2. mas. jenjat /ˈjɛɲat/ - wrogi naród, wróg

mas. váz /ˈvaːz/ - skorupa

mas. plícsinj /ˈpliːt͡ʃiɲ/ - cień

pdw. tiha /tiha/ - wypiek

pdw. wāsu /waːsu/ - żółw

5. ajn. leçuyn /leθujn/ - rozkaz
   ajn. leçyengo /leθjeŋgo/ - kapitan, komendant (leçyengoro w formie określonej)

1. ajn. Yeniyata /jenijata/ - Ajniad

ajn. vurhornu /wurxʷornu/ - porządek, spokój

ajn. têḫb /tʲeʜb/ - chleb

4. sâl. lephûium /l̟e.ˈɸɯ̽w.jum/ — rozkaz
  ——> lephŷvéngor /l̟e.ˈɸɨ̽ɪ.ˈʋ̟eŋ.ɡor/ — dowództwo

sâl. púsë /ˈpu.s̠ə/ — koralowiec

akh. vúrvurnor /ˈwur.wur.no̞r/ — praworządność, porządek

Hejka, może ktoś będzie wiedział. Chodzi mi o pie. refleksy dla 'lekkiego' i 'cienkiego'.
Ostatnio znalazłem w "Gramatyce języka litewskiego" Otrębskiego taki fragment:

Cytat§ 119. Istnieją wyrazy, w których przyrostek -va- oparty jest na samogłosce osnownej -u-; chodzi tu o przymiotniki leñgvas 'lekki' i żm. tę́vas 'cienki' : lengvas łączy się etymologicznie z stsł. lьgъkъ < *ligu- , gr. ἐλαχύς, sanskr. laghú-ḥ; tę́vas pochodzi z *tenu̯-o- : stsł. tьnъkъ < *tinu-, sanskr. tanú-ḥ.

Zrodziło to u mnie szereg pytań:
1. Jak to jest z tym -n- w 'lekkim'? Dlaczego w innych językach to zaniknęło? Mam na myśli głównie łacinę (levis) i germańskie (ang. light, niem. leicht).
Oczywiście, również słowiańskie i grecki nie mają tego elementu, ale w słowiańskich znam przynajmniej taki zanik z liczebnika '100' (ps. sъto - lit. šim̃tas), z kolei w greckim to α w środku wyrazu mogłoby ostatecznie pochodzić z n̥.
2. Jak w grece tłumaczą formy ἐλαχύς oraz ἐλαφρός? Konkretnie chodzi mi o początkowe ἐ-oraz oboczność -χ- / -φ-?
3. Greckie ταναός - jakie rozwiązanie dla tej postaci?

pdw. pagī /pagiː/ - bawić

pdw. pūsa /puːsa/ - koralowiec

ajn. mândrahu /mɐndraxu/ - rzepak

ajn. pagêlçi /pagʲelθi/ - szczęście, radość