Projekt tłumaczeniowy Toivonena

[Toivo]

Verñelma / wigierski:

6. Sintai sani Ilmes: volje eretus, vedejin cexen, eretai tais vedeis vedeidis.
Potem rzekł Bóg: Niech będzie rozpostarcie, w pośrzodku wód, a niech dzieli wody od wód.
Sîntai sanî Ílmes: vólje éretus, vedejìn cèxen, éretai tais vèdeis vedèidis.

Síntai	sanî	Ílmes:	vólje	éretus,
Potem	powiedzieć.3SG.PAST	Bóg.NOM	być.IMP	rozdział.NOM

vedejìn	cexen,	éretai	tais	vèdeis	vedèidis.
woda.DAT.PL	środek.LOC	dzielić.IMP	zaś	woda.ACC.PL	woda.ELA.PL

7. Tegi tais Ilmes eretuos; myis eretoi alna volvin vedeina valna ja eretoi ylna volvin vedeina valna eries tegi; ja sui tavasti.
I uczynił Bóg rozpostarcie; uczynił też rozdział między wodami, które są pod rozpostarciem; i między wodami, które są nad rozpostarciem; i stało się tak.
Tegî tais Ílmes éretuos; mŷis eretòi álna vólvin vedèina valna ja eretòi ýlna vólvin vedèina válna éries tegî; ja súi tavastî.

Tegî	tais	Ílmes	éretuos
robić.3SG.PAST	zaś	Bóg.NOM	rozdzielenie.ACC

mŷis	eretòi	álna	vólvin	vedèina	válna
również	rozdzielenie.DAT	pod	być.PRESP.LOC.PL	woda.LOC.PL	między

ja	eretòi	ýlna	vólvin	vedèina	válna
i	rozdzielenie.DAT	nad	być.PRESP.LOC.PL	woda.LOC.PL	między

éries	tegî;	ja	súi	tavastî
rozdział.ACC	robić.3SG.PAST	i	tak	dziać.się.3SG.PAST

Wyjaśnienia:
- nie bardzo wiedziałem, jak przetłumaczyć to, co BG tłumaczy jako "rozpostarcie", a BT i BW jako "sklepienie"; wybrałem słowo eretus, znaczące tu "obiekt oddzielający" (np. ściana, zasłona, przegroda, czy cokolwiek w tym stylu).
- zrezygnowałem z transkrypcji fonetycznej; wcześniejsze wersety dają wystarczające wyobrażenie o brzmieniu tego języka

Jeśli chodzi o słownictwo i gramatykę, to nic specjalnie nowego ani ciekawego tutaj nie ma.

[Spiritus]

Praferrski - chcę zobaczyć jak wyjdzie.

1. Loderuk - zobaku eris sōkavaia Velegaron kretē 2. Kupa dupokajsakavaia eris uper pēkoto vōnahah lunakah eʃe.

Póki co tyle.

[Pluur]

Kupa dupo

WTF?!

[Spiritus]

"Kupa" było jino takim twórczym żarcikiem, ale "dupo" nie było zamierzone.

[Toivo]

Maj!

wigierski:

8. Nimite tais Ilmes eretuos seana. Ja tuli ilda, ja tuli paiva, taumes diena.

I nazwał Bóg rozpostarcie niebem. I stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień wtóry.
Nimitê tais Ílmes éretuos sêana. Ja tulî ìlda, ja tulî páiva, tâumes díena.

Nimitê	tais	Ílmes	éretuos	sêana.
nazwać.3SG.PAST	zaś	Bóg.NOM	rozdzielenie.ACC	niebo.LOC

Ja	tulî	páiva,	ja	tulî	ìlda,	tâumes	díena.
I	przychodzić.3SG.PAST	poranek.NOM	i	przychodzić.3SG.PAST	wieczór.NOM	drugi.NOM	dzień.NOM

[Toivo]

No i znowu zostałem sam.

9. Sani tais Ilmes: kerajes seajen alna volvei vedei yitenne kautanne, nagitajes tais kiva kauta; ja nai tavasti.
I rzekł Bóg: Niech się zbiorą wody, które są pod niebem, na jedno miejsce, a niech się okaże miejsce suche; i stało się tak.
Sanî tàis Ílmes: kérajes seajên âlna vólvei vèdei ỳitenne kàutanne, nagìtajes tàis kîva kàuta; ja nái tavastî.

Sanî	tàis	Ílmes:	kérajes	seajên	âlna	vólvei	vèdei
powiedzieć.3SG.PAST	zaś	Bóg.NOM	zbierać.IMP.REFL	niebo.DAT	pod	być.PRESPP.3PL	woda.NOM.PL

ỳitenne	kàutanne	nagìtajes	tàis	kîva	kàuta;	ja	nái	tavastî
jeden.ILL	miejsce.ILL	pokazać.IMP.REFL	zaś	suchy.NOM.M	miejsce.NOM	i	tak	dziać.się.PAST.3SG

Objaśnienia:
W tekście pojawia się nowy element: czasowniki zwrotne. Formy zwrotne tworzy się dodając -is do odmienionej formy czasownika (por. fiń. "itse"), np. kérami "zbieramy" - kéramis "zbieramy się". Tryb rozkazujący czasowników zwrotnych tworzy się końcówką -jes.

kîva "suchy" jest kognatem fińskiego kuiva "suchy", a nie kiva "fajny"!

[Toivo]

W tym miesiącu krótki fragment w sam raz na sesję:

10. Nimite tais Ilmes kivas kautas arden, keratuos tais vedeida meren.
I nazwał Bóg suche mieysce ziemią, a zebranie wód nazwał morzem.
Nimitê tàis Ílmes kívas kàutas árden, kératuos tàis vedèida méren.

Nimitê	tàis	Ílmes	kívas	kàutas	árden
nazwać.3SG.PAST	zaś	Bóg.NOM	suchy.M.ACC	miejsce.ACC	ziemia.LOC

kératuos	tàis	vedèida	méren
zebranie.ACC	zaś	woda.ABL.PL	morze.LOC

Objaśnienia:
Praktycznie wszystkie słowa i konstrukcje, które są tu używane, pojawiały się już wcześniej. Na uwagę zasługuje może tylko fragment keratuos tais vedeida, gdzie po pierwsze, tais występuje konsekwentnie na drugim miejscu zdania nawet jeśli oznacza to "wcięcie się" w konstytuentę. Po drugie, jak wiadomo wigierski nie posiada dopełniacza, więc konstrukcje typu "zebranie wód" wyraża się rzecz jasna nie konstrukcją posesywną, tylko ablatywem-partytywem.

[Toivo]

Z kolejnymi wersetami musiałem się trochę pomęczyć. Jako że wersety 11 i 12 są prawie identyczne, to podaję je razem (za sierpień i wrzesień), przy czym drugi już bez glosy:

11. Nagi tais Ilmes ses xyven volves. Sintai sani Ilmes: synnai arde tarnea, virlieta, siemea eadavea, ja puvea, kauseata teivea, synnoisen mirna, kei siemesen eana arden voleñce; ja nai tavasti.
I widział Bóg, że to było dobre. Potem rzekł Bóg: Niech zrodzi ziemia trawę, ziele, wydające nasienie, i drzewo rodzajne, czyniące owoc, według rodzaju swego, któregoby nasienie było w nim na ziemi; i stało się tak.
Nagî tàis Ílmes sés xýven vólves. Sîntai sanî Ílmes: sỳnnai árde tárnea, virlìeta, sîemea êadavea, ja púvea, kausèata tèivea, synnòisen mîrna, kèi sîemesen èana árden vóleñce; ja nái tavastî.

Nagî	tàis	Ílmes	sés	xŷven	vólves.
widzieć.3SG.PAST	zaś	Bóg.NOM	to.ACC	dobre.LOC.F	być.PRESPP.ACC.F

Sîntai	sanî	Ílmes:	sỳnnai	árde	tárnea,	virlìeta,	sîemea	êadavea,
potem	powiedzieć.3SG.PAST	Bóg.NOM	rodzić.IMP	ziemia.NOM	trawa.ABL	ziele.ABL	nasienie.ABL	dawać.PRESPP.ABL.F

ja	púvea,	kausèata	tèivea,	synnòisen	mîrna,
i	drzewo.ABL	owoc.ABL	robić.PRESPP.ABL.F	rodzaj.DAT.3SG	według

kèi	sîemesen	èana	árden	vóleñce;	ja	nái	tavastî.
który.DAT.F	nasienie.NOM.3SG	3SG.LOC.M	ziemia.LOC	być.3SG.COND	i	tak	stać.się.3SG.PAST

12. Synne tais arde tarnea, virlieta, siemea eadavea, synnoisen mirna, ja puvea, kauseata teivea, keana ei siemesen, synnoisen mirna; nagi tais Ilmes ses xyven volves.
I zrodziła ziemia trawę, ziele, wydające nasienie, według rodzaju swego, i drzewo czyniące owoc, w którym nasienie jego, według rodzaju swego; i widział Bóg, że to było dobre.
Synnê tàis árde tárnea, virlìeta, sîemea éadavea, synnòisen mîrna, ja púvea, kausèata tèivea, kèana èi sîemesen, synnòisen mîrna; nagî tàis Ílmes sés xýven vólves.

Objaśnienia:
1. W powyższych wersetach występuje bogactwo form w Ablativie, w znaczeniu partytywu: wyrosnąć ma nie jedno drzewo, które daje jeden owoc, tylko nieokreślona ilość. Taki ablativ zastępuje zarówno mianownik, jak i biernik.
2. Słowo mîrna łączy się z celownikiem i oznacza "według". Jest to miejscownik od słowa mîr, oznaczającego "pokój, zgoda", zapożyczonego z rosyjskiego.
3. Zauważmy tworzenie rzeczowników z czasowników i przymiotników za pomocą końcówek II deklinacji:
káusa "rosnąć" - káuses "owoc"
vírla "zielony" - vírlis "ziele" (kalka z polskiego, ale w trochę szerszym znaczeniu)
sỳnnu "rodzić się" - sỳnnus "rodzaj"

[Toivo]

13. Ja tuli ilda, ja tuli paiva, kolmes diena.

Tym razem żadnego komentarza chyba nie potrzeba.

[Vistamo]

Pierwsze 3 machnąłem.

Ardun brudimes czyli po polsku "nóblang arduński". Nie jest eufoniczny i brzmi paskudnie, bo tak właśnie ma być


1. Si gen gi Meror menget yolis zo haraf.

Si gen gi Mer-or menge-t yolis zo haraf.

Na początek [oddzielenie], bóg-rodz.określ. tworzenie-czas.ogólny niebo i ziemia.

Słowo "gi" nie ma samodzielnego znaczenia - wstawia się je po to, aby dwa sąsiadujące ze sobą rzeczowniki nie łączyły się w jedno wyrażenie - "si gen gi meror..." znaczy "na początku bóg...", "si gen meror...: znaczyłoby "na początkowym bogu".

Rodzajnik (a raczej poimek) określony nie jest obowiązkowy. Stosuje się go, jeśli chce  się w sposób szczególny podkreślić, że chodzi o ten właśnie konkretny egzemplarz, a nie jakikolwiek inny. Czyli "mer" to ogólnie bóg (czyli może być Zeus, Światowid i cokolwiek innego), a "meror" to ten konkretny, jedyny Bóg.

Czas ogólny to domyślnie stosowany czas, który można tłumaczyć na teraźniejszy, przeszły lub przyszły w zależności od kontekstu. Jeśli chcemy koniecznie zaznaczyć przeszłość lub przyszłość, używamy dodatkowych słów. W opowiadaniach nie ma takiej potrzeby. Czas ogólny oznaczamy, dodając "-t" do rdzenia.


2. Zo haraf shekumabus zo shadayas: maroyapi set gor dagushabu nigar zo Meror Angos bisket gor dadiman.

Zo haraf shekum-ab-u-s zo shadaya-s: maroya-pi se-t gor dagush-ab-u nigar zo Me-ror Angos biske-t gor dadim-a-n

I ziemia kształt-bez-przym.-jest i pusta-jest: ciemny-abstr. bycie-czas.ogólny nad dno-bez-przym. otchłań i bóg-rodz.określ. unoszenie-czas.ogólny nad woda-[a]-l.mn.

Shekum - kształt => *shekumab- oznacza bezkształtność => shekumabu - bezkształtny => shekumabus - jest bezkształtny

Tak samo: dagush - dno => dagushabu - bezdenny

Końcówka "-s" odpowiada polskiemu "jest" po dodaniu do przymiotnika. Tak samo: shadaya - pusty => shadayas - jest pusty

"-s" dodane do imiesłowu biernego dałoby nam stronę bierną.

Dzierżawczość oznaczamy, zestawiając dwa rzeczowniki obok siebie: meror - bóg, angos - duch => meror angos - duch boga, ew. boży duch

Liczbę mnogą oznaczamy, dodając "-n" do rzeczownika, niedopuszczalne zbitki spółgłoskowe rozbijamy wstawką "a": dadim => dadim-a-n. Nie ma przymusu oznaczania liczby mnogiej, jeśli wynika ona z kontekstu, tu została użyta dla podkreślenia, że rozlewisko, nad którym unosił się bóg, było całkiem rozległe

"-pi" tworzy pojęcia abstrakcyjne: maroya - ciemny => maroyapi - ciemność


3. Zo Meror gisat: Lamash jey se! Zo lamash geset.

Zo Mer-or gis-a-t: Lamash jey se! Zo lamash ge-se-t.

I bóg-rodz.określ. powiada-[a]-cz.ogólny: Światło [tryb.rozk.] jest! I światło zaczynać-bycie-czas.ogólny

"a" w słowie "gisat" rozbija zbitkę spółgłoskową, w wygłosie zbitki spółgłoskowe nie są dopuszczalne.

Słowo "jey" oznacza tryb rozkazujący w 1. i 3.os., w tym przypadku można śmiało przetłumaczyć jako "niech".

"Ge-" oznacza początek czynności lub stanu, czyli "lamash geset" oznacza dosłownie "światło zaczyna być". W arduńskim słowo "stać się" to po prostu "gese" czyli dosł. "zacząć być".

Ciąg dalszy kiedyś nastąpi.

[Widsið]

Nowantyjski

1 «Ig grâ is Dyw i nyncebd calu e terr.»

/igˈgra isˈdɨw inɨnˈʧɛbd ˈkalu ɛˈtɛr/

Analiza
1. Nowantyjski ma szyk typu "fałszywe VSO", zaczerpnięty z wyspiarskich języków celtyckich. Orzeczenie musi zostać poprzedzone odpowiednią partykułą - w tym wypadku ig (< łac. HIC), która służy do wprowadzania zdania oznajmującego. Partykuły nowantyjskie są z reguły obowiązkowe, ale ig może zostać pominięte, jeśli orzeczenie jest zwrotne.
2. Słabo to widać akurat tutaj, ale deklinacja w nowantyjskim ma się dosyć dobrze. Wyrazy calu i terr są w bierniku, a yncebd - w celowniku.
3. Przyimek i "w" wywołuje mutację nosową. która tutaj przejawia się insercją "nadmiarowego" n do formy yncebd.
4. Cyrkumfleksy oznaczają akcent, jeśli nie pada on tam, gdzie powinien, czyli regularnie na ostatnią sylabę tematu. Grâ nie musiałoby go teoretycznie mieć, bo i tak jest jednosylabowe, a temat nie posiada samogłoski, ale jako że w formach perfectum akcent pada zawsze na końcówkę morfologiczną, przyjąłem oznaczać to zawsze. Ot, rozróżnienie homofonów.
5. W calu pierwszy dźwięk jest twardy. Nowantyjska łacina ludowa zaproponowała inne rozwiązanie sprawy dyftongów, gdzie AE > *aj > a, stąd palatalizacja nie zaszła.

Glosy

Ig                   gr-â                 is                           Dyw-Ø               i   n-yncebd-Ø                             cal-u                  e   terr-Ø[/b]
part.zd.ozn.  tworzyć-perf.  rodz.okr.m.poj.    Bóg-mian.poj. w mut.nos.-początek-cel.poj.  niebo-bier.poj.  i   ziemia-bier.poj.

Słowniczek

cal - niebo < CAELUM
Dyw - Bóg < DEUS
e - i < ET
gra - tworzyć < CREARE
i - w < IN
ig - partykuła wprowadzająca zdanie oznajmujące < HIC
is - rodzajnik określony, rodzaj męski, liczba pojedyncza < ISTE
terr - ziemia < TERRA
yncebd - początek < INCEPTUM

2 «Ig hiew es derr awd gwoid e dawsys ryfta. Ig ier is myrg sufr abymm e lywaw sy Dyws suwl sufr abas.»

/igˈhiew ˈter awdˈwoid eˌdawsɨsˈrɨfta/
/igˈjɛr isˈmɨrg ˌsufrˈabɨm ɛˈlɛw isˈdɨws ˈsuwl ˌsufˈrabas/

Analiza

1. Tłumaczenie podąża za oryginałem łacińskim, a podobnie jak w moim innym conlangu, ziemia jest "pusta" gwoid i "bez kształtu" awsys ryfta. Tutaj jednak nie unosi się nad wodami żadna dusza, a "oddech" suwl.
2. Ponownie można zaobserwować partykułę ig i przy okazji zauważyć zasadę - w wypadku zdania złożonego, tylko pierwsze zdanie składowe jest nią wprowadzane. Inaczej dzieje się w przypadku innych partykuł.
3. Kolejne mutacje: e, etymologicznie ET, wywołuje pojawienie się epentetycznego d, jeśli kolejne słowo zaczyna się na samogłoskę. Zjawisko nazywa się d-insercją i zachodzi po niewielu wyrazach, ale pojawia się stosunkowo często, bo są to wyrazy bardzo częstego użycia. Wcześniej możemy zaobserwować także lenicję, która dla osłabionego w tym wypadku t oznacza udźwięcznienie.
4. Pod względem leksykalnym pojawiają się pierwsze zapożyczenia: ryft (celt.), myrg (strnord.), a także konserwatyzm: hiew sprowadza się ostatecznie do czasownika FIERI, odpowiedzialnego w Romanii w zasadzie wyłącznie za rumuński bezokolicznik "być", a awd kontynuuje, w nieco zmienionym znaczeniu, łaciński spójnik autem, niezachowany nigdzie indziej.
5. Dopełniacz rozwiązany jest na sposób germański: w konstrukcji sy Dyws suwl rodzajnik stoi w dopełniaczu i uzgadnia się z Dyws, a nie suwl. Możliwe jest odwrócenie tej konstrukcji, ale wtedy suwl musiałby dostać swój własny rodzajnik (is suwl sy Dyws). Taki szyk jest jednak rzadki.

Glosy

Ig                   hiew-Ø                          es               d-terr-Ø                               awd    gwoid-Ø                 e    d-awsys              ryft-a.
part.zd.ozn.  być2-imperf.3.poj. r.okr.ż.poj. lenicja-ziemia-mian.poj. wtedy  pusty-ż.mian.poj.  i     d-insercja-bez   kształt-cel.poj.

Ig                  ier-Ø                        is                   myrg-Ø                            sufr    abymm-Ø
part.zd.ozn. być1-imperf.3.poj. r.okr.m.poj.  ciemność-mian.poj.     nad   otchłań-bier.poj.

e    lyw-aw                                   sy                            Dyw-s                    suwl-Ø                 sufr  ab-as.
i     unosić się-imperf.3.poj.     r.okr.m.poj.dop.    Bóg-dop.poj.        oddech-m.poj.    nad  woda-bier.mn.

Słowniczek

ab - woda < AQUA
abymm - otchłań < ABYSSIMUS
awd - wtedy < AUTEM
awsys - bez < ABSENS
gwoid - pusty < *VOCITUS > fr. vide
hiew = hi - być (hiszp./port. estar), znajdować się, stać się < FIERI z formami supletywnymi od STARE
ier = yss - być (hiszp./port. ser) < ESSE z formami supletywnymi od FIERI
lywa - unosić się < LEVARE
myrg - ciemność, mrok < strnord. myrkr
ryft - kształt, forma < pcelt. *rift-
sufr - nad < SUPER
suwl - oddech < formacja wsteczna od suwla - oddychać < SUFFLARE

[Canis]

Projekt liczy sobie około roku i postanowiłem zadościuczynić pierwotnemu postanowieniu i opisać ile mogłem na Wiki. Nie gniewajcie się na mnie za ewentualne błędy, przeinaczenia, pomyłki czy złe sformatowanie - jest późno. Mimo to mam nadzieję, że wszystko się zgadza.

http://jezykotw.webd.pl/wiki/Projekt_t%C5%82umaczeniowy_Canisa

[Toivo]

Dzięki! Drobna uwaga - Verñelma jakiś czas temu zmienił nazwę na wigierski. Pozwoliłem sobie poprawić. W postach nie naprawiałem też drobnych szczegółów, które się zmieniały po opublikowaniu (przede wszystkim reformy ortografii), ale na wiki poprawię, żeby nie wisiała błędna wersja.

Ja z okazji rocznicy miałem zamiar wrzucić nagranie całego dotychczasowego tekstu, ale cały czas zapominam kupić mikrofonu.

[Widsið]

Nowantyjski

3 «E difî is Dyw: ‹Hi es lumm!› e isdydî lumm habd»

/ˌɛdiˈfi isˈdɨw/ /ˈhi esˈlum/ /ˌɛisdɨˌdiˈlumˈhabd/

Analiza

1. Ponownie, nowantyjski wariant wersu pozostaje stosunkowo wierny Wulgacie, przynajmniej na tyle, na ile można. Mamy do czynienia z prepozycją spójnika e w miejscu partykuły, konstrukcją tyleż możliwą, co niezwykle rzadką i bardzo religijnie nacechowaną (jej neutralnym odpowiednikiem byłoby ig [orzeczenie podmiot] awd, dosł. "i wtedy"); pojawia się też strona bierna procesu, oznaczana czasownikiem hi i imiesłowem uprzednim. Jako że nie było na co zadziałać, w przykładzie nie pojawiają się żadne nagłosowe mutacje.
2. Difî "powiedział" wymusiło na stronie biernej czas perfectum. Zasady zgodności czasu są bardzo silnie przestrzegane w nowantyjskim.
3. Leksykalnie, nie ma co komentować. Słownictwo jest całkowicie łacińskie i w zasadzie nie ma tu nowości.

Glosy

E   dif-î                                     is                     Dyw-Ø:                   ‹Hi-Ø                          es                 lumm-Ø!›               e   isdyd-î                       lumm-Ø                    habd
i     powiedzieć-3.poj.perf.   r.okr.m.poj.     Bóg-mian.poj        być-3.poj.ter.łącz.    r.okr.ż.poj.   światło-mian.poj. i    stać się-3.poj.perf.  światło-mian.poj.   zrobiony

Słowniczek

habd < FACTUS = ha - robić < FACERE
lumm - światło < *LUMINEM = LUMEN

4 «E gwyddî is Dyw, py hwiss es lumm bon, e gawalâ ill lumm aw myrgu.»

/ˌɛgwɨˈði isˈdɨw/ /pɨˈhwis ɛsˈlum ˈbɔn/ /ˌɛgawaˈla iʎˈlum awˈmɨrgu/

Analiza

1. Powtarza się konstrukcja z preponowanym spójnikiem z poprzedniego wersetu, dodatkowo pojawia się nowa partykuła py, która wprowadza zdanie względne.
2. Zastąpiłem "widział, że światło było dobre" sformułowaniem "widział światło, które było dobre", żeby uniknąć na moje ucho nieco dziwnego zdania, przy zachowaniu znaczenia.
3. Od strony leksykalnej, "oddzielać" jest zapożyczeniem celtyckim, a "ciemność" wspomnianym wyżej zapożyczeniem skandynawskim. Pozostałe słowa mają etymologię łacińską. Ponownie ujawnia się pewien konserwatyzm, który być może wykryliście.
4. Nowantyjski jest językiem pro-drop, ale dla lepszego flow zdecydowałem się zachować zaimek osobowy w drugiej części zdania.

E   gwydd-î                      is                      Dyw-Ø
i     widzieć-3.poj.perf.   r.okr.m.poj.     Bóg-mian.poj.

py                  hw-iss                               es                  lumm-Ø                    bon-Ø
part.zd.wzg.   być-3.poj.imperf.łącz.     r.okr.ż.poj.     światło-mian.poj.    dobry-mian.ż.poj.

e       gawal-â                         ill     lumm-Ø                    aw    myrg-u
i        oddzielać-3.poj.perf.   on    światło-bier.poj.      od    ciemność-bier.poj.

Słowniczek

aw - od < AB
bon - dobry < BONUS
gawalâ = gawalâ - oddzielać, rozdzielać < pcelt. *gabalu- "gałąź"
gwyddî = gwydde - widzieć < VIDERE
py - partykuła wprowadzająca zdanie względne < QUI

[Canis]

TALENNA - EMTLE IMİN
PUTKU LLHE

PANTUA YU ANTKORO YU MÃRA SE NAK’ TİRKI

MÃRA KAZU SİMAYVSTARAN NO AÞOS

1Budu dla AÞOS ŝimayvstaran nãrt se lan. 2Lan hak’art bıse se verha hat pa: ontra hak’art dak kıunko yu wao, AÞOS HARAK ibikñuvstãk dak łao. 3Viru freo AÞOS yurtavst: «Fñuba· hak’ moilu!» Moilu dlavstaran hat. 4AÞOS haunãkavstaran moilu nya, unardaran ka sar ontra. 5Se AÞOS ir van sir moilu çatu, kir ir van sir ontra nest. Viru nest se dar - luri hak’art fu onoz çatu. 6Tlami AÞOS yurtavstaran: «Fñuba· hak’ dlavst kıunko el wao se unard sar nudunt waoı!» 7Viru simayvst vah kıunko, AÞOS unardaran wao dok kıunko sar wao dak kıunko; se viru 8AÞOS ir van sir kıunko nãrt. Viru nest se dar - luri hak’art fu dui çatu. 9Tlami AÞOS yurtavstart: «Fñuba· hak’ itnovt verha wao dok nãrt ŝin tãr onoz se intra yu taynt kıunko!» Se viru 10AÞOS ir van sir kıunko lan, se ir ir van sir wao õn. M haunãkavstaran AÞOS lle hak’a nya henno 11yurtavstaran: «Fñuba· lan khavst leikki meilaı: ŝis khavst ezsı, wanen khavst bım ir ki, hin tãr ezsı». Se hak’ dlavste. 12Lan khavstaran leikki meilaı: ŝis khavst ezsı ir ki se wanen buavst bımı et ezsı ir ki ŝin tãr. Se AÞOS yaduluvst lle hak’a nya. 13Se viru nest se dar - luri hak’art fu izna çatu. 14Viru AÞOS yurtavstart: «Fñuba dlavst hak’ no aşma yu nãrt, eça ŝin tãr kıunko yu nãrt, unardaravst çatu sir dar, intravst yu yın yu mahha, maşi se mahhaı; li sıa· aşma yu nãrt no eça ŝin tãr kıunko dak nãrt se eça ŝin tãr kıunko dak lan.» Se hak’ dlavste. 15AÞOS diaya dui granti aşmaı no eça: ver granti ki sıa· gizuvst yu çatu se ta granti, ki sıa· gizuvst yukçak’, se AÞOS diaya myo treno. 17Se AÞOS abadivst lihin kıunko 18sıa· gizuvst yu çatu se kçak’, se unardaravst no li moilu ŝir dar - luri hak’art fu pae çatu. 20Viru AÞOS yurtavstart: «Fñuba· wao ŝin verha mount hall se hecraı - li fñuba· zimavst dak lan, dok kıunko yu nãrt!» 21Se AÞOS diaya ir var semenciı yu õn se verlare hak’art hallı namir· cedasıavst, wao hatart ŝin verha li, se verha hecarı sarkhant se li hak’art yu nudunt hallı. AÞOS haunãkavstaran li nya, 22hen”o roavstart sar li adaba: «Li verha ãk çnay se çaykavst. Fnuba· ska waoı hat ŝin lan». 23Se viru nest se dar - luri hak’art fu jaua çatu. 24Viru AÞOS yurtavstart: «Fñuba· lan khavst nudunt hallı: emia, senki menohavstoyd, se roumunt senki irli!» Hak’ hataran. 25AÞOS diaya nudunt senkiı yu ir li fletı: roumunt senkiı, emia se verha senkiı menohavstoyd. Se AÞOS haunãkavstaran li nya. 26Se istaihant AÞOS yurtavstaran: «Fnuba· na diaya tirk, tirk dor na pardant na. Fnuba· li AYŞAVST ŝin dak myokuaı yu ŝin dak lan se ŝin dak verha senki menohavstoyd ŝin lan!» 27Viru, AÞOS diaya tirk hak’ li, dor AÞOS: ki diaya maxe se kiaxe. 28M AÞOS rozavstart li ki yurtavstart hak’: «Ki-ari· hak’a çnay se çnayvst hen”o fñuba· ska lan ŝin verha ska, ska sıa· ayşavst yu lan yu nyokuaı yu õn, yu hecraı yu nãrt se yu verha senkiı menohavstoyd.» 29Se treno AÞOS yurtavstart: «VAR na alik-ik verha wanen khavstoyd ezsı sar lan se verha wan, hat ezsı ŝin tãr ir ki bım: luri vah se ki sıa· hat lyeme sar ska. 30Se sar verha senkiı yu poll, yu xarŝ, se sar verha hecraı ŝin nãrt, se sar verha sınsuavstoyd ŝin lan se ik flet yu wimiya, lyeme hak’ãk leikki ŝis». Se hak’ dlavste.

Kopiujwklejka wszystkiego, co znalazło się na necie - jest to ahtialański w wersji 2011. Dziś wygląda on kompletnie inaczej, a przede wszystkim wróciłem do cyrylicy. Ręcznie zapisałem ponad rozdział 2, a więc w sumie niedużo jak na kilka lat [nicnierobienia].

Dlatego oprócz powyższego opiszę werset 13.
Sє віру нєsт sє дар - љурі хакъарт фу ізна чату.
I w wersji współczesnego ahtialańskiego, proszę państwa:
Sєт віру арт нєsт sє дар - sу чату фу ізна.

"Se" to spójnik "i", ma on wariant z "t" na końcu, przez co jakby wyższa jest ranga spójnika (często łączy zdania, nie tylko dwa obiekty, ale nie musi tak być).
Zaś "viru" to takie śmiechowe słówko, które znam głównie ze zwrotu "віру тљамі" ("już niedługo..."), głównie występowało w romansidłach lat 2008 (wcześniej/później?). W piśmie świętym - w znaczeniu "i tak", "bowiem", "a więc".
Nest se dar - wieczór i ranek. Pojęcia nieostre, nieskrystalizowane - rzadko używane. Mogą równie dobrze oznaczać noc i dzień, choć dla słowa dzień zdecydowanie lepsze jest "чату".
Luri hak'art - "to był"... niepotrzebne we współczesnym ahtialańskim.
Fu izna - trzeci.
Çatu - dzień.

Dodatkowy komentarz: W dzisiejszych czasach jest rozróżnienie pomiędzy trzema słowami: љурі, лурі oraz sу. Pierwsze dwa wymawiane są najczęściej tak samo (normatywnie /ɮi˞'ɾi/; /li˞'ɾi/, ale bądźmy poważni), trzecie to po prostu /su/. Pierwsze słowo, љурі, oznacza "oto" i jest nieco archaiczne ze względu na potrzebę rozróżnienia go od лурі, które znaczy "co?". Współczesne "oto" jest pochodzenia asuańskiego (język aswa) i brzmi sу. Też doszło do zmiany kolejności słów liczebnik porządkowy - opisywany rzeczownik, co widać w tłumaczeniu.