Mój z niderlandzkiego jednym słowem:
plaatsvervangende schaamte - zainnowstyd

Hej, mam nadzieję że w dobrym wątku piszę. Mam pytanie pod mój conlang. Czy poniższa ewolucja fonetyczna jest normalna i mogłaby zajść w języku naturalnym?

kanā > kannə > kan

Ten przykład to losowy rzeczownik w mianowniku. Wygłosowe długie ā oddaje iloczas poprzedzającej spółgłosce, podwajając ją, a sama zostaje zredukowana do schwa. Później wygłosowe schwa zanika (w całym języku), a podwójna spółgłoska ulega skróceniu do pojedynczej.

Moje pytanie przede wszystkim dotyczy tej pierwszej części, czyli "oddania" długości spółgłosce przez jej podwojenie, zdarza się coś takiego? Mogłoby to mieć miejsce tylko w przypadku wygłosowych długich samogłosek (w przeciwieństwie do długich samogłosek w innych pozycjach, np. w środku wyrazu)?

Jeśli tak, to czy w sytuacji gdy mamy więcej spółgłosek, np. w "kartā", czy podwojeniu mogłaby ulec dowolna z nich? karrtə / karttə

Skąd trwonić? Czy jest genetycznie powiązane z (marno-)trawić? 

Oksiuta - od imienia Auksenty

mas. tanje /taɲɛ/ - wołać

mas. röŭnir /røwnir/ - spadać

kv венз /vɛnz/ - dobro, towar

kv тан̇о /taˈɲɔ/ - wabić

mas. csél /t͡ʃeːl/ - łydka

mas. wignz /vinz/ - dobrodajny

kv фарзъл /ˈfarzəl/ - motyka

kv џесъл /ˈd͡ʒɛsəl/ - udo

sumeryjski me "boska moc udzielana danej dziedzinie życia" i pol. moc

2. mas. zdömin /zdømin/ - brat cioteczny