Język lekyrski - Lääkyrn vorv

[Pluur]

Język lekyrski - Lääkyrn vorv ['lækɘrn‿vɔrv] - dosł. Lekyrska mowa

Język lekyrski to język germański, wywodzący się z języka staronordyjskiego z wpływami języków bałtyckich (głównie pruskiego) oraz po części ugrofińskich. Jest to język bałtogermański, tworzony na potrzebę Celtosławji.

Spytałby kto skąd, że ci Germanie przybyli na tereny Bałtów? Anóż już mówię! Finowie skandynawscy, którzy ze swoich pierwotnych siedzib w obecnej Finlandii zostali wypędzeni, osiedli się dalej na zachód, na półwyspie Skandynawskim, Tereny od Finnmarku, przez Szwecję, aż po samą Skanie do VI w. zostały zajęte przez ludy fińskie. W tym samym czasie te ludy wypędzały pierwotnych osiedlców tych terenów - German północnych, Jedni przedostali się do Danii, drudzy z kolei na bałtyckie tereny na północ od Niemena/Niemna. Był to przełom wieku II i III n.e. Zaś trzeci - przodkowie Lekryjczyków - utrzymywali się jakiś czas w południowych prowincjach Szwecji -  w Skanii i Smalandii. Jednakże długo tam nie zabawili, pod koniec IV wieku wyruszyli - jak ich poprzednicy - na drugą stronę Bałtyku - do krainy zamieszkiwanej przez niejakich Prusów. Do końca VI wieku Lekyriowie podbili całe Prusy (zaczynając od Sambii, następnie podbili okoliczne plemiona Nadrów, Natangów, Warmów). VII wiek to okres stabilizacji, a w VIII podporządkowali sobie Galindów i Jaćwingów. Lekyriowie przywieźli ze sobą nowe obyczaje, nowy system wierzeń, nowe wynalazki, a także de facto wyginięcie plemion bałtyckich (oczywiście nie tylko przez zabijanie, ale też przez mieszanie się). Dodam jeszcze, że obecnie znaczny procent Lekyrów ma blond włosy i niebieskie oczy - jak na Skandynawów przystało!

Poniższa mapa prezentuje tereny zamieszkiwane przez ludność lekryńską;


Myślę, że czas powiedzieć o ich języku. Jak już wspomniałem ich język wywodzi się bezpośrednio ze staronordyjskiego. Ma silne - wpływy w warstwie morfologicznej, częściowo też i leksykalnej - języka pruskiego. Jeśli zaś chodzi o fonetykę, to bliższa on bałtyckiej, li słowiańskiej, niż skandynawskiej. W języku lekyrskim wyróżnia się dwa podstawowe etapy rozwoju: starolekyrski (silne zmiany w stosunku do staronordyjskiego, pierwsze zapożyczenia gramatyczne i słownikowe z pruskiego), i nowolekryjski (uporządkowanie spółgłosek miękkich i gramatyki). Ogólnie rzecz biorąc, język nowolekryjski nie był nigdy skory do zbytnich innowacji, przeto w niektórych warstwach jest dość archaiczny. W XIII-XIV. wieku rozwinęła się deklinacja i pod wpływem języków bałtyckich i słowiańskich przyjął się miejscownik i wołacz. W czasownikach wyraźnie widać i bałtyckie, i germańskie wpływy. Nie wspomniałem jeszcze nic o wpływie języków fińskich/ugrofińskich. We wczesnym okresie przyjęto mały zbiór słownictwa (nie które jeszcze z czasów mieszkania Lekyrów w południowej Szwecji. Ponad to bardzo zauważalnym wpływem grupy ugrofińskiej było ubezdźwięcznienie paru dźwięków. W XV-XVI wieku (okres, już nowolekyrski) język przeszedł dość ważną zmianę fonetyczną, która wystąpiła też w obecnym fińskim (o czym później). Nowszy napływ słownictwa pochodzi głównie z pruskiego, polskiego, oraz łaciny li greki, często stosowane są kalki językowe. Powiem jeszcze skąd pochodzi nazwa języka. Tereny na których zamieszkiwali Lekyrowie to Skania i Smalandia, i właśnie z tego drugiego regionu pochodzi nazwa. Nazwa Småland oznacza dosłownie 'mały kraj' W lekryjskim 'mały' nie wyszło z staronordyjskiego *smár, a z *lágr, a poniższe zmiany zrobiły swoje. Vorv zaś pochodzi z *orð co oznacza mowę.

No to teraz czas na zmiany fonetyczne (podane są w kolejności, jako takiej alfabetycznej) [uwaga 1: przejście zmian fonetycznych - staronoryjski → starolekryjski

SAMOGŁOSKI I DYFTONGI:
W nawiasach podano pisownie starolykryjską

ɑ → a (a)
ɑ → i (i) <nagłos; dotyczy także zapożyczeń>
ɑ: → æ (ä)
ɒ → o (ó)
æ → ai̯ (aj)
æ: → æi̯ (äj)
e → ɛ (e)
e: → i̯ɛ* (je)
ø → œ (ö)
ø: → i̯œ* (jö)
o → ɔ (o)
o → vɔ (vo) <nagłos>
o: → u (u)
o: → vu (vu) <nagłos>
i → i* (i)
i → ɛ (e) <wygłos>
i: → i̯i* (ji)
i: → i̯ɛ* (je) <wygłos>
y → ɘ (y)
y: → i̯ɘ* (jy)
u → ɛ (e)
u: → u (u)
æi̯ → ɛ (e)
ɒu̯ → œ (ö)
ɐy̯ → i̯ɛ* (je)
* - zmiękcza poprzedzającą spółgłoskę

SPÓŁGŁOSKI

b → tʲ (tj)
b → t  (t)<wygłos>
bb [b:] → hp (hp)
bj → pʲ (pj)
br → tr (tr)
bl → tl (tl)
d → sʲ (sj)
d → s (s) <wygłos>
dd [d:] → ht (ht)
dj → tʲ (tj)
dr → sr (sr)
dl → sl (sl)
ð → vʲ (vj)
ðC → vC (vC)
ð → v (v) <wygłos>
ðð [ð:] → hv (hv)
ðr → vr (vr)
ðr → vɘr (vyr) <wygłos>
ðl → vl (vl)
f → p (p)
ff [f:]→ hp (hp)
fl → pl (pl)
flj → plʲ  (plj)
fl → pɘl (pyl) <wygłos>
flj → pɘlʲ (pylj) <wygłos>
fC → hC (hC)
fj → vʲ (vj)
fr → vr (vr)
fnt, fnd → m (m)
fn → n (n)
fm → m (m)
g → h (h)
gj → hʲ (hj)
gg [g:]→ hks (hks)
ggj [g:j]→ hks (hks)
gl → kil (kil) <wygłos>
gr → kɘr (kyr) <wygłos>
h → h (h)
hV → hjV (hjV) <nagłos>
hl → hlʲ (hlj)
hn → hnʲ (hnj)
hCr → hC
j → j (j)
k → k (k)
kt → h (h)
kj → ʃ (š)
kk [k:]→ hk (hk)
kkj [k:j]→ hk (hk)
kno, kno: → mœ (mö) <nagłos>
l → l (l)
ll [l:]→ lʲ (lj)
m → m (m)
mm [m:]→ mʲ (mj)
mm [m:]→ s (s) <wygłos>
n → n (n)
nn [n:]→ nʲ (nj)
nn [n:]→ ks (ks) <wygłos>
no, no: → mœ (mö) <nagłos>
ne → mœ (mö) <nagłos>
ne: → mʲœ (mjö) <nagłos>
ng, nk → n (n)
ngj → nʲ (nj)
ngn → nʲ (nj)
ngi, nki → nʲ (n') <wygłos>
ngr → kɘr (kyr) <wygłos>
p → p (p)
pp [p:]→ hp (hp)
ppj [p:j] → hp (hp)
r → r (r)
rl → r (r)
rs → r (r)
rr [r:]→ r (r)
rr [r:] → h, ∅ <wygłos>
rn → tr (tr)
rtr → rɘt (ryt) <wygłos>
rmr → rin (rin) <wygłos>
Vr → V∅, Vl, Vr <wygłos>
s → s (s)
sl → t͡s (c)
sn → t͡s (c)
ss [s:]→ sk (sk)
skV → ʃʲV  (šjV)
skC → ʃC (šC)
skC → ʃɘC (šyC) <wygłos>
t → t (t)
tv → t͡s (c)
θ → t, t͡s (t, c)
θr → pr (pr)
θl → pl (pl)
u → ɛ (e)
u: → u (u)
w → ʋ~v (v)
w → m <nagłos>
t͡s → t͡s
Cr → Cɘr (Cyr) <wygłos>*
wygłosowe: si, ssi [s:i], ni, mi, li, θi → sʲ, sʲ, nʲ, mʲ, lʲ, t͡sʲ (zapisywane kolejno: s', s', n', m', l', c')

* - istnieją wyjątki od tej zasady, jedna z najważniejszych to: końcówka tr, która pochodzi z staronordyjskiej *rn nie zmienia się w wygłosie na [tɘr] - tyr, np.: *korn → kotr, a nie w kotyr!

Przejścia z starolekyrskiego, w nowolekryjski jutro, jutro może też postaram się dać gramatykę, jakiś tekst.

[Widsið]

System samogłoskowy, z którego wychodzisz, nie wygląda na staronordyjski. Pokaż tekst ;p

[Pluur]

Czemuż to nie wygląda na staronodyjski? Dotychczas wszystkie słowa, które wyprowadzałem miały takie samogłoski, wzorowałem się na tym: http://en.wikipedia.org/wiki/Old_Norse_orthography (wedle tej tabelki, i wybrałem ino Standard normalization.

[Henryk Pruthenia]

Hmmm, fajnie byłoby zobaczyć artykuł o tém języku na conlanger wiki. Ja chyba wezmę się za ten swój konlang plemienia osiadłego wcześniéj.

[Pluur]

Dzisiaj pragnę opisać kolejne zmiany fonetyczne (na szczeblu starolekyrski → nowolekyrski). Okres nowolekyrski kształtował się od około XV do XVII wieku. Podczas tego okresu uporządkowały się (a niektóre zanikły) spółgłoski miękkie. Ustalił się też akcent, który regularnie pada na drugą sylabę od początku. Nieregularnie zaś pada na różne inne, często tam, gdzie kiedyś była długa samogłoska, staronordyjskie [ɒ], bądź dyftong [ɐy̯]. Ogólnie rzecz biorąc akcent w języku lekyrskim pełni dość ważną rolę, gdyż od niego zależy wymowa sylaby nagłosowej i czasem też wygłosowej, a także harmonia samogłoskowa. O tym później. Teraz zaprezentuję kolejne zmiany, a także pisownie języka nowolekyrskiego.
Tutaj jeszcze wrzucę fonetykę języka starolekyrskiego zobrazowaną na tabelach:


Zmiany - kolejność starolekyrski → nowolekyrski

SAMOGŁOSKI I DYFTONGI:
[œ] → [ɵ]

• → [ou̯] → [ɔw]
  [ai̯ æi̯ i̯i i̯ɛ i̯ɘ i̯œ] → [aj æj ji jɛ jɘ ɵj (!)]
  
  SPÓŁGŁOSKI:
  CVh → ChV → hCV <jeśli C ≠ h !>
  lub
  CVhV → ChVnV́ → hCVnV́ <jeśli C ≠ h !> V́ = spółgłoska akcentowana
  jiV → jV
  t͡sʲV → c͡çV
  t͡sʲC → c͡çC
  t͡sʲ → pç <jeśli jest zaznaczane c'>
  t͡ʃʲV → c͡çV
  t͡ʃʲC → ʃC
  hʲV → çV
  hʲCʲ → çCʲ
  hʲC → çCʲ
  VjV → VʝV
  kʲV → ʃʲV
  kʲC → ʃC
  lʲV → lʲV
  lʲC → ɬC
  lʲ → ɬ <jeśli jest zaznaczane l'>
  lʲ → ɬ <wygłos>
  lʲ → ɬ <nagłos>
  l → ɬ <wygłos>
  mʲV → mʲV
  mʲC → mC
  mʲ → mɲ <jeśli jest zaznaczane m'>
  mʲ → mɲ <nagłos>
  nʲV → ɲV
  nʲC → ɲC
  nʲ → ɲ <jeśli jest zaznaczane n'>
  pʲV → pʲV
  pʲC → pC
  pʲ → pç <nagłos>
  rʲV  → rʲV
  rʲC  → rC
  rʲ → rç <nagłos>
  sʲV → çV
  sʲC → ʃʲC
  sʲ → ɸɕ <jeśli jest zaznaczane s'>
  ʃʲV → ʃʲV
  ʃʲC → ʃC
  tʲV → c͡çV
  tʲC → tC
  tʲCʲ → c͡çCʲ
  vʲV → ɸʲV
  vʲC → vC
  vʲ → ɸç <nagłos>
  W wygłosie wszystkie dotychczasowe miękkie spółgłoski przechodzą w twarde (Cʲ → C <wygłos>), chyba że jest inaczej napisane.
  
  A teraz czas na podsumowanie przemian, czyli fonetyka i zapis języka nowolekyrskiego:
  
  
  
  Tu chcę jeszcze powiedzieć parę słów o dźwięku [r] i [rʲ], otóż w zależności od regionu mają one różną wymowę: centralna: [r], [rʲ], południowa: [ɾ], [ɾʲ], i północna [ɹ], [ɹɘ]. O dialektach, tegoż języka kiedyś jeszcze więcej napiszę, bowiem różnią się dość wymową (samogłoski oraz v/vj i j)
  
  Oraz obecna pisownia nowolekyrskiego:
  SAMOGŁOSKI:
  [i] - i
  [u] - u
  [ɘ] - y
  [ɵ] - ö
  [ɛ] - e
  [ɔ] - o
  [æ] - ä
  [a] - a
  
  BYŁE DYFTONGI (obecnie pary samogłoskowo-spółgłoskowe):
  [aj] -ai
  [æj] - äi
  [ji] - ji
  [jɛ] - je
  [jɘ] - jy
  [ɵj] - öi
  [ɔw] - ou [i](byłe [o] → [ou̯])[/i]
  
  SPÓŁGŁOSKI:
  
  [m] - m
  [mʲ] - mj
  [n] - n
  [ɲ] - nj
  [p] - p
  [pʲ] - pj
  [t] - t
  [k] - k
  [t͡s] - z
  [c͡ç] - zj
  [ɸ], [v] - v
  [ɸʲ] - vj
  [s] - s
  [ɬ] - ll
  [ʃ] - š
  [ʃʲ] - šj
  [ç] - sj
  [ʝ], [j] - j
  [h] - h
  [l] - l
  [lʲ] - lj
  [r] - r
  [rʲ] - rj
  
  
  No to jeden z punktów już zrobiony! Teraz czas, na wspomnianą już harmonię samogłosek. Język lekyrski nie ma 'czystej', czyli 'całowyrazowej' harmonii. Owszem ma dwa rodzaje końcówek w prawie wszystkich kategoriach gramatycznych (jedną z ważniejszych kategorii, która nie posiada harmonii są czasowniki mocne, we wszystkich czasach). Odpowiednią końcówkę ustala się wedle akcentowanej sylaby (regularnie: druga od początku).
  I harmonia samogłoskowa (a raczej samogłoskowo-dyftongowa):
  
  

  samogłoska/dyftong przednia- samogłoska/dyftong tylnia- dyftong nieharmonijny-

  a ä öi

  e i

  je ji

  y jy

  o ö

  ou u

  ai äi

  
  Zmiany barw samogłosek pod wpływem barku akcentu w nagłosie/wygłosie:
  [a], [æ], [ɛ], [i] [ɘ] → [wə]
  [ɔ], [u], [ɵ] → [wə̹] - szwa zaokrąglona
  
  Zmiana barwy, nie jest oznaczana w piśmie, ale akcent jest zaznaczany poprzez znak (^) <w przypadku: a, e, i, o, u, y → â, ê, î, ô, û, ŷ>, zaś w przypadku ä i ö akcent zaznacza się poprzez podwojenie litery (ää, öö). W wygłosie, zmiana barwy występuje rzadko, i praktycznie dzisiaj nie występuje już.
  
  

[Widsið]

W XIII-XIV. wieku rozwinęła się deklinacja i pod wpływem języków bałtyckich i słowiańskich przyjął się miejscownik i wołacz.

To byłoby dziwne w przypadku języków germańskich, które nie mają potwierdzonego istnienia takich przypadków, no i biorąc pod uwagę tendencję raczej do redukcji form przypadkowych, niż ich urabiania. Z czego się wzięły końcówki?

Nazwa Småland oznacza dosłownie 'mały kraj' W lekryjskim 'mały' nie wyszło z staronordyjskiego *smár, a z *lágr, a poniższe zmiany zrobiły swoje.

Nazwa Smáland jest poświadczona w staronordyjskim. Jeśli "mały" wywodzi się z lágr, to jak jest "dolny"? No i, jako że staronordyjski jest poświadczonym językiem, a słowa, które tu pokazujesz, pojawiają się w jego korpusie, gwiazdka jest zbędna.

ɑ → a (a)
ɑ → i (i) <nagłos; dotyczy także zapożyczeń>
ɑ: → æ (ä)
ɒ → o (ó)
æ → ai̯ (aj)
æ: → æi̯ (äj)
e → ɛ (e)
e: → i̯ɛ* (je)
ø → œ (ö)
ø: → i̯œ* (jö)
o → ɔ (o)
o → vɔ (vo) <nagłos>
o: → u (u)
o: → vu (vu) <nagłos>
i → i* (i)
i → ɛ (e) <wygłos>
i: → i̯i* (ji)
i: → i̯ɛ* (je) <wygłos>
y → ɘ (y)
y: → i̯ɘ* (jy)
u → ɛ (e)
u: → u (u)
æi̯ → ɛ (e)
ɒu̯ → œ (ö)
ɐy̯ → i̯ɛ* (je)

Nie ufaj Wikipedii Powinieneś wyjść raczej z etapu oznaczonego w tabelce tutaj jako Old Icelandic albo Later Old Icelandic. Inna sprawa, że jak doczytuję, trochę zaszalałeś z chronologią i twój język nie może być ze staronordyjskiego derywowany, ponieważ w VI wieku staronordyjski jeszcze nie istniał. Możesz to albo przesunąć, albo spróbować derywować z pranordyjskiego, który jednak jakoś super poświadczony nie jest.

Generalnie, wiele zmian w systemie spółgłoskowym nie wygląda zbyt wiarygodnie, trudno się tu doszukać jakichś szczególnych tendencji rozwojowych w tym języku. Niemniej, doceniam, że podjąłeś próbę stworzenia języka a posteriori i liczę, że to rozwiniesz.

[Pluur]

To byłoby dziwne w przypadku języków germańskich, które nie mają potwierdzonego istnienia takich przypadków, no i biorąc pod uwagę tendencję raczej do redukcji form przypadkowych, niż ich urabiania. Z czego się wzięły końcówki?

No tu właśnie chciałbym zakomunikować (chciałem przy omawianiu deklinacji), że jednak miejscownik porzuciłem, za to wołacz jest, a końcówki zostały zapożyczone, i zgwałcone z pruskiego.

Nazwa Smáland jest poświadczona w staronordyjskim. Jeśli "mały" wywodzi się z lágr, to jak jest "dolny"?

Tak teraz przejrzałem to: http://www.yorku.ca/inpar/language/English-Old_Norse.pdf i myślę, że dolny z neðar wyciągnę, czyli będzie to nevjan (wedle obecnej odmiany przymiotnika)

No i, jako że staronordyjski jest poświadczonym językiem, a słowa, które tu pokazujesz, pojawiają się w jego korpusie, gwiazdka jest zbędna.

Aha, dzięki za info

Nie ufaj Wikipedii Powinieneś wyjść raczej z etapu oznaczonego w tabelce tutaj jako Old Icelandic albo Later Old Icelandic.

Pytanie: a muszę?

Inna sprawa, że jak doczytuję, trochę zaszalałeś z chronologią i twój język nie może być ze staronordyjskiego derywowany, ponieważ w VI wieku staronordyjski jeszcze nie istniał. Możesz to albo przesunąć, albo spróbować derywować z pranordyjskiego, który jednak jakoś super poświadczony nie jest.

Tu myślę, że Henryk Pruthenia pozwoli na przesunięcie starodoryjskiego w czasie, bo jak patrzałem o parnordyjskim jest naprawdę mało informacji.

Generalnie, wiele zmian w systemie spółgłoskowym nie wygląda zbyt wiarygodnie, trudno się tu doszukać jakichś szczególnych tendencji rozwojowych w tym języku.

Czyli? Może rozwinę, ale nie wiem o co za bardzo ci chodzi

[Widsið]

Pytanie: a muszę?

Wypadałoby ;p Zwłaszcza, że system wokaliczny, który tutaj wziąłeś sobie jako wzór, jest anachroniczny i stosowany bodaj wyłącznie na brytyjskich uniwersytetach w celu uczenia staronordyjskiego. Na tej samej zasadzie staroangielski i łacina mają też wymowę "współczesną". Jest to ułatwienie dla dzisiejszych uczniów, ale brakuje przesłanek by uważać, że ktokolwiek kiedykolwiek tak mówił.

Tu myślę, że Henryk Pruthenia pozwoli na przesunięcie starodoryjskiego w czasie, bo jak patrzałem o parnordyjskim jest naprawdę mało informacji.

Wtedy musiałbyś zmienić dużą część historii Skandynawii ;p Łatwiej będzie przesunąć w czasie ten conlang.

(...)
Czyli? Może rozwinę, ale nie wiem o co za bardzo ci chodzi

No, żeby nie szukać daleko, kilka zmian, które nie wydają mi się możliwe:
ðð [ð:] → hv (hv)
gg [g:]→ hks (hks)
ggj [g:j]→ hks (hks)
rn → tr (tr)

Cóż, jeśli chodzi o tendencję, to trudno stwierdzić, czy ten język się upraszcza, czy komplikuje, bo z jednej strony masz dziwne zmiany fonetyczne w wyniku których z jednej spółgłoski powstaje zbitka spółgłoskowa z trzech fonemów, a z drugiej sekwencje dwóch czy trzech spółgłosek stają się jedną.

[Pluur]

(...) ale brakuje przesłanek by uważać, że ktokolwiek kiedykolwiek tak mówił.

ale nie mamy też 100% dowodów na to jak było to rzeczywiście wymawiane, no nie?  ;-D

Łatwiej będzie przesunąć w czasie ten conlang.

Zastanowię się, ale w I wieku Bałtosłowianie wyparli Finów/Ugrofinów w głąb Skandynawii, to chyba żeby zatrzymać najeźdców na północy/utrzymać się w południowej Szwecji, przez np. pomoc od braci z Dani, abo nawet od Słowian xD A około VI wieku zbiec do Prus (możeby tak ten proces trwał z dwa wieki? - od IV do VI ?)

kilka zmian, które nie wydają mi się możliwe:

Czemuż to spółgłoska długa nie mogła by przechodzić w sekwencje hC? A nad hks i tr pomyślę.

Reasumując myślę, że język na razie 'biega' między upraszczaniem, a utrudnianiem, a propos czy w językach naturalnych zaświadczone jest utrudnianie fonetyczne?

[Fanael]

a propos czy w językach naturalnych zaświadczone jest utrudnianie fonetyczne?

Gdyby nie było, to wszystkie języki zbiegłyby się do /?@@??@?@@?/.

[Widsið]

ale nie mamy też 100% dowodów na to jak było to rzeczywiście wymawiane, no nie?  ;-D

No na takiej zasadzie możesz sobie wpisywać losowe dźwięki w tym miejscu, tylko że to już nie jest a posteriori. Źródła porównawcze i szczególnie cenny islandzki i norweskie dialekty dostarczają wielu bardzo wiarygodnych informacji na temat staronordyjskiej wymowy.

Czemuż to spółgłoska długa nie mogła by przechodzić w sekwencje hC?

[h] jest stosunkowo daleko [ð], jeśli chodzi o miejsce artykulacji. O ile samo przejście [ð] w [v] jest czymś nie dość, że możliwym, to stosunkowo powszechnym, o tyle insercja [h] z przodu musiałaby się odbyć pewnie drogą upodobnienia i raczej nie byłaby możliwa we wszystkich kontekstach. Staronordyjski ma sekwencję [hw], występującą w nagłosie, która w twoim języku mogłaby przejść w [hv]. W ten sposób nagłosowe [v] powstałe z [ð] mogłoby to [h] również dostać na zasadzie analogii.

czy w językach naturalnych zaświadczone jest utrudnianie fonetyczne?

Zwykle uproszczenie w jakiejś dziedzinie języka prowadzi do komplikacji w innej. Uproszczenia morfologiczne mogą zgwałcić fonetykę i składnię, co można zauważyć np. w postaci wykształcania się akcentów tonicznych, przegłosów, uciekających samogłosek czy nowych iloczasów, albo usztywnienia szyku zdania. Same z siebie rzeczy się nie komplikują, ale komplikacje są powszechnym efektem ubocznym. Przykłady są choćby w polskim (e ruchome jako rezultat opuszczenia jeru), francuskim (gwałtowne zmiany fonetyczne za którymi nie nadążyła ortografia), niemieckim (słabo rozróżniane akustycznie przypadki w wyniku redukcji samogłosek nieakcentowanych) czy duńskim (stød).

[Todsmer]

Gdyby nie było, to wszystkie języki zbiegłyby się do /?@@??@?@@?/.

Zależy o co mu chodzi. Myślę, że takie utrudnianie ,,z dupy" to raczej nie. Zazwyczaj nie ma uproszczeń tam, gdzie miałoby to jakiś wpływ na zrozumienie tekstu, no ale zdaje mi się, że w takich przypadkach języki mają raczej tendencję do konserwatyzmu, a nie utrudniania.

[Henryk Pruthenia]

To byłoby dziwne w przypadku języków germańskich, które nie mają potwierdzonego istnienia takich przypadków, no i biorąc pod uwagę tendencję raczej do redukcji form przypadkowych, niż ich urabiania. Z czego się wzięły końcówki?

Język lekirski (ky > ki powinno być zachowywane zawsze! A dodając to, że nazwa by została w Celtosłavji wzięta dość wcześnie, forma lekiérski by wcale nie zaskoczyła by nikogo) jest pod silném wpływém bałtyckiech - te języki mają troszki więcéj konlangów, i są wśród u nich dalsze tendencje do pomnażania przypadków.

[Pluur]

Dzisiaj wrzucę odmiany rzeczownika i czasownika, które są w załącznikach.
Na początek powiem co nie co o historii deklinacji i koniugacji.
Rzeczowniki w lekierskim przeszły nie małe zmiany w porównaniu do staronordyjskiego. Odmiany mocna i słaba zlały się przyjmując różne końcówki, zanikł też rodzaj nijaki (chociaż mówi się, że odmiana mieszana - szósta to własnie rodzajowo nijaka). Z języka pruskiego przyjął się wołacz, który w liczbie mnogiej ma przedziwne końcówki, wynikające z pomieszania się mianownika liczby mnogiej staronordyjskiego z wołaczem pruskim. Odmiany z końcówkami i przykładami w załączniku.
Czasowniki zaś, hm. Zachowały formy słabą i mocną, Mocna obecnie używana jest wyłącznie w czasie przeszłym dokonanym. Ponad to jest czas przeszły przypuszczający, który zmienia pierwszosylabowe samogłoski nie zależnie, czy to czasownik mocny, czy słaby. Czasowniki odmieniają się dość nieoryginalnie; przez osoby, liczby i TAM-y (teraźniejszy oznajmujący, teraźniejszy przypuszczający, rozkazujący, przeszły dokonany, przeszły niedokonany, przeszły przypuszczający i przyszły oznajmujący). Bezokoliczniki zakończone są na -a/-ä. Odmiany, jak rzeczowników w załączniku.

[tob ris tob]

Nie zagłębiałem się w te tabelki (jeszcze) zbytnio, ale pomysłowe, nie powiem (ja jakoś nigdy nie odważyłem się wprowadzić do jakiegokolwiek conlangu przegłosu, czy czegoś w tym rodzaju).