Polskie Forum Językowe

Historia Państwa Trugskiego

Wstęp
Jako że żaden kraj nie powstał z niczego, a wszystkie ich cechy mają swoje źródło w histori, żeby zacząć opisywać Państwo Trugskie, trzeba zacząć od historii. I to nie tylko historii wspomnianego państwa, ale całego regionu, gdyż bez tego nie bylibyśmy w stanie zrozumieć bogactwa kultury, jak i źródeł nienawiści, która od zawsze rozrywała region, i była głównym motorem wojen ostatniego tysiąclecia.

Link do posta bardziej ogólnego, z nazwami geograficznymi itd (http://jezykotw.webd.pl/f/index.php?topic=1736.msg67915#msg67915)

Zasiedlenie
Tysiąc pięćset lat temu główną siłą w rejonie Morza Środkowego było Cesarstwo. Ten organizm polityczny, stworzony przez Poitów, istniał już kilkaset lat. Państwo to opanowało praktycznie wszystko, co było do opanowania w regionie. Poza granicami kończyła się cywilizacja. Jedną z podstaw państwa był handel, zwłaszcza z oceanem, jak i rejonem Bagiennego Jeziora na zachodzie. W związku z tym, dużą część doliny Wielkiej Rzeki zajmowały różne państwa satelickie. Uzależnione od Cesarstwa, płaciły mu trybut, pilnowały, żeby kupcom nie groziły ataki ze strony piratów i rabusi, same jednak bogaciły się na pośrednictwie handlowym.

(http://i.imgur.com/gmFfO5G.png)
Map. 1. Region 1500 lat temu

Trugowie byli wówczas ludem koczowniczym, mieszkającym na wielkich stepach. Nieco bliżej, w widłach Wielkiej i Długiej Rzeki, mieszkali spokrewnieni z nimi Taugrowie, rolnicy i hodowcy. W lasach deszczowych mieszkało jeszcze jedno plemię – Liktowie.

Jakieś tysiąc czterysta lat temu katastrofa dotknęła te ziemie. Wielka susza dotknęła zwłaszcza tereny stepu na zachód od Długiej Rzeki, ale żaden region nie był nietknięty. Bagienne Jezioro prawie wyschło. Ogromne połacie lasu na północ i zachód od Wielkiej Rzeki spłonęły i zostały zastąpione przez stepy. Przede wszystkim zaś nastały klęski głodu. Cesarstwo wycofało się z rejonów Jeziora Księżycowego (zwanego też Małym), a bunt państw satelickich skończył się całkowitym zniszczeniem stolicy prowincji zachodniej (leżącej nad Jeziorem Słonecznym, oznaczonej białą kropką). Pozostali przy życiu wycofali się na tereny po drugiej stronie rzeki, gdzie nieposiadający łodzi buntownicy nie mogli ich dosięgnąć. Nowe miasto położone było na wysokiej skarpie na cyplu, miejscu doskonałym zarówno do obrony, jak i wypadów morskich (czy też, jak w tym przypadku, rzecznych i jeziornych). Było to ostatnie miasto założone za Starego Cesarstwa (nazwanego tak dla odróżnienia od Cesarstwa Nowego, czy też Drugiego).

Bunty nie ominęły jednak również Cesarstwa właściwego. Na południu powstało separatystyczne Cesarstwo Ksieżycowe, nazwane od jeziora, nad którym leżało. Oczywiście samo nie nazywało się w ten sposób, będąc przekonani o prawdziwości i jedyności swojego państwa. W tamtych rejonach powstało również inne państwo Poitów, niezależne od Cesarstwa.

(http://i.imgur.com/sqlLCmv.png)
Map. 2. Region 1300 lat temu

Później, tysiąc trzysta lat temu, katastrofa jedynie się pogłębiała. Długa Rzeka wyschła, wskutek czego znacząco opadł również poziom wód Wielkiej Rzeki, co pociągnęło za sobą spadek poziomu wód gruntowych. Lasy, w których mieszkali Liktowie, stepowiały, ci zatem ruszyli na południe i wschód, niszcząc wszystkie pozostałości państw satelickich, jakie tam istniały, nie byli w stanie jednak przekroczyć Wielkiej Rzeki.

Wyschnięcie Długiej Rzeki usunęło ostatnią barierę, jaka trzymała głodujących Trugów i Taugrów z dala od doliny. Pierwsi ruszyli Taugrowie, przeprawili się przez Wielką Rzekę i jej dopływ, mniej dotknięty suszą. Niedługo później ich śladem poszli Trugowie. Sprawę znacząco ułatwił im fakt, że po drugiej stronie rzeki, zamiast dawnego lasu, był step.

Jedynym państwem rozwijającym się w tamtym czasie było południowe państwo Poitów, którego rozkwit wiąże się ze tą samą zmianą klimatu, która zabiła Cesarstwo – na południu opady chwilowo wzrosły.

(http://i.imgur.com/mAmsbSF.png)
Map. 3. Region 1200 lat temu

Tysiąc dwieście lat temu Cesarstwu zostało naprawdę niewiele – rejon Delty, faktycznie już niezależne miasto na cyplu nad Jeziorem Słonecznym, miasta na północy Morza Wewnętrznego (późniejsza Konfederacja), a także półwysep, z konieczności mieszczący stolicę. Dawna stolica została zniszczona podczas najazdu Liktów, 1220 lat temu. Teren Delty tak naprawdę nie nadawał się do zamieszkania, a w miastach północy do głosu dochodził separatyzm. Miasta te bowiem były, mimo suszy, samowystarczalne, a płacenie podatków ginącemu Cesarstwu było ich zdaniem marnotrastwem. Około 1150 lat temu wybiły się one na niepodległość. Niedługo wcześniej Cesarstwo straciło teren Delty. Przy fikcyjności zwierzchnictwa nad enklawą nad Jeziorem Słonecznym oznaczało to de facto na ograniczenie władztwa wyłącznie na obszar Półwyspu.

(http://i.imgur.com/OIQA3Qg.png)
Map. 4. Region 1000 lat temu

W tym samym czasie klęska suszy się kończyła. Zaczęły powstawać państewka Trugów, Taugrów i Liktów. Ci ostatni opanowali nawet na krótko część państw-miast składających się później na Konfederację, tworząc państwo nawiązujące do Cesarstwa. Upadło ono co prawda niecałe kilkadziesiąt lat po utworzeniu, niemniej jednak było pierwszym poważnym eksperymentem z państwem u przybyszów, zwłaszcza w świetle naśladowania cech dawnego, już nieistniejącego Cesarstwa.

Taugrowie parli na południe, sprawiając ogromne straty i zniszczenia w państwie Poitów południowych, po których się ono już nie podniosło i nigdy nie odzyskało dawnej potęgi. Nieco ponad tysiąc lat temu enklawa cesarska całkowicie zrezygnowała z fikcji zależności, i pojawa się w dziejach jako Republika Piracka.

Kolejne dwieście lat upływa pod znakiem ekspansji Trugów – kosztem Liktów i Taugrów. 830 lat temu poszczególne państewka Poitów połączyły się, tworząc federację.

Najazd Trugów na państwa Liktów-żeglarzy skończył się klęską tych ostatnich, i utworzeniem unikalnej kultury trugsko-liktyjskiej. Niepodbici Liktowie utworzyli państwo Wolnych Liktów.

(http://i.imgur.com/7HKJ3S2.png)
Map. 5. Region 800 lat temu

Państwo Trugskie
Watażka trugijski, Poit z pochodzenia, urodził się 644 lat temu. Nazywał się Tárolaùgr. Był przede wszystkim piratem, ale i kupcem. 627 lat temu, w wieku 17 lat odziedziczył po ojcu niewielki gródek nad Jeziorem Słonecznym, niedaleko dawnej stolicy zachodniej prowincji Cesarstwa. Przez kilka lat, jak ojciec, zajmował się piractwem, rabowaniem miast wzdłuż biegu Wielkiej Rzeki, dowodził przy tym ogromną flotą, składającą się nawet z trzydziestu okrętów, z czego przynajmniej dziesięć było jego własnością. 619 lat temu był już poważanym wodzem wśród ludów trugsko-liktyjskich, a piętnaście lat później panował już nad wszystkimi ich miastami. W swoim panowaniu opierał się na dawnej biedocie, obecnie bogatej wskutek jego wypraw pirackich, stara arystokracja była bowiem jego panowaniu przeciwna. Stworzył więc nową arystokrację wojskową.

(http://i.imgur.com/8ckWOf8.png)
Map. 6. Region 600 lat temu. Początki Państwa Trugskiego

Jego celem był podbój Drugiego Cesarstwa, które 713 lat temu powstało z gruzów Federacji Poitów, w wyniku wojen domowych. Jednakże, jego państwo było zbyt słabe, by tego dokonać, więc 599 lat temu wmieszał się w spór sukcesyjny w Państwie Liktów, zdobył je, a na tronie osadził swoją marionetkę. Liktowie byli odtąd północnym buforem Państwa Trugskiego. Jednocześnie, w wyniku skomplikowanych gier dyplomatycznych, udało mu się uzyskać kontrolę nad jednym miastem na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. 595 lat temu zajął niebronione wyspy w Delcie, otwarcie występując przeciw Cesarstwu. W krótkiej wojnie został zmuszony do oddania zdobyczy Cesarstwu, a także usankcjonowaniu cesarskich zdobyczy na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. Traktat pokojowy pomijał jednak jedną z mniejszych wysepek w Delcie, co było przyczyną kilku kolejnych zatargów z Cesarstwem.

(http://i.imgur.com/wwSWYp1.png)
Map. 7. Region 595 lat temu, przed interwencją Cesarstwa

Nie widząc szans na podboje w tym kierunku, skierował swoją uwagę na zachód. Niedawno przybyli tam Braútowie, spokrewnieni z Trugami, nazywani w źródłach trugskich Trugami-koczownikami. Braútowie wschodni, którzy przekroczyli Długą Rzekę, byli już częściowo ludem osiadłym. Tárolaùgr wymusił na Liktach oddanie części ziem, i ruszył z całą potęgą na zachód. W kilku bitwach rozbił wroga, pozbawiając go posiłków zza rzeki przy użyciu dyplomacji. Pozyskał sobie Trugów-koczowników, gardzących swoimi osiadłymi ziomkami, poprzez obietnicę wspólnej wyprawy na południe, gdzie jeszcze istniały niezależne państwa trugskie.

(http://i.imgur.com/iEPeJJH.png)
Map. 8. Region 590 lat temu, po interwencji cesarskiej i wojnie z Trugami-koczownikami.

Nawała ruszyła 588 lat temu, i nie skończyła się aż do śmierci Tárolaùgra, 581 lat temu. 586 lat temu była również wielka wyprawa na północ, podczas której Państwo Liktów zostało znacznie powiększone, a Konfederacji został narzucony trybut. Niemniej jednak, Tárolaùgr umierał, nie dokończywszy dzieła, a przede wszystkim – nie pokonawszy Cesarstwa.

(http://i.imgur.com/rPH7YfB.png)
Map. 8. Region 580 lat temu, po śmierci Tárolaùgra.

Okazja nadarzyła się dopiero 560 lat temu, za panowania jego wnuka, też Tárolaùgra. Rebelia antycesarska wybuchła na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. Tárolaùgr II, który już uzależnił był tereny Trugów-koczowników, wmieszał się z całą swoją potęgą. Za jego czasów model rządów – dyktatura wojskowa – został już tak zakorzeniony, że się już nie zmienił od tego czasu.

Zwycięski Tárolaùgr II zmusił Cesarstwo do oddania Delty oraz dawnej Republiki Pirackiej – doskonałej bazy wypadowej, również dla wojsk lądowych. Powstało także kolejne quasi-wolne państwo (Kraj Południowy), które również uzyskało tereny od Cesarstwa. Jakies 550 lat temu, potęga Państwa Trugskiego osiągnęła szczyt. Było to zdecydowanie najsilniejsze państwo w tym rejonie globu, a może też i na świecie. Skuteczna polityka państw buforowych zabezpieczała je przed barbarzyńcami, silna flota nie miała sobie równych, a handel rozwijał się znakomicie.

(http://i.imgur.com/6ohwvrt.png)
Map. 9. Region 550 lat temu, w szczycie potęgi.

Jednak 528 lat temu wybuchła wojna domowa o sukcesję. Małoletni władca nie mógł samodzielnie panować, więc regencję sprawowała jego matka. Był to wybór fatalny, zraziła bowiem do siebie Trugów-koczowników, mieszkańców Kraju Zachodniego. Poparli oni kontrkandydata, gdy ten został jednak pokonany, spustoszyli północne rejony państwa i wsparli rebelię Liktów w Kraju Północnym (zakończoną podziałem państwa na lenno i część niezależną). 524 lat temu, przewrót pałacowy zakończył się śmiercią regentki, nowy władca zachował jednak pozory i małoletni władca utrzymał swój tron. Trzy lata później zbuntował się Kraj Południowy, a do buntu przyłączyły się wschodnie, nadmorskie prowincje. Niedługo później nastąpiła interwencja Cesarstwa. Po długiej wojnie, regent podpisał upokarzający pokój, zobowiązując się oddać południowy brzeg Wielkiej Rzeki, z jednym wyjątkiem – dawnej Republiki Pirackiej. Regent został zamordowany z rozkazu monarchy, który w międzyczasie osiągnął pełnoletniość i próbował zmusić dwór, by grali na jego warunkach. Rządy trwały niecały rok, a młody król został otruty.

Ponownie pojawiło się kilku pretendentów, a wojna domowa skończyła się dopiero 509 lat temu. Wtedy też nadarzyła się okazja – Cesarstwo było również wyczerpane wojnami, które prowadziło również w całym basenie Morza Wewnętrznego, a również interweniując w dalszych rejonach. Nowy władca wmieszał się w spór sukcesyjny, rozbił wojska i flotę cesarską, zmusił cesarza do oddania, z nawiązką, zagrabionych ziem, a także wyznaczył wysokość ,,podarków", jakie musiał mu płacić cesarz, aby oddalić groźbę kolejnego napadu. Oczywiście wszystko było fikcyjnie opisane jako dary cesarskie dla swojego wasala. Na oddanych terenach znajdowała się też większość fortyfikacji granicznych, toteż w przypadku kolejnych wojen Cesarstwo było bezbronne, zwłaszcza że silna flota trugska panowała wtedy niepodzielnie w regionie. Umierając 497 lat temu, nowy władca zostawiał państwo może nie tak potężne jak 50 lat wcześniej, ale przynajmniej stabilne i z dobrymi perspektywami na przyszłosć.

(http://i.imgur.com/aOH2BMr.png)
Map. 10. Region 500 lat temu, po wojnach domowych.

Dwadzieścia lat później, nowy król co prawda musiał uznać niepodległosć Państwa Liktów, ale 465 lat temu, po ciężkich wojnach, całkowicie uzależnił od siebie dawne Cesarstwo. Zmusił Poitów do oddania mu najważniejszych twierdz w samym sercu ich kraju. Przez następne 150 lat kolejni władcy poszerzali ziemie kosztem Poitów.

(http://i.imgur.com/ZE2Rxr2.png)
Map. 11. Region 450 lat temu, po zwasalizowani Poitów.

Nieco ponad 300 lat temu pojawiły się pierwsze symptomy nadciągającej katastrofy. Państwo Liktów zostało zaatakowane przez północnych barbarzyńców, i ledwo przetrwało, straciwszy ponad połowę powierzchni. Sto lat później już go nie było.

Niemniej jednak, właśnie czas około 300 lat temu to renesans potęgi trugskiej, ostatni taki etap w historii tego państwa. Odzyskało ono sporą część dawnych, utraconych ziem, były zakładane nowe miasta, porty rozwijały się dynamicznie, a pokój panował na całym terenie.

(http://i.imgur.com/tLBJXem.png)
Map. 12. Region 300 lat temu, renesans potęgi trugskiej.

Jednak, jak już pisałem, miało się to niedługo zmienić. Przyszła kolejna okropna susza, porównywalna z tą tysiąc lat wcześniej. Ataki koczowników stepowych zmusiły do wycofania się za Długą Rzekę, barbarzyńcy, którzy zniszczyli Państwo Liktów, 140 lat temu doszczętnie rozbili kilka armii trugskich, i zajęli ziemie na północ od Jeziora Słonecznego. Północ doliny Wielkiej Rzeki znów zaczęła stepowieć, więc również została opuszczona. A Poitowie, 217 lat temu wyzwoleni z zależności lennych, 170 lat temu zaczęli rekonkwistę. Trugowie stopniowo wycofywali się na północ.

(http://i.imgur.com/4NB224W.png)
Map. 13. Region 100 lat temu, powolny upadek państwa trugskiego.

76 lat temu ponownie wyschła Długa Rzeka. Koczownicy spustoszyli całą dolinę tejże rzeki, zostali jednak pokonani. Na południu, 63 lata temu, przyszła kolejna katastrofa, połowa wojska została doszczętnie zniszczona przez Poitów, większość ziem stracona, utrzymały się ledwo dwie twierdze, które i tak zostały zdobyte w ciągu kolejnych 40 lat.

(http://i.imgur.com/va0dBSg.png)
Map. 14. Region 50 lat temu.

Ziemie się wyludniały, a nad wieloma terenami Państwo Trugskie posiadało jedynie iluzoryczną kontrolę. 16 lat temu nastąpił kolejny najazd koczowników, którzy przez cztery lata plądrowali północny brzeg Wielkiej Rzeki, a nikt nie mógł im w tym przeszkodzić. Niemal równocześnie barbarzyńcy oblegli stolicę, zostali jednak pokonani i odrzuceni za rzekę graniczną.

(http://i.imgur.com/WplpdHn.png)
Map. 15. Region obecnie. Ciemne kolory oznaczają gęstsze zaludnienie, i władzę faktyczną. Na jaśniejszych terenach władza jest mniej lub bardziej iluzoryczna.

Koczownicy ponawiali swoje najazdy również 9, 6 i 4 lata temu, zostali jednak pokonani. Aktualny władca prowadzi program budowy umocnień na granicy z północnymi barbarzyńcami zza Jeziora Słonecznego, a także systemu wałów i strażnic na granicy stepowej. Aktualne problemy nie dotyczą tylko Trugów, Poitowie mają również z tym wielki problem, więc przynajmniej zagrożenie z tej strony ustało. Handel zamiera, w górze Wielkiej Rzeki są jeszcze jakies państwa satelickie, ale one również podupadły znacznie, a duża część ucierpiała wskutek najazdów koczowników.

Tablice historyczne
AU - przed zjednoczeniem, PU - po zjednoczeniu.

ok. 800 AU - początek suszy
ok. 700 AU - inwazje Liktów, Taugrów i Trugów, koniec państw satelickich Cesarstwa
616 AU - najazd Liktów, zniszczenie stolicy Cesarstwa
546 AU - niepodległość miast późniejszej Konfederacji
422 AU - utworzenie Państwa Liktów, pierwszego nawiazującego do tradycji cesarskich
387 AU - upadek tegoż państwa
ok 400 AU - koniec suszy
ok 400 AU - utworzenie Republiki Pirackiej, definitywny rozpad Cesarstwa
226 AU - zjednoczenie Poitów, początek Federacji
109 AU - wojny domowe w Federacji, odrodzenie Cesarstwa Poitów (Drugiego albo Nowego Cesarstwa)

40 AU - rodzi się Tárolaùgr
23 AU - Tárolaùgr otrzymuje spadek. Początek jego kariery
15 AU - Tárolaùgr jest już poważanym wodzem

1 PU - Tárolaùgr jednoczy Trugo-liktów
5 PU - Tárolaùgr miesza się w spór sukcesyjny w Państwie Liktów, osadza na tronie marionetkę
9 PU - Tárolaùgr zajmuje niebronione wyspy w Delcie, krótka wojna z Cesarstwem, przegrana - musi oddać zdobycze
13 PU - zwycięstwo nad Trugami-koczownikami
16 PU - początek podboju wolnych państw Trugów, w sojuszu z koczownikami
18 PU - wojna na północy, Konfederacja musi płacić trybut
23 PU - Tárolaùgr umiera

44 - 46 PU - wojna Tárolaùgra II z Cesarstwem, zwycięstwo
ok 50 - 60 PU - szczyt potęgi trugskiej
76 PU - wybuch pierwszej wojny domowej o sukcesję, spustoszenie północy
80 PU - śmierć regentki
83 PU - bunty: Kraju Południowego i prowincji wschodnich
84 PU - intwerwencja cesarska
87 PU - koniec wojny, upokarzający pokój, śmierć regenta
88 PU - król otruty, brak następcy, druga wojna o sukcesję
95 PU - koniec wojny o sukcesję

101 - 102 PU - wojna z wyczerpanym Cesarstwem, zwycięstwo
107 PU - król umiera
129 PU - nowy król jest zmuszony uznać niepodległość kraju Liktów
139 PU - dawne Cesarstwo staje się lennem

295 PU - klęska Liktów w wojnie z barbarzyńcami
ok 300 PU - szczyt potęgi odnowionego Państwa Trugskiego
ok 300 PU - początek drugiej suszy

387 PU - Poitowie wyzwalają się spod lenna
434 PU - Poitowie rozpoczynają rekonkwistę
466 PU - barbarzyńcy doszczętnie rozbijają wojska trugskie, utrata terenów za Jeziorem Słonecznym
528 PU - Długa Rzeka wysycha, koczownicy przekraczają ją i pustoszą jej dolinę
541 PU - klęska w wojnie z Poitami, utrata połowy wojska
579 PU - poddaje się ostatnia twierdza w kraju Poitów, będąca jeszcze w rękach trugskich
588 - 592 PU - koczownicy pustoszą północny brzeg Wielkiej Rzeki, nikt nie jest w stanie się im przeciwstawić
588 PU - barbarzyńcy oblegają stolicę
595, 598, 600 PU - najazdy koczowników

604 PU - teraz :)

Nie wiem, czy słusznie, ale mniej więcej tak wyobrażam sobie Tárolaùgra.
(http://i64.tinypic.com/2qntmkm.jpg)

Kto to, Attyla? Tylko te strzemiona nie pasują :)

Tak, to dobre wyobrażenie myślę. Choć ja bardziej myślałem o postaci w stylu europejskiego wczesnego średniowiecza, jak choćby Hlodwig.

Ano, to chyba Attyla. Dlaczego strzemiona nie pasują?

W Europie strzemiona pojawiły się dopiero razem z Awarami, czyli gdzieś w VII wieku.

BTW pojawi się tu więcej o Tárolaùgrze. Jak i o dwudziestoletnim okresie zamętu i wojen domowych.

Historia Tarolaùgra
Część pierwsza. Pochodzenie

Kiedy Federacja Poitów updała wśród wojen i grabieży, upadła też władza i kariera Faùta, doży krótkotrwałej Republiki Pirackiej, od ponad wieku części Federacji. Władca, który miał flotę pięćdziesięciu okrętów na każde skinienie, pałac górujący nad portem i nieprzeliczoną służbę, musiał uciekać w niesławie. Pozostała przy nim tylko żona i trzech synów. Cesarz zdołał przekupić radę miejską, która otwarła bramy na oścież. W nowym porządku nie było miejsca dla Republiki, an nawet dla jakiejkolwiek autonomii, Cesarz (w ogóle jaki cesarz, nie mieli bowiem cesarza od trzystu lat) nie tolerował sprzeciwu. Zresztą Federacja dogorywała w ogniu niezgody, przeradzającym się w końcu w ogień wojny. Wystarczyło jednak tylko uciec na drugą stronę rzeki, aby wydostać się spod karzącej ręki, jeszcze nie dość długiej, żeby karać poza granicami swego państwa.

Jednakże Faùt nie uciekał od razu do dzikich wówczas Trugów, kontynuował wojnę, założywszy bazę w Delcie, wśród bagien i niezliczonych odnóg rzeki. Skrzyknął wszystkich, na których mógł polegać, ale po całych trzech latach oporu, musiał się wycofać. Do tego czasu stracił dwóch najstarszych synów i żonę, bowiem febra nigdy nie chciała zniknąć z tamtych rejonów.

Popłynął w górę rzeki, jak najdalej od Cesarstwa. Trafił na dwór księcia Eùtída, półbarbarzyńcy, niepiśmiennego wojownika. Eùtíd desperacko poszukiwał ludzi zdolnych zarządzać jego świeżo zdobytym terytorium. Jednakże po kilku latach poczuł się zazdrosny o wciąż zwiększające się wpływy Faùta, który w międzyczasie zdążył wygrać dwie wojny nadgraniczne. Udając przyjaźń, zaprosił wracającego z wyprawy do siebie, ugościł, napoił, a potem kazał zamknąć drzwi i podpalić chatę razem z gościem i jego drużyną. Faùtowi udało się rozbić drzwi toporem, wybiegł na zewnątrz, waląc nim na oślep, gdyż stracił wzrok w pożarze. Wkrótce zginął od strzał. Syn jego Hait ocalał, gdyż związał się był z pewną dziewką, niemniej jednak musiał uciekać, nie zdoławszy zabrać nawet ubrania.

Hait prowadził życie najemnika, nigdy nie osiadając na długo w jednym miejscu. Zginął podczas jednej z wypraw po niewolników. Jego syn z kolei założył niewielki gródek warowny, będący później stolicą Tarolaùgra I. Po nim nastąpił Meleín, ojciec Tarolaùgra. Ożenił się on późno, bo dopiero w wieku dwudziestu pięciu lat. Długo też nie mieli potomka, a kiedy się narodził, nazwali go Tarolaùgrem, czyli "po (nim) - ludzie". Przed jego narodzinami, matka jego miała sen, w którym rankiem syn jej jaśniał niczym podobny bogom, natomiast wieczorem pokrył się ranami niczym trędowaty, cierpiąc straszliwe męki.

:-o

No co?

Nie no nic, zaraz przeczytam - po prostu taki ździw, że ktoś coś w Kyonie :D

Lista pierwszych władców Trùgów

Tárolaùgr I ur. 40 AU – kor. 23 AU – zm. 23 PU
Żył 63 lata, panował 46 lat, w tym 23 lata był władcą Trùgów. Największy władca Trùgów.

Laùgrád I ur. 7 AU – kor. 23 PU – zm. 39 PU
Żył 46 lat, panował 16 lat.

Tárolaùgr II ur. 13 – kor. 39 – zm. 67
Żył 54 lata, panował 28 lat. Za jego czasów państwo osiągnęło szczyt potęgi.

Meleín I ur. 40 – kor. 67 – zm. †75
Żył 35 lat, panował 8 lat.

Faùt ur. 69 – kor. 75 – zm. †88
Żył 19 lat, panował 13 lat, rządził 1 rok. Za jego panowania był pierwszy okres wojen domowych i chaosu.

Bezkrólewie od 88 do 95
Siedmioletni okres wojen domowych i chaosu.

Meleín II Odnowiciel ur. 67 – kor. 95 – zm. 107
Żył 40 lat, panował 12 lat. W 92 roku zgłosił pretensje do tronu. W latach 101-102 przetrącił kręgosłup Cesarstwu.

Tárolaùgr III ur. 88 – kor. 107 – zm. 126
Żył lat 38, panował 19 lat.

Laùgrád II Tępy ur. 104 – kor. 126 – zm. †131
Żył lat 27, panował 5 lat.

Tárolaùgr IV Stary ur. 94 – kor. 131 – zm. 173
Żył lat 79, panował 42 lata. Obalił Laùgráda II.

Drzewo genealogiczne dynastii Tárolaùgra

Wszystkim wiadomo, że obecny władca wywodzi się w prostej linii od Tárolaùgra I, ale nie każdy wie, tak naprawdę pochodzi z bocznej gałęzi rodu, i jest już trzecią dynastią na tronie trùskim.
BTW będzie więcej o poszczególnych rebeliach, jak i o zasadach dziedziczenia majątku i tronu :)

(http://i.imgur.com/Ut2xUlY.png)
Rys. 1. Drzewo genealogiczne Tárolaùgra I, jego przodków i (przede wszystkim) jego potomków.
Na niebiesko władcy, na czerwono pretendenci do tronu, na żółto ludzie pełniący wysokie stanowiska, bądź posiadający tytuły książęce.

Lista pozostałych osób

1. Najbliżsi krewni Tárolaùgra I

Meleín ur. 58 AU - kor. 37 AU - zm. 23 AU
Ojciec Tárolaùgra I.

Lág ur. ? AU - śl. 25 AU - zm. 11 AU
Pierwsza żona Tárolaùgra I, dwie córki: Seít (ur. 19 AU, zm. †? PU) i Nél (ur. 11 AU, zm. †? PU)

Leùng ur. ? AU - śl. 8 AU - zm. 13 PU
Druga żona Tárolaùgra I, syn Laùgrád I (ur. 7 AU, zm. 39 PU) i córka Indák (ur. 5 AU, zm 25 PU)

Gròz ur. 2 AU - śl. 14 PU - wdow. 23 PU - śl. 24 PU - zm 38 PU
Trzecia żona Tárolaùgra I, synowie Akrìzor (ur. 15, zm. 75) i Lùtor (ur 17, zm †45), córka Skùbr (ur 19, zm. ?). Później wyszła za mąż za Klèndora (ur. ok. 10 AU, zm †44 PU). Z tego związku urodziły się bliźnięta, syn Aìrtor (ur. 25, zm. 80) i córka Nél (ur. 25, zm. 56)

2. Tárolaùgrydzi - pierwsza dynastia

Aúd ur. 44 - zm. †89
Córka króla Tárolaùgra II, siostra Meleína I. W 60 r. wyszła za Aìrtora (ur. ? - zm. †87), późniejszego regenta. Miała syna Tárolaùgra (ur. 63, zm. †92). Pomściła śmierć Aìrtora, trując króla Faùta. Postępek ten nie przysporzył jej zwolenników, wybuchały otwarte bunty, a nawet jej syn Tárolaùgr wystąpił przeciwko niej, nie zdołał jednak za swojego życia zająć stolicy. Zginęła podczas tortur.

Tárolaùgr ur. 63 - zm. †92
Syn Aùd i Aìrtora, ostatni potomek Tárolaùgra II. W 89 wystąpił zbrojnie przeciwko matce, zginął pod bramami stolicy w 92 roku. Jednym z jego wodzów był Meleín, późniejszy król.

Aìrtor ur. ? - zm †87
Regent od 80 roku, kiedy to podczas przewrotu pałacowego zginęła regentka Reùl. Podczas jego regencji zbuntował się Aùdor (ur. 49, zm. †86), książę Kraju Południowego, i Meís (ur. 22, zm. †84), wdowa po księciu Aìrtorze (ur. 25, zm 80), władcy prowincji wschodnich. Podczas kiedy udało mu się pokonać rebelię Meís (i zaprowadzić ją na szafot, razem z synem Lùtorem (ur. 51, zm. †84)), tak rebelia Kraju Południowego spowodowała interwencję cesarską, a w konsekwencji upokarzający pokój. Niedługo po tym został zabity z rozkazu króla Faùta.

Reùl ur. ? - śl. 68 - reg. 75 - zm. †80
Żona Meleína I. Poitka. Podczas jej regencji zbuntował się Álaìrkor (ur. 46, zm. †78), w 76 roku, żądając regencji dla siebie - stryja królewskiego, a nie dla obcej królowej matki, co zresztą nieomal nie skończyło się jej klęską, bowiem Álaìrkor pozyskał sobie również Trugów-koczowników. Zginęła w przewrocie pałacowym.

Álaìrkor ur. 46 - zm. †78
W 76 roku otwarcie wystąpił przeciwko regentce, pozyskując sobie znaczną część wojska, jak również Trugów-koczowników.

3. Indákidzi albo Nélidzi - druga dynastia

Meís ur. 22 - zm. †84
Córka Indák, w 44 roku wyszła za Aìrtora, księcia wschodnich prowincji, szwagra króla Tárolaùgra. Miała syna Lùtora, ojca Meleína II. W 83 r. zbuntowała się, za co została ukarana śmiercią, razem z synem. Meleín został adoptowany przez księżną Aùd i jej męża, regenta Aìrtora.

3. Akrìzydzi - trzecia dynastia

Akrìzor ur. 15 - książę 46 - zm. 75
Syn Tárolaùgra I i Gròz, w 46 roku został mianowany (przez Tárolaùgra II) księciem Kraju Południowego. Jednym jego synem był Aùdor Buntownik.

Aùdor ur. 49 - książę 75 - zm. †86
W 83 roku wystąpił z rebelią przeciwko regentowi Aìrtorowi, wzywając na pomoc Cesarstwo. Utonął podczas przeprawy przez Wielką Rzekę.

Kwestia dziedziczenia

Wśród Trugów kobiety miały również prawo do dziedziczenia majątku, jednak nie na równi z mężczyznami. Podział majątku zależał od stopnia pokrewieństwa, a kobiety dostawały pewien "handicap", w postaci zwiększenia o 1 tego współczynnika. Wychodziło z tego to, że córka ma takie samo prawo do dziedziczenia jak brat - czyli mniejsze od syna, ale wciąż niemałe. Dziedziczyć mogli tylko krewni, nie powinowaci (włącznie z żoną, która jednak dostawała w dożywotnie użytkowanie 1/3 majątku, oczywiście jeśli nie wyszła ponownie za mąż).

Z początku podobne zasady stosowano do tronu. Dlatego podczas regencji za panowania Faùta tak bano się Reùl, jako że ona była najbliższym żyjącym krewnym małoletniego króla, i była pierwsza w kolejce do tronu (ex aequo z Álaìrkorem, który notabene się zbunował przeciwko niej). Problem był taki, że była ona obca, z narodu Poitów, i jeśli objęłaby tron, Tárolaùgrydzi nie mogliby już legalnie na niego wrócić (żaden żyjący Tárolaùgryda nie był z nią spokrewniony). Dlatego też księżna Aùd z Aìrtorem dokonali przewrotu pałacowego. Co ciekawe, również Aìrtor nie miał prawa do tronu, chyba żeby zasiadł na nim jego syn Tárolaùgr, do czego zresztą zmierzał.

Po śmierci młodego Tárolaùgra zabrakło bliskich krewnych ostatniego króla, więc epoka bezkrólewia trwała nadal, aż Meleín (tak naprawdę chyba najbardziej uprawniony) przejął władzę i koronował się. Meleín wywodził swoje prawo do korony z dwóch źródeł. Po pierwsze, jego babka Meís była córką Indák, najbliższej ostatniemu królowi gałęzi potomków Tárolaùgra I (przyjmowano, że między rodzeństwem przyrodnim było większe oddalenie pokrewieństwa niż między rodzeństwem rodzonym). A po drugie, jego dziadek, Aìrtor, był bratem Nél, babki ostatniego króla. Stąd też podwójna nazwa dynastii.

Jednakże po chaosie wojen domowych jasne było, że takie skomplikowane zasady dziedziczenia nie są wystarczające, aby zachować pokój. Już podczas panowania Meleína II, a zwłaszcza jego potomków, postulowano, że władza powinna sie należeć potomkom Tárolaùgra I, w linii męskiej. Było to drastyczne zerwanie z obowiązującą tradycją, bowiem wówczas dziedziczenie było zależne od pokrewieństwa z ostatnim królem. Oczywiście takie głosy były na rękę Tárolaùgrowi IV, jednemu z ostatnich potomków Tárolaùgra I po mieczu. Głos ten się niósł szczególnie mocno za panowania nieudolnego króla Laùgráda II, zwanego Tępym. Mówiono przede wszystkim, że ma niewiele wspólnego z Założycielem, co więcej jego pochodzenie było bardzo podejrzane.

Dzisiaj będzie o wszystkich (dwóch albo trzech, zależnie od punktu widzenia) cesarstwach Poìtów, jednakże w wielkim skrócie. Początki państw Poìtów giną w mroku dziejów, nie zachowały się bowiem prawie żadne źródła dotyczące tego okresu. Poitowie, dotychczas lud dziki i nieokiełznany, około 2500 lat temu pojawia się rocznikach Qin. Czasy pierwszego Cesarstwa są dość słabo poznane, a nawet nie znamy wszystkich imion władców. Większość źródeł, które mogłyby rzucić nieco światła na te początki, spłonęło podczas wojen z Trugami. Niemniej jednak wiadomo, że poczynając przynajmniej od 1600 roku temu, każdy władca przybierał imię Poìta. Słowo to znaczyło "człowiek", w domyśle "współplemieniec". Imię to zostało wstecznie nadane wszystkim władcom, tym prawdopodobnie historycznym, jak i tym niemal na pewno legendarnym. Władców było przynajmniej kilkudziesięciu (jeszcze nie wiem, który numer nosi obecny władca).

Słowo "Poìt" jest z języka truskiego (wszystkie nazwy podaję w brzmieniu truskim, jako że jest opowiadam historię z ich punktu widzenia, jak również z powodu, że jest to lingua franca w regionie rozciągającym się od morza, aż do gór na zachodzie), a oryginalnie w języku Poitów, około 1200 lat temu, brzmiało prawdopodobnie [ˈɸʷɔːtʰəŋ].

Z racji, że zarówno w drugim, jak i trzecim Cesarstwie władzę przejęli władcy z rodu ostatniego władcy poprzedniego państwa, Cesarstwem zawsze rządziła jedna dynastia (ród cesarski pełnił również funkcje religijne, toteż władcą nie mógł zostać byle kto). Zarówno pierwsze jak i drugie Cesarstwo jednak, było powszechnie uznane. Trzecie istnieje dopiero od jakichś 100 lat, i dopiero jakieś 30 lat temu udało im się odzyskać dawną stolicę, toteż nie cieszy się takim uznaniem jak poprzednie, zwłaszcza że cesarze pochodzą z dość mocno bocznej linii rodu (Trugowie poczynili wielkie spustoszenia w rodzinie cesarskiej, jak również i sami pretendenci mordowali się nawzajem).

Więc w skrócie, w kraju rządzi, z przerwami od 2000 lat, dynastia Poitów.

Dodam tylko, że we współczesnym pojckim Poìt to /wʌɪ̯.t͡sɪŋ/, co ciekawe to kognaty - obydwa słowa pochodzą ze średniopojckiego /ˈɸʷɔːtʰəŋ/.

Btw piszę aktualnie jeszcze co nieco o okresie zamętu, tak więc przygotujcie się na kolejną porcję buntowników, chaosu i trupów :)

Wreszcie mi się udało - uzupełniona i zaaktualizowana historia Państwa Truskiego na wiki (http://jezykotw.webd.pl/wiki/Historia_Pa%C5%84stwa_Truskiego).

Co do tej ajdyniriańskiej interwencji - czytając ten opis pomyślałem sobie, że zachowanie poickiego króla i jego niesubordynacja mogłoby zostać z łatwością odczytane jako zdradę na imperialnym dworze. I uderzyłoby to najpewniej w poczucie dumy i honoru Imperatora, więc musiałoby spotkać się z jakąś formą zemsty lub zadośćuczynienia. Imperium nie zdecydowałoby się zapewne na przeprowadzenie kolejnej inwazji (choć na pewno mogła paść taka groźba), inne priorytety, ale statki mogłyby zostać wysłane do poickich koloni, aby je zablokować tamtejsze porty i wywrzeć presję na nowym władcy.

Ajdynir byłby usatysfakcjonowany finansową rekompensatą za straconych oficerów oraz obecnością poickiego króla na następnym święcie Dashanar w Djyazhoarze, gdzie wszyscy wasale, lennicy i zależni władcy rokrocznie zobowiązani są przybyć do stolicy, złożyć pokłon Imperatorowi oraz przekazać mu podarunki przyjaźni. Normalnie władcy ci są również związani formalnym hołdem lennym, w tym przypadku jednak do takiego hołdu by nie doszło, jednorazowa obecność nowego poickiego króla zostałaby odczytana jako "moralne zwycięstwo" i obronienie honoru. Przez kilka/kilkanaście kolejnych lat Poitowie wysyłaliby na Dashanar swojego emisariusza, przekazali jakiś podarunek i na tym mogłoby się zakończyć.

Pasuje Ci taki obrót spraw?             

A co by musieli zrobić Trugowie (w obronie Poitów), żeby Ajdynir zrezygnował z interwencji? Demonstracja siły by wystarczyła? Przypominam, że na wojnie Ajdynir stracił na pewno ponad tysiąc oficerów (jeśli nie więcej), w tym z elitarnych oddziałów. Same elitarne oddziały też były przetrzebione.

Bo chodzi mi po głowie taka myśl, że Klendorowi (wodzowi truskiemu) i ogólnie Państwu Truskiemu nie uśmiechałoby się przecież bezpośrednie sąsiadowanie z Ajdynirem, woleliby zachować państwo Poitów jako bufor. Pewno wymusiliby jakąś kontrybucję na Poitach, może rozłożoną na wiele lat, i to tyle.

Tłumaczyłoby to też fakt braku wystąpień przeciwko Trugom przez następne 126 lat (prawie 50 na lata ziemskie), Poitowie czekali, aż gniew Ajdyniru wygaśnie, nie mogąc jednocześnie drażnić jedynych obrońców :)

Wybaczta, że się wtryniam, ale bardzo ciekawy ten obszar jest. Jak każdy praktycznie obszar cywilizacyjny Kyonu jest mniej więcej stabilny, to tu mamy bardzo ciekawe wpływy różnych ludów, walki między nimi, i wszystko wygląda realistycznie - w końcu suche stepowe obszary :). Ciekaw jest, kto zwycięży na tym obszarze w przyszłości :)

Demonstracja siły nielewe by dała, raczej wręcz przeciwnie - jedynie zaogniła konflikt, ewentualnie lekko go odciągając w czasie. W końcu tak Trugowie jak i Poitowie w oczach Imperium to barbarzyńcy, a barbarzyńcy ośmielający się nie tylko pokonać Imperium, lecz nawet mu otwarcie grozić (demonstracja siły) to byłoby jeszcze mocniejsze uderzenie w poczucie dumy, dla ówczesnego Imperatora mogłoby to nawet stać się sprawą osobistą. Demonstracja truskiej siły przystopowałaby Ajdynir na maksymalnie kilkanaście lat, do czasu pełnego wyszkolenia nowej kadry oficerskiej, tylko po to by potem szykować się na zmasowaną inwazję na północ.
A raczej nie o to nam chodzi.

Kontrybucja i odszkodowanie finansowe - pewnie. Ale tu znów pojawia się Dashanar. Dashanar to największe ajdyniriańskie święto religijne, ale również największy teatrzyk majestatu władzy, ogromny festiwal imperialnej propagandy. A w Ajdynirze propaganda pełni ogromną rolę. Setki tysięcy mieszkańców stolicy, oraz wiele dziesiątek tysięcy pielgrzymów z najdalszych zakątków Imperium gromadzą się przed bramami miasta, witając obcych władców przybyłych złożyć coroczny pokłon Boskiemu Władcy, następnie biorą udział w marszu przez stolice, od bram aż do Złotej Świątyni, gdzie następuje przekazanie podarunków przyjaźni przez władców i publiczny hołd Boskiemu Imperatorowi. Wszystko starannie wyreżyserowane, jako pokaz majestatu władzy.
Już od jakiegoś czasu chciałem to staranniej opisać, nawet jakieś mapki trasy procesji naszkicować, ale wciąż się za to nie zabrałem.

Można by zrobić tak: Imperator marzył o wielkich podbojach na północy, Poitowie i Trugowie, jak Radhevar da to może i nawet Siedmiomieście miały złożyć pokłon. Nie wyszło. To siadło mu na ambicje, a zdrada poickiego króla stała się sprawą osobistą, w oczach Imperatora (a więc i imperialnej propagandy i wszystkich późniejszych ajdyniriańskich historyków) poicka zdrada stała się przyczyną niepowodzenia kampanii. Śmierć dużej części elity ajdyniriańskiego dowództwa była wielkim ciosem, przez który niemożliwe było przeprowadzenie w odwecie prawdziwej inwazji, Imperator jednak jako osoba w gorącej wodzie kompana i tak zarządził mobilizację wojsk. Trugowie odpowiedzieli tym samym. Doszło do patowej sytuacji, w duchu której zawarto niechętnie kompromis - do ajdyniriańskiej interwencji nie doszło, Trugowie wymusili na Poitach jakieś odszkodowania pieniężne dla Ajdyniru, chociaż nie tak wielkie jak życzyłby sobie tego Imperator, i tutaj kluczowy punkt - na następnym święcie Dashanar zjawiłby się gość, reprezentujący Poitów. Jednak nie sam król, lecz ktoś z wyższych urzędników lub jakiejś dalszej rodziny królewskiej. Na tyle że sam poicki król się nie ukorzył i Królestwo Poitów nie zostałoby żadnym lennikiem Imperium lecz imperialna propadanga na użytek bezpieczeństwa wewnętrznego mogłaby z dumą powiedzieć - i Poitowie klękają przed Boskim Imperatorem!
Sprawa zostałaby załagodzona, lecz Imperator wciąż chowałby urazę która byłaby powszechnie znana, wolałby bowiem widzieć poickiego króla we własnej osobie jako gościa na Dashanar, a Poitów jako wasali Imperium.

To byłby powód dla którego Poitowie przez kolejne 126 lat siedzieli by cicho i nie wadzili Trugom - Imperator wciąż planował swoistą personalną wendete, również na Trugach za to że ośmielili się grozić Imperium i zapobielgi interwencji, czekając na odpowiedni moment. Być może kilkadziesiąt lat później, po zregenerowaniu tkanki dowódczej, przygotowania do pełnoprawnej inwazji na północ były praktycznie gotowe

Lecz Imperator zmarł, a jego następca zignorował całkowicie plany poprzednika, nie wykazując kompletnie zainteresowania północą. Następca powrócił do poprzedniego "modelu chińskiego", w końcu po co zaprzątać sobię głowę  jakimiś niegodnymi barbarzyńcami z północy? Priorytety ajdyniriańskiej polityki się zmieniły. Poitowie odetchnęli z ulgą, zaczekali jaszcze kilka, kilkanaście lat, tak na wszelki, a gdy byli pewność że gniew Ajdyniru wygasł mogli spokojnie wystąpić przeciw Trugom

Pasuje taki kompromis? :)               

Wyobrażam sobie Ajdynir wysyłający pogróżki, żądania i ultimata do Poitów, którzy to w odpowiedzi organizują wspólne trusko-pojckie ćwiczenia wojskowe (oczywiście o charakterze defensywnym ;) ) przy samej granicy z Ajdynirem xD

Ale na poważnie to tak, pasuje mi to.

Btw, co byś powiedział na wybudzanie się Ajdyniru z letargu w ostatnich latach? Byłby to świetny hamulec na Poitów i ich rekonkwistę.

CytatWyobrażam sobie Ajdynir wysyłający pogróżki, żądania i ultimata do Poitów, którzy to w odpowiedzi organizują wspólne trusko-pojckie ćwiczenia wojskowe (oczywiście o charakterze defensywnym ;) ) przy samej granicy z Ajdynirem xD

Polityka Środkowego Kyonu naprawdę jest piękna!
<Poitowie i Ajdyniriańczycy walczą z Trugami
<Poitowie zdradzają Ajdynir
<Trugowie zawierają pokój z Ajdyniriańczykami, Poitowie zostawieni na lodzie
<Ajdynir chce zaatakować Poitów
<Poitowie razem z Trugami bronią się przed Ajdynirem

I wszystko w ciągu ile, kilku lat? XD

CytatBtw, co byś powiedział na wybudzanie się Ajdyniru z letargu w ostatnich latach? Byłby to świetny hamulec na Poitów i ich rekonkwistę.

Pasuje mi to, i to bardzo! Tylko że raczej nie "w ostatnich latach", a "za kilka lat". Według mojego zamysłu, obecny Imperator - poeta, filozof, mecenas sztuki i kultury, uosobienie "modelu chińskiego", jest już w podeszłym wieku i za niedługo odejdzie przed oblicze bogów, a obydwoje jego potencjalnych następców (córka i syn) cechuje się znacznie bardziej porywczym i wojowniczym charakterem. Więc jest duża szansa że następny Imperator/Imperatorka zerwie z tradycyjną dla Rodu Żysudrydów dobrowolną izolacją i ignorowaniem zewnętrznego świata i przebudzi śpiącego ajdyniriańskiego smoka 

Cytat: Borlach w Wrzesień 14, 2017, 20:55:32
Polityka Środkowego Kyonu naprawdę jest piękna!
<Poitowie i Ajdyniriańczycy walczą z Trugami
<Poitowie zdradzają Ajdynir
<Trugowie zawierają pokój z Ajdyniriańczykami, Poitowie zostawieni na lodzie
<Ajdynir chce zaatakować Poitów
<Poitowie razem z Trugami bronią się przed Ajdynirem

I wszystko w ciągu ile, kilku lat? XD

Poczekaj na to, co sobie umyśliłem z Trugami w przyszłości :)

CytatPasuje mi to, i to bardzo! Tylko że raczej nie "w ostatnich latach", a "za kilka lat". Według mojego zamysłu, obecny Imperator - poeta, filozof, mecenas sztuki i kultury, uosobienie "modelu chińskiego", jest już w podeszłym wieku i za niedługo odejdzie przed oblicze bogów, a obydwoje jego potencjalnych następców (córka i syn) cechuje się znacznie bardziej porywczym i wojowniczym charakterem. Więc jest duża szansa że następny Imperator/Imperatorka zerwie z tradycyjną dla Rodu Żysudrydów dobrowolną izolacją i ignorowaniem zewnętrznego świata i przebudzi śpiącego ajdyniriańskiego smoka 

Właściwie, skoro jest w podeszłym wieku, to i tak polityka zagraniczna jest od pewnego czasu prowadzona przez jego dzieci - zwłaszcza, że w modelu chińskim polityka zagraniczna nie byłaby chyba jakoś za bardzo ważna :)

Tak przy okazji - czy możliwe są jakiekolwiek kotnakty miedzy Twoimi ludami a Neszami? W końcu, zgaduję jakiś handel miedzy Tobą a faktoriami Sechtu pewnie jest, a tam aż roi się od neszyjskich handlarzy. Ciekaw jeśm tegoż :)

Tak, tylko raczej niebezpośrednie. Są dwie drogi, pierwsza przez faktorie Sechtu i Tangii, ale kupcy truscy rzadko przekraczają ów las deszczowy. Druga jest przez stepy północno-środkowego Kyonu, na północ od tych Gór islamskiego Półksiężyca, choć tu za pośrednictwem brockim. Jest możliwa jeszcze trzecia droga, w wielkim uproszczeniu od Trugów prosto na północ, aż do oceanu, choć to byłaby jakaś droga drugorzędna, na zasadzie "tędy też się da dojść do Trugów".

Ale, jeśli chodzi o języki, to Neszszowie na pewno znają truski (oczywiście bardzo niewielu :-) ), bo na przykład dużo bardziej prawdopodobne jest, żeby Brautowie rozmawiali z Neszszami, Sechtończykami, czy tymi ludami u Ciebie (Mitengami?) po trusku, a nie po brocku. Truski jest lingua franca na prawie całym moim obszarze, a enklawy truskie można spotkać kilka tysięcy kilometrów na zachód od Państwa Truskiego.

Cytat: Todsmer w Wrzesień 14, 2017, 22:30:36
Tak, tylko raczej niebezpośrednie. Są dwie drogi, pierwsza przez faktorie Sechtu i Tangii, ale kupcy truscy rzadko przekraczają ów las deszczowy. Druga jest przez stepy północno-środkowego Kyonu, na północ od tych Gór islamskiego Półksiężyca, choć tu za pośrednictwem brockim. Jest możliwa jeszcze trzecia droga, w wielkim uproszczeniu od Trugów prosto na północ, aż do oceanu, choć to byłaby jakaś droga drugorzędna, na zasadzie "tędy też się da dojść do Trugów".

Wiem wiem, pisałeś już o tym :)
Po prostu jestem ciekaw co mogą Neszowie wiedzieć o Trugach. Na pewno utrzymują jakieś handlowe kontakty z Qinem, więc jakieś wiadomości z szóstej ręki docierają. :P

Cytat: Todsmer w Wrzesień 14, 2017, 22:30:36Ale, jeśli chodzi o języki, to Neszszowie na pewno znają truski (oczywiście bardzo niewielu :-) ), bo na przykład dużo bardziej prawdopodobne jest, żeby Brautowie rozmawiali z Neszszami, Sechtończykami, czy tymi ludami u Ciebie (Mitengami?) po trusku, a nie po brocku. Truski jest lingua franca na prawie całym moim obszarze, a enklawy truskie można spotkać kilka tysięcy kilometrów na zachód od Państwa Truskiego.

Ano, pewnie i może jakieś zapożyczenia już występują, bo sądzę, że niektóre produkty dochodzą do Państwa Neszów tą właśnie drogą.

Co do właśnie Mitengów (ten zielony na mapie), mam dla Ciebie małę propozycyjkę:
Otóż wspominałem o tym parę razy, że Kadonia jest swojego rodzaju obszarem zapalnym. Pokrótce można opisać to, co tam się ostatnio działo w następujący sposób (liczę według dat ziemskich):

• -250 lat temu - jeden z Narodów Miteńskich zdobywa Kadonię. Kadończycy są zamienieni w niewolników (coś bliżej Rzymu, niż tego, co znamy z plantacji bawełny), zachowują jakieś prawa, ale są jednak wyrugowani z wielu dziedzin życia codziennego i z życia politycznego, a miejsca te zajmuje Miteńska Arystokracja (wojsko) i jacyś "Wolni" - też tylko Mitengowie.
• -50 lat temu - jakiś mały bunt "niewolniczy", nie zginęło zbyt wielu ludzi, ale została wprowadzona jakaś taka powszechna nieufność (mimo, że Kadończycy za ten czas wiele zyskali), stąd reakcja Miteńska i zaostrzenie się sytuacji, lekki terror. Ogólnie coraz większe zaognianie sytuacji. Częste palenie kadońskich wsi, czasami z błahych powodów.
• -10 lat temu - otwarty bunt, powstali wszyscy. Wielka rzeź na ulicach miasta Kadonia, a w całym państwie zabijanie "Panów" (choć oczywiście nie zawsze), Niektórzy Kadończycy, którzy służyli w wojsku u Panów gromadzą dość spore wojsko i rozbijają starą Arystokrację Miteńską. Ta ucieka do innych Narodów Miteńskich, a także prosi o pomoc Związek Ośmiu. CI udzielają pomocy, ale koniec końców główna armia Mitengów zostaje pokonana i to dość w dramatyczny sposób, Część starej Arystokracji jednak, jako że świetnie wyszkolona i znająca wroga się ratuje, i idą na południe. Do Kadończyków przystaje część okolicznych ludów, w tym też Miteńskich, które to wcześniej prowadził jakąś walkę ze Związkiem Ośmiu. Jako, że Związek Ośmiu akurat główne swoje siły stracił, a także jest dość geograficznie rozciągnięty, a ogólne zaludnienie w tych obszarach nie jest jakieś duże, Kadończycy mają wolną rękę i palą wszystko po drodze w ramach zemsty. Jednocześnie, ze względu na długotrwałą wojnę, klęskę nieurodzaju, a także de facto przewrót społeczny, dochodzi do niepokojów w samej Kadonii.Mimo to, Kadończycy atakują jedno z miast Związku Ośmiu, nieźle na tym zarabiają, a miasto palą. W tym czasie stara Arystokracja, ta która zwiała, mobilizując uciekinierów reorganizuje się i atakuje Kadonię. Kadończycy wracają, a stara Arystokracja znowu się wycofuje.A TO ZALEŻY OD TQR
• I dzieje się coś, co było podczas rewolucji francuskiej: rewolucja pożera własne dzieci i jest w niektórych aspektach nawet trochę gorzej, jak było. Koniec końców, dochodzi do załamania się Kadonii samej pod swoich ciężarem, bunt w armii Kadonii i przejście do wroga, a Mitengowie wracają do władzy. Jednak jest ich bardzo, bardzo niewielu, a także prawa otrzymało wielu Kadończycków, którzy albo nie poparli buntu, albo pod koniec odstąpiło od niego.

A co do części, o którą mi chodzi, to mam taką propozycję:
Stara Arystokracja, dobrze wojująca, wraz z garstką uciekinierów zostałaby zepchnięta na południe. Każdy inny kierunek odpada: na Wschód dzikie ludy, mało cywilizacji i lasy, na zachód Kadończycy, na północ jezioro i Kadończycy. Czy dałoby się, by jakaś taka grupa powiedzmy 10 tys. ludzi (2 tys. dobrych żołnierzy + uciekinierzy) weszła na step, a potem skierowała się w stronę Państwa Liktów/ Państwa Truskiego? Szukaliby pomocy, a przez to rozumiem, że chcieliby się zapisać jako najemnicy. Co Ty o tym myślisz? Na przyszłość mieliby się trzymać razem, ot, taka mała grupa żołnierzy najemnych, którzy mówią jakimś dziwniejszym językiem (oj, chciałbym zrobić wschodnimiteński przepełniony truskimi barbaryzmami! :D), mają jakąś swoją autonomię, i to chyba na tyle.
Jeżeli przewidujesz coś na przyszłość dla Trugów, to mogliby oni w tym też uczestniczyć ;}

CytatJeżeli przewidujesz coś na przyszłość dla Trugów, to mogliby oni w tym też uczestniczyć ;}

Oj zdecydowanie będą :)

CytatPo prostu jestem ciekaw co mogą Neszowie wiedzieć o Trugach. Na pewno utrzymują jakieś handlowe kontakty z Qinem, więc jakieś wiadomości z szóstej ręki docierają. :P

A te kontakty z Qińczykami to przez Trugów/Brotów, czy przez morze, od wschodu?

EDIT:

CytatKadończycy są zamienieni w niewolników (coś bliżej Rzymu, niż tego, co znamy z plantacji bawełny), zachowują jakieś prawa, ale są jednak wyrugowani z wielu dziedzin życia codziennego i z życia politycznego

Heloci, jako żywo :)

A więc, jak rozumiem, zgadzasz się? Czyli, niczym w kiczowatym filmie, z Północy nadchodzi armia najemników, która zmienia losy świata? xD
A tak z ciekawości, jak zostaliby odebrani przez Zasiadającego na Stolcu Tarolaugrowym? :D

Kontakty szły by wieloma drogami:
1) Przez morze, np. od Stojezioran.
2) Wzdłuż rzek "Syberii", to jest tego mojego obszaru Północy na północ od dachu świata - rzeki są na pewno spławne.
3) Karawanami przez step przez wielu wielu pośredników
4) Rzadko jakieś bezpośrednie - neszyjscy podróżnicy bardzo lubią Qin ;]

Cytat: Henryk Pruthenia w Wrzesień 14, 2017, 23:34:21
A więc, jak rozumiem, zgadzasz się? Czyli, niczym w kiczowatym filmie, z Północy nadchodzi armia najemników, która zmienia losy świata? xD

Zmieni, zmieni, choć mam tutaj troszkę niestandardowych pomysłów :)

CytatA tak z ciekawości, jak zostaliby odebrani przez Zasiadającego na Stolcu Tarolaugrowym? :D

Jako błagalnicy i żebracy, korzący się pokornie. Ludzie, którzy dwukrotnie przegrali walkę o swój kraj. Ci, którzy uciekają, zamiast zostać i z honorem bronić swojej ziemi. Mimo to, dobrzy żołnierze. Użyteczni, choć mało godni zaufania.

Na pewno nie dostaliby statusu federatów (https://en.wikipedia.org/wiki/Foederati), którym cieszą się niewielkie przygraniczne państewka brockie, truskie (spoza Państwa), taugryjskie, pojckie i północnobarbarzyńskie. Po prostu zostaliby uznani za niegodnych posiadania własnego państwa, choćby i ze względów ich historii. Zostaliby osiedleni w czymś, co nazwałbym Miteńskim Okręgiem Wojskowym (prawdopodobnie nad Jeziorem Księżycowym, przy granicy z Poitami), byliby podlegli lokalnemu komesowi (dowódcy wojskowemu, pełniącemu też funkcje administracji cywilnej), bez własnej organizacji wyższej niż wieś.

Na pewno nie podobałoby im się to, ale o tym później :)

Dobra, dobra! To jestem tego bardzo ciekaw! :]
Może uchyl jednak troszkę rąbka tajemnicy! :D

Rozumiem, nie dziwię się, że w ten sposób by zostali przyjęci. Szkoda, że są u Ciebie od niedawna - chciałbym jak dojdziemy do "teraźniejszości" zrobić ich język. Język miteński rzucony w taką dzicz.. (za przeproszeniem). No i będę Cię w takim razie katował trochę poickim, trochę truskim etc.

No i trzeba pamiętać, że Mitengowie są trochę obeznani z bronią palną, która na Północy i może nie jest powszechna, ale nie jest też zwana grzmiącymi kijami. Najwyżsi dowódcy będą ją na pewno posiadali. Będą też się różnili od Twojego wojska hierarchią - są dużo bardziej "nowocześni", co ci chytrzy Kadończycy bardzo dobrze podpatrzyli. I chodzi mi tu bardziej o ogólną sztukę wojskową, a nie wyposażenie.

Naprawdę, ciekawy jestem, cóżeś umyślił!

EDIT: Nie jestem tylko pewien, czy brak "organizacji wyższej niż wieś" nie jest lekką przesadą - nie zajmowali by wielkiego przecież obszaru, a jakiś kontakt między komesem, a bądź co bądź dość wyobcowanym ludem musiałby być. Choć z drugiej strony - nie wiem co szykujesz.
Biedni Ci Mitengowie - całą historią staram się ich jakoś pognębić xD Wcześniej część odpłynęła na statkach do Sechtonu (i zgodnie z paktem zawartym między tymi Mitengami a Neszami 1500 tysiąca naszych lat temu nie mogą wrócić na Północ xD), przedtem wyparli ich z Białego Półksiężyca, potem Kadończycy... Teraz jeszcze to. Biedny lud. Bardzo! jebati ixъ! blądiny ji synove! mitężь nе bądetь mojimь bratromь! XVЪPМ

Cytat: Henryk Pruthenia w Wrzesień 15, 2017, 00:04:30
Dobra, dobra! To jestem tego bardzo ciekaw! :]
Może uchyl jednak troszkę rąbka tajemnicy! :D

Będą walczyć :)
Z kim - to już można zgadywać, nie powiem więcej.

CytatNie jestem tylko pewien, czy brak "organizacji wyższej niż wieś" nie jest lekką przesadą - nie zajmowali by wielkiego przecież obszaru, a jakiś kontakt między komesem, a bądź co bądź dość wyobcowanym ludem musiałby być. Choć z drugiej strony - nie wiem co szykujesz.

Zostaliby oni rozproszeni na dużym obszarze, po kilka wsi, kilkaset osób, w jednej grupie. Tak zresztą robili Rzymianie z chcącymi się u nich osiedlić (bądź osiedlonymi jeńcami) - rozpraszali ich na dużym obszarze, niszcząc strukturę plemienną (tutaj ta struktura się nie zdąży zniszczyć). Potem, wiadomo, przyszli Goci, a Rzymianie zgodzili się (na swoją zgubę) na zwarte osadnictwo, i zachowanie struktury społecznej.

To ja się szeroko uśmiecham tylko w takim razie i czeka z niecierpliwością ;]

EDIT: Jak chcesz jakieś nazwy własne (nawet o jakiejś tam etymologii, bo Mitengowie noszą imiona znaczące) to z chęcią pomogę! :)

Dzięki, mogę prosić o dwa żeńskie i dwa męskie, z etymologiami?

Co do imion władców truskich, Faùt jest ciekawym przypadkiem (tutaj (http://jezykotw.webd.pl/f/index.php?topic=1814.msg73555#msg73555) jest drzewo genealogiczne, żeby było wiadomo, o kim mówię). Władcy truscy noszą imiona znaczące, dwuczłonowe - Tárolaùgr znaczy ,,po nim ludzie" (ironia losu jest taka, że ci ludzie w większości również noszą imię Tárolaùgra, jakby próbowali w swojej dumie dorównać wielkiemu przodkowi choćby w nazwie, jeśli nie w wielkości), Laùgrád - ,,oparcie (dosł. skała) ludu", Meleína nie pamiętam. Zwykli ludzie noszą imiona jednoelementowe, kobiety zwykłe rzeczowniki pospolite, mężczyźni przymiotniki (w truskim nie ma przymiotników, więc to de facto czasowniki) utworzone od rzeczowników. Czasem te podstawy się pokrywają, jak na przykład Aúd (imię żeńskie) znaczy po prostu ,,kamień, skała", natomiast imieniem męskim jest Aùdor, ale często nie: Indák (ż) znaczy ,,śnieg",  Lùtor (m) pochodzi od lút - ,,oszczep", Akrìzor (m) od akrìz, ,,woda", Nél (ż) to po prostu ,,koń" (w tym przypadku raczej chodzi o ,,klacz" ;-) ), Klèndor (m) od klènd, ,,wojna".

No i wracając do nieszczęsnego Faùta, jest on jedynym Hegemonem nie mającym tradycyjnego, dwuczłonowego imienia. Co więcej, nie jest to nawet imię truskie, tylko pojckie, więc brakuje tu nawet (z punktu widzenia Trugów) jakiegokolwiek znaczenia, nawet takiego, jakie mają zwyczajne imiona (choć jest to imię potwierdzone w rodzie władcy, tak nazywał się jego praprapraprapradziadek). Imię to na pewno zostało mu nadane przez Reùl, Pojtkę, i było uznawane za symbol obcych interesów na dworze (hasłem podczas przewrotu pałacowego, w którym zginęła Reùl, było rżnąć Poitów).

Natomiast jego kuzyn, choć nigdy nie był Hegemonem, miał dwuczłonowe, truskie imię. Co więcej, było to imię szanowane przez wszystkich - Tárolaùgr, dla odróżnienia od przodków zwany był Aìrtorydą. Co więcej, po przewrocie i śmierci Reùl regentem został jego ojciec, Aìrtor, choć nie był z rodu Tárolaùgra Założyciela. To wyraźny dowód, że tarcia w rodzie Tárolaùgrydów były już przynajmniej w roku 169 AU (7523), kiedy się urodził Tárolaùgr Aìrtoryda, czyli na długo przed pierwszymi wojnami domowymi, w 204 AU (7558), daty w latach kyońskich.

BTW

Cytat(...) Język miteński rzucony w taką dzicz.. (...)

:(

Przecież Trugowie to nie dzicz :(

Cytat: Todsmer w Wrzesień 15, 2017, 14:06:14
Dzięki, mogę prosić o dwa żeńskie i dwa męskie, z etymologiami?

Żeńskie? Kobiety u Mitengów nie dziedziczą niczego, i nie zajmują się niczym poza domem, więc ich jakakolwiek funkcja wyższa niż bycie czyjąś matką byłaby dziwna, ale to też by nie miało wpływu (tytuł dziedziczony jest po mieczu). Więc sądzę, że
atuna

Co do imion, to Mitengowie mają w zwyczaju używać między sobą różnych narzeczy miteńskich, ale jako język dworu, oficjeli i podobnych króluje nieprzerwanie wymarły staromiteński. Więc imiona męskie będą podane w języku staromiteńskim (gdyś przez Arystokrację tylko takie będą używane), a dla kobiet w obu wersjach: staromiteńskiej i nowowschodniomiteńskiej. Ważne jest to, że choć zapis jest typowo staromiteński, to wymowa lubi być pod wpływem dialektalnym:
Męskie:

• Iubižowun [jybiʒowun], czyli dosłownie "Zabijający Mąż", dość powszechne imię[
• Veliväjegys [vɛlivæːgys], czyli "Wytnij Serce", rzadkie imię, ale używane przez niektóre rody Arystorkatów

No i można jeszcze dodać du Kadoned, to jest "Z Kadonii".
Żeńskie

• Ada/Aza - Gwiazda, dość pospolite imię dla kobiety
• Hušäši Mahäzi/Yše Mejkes - Białe Imię, tu widać arystokratyczne pochodzenie, które i tak nosicielce takiego imienia nic nie da xD

Cytat: Todsmer w Wrzesień 15, 2017, 14:06:14
BTW

Cytat(...) Język miteński rzucony w taką dzicz.. (...)

:(

Przecież Trugowie to nie dzicz :(

No wiem, wiem. Bardziej mi chodziło o tą całą drogę, jaką przebyli, oraz o to, że mimo wszystko niedawno jeszcze mieszkali w pięknych białych zamkach, i zajmowali się poezjami i folozofiami etc.

Cytat: Todsmer w Wrzesień 15, 2017, 14:06:14
Przecież Trugowie to nie dzicz :(

W Zhanzhou mają na ten temat inne zdanie :P

Ajdyniriańczycy, jako potomkowie Ajniadanów, nazwyają siebie Pierworodnymi, a wszystkie inne nacje to Młodsze Ludy. Więc dla nich to wszyscy nie-Ajdyniriańczycy, cały świat, to jeno barbarzyńcy. Ale barbarzyńca barbarzyńcy nie równy. Są barbarzyńcy "ci nasi" - żyjący pod boską władzą Imperatorów, i są barbarzyńcy "ci obcy", czyli z grubsza wszyscy inni.
Przy czym niektórzy barbarzyńcy cieszą się w oczach Ajdyniriańczyków pewnym szacunkiem i uznaniem. Np Poitowie i Qin ze względu na ich starożytne rodowody, Olsowie z powodu zaskakująco dobrych stosunków z Imperium, czy Trugowie jako sprawni wojownicy i podobnie jak Kawelowie, jedni z nielicznych, którzy zdołali pokonać imperialne legiony.

Sorry za offtop, ale musiałem 

Dzisiaj coś naprawdę ciekawego (moim zdaniem), czyli początek ballady o nieszczęsnym Tarolaugrze Aitorydzie, niedoszłym Hegemonie, ostatnim z Tarolaugrydów, który zginął podczas oblężenia Zimowej Stolicy (za czasów bezkrólewia).

Ballada o Tarolaugrze Airtorydzie

O bogowie, któż czyn chociaż jeden
Męża, co pod całym błękitnym niebem
Sławę zdobył, czarnej śmierci umykał,
Opiewać mógłby. Chyba ten co szukał
Klaczy Nel zbłąkanych na wietrznym stepie
A znalazł je przy sobie, ten nie lepiej
By tkał piesni wątki, układał słowa
Niż Tarolaugra długa włócznia sroga
Przeszyła wrogów, a swoich chroniła. (...)
A strzała zbłąkana, posłaniec śmigły,
Z murów miasta puszczona, do igły
Podobna, krew woja puściła żądląc.
Padł książę w błoto i krew, tam dodając
I swoją, bo głęboko weszła strzała
Pod obojczyk niechroniony, wyrwała
Duszę trzepoczącą z ciała rycerza. (...)
Teraz w krwi swojej i też w błocie leżał,
Jak każdy człowiek, jak i ten co bieżał,
Przed losem swoim, który mu pisany,
Jak i ten, któremu koniec nieznany,
Choć stawia mu czoła, silny i zbrojny,
To zawsze musi przegrać z losem wojny.(...)

Ech, wychodzi na to, że tylko u mnie poematów brakuje!

Jeszcze to na truski przetłumacz, od razu będzie 2x klimatycznie! xD
No to na co czekasz, Henryk? :P

Na Twój list, o!

Wiem, żebyście chcieli mieć tekst truski, ale nie mam niczego takiego w planach.

Niemniej jednak, ostatnio złapałem wenę, to może coś więcej się pojawi :)

A sam tekst specjalnie tak napisałem, żebyście się mogli jak najwięcej dowiedzieć o kulturze truskiej, więc czerpcie pełnymi garściami :P

Nowa mapa, po tym całym pierdolnięciu :)


(http://i66.tinypic.com/25gszmt.png)

Jestem ciekaw Nowej Mitengii!

Więcej Todsmer, więcej!

Gdzie obiecany dawien dawno opis truskiej mitologii?
A poza tym uważam, że Kyon powinien zostać wskrzeszony