Przypomina mi trochę końcówki -ias, -kas w fińskim, np. utelias, vuotias siivekäs, värikäs, ale to raczej fałszywy trop, bo fińskie "s" /s/ nie ma nic wspólnego z węgierskim "s" /S/.
tymczasem owszem.
tzn. może mieć coś wspólnego - oba mogą się wywodzić z prajęzykowego *ć, jak np. w "isä" / "ős", ale czy rzeczywiście pochodzenie tych dwóch formantów w dwóch językach jest tożsame, to trudno mi powiedzieć, bo słownik etymologiczny fińskiego, który mam na półce, niestety formantów nie obsługuje.
wg słownika Tinty to węgierskie "-s" ma pochodzenie aż uralskie, wywodzi się z prajęzykowego formantu *-ć, podobnie jak równobrzmiący węgierski formant czasownikowy oraz formant deminutywny "-cs".
wśród znaczeń "-s" wymienia:
- 'mający coś, dysponujący czymś' [najczęstsze]: "motoros" 'z silnikiem'
- 'nazwa zawodu': "űrhajós" 'kosmonauta'
- 'odpowiadający czemuś, charakterystyczny dla czegoś': "törvényes" 'legalny'
- 'powodujący coś': "káros" 'szkodliwy'
- 'w rodzaju czegoś, podobny do czegoś': "gyerekes" 'dziecinny'
- przymiotnik odczasownikowy [rzadko, nieproduktywne]: "tilos" 'zakazany'
