Pytania odnośnie natlangów

[Wedyowisz]

Hm, lächeln/lachen wydaje się podobne.

[1krokodil]

w razie gdyby ktoś nie wiedział, my też mamy, znaczy przynajmniej pomorze ma
chodź - chodźkaj
rób - róbkaj
itp.

[Noqa]

- "!Vivan los novios!"
- Que dicen?
- Que vivan los novios

-"!Que feliz estoy, hija!"
- Que dice?
- Que esta feliz.

Czy to są poprawne/jedyne poprawne mowy zależne w hiszpańskim? Czy zatracili rzeczywiście tyle niuansów trybu?

I z innej beczki - czy jakieś języki mają bardziej rozbudowane systemy trybów, służące radzeniu sobie z podobnymi sytuacjami?

[Dynozaur]

Co to znaczy [у]сё будзе чотка (po rosyjsku bodajże всё будет чётко)? Coś w stylu „wszystko będzie w porządku”? Ktoś wydeptał to pierwsze w śniegu pod moïm DS-em.

Cooo, białoruski?!

[Widsið]

w razie gdyby ktoś nie wiedział, my też mamy, znaczy przynajmniej pomorze ma
chodź - chodźkaj
rób - róbkaj
itp.

Ma, i to, zdaje się, całe, bo słyszałem to od Trójmiasta do Szczecina zarówno wzdłuż drogi krajowej 6, jak i 22

Co do hiszpańskiego, jakich oczekujesz innych rzeczy? W pierwszym przykładzie tryb łączący jest zachowany, a w drugim zachowany jest tryb oznajmujący. Możesz objaśnić jakoś bardziej dogłębnie, o jakie niuanse trybu ci chodzi?

[Noqa]

Tzn. jakiś synkretyzm?
Chodzi mi o to, że o ile rozumiem pewien brak trybu życzącego w hiszpańskim (co w polskim można powiedzieć, że występuje analitycznie poprzez partykułę "niech"), to intonacja moze odróżniać go od oznajmiającego. Jednak już w mowie zależnej intonacja nie wystarcza i to zdanie robi się takie jakby dziwne.

A w drugim tak samo, gubi się strukturę zdania "Que feliz estoy", pozostawiając tylko ogołocone zdanie oznajmiające. ("Estoy feliz")

Nie twierdzę, że inne języki zchowują się dużo lepiej; ale wyobrażam sobie, że system takich pośrednich trybów mógłby być bogatszy, zwłąszcza tam, gdzie ostał się subjunctivus/coniunctivus.

[Widsið]

Tzn. jakiś synkretyzm?

Dlaczego synkretyzm? Vivan to forma trybu łączącego, używanego także w charakterze życzącym i suplementującego brakujące formy dla trybu rozkazującego. W trybie oznajmującym czasownik ten przybiera formę viven. Estoy i está to formy trybu oznajmującego; odpowiadające im formy łączące to, cóż, esté i esté. Już w łacinie formy trybu łączącego różniły się w zasadzie wyłącznie jedną samogłoską (vīvunt i vīvant oraz stat i stet dla łacińskich źródłosłowów czasowników w twoim przykładzie); cecha ta jest zachowana na całym obszarze romańskojęzycznym, także w areale rumuńskim, gdzie tryb łączący funkcjonalnie ewoluował najbardziej. Wyjątkiem jest, oczywiście, francuski, gdzie subjonctif jest w zaniku w rezultacie praktycznego wyrównania form w wyniku redukcji samogłosek.

A w drugim tak samo, gubi się strukturę zdania "Que feliz estoy", pozostawiając tylko ogołocone zdanie oznajmiające. ("Estoy feliz")

Po polsku też by się to zgubiło

- Ależ jestem szczęśliwy!
- Co mówi?
- Że jest [bardzo] szczęśliwy.

[Noqa]

Wybacz, moje niedopatrzenie, nie zauważyłem, że tam jest różnica viven/vivan.
Teraz już nie zarzucę im niekorzystania z coniunctivu

Po polsku można próbować, choćby "Mówi, jakże szczęśliwy jest", "Mówi, że jest tak szczęśliwy". Choć może i w hiszpańskim to się daje jakoś ubrać. ("Dice, que esta tan feliz")

[Widsið]

Zarzut wobec hiszpańskiego, że nie używa subiunctivu (subjuntivo w ich terminologii), jest o tyle niefortunny, że ze wszystkich zachodnich języków, to właśnie hiszpański ma najściślejsze i jednocześnie najlepiej przestrzegane zasady jego właściwego użycia

[Noqa]

Od kiedy zgwałcili preterito perfecto i dativ (a - takie jak w sensownym datywnym "Dar a ti" lub bezsensownym "Ver a Maria") czuję, że nie można im ufać.

[Widsið]

Preterito perfecto i tak było tylko innowacją, łacina nie znała takich form. Nic dziwnego, że w zasadzie wcale nie przyjęło się w Ameryce Południowej ani w hiszpańskim, ani w portugalskim, a jego znaczenie w Europie zostało w obu tych językach zawężone. To charakterystyczne dla peryferyjnych języków Romanii; także rumuński preferował perfectul simplu, wywodzący się z syntetycznych łacińskich form, zanim zaczęła się moda na francuski.

Ten dativ z zaimkiem osobowym, według Ralpha Penny'ego, jest wynikiem wielokrotnego popełniania błędu w wyniku analogii z czasownikami właśnie typu ver. O ile dobrze pamiętam, teraz tylko kopulatywne czasowniki tego a nie wymagają, ale to w sumie jedyna zdradziecka cecha tego języka. Portugalski jest większym chamem

[Wedyowisz]

Tener chyba nie wymaga albo zachodzą przy nim jakieś subtelności, ale mogę majaczyć. W rumuńskim jest trochę podobne pe, które jednak jest używane tylko z dopełnieniem bliższym.

[Widsið]

Jak byście przetłumaczyli na polski "king of nowhere", żeby go nie zamienić na "króla niczego"?

[Henryk Pruthenia]

Król Nicości,
Król Ziemi Niczyjej

[Noqa]

Król Żadnych Ziem?
Pan na niczym? Pan na nigdzie?