia.

Fonologia

Spółgłoski
/m n ŋ/
/p t c k/
/f s ç h/
/w l j/

Zapisywane jak w IPA, z wyjątkiem /ŋ/, zapisywanego ⟨g⟩.

Samogłoski
/ä ɛ o i/ *

Zapisywane ⟨a e o i⟩, naturalnie.

Mają odpowiedniki: długie, zapisywane z makronem: ⟨ā ē ō ī⟩;
nosowe, zapisywane z ogonkiem: ⟨ą ę ǫ į⟩
nosowe długie, zapisywane z tyldą: ⟨ã ẽ õ ĩ⟩.

Sylaby
Sylaby budowy (C)V(C), zbitki spółgłoskowe występują tylko na granicach morfemów.

Większość słownika to wyrazy typu
(C)VC /1 sylaba zamknięta/, np. caj
lub (C)VCV /2 sylaby otwarte/, np. sõma

Ołwerwiu

Hāf mąn to język o gramatyce z grubsza analityczno-aglutynującej. Poimki/końcówki** łączą się z wyrazem lub całą frazą. Zapisywane są z łącznikiem, np. nāj-me, męni-n.

W standardowym szyku zdania czasownik wędruje na sam koniec; określenia występują przed wyrazem głównym.

Słowo może kończyć się:
samogłoską krótką, np. tafę, (sylaba lekka)
samogłoską długą lub spółgłoską, np. tefõ, fõm. (sylaby ciężkie)

Słowa zakończone samogłoską krótką, po których występuje jeden krótki poimek/końcówka, skraca ów poimek/końcówkę do spółgłoski; i, o są skracane do j, w; a zanika wzdłużając samogłoskę, np.
tafę + si -> tafę-s
tafę + i -> tafę-j
tafę + a -> taf

Nie występuje to po samogłoskach długich i spółgłoskach - wymagałoby to utworzenia sylab "bardzo ciężkich", które są w języku niemożliwe.
fõm + si -> fõm-si
tefõ + a -> tefõ-a

Gdy mamy kilka takich słówek pod rząd, skracają się one między sobą, bez względu na słowo główne. Ponadto między nimi nie ma łącznika, np.
tafę + si + i -> tafę-sij
fõm + si + i -> fõm-sij

Gramatyka

Zaimki
Podstawowe zaimki to:
no - ja
ke - ty
o - on, ona, ono

Mogą one wystąpić wraz z rzeczownikiem, np.
kãçi-n - ja, ojciec
kãçi-k - ty, ojcze
kãçi-w - on, ojciec / ojciec (poprzednio wspomniany)***

Do tworzenia liczby mnogiej służy końcówka tal:
notal - my
ketal - wy
otal - oni, one

Dla porównania liczbę mnogą rzeczowników wyraża końcówka lef, poprzednia zaś oznacza towarzyszenie:
kãçi-lef - ojcowie
kãçi-tal - ojciec i osoby z nim; ojciec i ktoś jeszcze

Dwa zaimki mogą "stertować się" przed czasownikami przechodnimi:
nok - ja ciebie
now - ja jego/ją
on - on(a) mnie
ken - ty mnie
kew - ty jego/ją
ok - on(a) ciebie

Przykład:
nok wagi - widzę cię

________
*) /o/ jest prelabializowane - [wo] - po samogłoskach i na początku wyrazu.
**) Tutaj oznacza to wąską grupę krótkich słówek gramatycznych - poimków, spójników, zaimków, bez względu na część mowy.
***) Może pełnić rolę podobną do przedimka określonego.
anarchokomunizm jedyną drogą do zbawienia ludzkości
  •  

Hapana Mtu

Ciekawa nazwa języka.

Cytat: Fēlēs w Marzec 16, 2012, 23:52:23
Zaimki
Podstawowe zaimki to:
no - ja
ke - ty
o - on, ona, ono
[...]
Do tworzenia liczby mnogiej służy końcówka tal:
notal - my
ketal - wy
otal - oni, one

Dla porównania liczbę mnogą rzeczowników wyraża końcówka lef, poprzednia zaś oznacza towarzyszenie:
kã̃̃çi-lef - ojcowie
kãçi-tal - ojciec i osoby z nim; ojciec i ktoś jeszcze
W sumie takie tworzenie "my" i "wy" jest całkiem logiczne. "Ojcowie" to "więcej niż jedna sztuka ojca", ale "my" to nie "więcej niż jedna sztuka mnie", tylko właśnie "ja i ci, którzy są ze mną".
Przypomina mi się turecki z jego "liczbą mnogą" od biz "my" - bizler "my i ci, którzy są z nami".
º 'ʔ(1)|z(0) + -(y(2))| = º 'ʔ(1)|z(2)|
  •