Imaó i Paló- Opowieść zwana Chaóweni

[Reiki98]

Witam! Jeśli ktoś czytał moje posty nt. historii Higanii (Higania- jej opis i historia), będzie wiedział, jaki okres omawiamy. Rzecz dotyczy historii związku wielkiego reformatora, kanclerza Higanii - Lāsó Imaó i Muni Paló, poślubionej mu jako gwarancja pokoju między opozycją rodów obszarniczych, a rządem centralnym. Częściowo oparta na toku wydarzeń higańskiego serialu "Chaóweni" ("Przeszywające łzy") z 2015 r., którego szkic znajduje się w jednym z zeszytów.
Zapraszam serdecznie do lektury i gotów jestem na porady i krytykę!

ROZDZIAŁ I-Niczym burza o poranku



Słońce miało się już ku zachodowi, gdy ze skrzypieniem otworzyła się żelazna, bogato zdobiona brama prowadząca wprost do rządowej rezydencji. Przeszedł przez nią, w otoczeniu wystrojonej eskorty, młody mężczyzna w nieco zakurzonej kolczudze obitej skórą i zakrytej szkarłatnym kaftanem. Spod ciężkiego hełmu wyglądały długie kosmyki czarnych, zaniedbanych włosów. W jego oczach odbijały się potworne zmęczenie i niewyobrażalne przeżycia z właśnie zakończonej wojny. Dowódca miał zamiar za chwilę wreszcie odświeżyć się i zaszyć się w głębi zacisznych pawilonów, lecz  z rozmyślań wyrwał go  nagle znajomy głos.
-Naóki! To ty, mój chłopcze! – krzyknęła z zapewne udawaną radością ciotka młodzieńca, Shiri.
-Witam, Pani Wewętrznego Pawilonu. Za chwilę pojawi się cała reszta, o czym informuję z nieskrywaną radością. – z należnym szacunkiem odpowiedział Naóki nielubianej ciotce.
Po chwili otworzyła się większa, pomalowana na błękit i złoto, centralna brama rezydencji. Gwardia rządowa ubrana w czerwone kaftany na czele z orkiestrą i dowódcami w ciemnobłękitnych zbrojach i hełmach z pióropuszami czekała na tę chwilę od dawna. Gdy brama się otworzyła, młody, najwyżej 30-letni dowódca gwardii wyciągnął szablę z inkrustowanej perłami pochwy, po czym wykrzyknął:
-Baczność! Idzie Jego Ekselencja Kanclerz!    
W otoczeniu ceremonialnych palankinów i lektyk z posążkami bóstw, uzbrojonych od stóp do głów wojskowych ze sztandarami i ubranych na czerwono młodych służących sypiących radośnie płatki róż i astrów wszedł na plac urodziwy młodzieniec w paradnej, mosiężnej zbroi i hełmie z bażancim pióropuszem, wystającym niemal nad wojskowe sztandary. Istotnie był to kanclerz Jego Cesarskiej Mości,  - Lāsó Imaó, który dopiero co skończył wyniszczającą wojnę z rodami obszarników pragnących obalić go i zastąpić którymś z kuzynów, obojętnie jakim, ważne, by był całkowitym zerem i skupiał się a wszystkim innym, a nie na rządzeniu. Młody przywódca nie mógł na to pozwolić.
Kanclerz rzucił kilka pokrzepiających i szumnych słów do żołnierzy, po czym ceremonia dobiegła końca. Wszyscy mogli wreszcie wypocząć i pokrzepić się jedzeniem, jakiego nie znali od wielu miesięcy. Mężczyzna prędko dołączył do kuzyna Naókiego i swej matki.
-Synu, niech bóstwa mają Cię w opiece, jakie szczęście, że z nami jesteś!- radośc Shiri nie było końca.
-Również się cieszę, droga matko. – odparł wyraźnie wyczerpany Imaó.
- Na pewno było ci tam bardzo ciężko. Każda chwila dnia była dla mnie przepełniona zamartwianiem się o Ciebie, o Naókiego, o wasz los. – westchnęła matka kanclerza.
-Jesteśmy tu, już możesz być spokojna. Pomówimy o czymś przyjemniejszym, ale teraz wybacz, droga matko, muszę się odświeżyć. – chwilowo pożegnał się młody urzędnik.

Kolacja powitalna mogła wykarmić całą biedotę stolicy. Najróżniejsze dania z ryżem i mięsem, ostre i słodkie sosy, makarony, nadziewane jaja, pierożki i sorbety. Widok tak pięknie przyrządzonych dań skusiłby największego niejadka. Zwłaszcza, jeśli podstawą wyżywienia w ostatnich miesiąciach byłay ziołowa zupa i surowy ryż. Imaó ze smakiem pochłaniał kolejne potrawy, choć bez entuzjazmu rozmawiał z gośćmi i bliskimi.
-Na łąkach środkowych równin mogliśmy liczyć tylko na padłe przepiórki, które podkradaliśmy lisom.- próbował przerwać drętwą ciszę Naóki.
-Nie było wam łatwo. - udawał współczucie jeden z wysokich rangą wiceministrów ubrany we wzorzyste jedwabne szaty.
-Wojna to pasmo udręk i krwi. Kto zdoła je przeciąć, jak nie ten, co  mieczem włada? Czyśmy skazani na koło cierpień bez końca?- inny dygnitarz zacytował wiersz antycznego poety.
-Nawt najgorsze rzeczy, których tam dokonaliście, dokonaliście dla dobra kraju.- przekonywał młody dowódca stołecznej policji w granatowej  koszuli z wysoko upiętym kucykiem. 
- A może pomówmy o czymś radośniejszym. – odezwał się niespodziewanie dotąd wydający się posępną osobistością  50-letni gubernator prowincji Gugúsè. – Na wojnie nie ma tylko cierpienia i płaczu. – ciągnął lekko podpity winem- Zawsze z jednej spalonej wioski można zabrać jedną całkiem ładną dziewczynę.
-Otóż to. Nikt o czym nie wiedział, nikt nic nie widział, a zabawić się można- wtórował mu zaproszony na kolację dworski arystokrata.
- Wrogom dać wycisk, a sobie upust, zawsze tak mówię. – donośnie wykrzyknął pulchny generał Luó Sani.
-Racja, nie wolno dawać tym dranio ani chwili wytchnienia. Wojna jest wojną, bez ograniczeń i miłosierdzia. Weź sobie żony i córki wroga, a zobaczysz jak zmięknie, każdy zna tę zasadę. – głosił swe prawdy oficjel, który wcześniej deklamował wiersz. – A Ty, co myślisz, chyba też tak uważasz, Imaó?- zapytał się kanclerza. Mógł sobie pozwolić na poufałość z racji tego, że wychowywał młodzieńca.
- Kanclerz jest człowiekiem rozsądnym. Zna realia wojny i co widział, już nie cofnie. Na pewno wziął sobie wiele branek, w końcu po co ma sobie folgować!- przekonywał ów pierwszy gubernator, a niemal wszyscy, prócz Shiri, Asó i Naókiego, głośno mu przytaknęli.
-Bez dwóch zdań!- wrzasnął pijany wykładowca Akademii Prawnej. – Powiedz, jak to było, generale Chinóm!

Przysłuchując się wywodom swych współpracowników kanclerz coraz bardziej zaciskał pięść, co nie uszło uwadze Naókiego i przyjaciela Imaó, Asó.
-Więc raz zdobyliśmy jedno miasto.- zaczął wywód generał.-  Każemy jeńców przywiązać do palących się słupów, a kobiety prowadzimy na plac. Biorę taką jedną, młodziutką. Ona błaga o litość, tak kwili jak ranny ptaszek. – naigrywał się wojskowy, a rechotom gości nie było końca. – Daję jej w twarz, ciągnę za włosy,  ale ona dalej wrzeszczy. Wtedy wiecie co się stało? Wiecie?- teraz większość gości śmiała się do rozpuku.
 – Z takimi trzeba zdecydowanie! Chłosta i to porządna! Ha ha! I ja wtedy prowadzę ją do mojego namiotu i …- wrzawę pijackich kpin przerwało nagle najgłośniejszy z możliwych huk uderzenia w stół. Imaó walnął pięścią kilkakrotnie. Wściekł się tak, że oczy mu się przeszkliły łzami. Spojrzał na wszystkich niemiłosiernie rechoczących wzrokiem bardziej niż nienawistnym i natychmiast opuścił bankiet.  Nie reagował na wezwania matki i przyjaciół.
 -Imaó, nie słuchaj ich, wróć dla dobra rządu!- prosił go na stronie Naóki.
Asó  podążył bez wahania za przyjacielem w głąb rezydencji. 
-Przyjacielu, powiedz, co cię tak dręczy. Czy chodzi o to, co się stało w ostatnich miesiącach?- spytał Imaó jego kompan.
Kanclerz milczał przez chwilę, po czym odrzekł wzburzony:- Każdego dnia, każdej nocy widziałem sceny gorsze od najstraszniejszych opowiastek. Nic nie odda tego, co tam się wydarzyło, rozumiesz?- krzyknął. – Co nocy budzę się z koszmaru z głośnym krzykiem. Moi żołnierze, ich żołnierze, wszyscy stali się zwierzętami, byli gorsi niźli bestie. Gdy słyszę, co mówią ci dranie…- załamywał się mu głos.
Przyjaciel objął Imaó.
-Już nie musisz się bać. Zrobiłeś, bo to było słuszne dla kraju.- pocieszał go Asó.
-Sprawa nie jest rozwiązana. Uderzą znów prędzej czy później. – wzdychał zmartwiony polityk. – To, co mówił ten bydlak o tamtej dziewczynie… Ale nie to było najgorsze. Wiesz co? Najgorszy był ten ich rechot. Jakby to, co jej zrobił, było tak normalne jak poranny ryż!- wściekły Imaó zrzucił wszystko, co leżało na pobliskim stoliku. -Nie odpuszczę mu tego.-dodał patrząc się w dal.


Imaó obudził się nieco niewyspany, z lekkim bólem głowy. Na stoliku w sypialni leżał ziołowy napar od służki, na który nie miał wcale ochoty. Wyszedł na dziedziniec i próbował wyładować swe nerwy na skórzanych workach, przebijając je ćwiczebnym mieczem. Po chwili uznał, że to bezsensowne i podążył do jadalni.
-Bracie, co się dzieje?- spytała zatroskana siostra, Wió. – Widzę, że nie najlepiej wyglądasz.
Imaó siedział pochylony nad miską parującego ryżu z wołowiną.
-Nic, wszystko w porządku.- uśmiechnął się, nie chcąc martwić ukochanej siostry. – Po prostu jestem trochę zmęczony.
-Musisz odpocząć po tych wszystkich przeżyciach- wzięła go za dłonie.
- Będzie na to czas. Teraz muszę trochę popracować. – odgarnął opadającą na bok grzywkę i chciał wstać od stołu.
-Bracie, prawie nic nie zjadłeś. Nie przemęczaj się, proszę. – martwiła się Wió.
-Mamo! Zobacz, jakiego mam ładnego drewnianego szpaka! – do siostry Imaó podbiegł jej synek, Chii. – Wujku, widzisz?
-Piękny, naprawdę, sam  go zrobiłeś?- pochwaliła go Wió.
-Tatuś mi trochę pomógł. – oznajmił chłopczyk.
-Pięknie go wykonaliście. Teraz możesz powiesić na szyi, mam tu sznurek, popatrz. – odrzekł do siostrzeńca Imaó.
-Jestem jastrzębiem i porwę twojego szpaka!- wbiegł do pomieszczenia Asó.
-Uciekajmy! – zaśmiała się Wió.

Rodzina oddała się radosnej zabawie, a lekko uśmiechnięty Imaó po cichu wszedł do gabinetu. Przebrał się w urzędowy strój złożony z jedwabnej ciemnoniebieskiej szaty waimi, karmazynowego kaftana i czarnych bawełnianych spodni, włożył czerwoną wysoką czapkę kaishim i poperfumował się wyciągiem z kwiatów jaśminu. Tak przyszykowany udał się pieszo do drewnianego jednopiętrowego budynku ze spiczastymi ciemnoniebieskimi dachami, będącego siedzibą Gaohó, Rady Stanu. Czekali już tam na niego  z raportem radcy stanu- najwybitniejsi prawnicy, wojskowi i dyplomaci na usługach ministerstw rządowych.


Imaó przysłuchiwał się dyskusjom bez entuzjazmu. Z lekkiego znużenia wyrwał go głos siwobrodego radcy z Ministerstwa Prawa.
- Uważamy, że powinien Pan, Panie Kanclerzu, potwierdzić w jakiś sposób umowę z nieprzyjaznymi wobec nas rodami. Kruchy rozejm zawarty pod presją czasu, jak wiemy, nie wystarczy.
-Słusznie, nasi przeciwnicy wykorzystają każdą naszą słabość, by znów zadać cios. Musimy podejść do sprawy zupełnie inaczej.- potwierdził  inny radca.
- I podjąć decyzję niecodzienną. – znów odrzekł starszy radca.
-Co przez to rozumiesz, radco Asayó?- zapytał się starca młodszy urzędnik od spraw wojskowych. Imaó spojrzał się uważnie na podeszłego wiekiem mędrca.
-Mniemamy- ciągnął starszy mężczyzna- iż najrozsądniejszym krokiem do udobruchania opozycji będzie, nie będę tu mnożył zbędnych słów, decyzja o ślubie.- z leciutkim uśmiechem przyznał radca. – I to jak najszybszym- dodał.
Kanclerz na te słowa niemal zakrztusił się popijaną właśnie herbatą.
-Małżeństwo? By ich udobruchać? Radco Asayó! Z całym szacunkiem...- zaczął się jąkać zszokowany szef rządu.
Wszyscy nagle zamilkli. Ponownie jednak odezwał się Asayó.
-W sytuacji patu, bo przecież tak zakończyła się ostatnia wojna, nie mamy lepszego wyjścia. Związek z córką któregoś z dygnitarzy naprawdę może polepszyć sytuację w kraju. Wszystko dla dobra publicznego. Wasza Ekscelencja, proszę o wyrozumiałość. Według mnie to będzie najlepsze wyjście z sytuacji- skłonił się.
-Panowie, dziękuję na dziś, jutro też będzie czas na rozmowę, zapraszam was. – drżącym głosem pożegnał się z doradcami Imaó. Wstał i gdy urzędnicy wyszli, nerwowo chodził po pomieszczeniu, patrząc na panoramę stolicy. Przed oczami nie miał jednak wspaniałych budynków i zacisznych parków, ale niejasną przyszłość. Przyszłość, która miała nadejść nieubłaganie.

Szef rządu, faktyczny przywódca 30-milionowego narodu, chodził podenerwowany po gabinecie w swej rezydencji z założonymi do tyłu rękoma i nie miał pojęcia, co począć. Jeśli odmówi radcom, mogą być niezadowoleni nie tylko oni i rozliczne koterie, ale i powiązani z rządem, jak i z wrogami mieszczańscy kupcy i plantatorzy. Kruchy rozejm, jak mówił Asayó, pójdzie w niepamięć. Czy chciałby znów widzieć krew i przemoc? A co, jeśli powie tak? Zwiąże na stałe ród swój i zaciekłych wrogów wszystkiego,co chciał wprowadzić w Niebiańskim Cesarstwie. Wniwecz pójdą wszelkie reformy i wyrzeczenia. Wprowadzi na swój dwór szpiega pod postacią córki któregoś z tych drani. Najważniejsze jest dobro jego rodziny. Jak ma to wytłumaczyć siostrze, przyjaciołom?
Do gabinetu Imaó wszedł Naóki. Zauważył, że znów coś dręczy kuzyna.
-Co tym razem, mój drogi? Znów sprośne uwagi jakiegoś wyniosłego gbura? Wszystko w porządku?- zatroskał się mężczyzna.
-Sprawy poszły za daleko. Zrobię dla was wszystko. Nawet coś tak nieprzewidywalnego, jak poranna burza.- krzyknął Imaó z entuzjazmem mieszającym się ze smutkiem.
- Ja… Naóki, ja chyba muszę się ożenić.

[Henryk Pruthenia]

Fajnie się zapowiada. Z uwag: przy opisach staraj się, by były fabularnie znaczące, to jest wszystko powinno być po coś. Polecam też przeczytać na głos wszystko, za dużo wtrąceń psuje rytm opowiadania. Ogólnie ciekawa fabuła (choć tekst tylko przeleciałem, mimo wszystko chińskie kulturowo opowieści to nie mój świat), zapowiada się, że Conlanger będzie szkołą pisarzy kiedyś

To chyba wszystko.

[Reiki98]

Dziękuję za rady i dobre słowa, już wprowadziłem poprawki, jeśli zauważę coś jeszcze, w mig poprawię kolejne błędy.

[Reiki98]

ROZDZIAŁ II- Jak to się wszystko zaczęło

Naóki chwilę stał w milczeniu, jakby osłupiony, po czym przekrzywiwszy głowę, zdziwionym wzrokiem zaczął wpatrywać się w kuzyna.
-Imaó, ty, który byłeś od tych spraw zawsze dalej niż step od oceanu? Jak to się stało?
-Radcy na dzisiejszym spotkaniu powiedzieli mi to prosto w oczy. Chodzi o wewnętrzny ład, o, choć minimalną ugodę z opozycją. Poza tym, esz, jak ważne siły stoją za radcami.- wyjaśniał Imaó.
-A ty tak po prostu ich posłuchasz? Czy słuchałeś głosu rozsądku?- przekonywał go kuzyn.
-Naóki, sam nie wiem co o tym myśleć. Jednak bieg wydarzeń nie pozostawia mi żadnego wyboru. To jest już postanowione.
Kanclerski kuzyn, skłoniwszy głowę, opuścił gabinet z wyrazem twarzy mającym mówić "Zrób, jak uważasz".
Młody kanclerz udał się na krótką przechadzkę rozświetlonymi od lampionowych latarni ulicami centrum stolicy. To ostatni taki wieczór, w którym choć trochę mógł się poczuć swobodnie. Zapach jedzenia z tanich tawern i widok obdartych przekupek kontrastował z piętrowymi rezydencjami możnych. Mężczyzna, gdyby mógł, zostałby wśród zwyczajnych ludzi najdłużej jak tylko się da. Jednak wzywały go obowiązki.

Lśniący miecz wbił się w ciało błagającego o litość wojownika. Gdzieś indziej pocisk wystrzelony z kuszy przeszywał uzbrojonych w krótkie miecze piechurów. Wszędzie unosił się zapach krwi i tumany kurzu. Nagle z zarośli wyłoniła się grupa zamaskowanych wojowników...
-Nie! Zostawcie ich!- krzyknął przerażony Imaó, po czym zorientował się, że jest w swej sypialni. Nie chcąc dalej przeżywać koszmaru, chciał wyjść na dziedziniec, by popatrzeć na światło księżyca, które koiło jego nerwy. W drodze spotkał jednak Wió, ubraną w białą jedwabną koszulę nocną.
-Bracie, co tu robisz? Czyżbyś znów miał ten koszmar?- zatroskała się kobieta.
-Tak, ale nie martw się. Już wszystko w porządku.-uspokajał siostrę.
-Nie wyobrażam sobie, co musiałeś przeżywać na wojnie. Braciszku, pomyśl o czymś miłym i śpij spokojnie. Ja idę do Chii, zdaje się, że też nie śpi.
-Dobrze, kochana. Ucałuj go od wujka.- uśmiechnął się lekko brat Wió.

Nazajutrz Imaó zastał o poranku rodzinę w komplecie przy stole, co było rzadkością. Zjawiła się nawet Shiri.
-Witaj, synu.- przywitała się.
-Dzień dobry, matko. Jak się miewasz?- odparł kanclerz.
-Musimy chwilę później porozmawiać.
Po posiłku Shiri kazała Imaó udać się do jej pawilonu gościnnego. Ubrana w długą wzorzystą suknię kobieta zaczęła mówić, nim jej syn zdążył cokolwiek powiedzieć.
-Droga ma...
-Imaó, najdroższy synu. Doszły do mnie słuchy o decyzji twych radców.- matka kanclerza poprawiła się w fotelu i kontynuowała -Uważam, że ze wszystkich miar powinieneś podążać za ich dobrymi radami. Dlatego, niech wszelkie twe wątpliwości znikną, a umysł rozjaśnieje. Pomyśl o korzyściach dla naszego rodu, dla sytuacji w kraju. Winieneś się ożenić i to zrobisz. -stwierdziła Shiri. Syn wpatrywał się na nią pytającym wzrokiem, więc mówiła dalej.
-Otwartą pozostaje kwestia wyboru właściwej kandydatki.- Kobieta uśmiechnęła się zagadkowo.
-O kim myślisz, matko?
-Wiesz dobrze, kto naprawdę stoi za wszystkimi naszymi kłopotami. Ślub z córką generała Wibi Kisá  byłby okazją do rozpracowania wroga, a dla nich mirażem naszej ugodowości.-oznajmiła.
-Matko!- zdziwił się Imaó. -Czyżbyś chciała naszej zguby? Co to za decyzja?- zapytał przewrotnie zaszokowany.
-Masz lepszy pomysł?- odparła, myśląc, że pozbawiła syna wszelkich argumentów.

Młody szef Gaohó nie chciał dać za wygraną decyzji matki. Szczerze nienawidził generała i wszystkiego, co było z nim związane. Nie wiedząc, jak to się skończy, chciał zmusić Naókiego do wpłynięcia na Shiri, co było chyba niemożliwe. Kanclerz przechadzał się zdenerwowany pod rozłożystym jesionem, gdy zaczepił go Asó.
- Słyszałem, że kanclerz Imaó jest nieugięty niczym ten jesion. - zagadnął. - Więc na co czekacie, Wasza Ekselencjo? Na koń i w drogę!
-Ty... tak na poważnie?- spojrzał szeroko otwartymi oczami na szwagra.
-Nie, na żarty mi się zebrało. A teraz czekam, aż cię zapakują i ruszamy! Chyba nie chcesz, by narzucono Ci siłą córkę największego wroga?- wykrzyknął z entuzjazmem. Imaó na te słowa tylko lekko się uśmiechnął. Po godzinie ubrani w beżowe stroje polowe z purpurowymi obszywkami i opaskami utrzymującymi włosy na czole cicho opuścili teren rezydencji konno.

Shiri  w tym czasie zdążyła spotkać się z najważniejszymi ministrami i innymi osobistościami. Rada, że zdoła wpłynąć na rozejm, zdziwiła się wieściami od sługi.
-Pani Wewnętrznego Pawilonu! Do usług!- przyszedł do sali obrad Gaohó młody posłaniec.
-Gdzie kanclerz? Zawołaj tu go proszę.-rozkazała.
-Obawiam się, że to niemożliwe. Jego Ekscelencja Kanclerz obecnie nie przebywa na terenie rezydencji, Pani.- skłonił się nisko.
-Co takiego? Szukaj wszędzie!- krzyknęła.
Po jakimś czasie chłopak wrócił z takim samym stanem wiedzy. Wściekła kobieta rzuciła w niego czarką z parującą herbatą. Gdzie mógł się podziać jej syn? W tak ważnym dla rodu momencie...

Imaó i Asó przemierzali stołeczne aleje, by znaleźć się za chwilę na ubitym trakcie prowincjonalnym, chyba najlepiej strzeżonym w kraju, bo prowadzącym do największego jego miasta. Kanclerz napisał do matki i siostry krótkie listy, które kazał przekazać do kancelarii przydrożnym strażnikom z gwardii rządowej. Przyjaciele mknęli przez płaskie zabagnione tereny w pobliżu stolicy. Obliczyli, że wciąż tak jadąc, dotrą do prowincji  Daìrènk, a stamtąd, małym statkiem do Zāisāmhó. Postanowili przenocować w opuszczonej chatce rybackiej, by nie wzbudzać podejrzeń lokalnych władz. Imaó nie uśmiechało się mieć za sobą wzroku szpiegów matki.

Przyjaciół obudziło przestrzeliwujące radośnie przez gałęzie drzew poranne słonce.
-Wstawaj Imaó, pora ruszać w dalszą drogę.- budził go Asó.
-Dobrze, wstaję. Posłuchaj, czy Wió wie o naszej eskapadzie? Lepiej , by się niepotrzebnie nie martwiła.
-Powiedziałem jej, że ruszamy na inspekcję wojskową na kilka dni. Spokojnie, wszystko załatwione.- uspokajał szwagra.

Po południu kupiecki statek ze zbrojną eskortą odstawił ich na brzeg prowincji Zāisāmhó. Na rzecznej promenadzie uwijali się sprzedawcy wszystkiego, co istnieje- od kruszców przez żywność po egzotyczne ptactwo. Obaj, ponownie konno, incognito przemierzali ulice małego portowego miasteczka. Mieli jechać jeszcze dalej, by w stolicy prowincji, Cyómá, udać się do głowy rodu Iji. Imaó czuł coraz mniejszą motywację do przymusowego ożenku. Miał coraz większe rozterki i tyko dobro rodziny wciąż go trzymało przy trudnej decyzji. Mężczyźni na chwilę przystanęli, posilając się smażonymi warzywami z ryżem zakupionymi na straganie. Gdy ruszyli w drogę, zatrzymała ich nagła blokada ulic, zapewne w związku z jakimś rozbojem w mieście. Nagle spostrzegli wyłaniającą się zza budynków grupę zbrojnych. Wyciągnęl miecze, gdy wnet  wojownicy pokazali swoiste listy żelazne- tabliczki z podpisem Shiri gwarantujące bezpieczeńswo.
-No to już po nas.- pomyślał Imaó.
-Matka Waszej Ekscelencji niepokoi się o was. Dziś przybywa tu sam generał Kisá z córką na Festiwal Kwiatów. Pójdziecie z nami.- powiedział brodaty dowódca grupy.
-Więc po to te blokady- pomyślał Asó. - Nie mamy wyjścia. Tylko spokojnie.-mruknął do szwagra.

Imaó  niechętnie przebrał się w  swój wyjściowy malachitowy płaszcz z konturami białych kwiatów, z pewnością wysłany wojownikom przez matkę. Miał zamiar uciec stamtąd, lecz nie pozwalała mu ciągła eskorta "opiekunów". O palpitacje serca przyprawiała go myśl o spotkaniu drania Kisy i jego wyrodnych krewnych, największych przeciwników jego rządów. Zirytowany popatrzył na objadającego się pierożkami Asó.
-Co ty robisz, spływajmy stąd!- napomknął go cicho.
-Czekaj, to takie dobre.- oznajmił z pełnymi ustami Asó. Imaó przewrócił oczami.
-Zaczekaj tu, chyba mam plan. Mam dość kontroli mojej matki, jestem dorosły i jestem kanclerzem, do licha!- krzyknął do siebie.
Natknął się na brodacza, który wciąż obserwował syna Shiri.
-Na chwilę oddalę się na spacer, pozwolisz?- wypalił Imaó z udawaną kurtuazją.
-Ależ, Wasza Ekselencjo, za chwilę przyjdą miejscy urzędnicy z generałem, jak to tak...- westchnął strażnik.
-Tylko. Na. Chwilę. - poirytowany szef rządu próbował opuścić miejsce ich rozmowy.
-Obawiam się, że to niemożliwe, Wasza Ekselencjo.- przyłożył rękę do piersi wojskowy.
Imaó w tej sytuacji uciekł się do podstępu. Niepostrzeżenie skradł z targu myśliwski płaszcz, po czym w przebraniu udawał, że kradnie jedzenie. Kobieta krzykiem zaalarmowała wojskowych, którzy podążyli w tamto miejsce. Kanclerz tymczasem zrzucił płaszcz i pokazał się strażnikom, którzy i tak byli pochłonięci analizą napadu.

Wciąż zdenerwowany mężczyzna podążał wąskimi uliczkami. Nie miał zamiaru wracać teraz na główny plac. Patrzył się wściekły w ziemię i powtarzał niczym modlitwę przekleństwa rzucane to na Kisę, to na pomagierów matki. Przechodząc przez warstwy rozwieszonych tkani,  niespodziewanie zderzył się z kimś. Młoda dziewczyna prawie upadła, a ten chwycił ją za ręce. Ubrana w ametystową prostą suknię młoda kobieta wpatrywała się błękitnymi oczyma z lekko otwartymi ustami w Imaó. Ten szybko odłączył swoje od jej dłoni  i po chwili milczenia zdołał wycedzić:
-Ktoś ty?
-Ja... ja jestem Paló- odparła.
- A ja... Imaó.

[Reiki98]

Rozdział III- Błysk w twych oczach

Dziewczyna wpatrywała się w zmieszanego mężczyznę, najwidoczniej nie orientując się co do jego tożsamości.
-Wyglądasz na bardzo nerwowego, wszystko w porządku?- zapytała się. Imaó zdziwił się, że nieznajoma nie odeszła, lecz po chwili odparł z wyrzutem:
-Mam swoje sprawy. Zresztą co cię to interesuje?
Paló wciąż patrzyła się w niego lekko zatroskanym wzrokiem. Nagle kanclerz spostrzegł w oddali znajome twarze- to byli jego strażnicy. Zaczęli się zbliżać, ale Imaó nie miał zamiaru wracać na główny plac. Dziewczyna zauważyła niepokój w jego oczach.
-Muszę iść. Zresztą, po co ci to mówię?- przewrócił oczami.
-Widzę, że chcesz ukryć się przed tymi ludźmi.- lekko uśmiechnęła się Paló. -Znam dobrą kryjówkę.- Chwyciła Imaó go za rękę.
-Co ty wyprawiasz kobieto? Ja jestem... jestem żołnierzem!- chciał bronić się kanclerz.
-Czyjej gwardii? Komu tu służysz?- zapytała się jego towarzyszka, czym go ponownie zmieszała. Nie dając mu jednak czasu do namysłu, przycisnęła go do najbliższej wnęki. - Tylko bądź cicho.-poradziła.
-Ja przecież...- Imaó nie mógł dokończyć wypowiedzi, gdyż dziewczyna błyskawicznie przyłożyła palec do jego ust.
-Mówiłam, żebyś był cicho- skarciła go.
Gdy żołnierze przeszli, Paló i Imaó wyszli z kryjówki. Obaj chwilę wpatrywali się w siebie, po czym młodzieniec zaczął się odwracać.
-Ale szaty to masz jak na żołnierza zbyt szykowne, chyba nie ćwiczysz, by ich sobie nie zabrudzić.- odrzekła z przekąsem młoda kobieta.
-A panienka ametystowej sukni nie boi się zabrudzić w tych zaułkach? - odbił piłeczkę Imaó, na co dziewczyna odpowiedziała grymasem.
- Jakieś podziękowanie by się należało!- krzyknęła po tym, jak urzędnik zaczął bez słowa pożegnania odchodzić. Jedyną odpowiedzią mężczyzny było ciche westchnienie. Gdy jednak po kilku chwilach Imaó zdecydował się odwrócić, nowej znajomej już nie było.

Artyści i strażnicy czynili ostatnie przygotowania przed festiwalem. Na przystrojonym różnorakimi kwiatami i zapełnionym straganami placu na szwagra czekał Asó.
-Już się niecierpliwiłem- odparł z wyraźną ulgą kuzyn kanclerski. -Gdzie cię wiatry zawiały?
-Już jestem, nie podoba się?- odburknął Imaó.
-Dobrze, spokojnie, tylko pytałem. - odrzekł zdziwiony postawą szwagra Asó. - Nie widzę naszych kochanych strażników.
-Już są. - zirytowany kanclerz dostrzegł znienawidzonych stróży. - Nie wydostaniemy się z ich kleszczy.
Zaskoczeni kuzyni spostrzegli nagle wchodzącego na scenę brodatego dowódcę strażników z ozdobnym mieczem u pasa. Ukłonił się przystrojonym mieszczanom, po czym stanął obok niego wysoki mężczyzna w lekkiej miedzianej zbroi  z krótkim czarnym zarostem, okuty w malachitowo-złoty płaszcz.
-Witam Waszą Dostojność, Sławny Generale Wibi!  W imieniu Dworu Pani Wewnętrznego Pawilonu jestem zaszczycony zawiadomić, że prócz zgromadzonych tu Szlachetnych Osobistości jest dziś wśród nas Jego Ekscelencja Kanclerz oraz Dostojny Czwartej Rangi Wiceminister Asó. - brodacz najbardziej formalną z z formułek przywitał się ze znienawidzonym przez Imaó generałem.
-To jednak ten drań tu naprawdę jest.- szepnął wściekły kanclerz w stronę kuzyna, na co ten tylko przytaknął.
Na słowa dowódcy i pozdrowienie generała lud zaczął wiwatować, po czym żołnierze utworzyli dla  Imaó i Asó korytarz, stojąc wzdłuż niego na baczność. Urzędnicy musieli z wielką niechęcią odegrać przedstawienie i udawać kurtuazję wobec największego wroga.
Ręce Imaó zaczęły się pocić, gdy stanął przed niedawnym przeciwnikiem z pola walki i odpowiedział lekkim skłonem na jego skłon. Wszystko w nim gotowało się , lecz nie dawał tego po sobie poznać.
-Dobrze widzieć zacnego generała.- zwrócił się do Kisy kanclerz z wymuszonym uśmiechem.
-Z wzajemnością, Wasza Ekscelencjo. Jak podróż i nastroje Waszych Dostojności?- z pewnością również z udawaną grzecznością pytał generał Wibi.
-W jak najlepszym porządku, Generale. - odparł pogodnie  stojący z tyłu Asó.
Imaó wyręczając burmistrza miasta, wypuścił z klatki gołębicę i jaskółkę, co było lokalną tradycją, a także poprowadził modły do bóstw i obejrzał kilka ciekawych i wiele znacznie mniej zajmujących spektakli i akrobacji. Po wszystkim dostrzegł kolejne "wyczekiwane" twarze. Do powitania kanclerza dołączyli dostojnicy z innych, przeważnie wrogich mu rodów. Był wśród nich generał Muni Tókiki, 45-letni wojskowy o pociętej już zmarszczkami i bliznami twarzy, z posiwiałą brodą i siwiejącymi włosami związanymi w kucyk.
- Serdeczne pozdrowienia dla Waszej Ekscelencji!- przywitał się dygnitarz. Wzbudził lekką sympatię Imaó, który chwilę nawet z nim pogawędził. Miał do niego pewien rodzaj szacunku jako dla zaradnego polityka i godnego przeciwnika.
Zaraz potem rozpoczęła się wystawna uczta na miejskim placu. Stoły z pysznościami rozświetlone były przez liczne pochodnie, a porządku strzegli odziani w karmazynowe płaszcze i czarne pancerze strażnicy z włóczniami i mieczami. Imaó nie miał wielkiej ochoty na posiłek. Po chwili na scenę wstąpiła, czego się spodziewał, najstarsza córka generała Kisy z jakąś podniosłą pieśnią. Nie zainteresowało to jednak ani trochę kanclerza, który nawet zaczął przysypiać. Nagle jednak zbudził go głos Tókikiego.
-Oczywiście, że tak, idź po nią, chłopcze- generał wysłał po kogoś posłańca.
 Imaó na chwilę wstał od stołu, ale po jakichś dziesięciu krokach stanął osłupiony, widząc znajomą już twarz.
- Wasza Dostojność,  panienka przybyła- odezwał się sługa.
-Witaj, droga córko.- odrzekł Tókiki. - Wasza Ekscelencjo, to moja córka, Paló. Paló, to Jego Ekscelencja Kanclerz. To wielki zaszczyt go tu spotkać i spożywać z nim wieczerzę. - przyznał z dumą generał.
Imaó stał jak wryty i tylko zdrowy rozsądek kazał mu skłonić się przed dziewczyną.
- Mamy dziś bardzo ... ładny wieczór, panno Paló. - odparł po dość długim milczeniu.
-Bez wątpienia, Wasza Ekscelencjo.- przytaknęła z wahaniem dziewczyna. W jej oczach Imaó dostrzegł błysk. Paló w jego ujrzała natłok emocji. Obaj nie wiedzieli, jak zareagować.

Gdy po chwili córka Tókikiego zniknęła, młody kanclerz usiadł niezauważenie w oddali. Udał się na przechadzkę i spotkał znów objadającego się Asó.
- Coś ty taki niemrawy? - spytał szwagra.
-Asó, muszę ci coś powiedzieć. - Imaó założył ręce do tyłu. - Dziś spotkałem pewną dziewczynę. Właściwie to na nią wpadłem. Mimo mojej frustracji pomogła mi ukryć się przed tymi strażnikami. - wyznał. Asó przysłuchiwał mu się tym razem w milczeniu. -Myślałem, że już nigdy się nie spotkamy i będę mieć na dziś dość problemów. Tymczasem... przyjacielu, okazało się, że to córka Tókikiego. - westchnął. - Paló. - dodał.
- To znaczy, córka generała? Taki przypadek? Jesteś pewien?- zdziwił się Asó.
-Przecież mówię, to ona. Dziś...- nagle Imaó przerwał i zasłonił usta przyjaciela. Schowali się za ścianą.

-Nie ma innego wyjścia. Jak kazała Pani, zrękowiny mogą być choćby jutro.- odrzekł chropowaty męski głos.
-Nie inaczej. Jak on nie zechce, to generał Wibi może wysunąć, mhm, mocniejsze argumenty. - odezwał się ktoś wyraźnie młodszy.
-Więc wykończy nas wojną czy kontrabandą? W każdym razie pani Shiri traci cierpliwość.  W końcu interesy zobowiązuje,  cierpliwość nie jest jak niewysychający strumyk.Albo ślub z córką Kisy, albo koniec z pokojem- krzyknął ktoś inny.
-Panowie, konkluzja jest taka. Ugoda z Kisą jest jedynym rozwiązaniem. Innej kandydatki Jego Ekscelencja nie znajdzie, choćby i szukał, a wiemy, że nawet na żadną dziewczynę raczyć nie spojrzy!- znów odparł starszy człowiek.
-Pani Shiri zdecydowała. Nie ma odwrotu, a on wyboru.- podsumował wywody raczej średni wiekiem rozmówca.

Asó i Imaó stali zaszokowani. Kanclerz nie przypuszczał, że matka może być tak uparta i nieprzejednana. O co chodziło z cierpliwością i strumykiem? Mężczyzna obawiał się, co kobieta może przed nim ukrywać. Asó spojrzał wymownie na Imaó:
-Imaó, bracie. Jeśli chcesz działać,działaj teraz. Ślub z córką Kisy jest gorszy niźli najgorsza śmierć. Wiem, jak o tym myślisz. Więc musisz zdecydować się na coś, co będzie, jak sam mówiłeś...
-Jak burza o poranku- dokończył Imaó. - Asó, czy muszę?
-Myślisz o tym samym, co ja? - zapytał przewrotnie szwagra.



Witam!
Jak myślicie, co stoi za determinacją Shiri? Czy Imaó i Paló połączyła już przy pierwszym spotkaniu jakaś więź? I jakie myśli zbierają się w głowie młodego przywódcy? Wkrótce będzie musiał wszak zmienić całe życie...

[Reiki98]

Rozdział IV- Czas decyzji


Imaó i Asó wrócili do reszty gości, a po kilku godzinach biesiada się zakończyła. Ku uldze kanclerza, gdy wracał do stołu, nie było już przy nim Paló. Siedział w milczeniu, jeszcze bardziej zachmurzony, niż wcześniej. Weseli i lekko podpici wielmoże i pozostała gromadka zacnych i mniej zacnych osobistości zaczęła, pokrzykując, wstawać z miejsc. Dla Imaó taki obrót spraw był korzystny, gdyż nie miał już ochoty na żadne pogaduszki. "Oddani " strażnicy odprowadzili ich do pawilonu w rezydencji mieszczańskiej, gdzie mieli spędzić noc. Bladożółte lampiony oświetlały wąski korytarzyk i zdobione dębowe ściany pokoju. Sługa zaparzył mężczyznom białą herbatę z goździkami i ciasteczkami cynamonowymi. Imaó upił powoli łyk gorącego naparu, patrząc nieobecnym wzrokiem w tarczę księżyca.
-Mój drogi, co ci? Denerwujesz się z powodu dzisiejszych wydarzeń?- spytał go Asó. Mężczyzna na pytanie szwagra podniósł się i westchnął głęboko.
-Pytasz się, jakbyś nie wiedział. Nie przeżywałem jeszcze takich rozterek. Jednak to trudna decyzja, a czasu mamy coraz mniej.
-Słusznie, fałszywa grzeczność Kisy i innych intrygantów nie będzie trwała wiecznie, a ich miecze jeszcze nie ostygły od niedawnych walk.- odparł zdecydowanie Asó.
-Dlatego musimy zrobić to jutro. - poważnie podsumował Imaó. - Jutro... poproszę o rękę Paló.

Przyjaciele planowali wstać wcześnie, wszak zaczynał się bardzo ważny dzień. Gdy Imaó przemył twarz zimną wodą i ubrał się w wyjściową karmazynową tunikę, z irytacją zauważył, że Asó wciąż śpi w najlepsze. Młody kanclerz odchrząknął, jednak gdy to nie zbudziło śpiącego, Imaó zrzucił ubranie na szwagra.
-Wstawaj i ubieraj się! Nie ma dziś czasu na spanie!- fuknął.
-Jeszcze chwilkę.- Asó przewrócił się na drugi bok.
-Pomyśl, i tak chwila snu ci nic nie da. A ja nie dam ci dalej spać!- Imaó zabrał przyjacielowi kołdrę, na co ten przeciągnął się i z podszytym irytacją westchnieniem wstał. Po chwili obaj udali się na śniadanie.
-Witajcie, Wasze Łaskawości!- przywitał ich burmistrz miasteczka. - Zapraszamy do stołu!
Wokół podłużnej ławy siedzieli już na niziutkich krzesełkach dostojni goście, zajadający się różnorakimi potrawami. Imaó nie miał ochoty na nic, lecz nie miał zamiaru dać poznać po sobie zdenerwowanie.
-Bardzo piękne miasto, nieprawdaż, Wasza Ekselencjo.- zagadnął kanclerza generał Tókiki.
-Owszem, bardzo.- odparł bez entuzjazmu mężczyzna.
-Księżyc widoczny z mego pawilonu przypominał biel skóry ukochanej w dalekim kraju, a me uczucia błądzą ponad chmurami do tarczy księżyca.- Asó próbował uratować sytuację, cytując wiersz poety sprzed kilku wieków.
Nagle z miejsca podniósł się generał Wibi Kisá i wzniósł energicznie rękę do toastu.
-Dostojni panowie, Wasza Ekscelencjo, wypijmy za pomyślne rządy dostojnego Kanclerza i rozsądek! - Wszyscy prócz Imaó wstali. Asó jedynie udał, że pije i zerknął nerwowo na szwagra. W końcu ten wstał i odbił piłeczkę w stronę generała.
-Wypijmy także za tych, których przez tak częste wojny ubyło przy tym stole. - odparł z przekąsem.
-I za mądre prowadzenie rodu przez przodków kanclerskich! - z wyraźną złośliwością skwitował toast Imaó wojskowy.
Gdy po chwili wrzask i śmiech w sali się uciszył, szef rządu raz jeszcze przemówił z lekko złośliwym uśmieszkiem:
-A także za przodków innych rodów, bo nie wiadomo, kto musi być bardziej strzeżony.- Po tych słowach ukłonił się i wyszedł.

Po chwili Asó podbiegł do przyjaciela.
-Imaó, coś ty narobił! A jak będzie z tego bałagan?
-Spokojnie, dziś i tak już nam wszystko jedno- lekko się uśmiechnął. - Rozbroimy ich jednym ruchem.- uniósł brwi.

Wiatr rozwiewał jedwabne zasłony rozpięte na okiennicach. Przy małym lusterku siedziała młoda dziewczyna czesząca swe długie, aksamitnie czarne włosy. Ubrana w jasnofioletową suknię ze złotymi rękawami arystokratka wcale nie wyglądała na szczęśliwą.
-Panienko Paló, co panience dolega? Skąd  smutek w pięknych oczach?- podeszła do niej zatroskana służka w średnim wieku i przejęła od niej szczotkę, kontynuując czesanie.
-Nic mi nie jest, ciociu Só.- odparła z niepewnością.
-Kochanie, przede mną niczego nie musisz taić. Widzę przecież, że panienka cierpi.
-Ciociu Só, wczoraj spotkałam...- z wahaniem w głosie zaczęła.
-Chodzi o mężczyznę? Wiedziałam, kochanie, pamiętaj, nie ufaj im nigdy.  Wciąż powtarzam, że mężczyźni i alkohol to największe plagi tego świata. Alkohol rozwiązuje język, a mężczyzna...
-Ciociu Só, nie o to chodzi. Posłuchaj mnie, proszę. Wczoraj szłam drogą, a nagle on...
Wtedy rozległ się odgłos pukania w rozsuwane drzwi. Do pokoju wszedł generał Tókiki.
-Moja Paló, już jesteś gotowa? Za chwilę ceremonia w świątyni.- poinformował córkę.
-Za chwilę, ojcze, czynię ostatnie poprawki. - odparła pogodnie.
-Dobrze, mój kwiecie. - uśmiechnął się łagodnie.

W małej okrągłej świątyni rozległ się dźwięk gongów. Bębniarze uderzali w pozłacane bębny, a fletniści przygrywali spokojne, podniosłe melodie.
- Jesteś gotowy, Asó?-spytał się ubrany w ciemnozieloną szeroką szatę ceremonialną Imaó.
- Owszem i ty też powinieneś. - odpowiedział szwagier.
-To ruszamy. - patrząc w dal, obaj zdecydowanym krokiem weszli do głównej sali świątynnej.
-Jego Ekscelencja Kanclerz i Jego Dostojność Wiceminister! - sędziwy kapłan  powitał obu mężczyzn.
Imaó złożył bóstwom ziemi i lasu dary złożone ze świeżo ściętych łodyg i kłosów, a bóstwom wody podarował zatopione w miseczce plastry miodu i trochę ziaren ryżu. Po kilku, wyrecytowanych przeciągle przez prowadzącego ceremonię kapłana modlitwach, rozpoczęła się główna ceremonia. Wszyscy dostojni goście zaczęli odpalać ogień w złotych pucharach na pochodnie, źródłem ognia była dla nich zaś jedna niewielka świeczka. Gdy wszyscy usiedli z nogami złożonymi do siebie, jak nakazuje tradycja,  wszedł do sali ktoś, kogo Imaó sięb by tu nigdy nie spodziewał. Ubrana we wzorzystą czerwono-żółtą suknię Paló z lekko pomalowanymi ustami i ceremonialnymi wzorami na policzkach przystąpiła do odświętnego tańca. Imaó, mimo natłoku wątpliwości związanych z dziewczyną, nie mógł oderwać od niej wzroku. Był zdumiony swą reakcją, lecz gdy córka Tókikiego zakończyła taniec, natychmiast wróciła mu trzeźwość umysłu.
- Piękny taniec, nawet ty to przyznasz?-Asó zaczepnie spytał  szwagra.
-Daj spokój, nic mnie to nie obchodzi. Ceremoniał skończony i tyle.- odparł poirytowany Imaó.
-Podobało ci się bez dwóch zdań! Nie mogłeś wzroku od niej oderwać!- z entuzjazmem odparł Asó.
-Ach, z  tobą pięć światów.- cicho odburknął kanclerz.

Powoli zbliżał się wieczór i Imaó wiedział, że musi się śpieszyć. W razie niepokojów w okolicy Tókiki i inni mogli opuścić miasto w ledwie godzinę. Po powrocie do pokoju, młody kanclerz długo zastanawiał się nad doborem szat. W końcu za radą Asó założył czerwoną tunikę z kwiatowymi motywami, przepasaną pozłacaną peleryną, zawiesił miecz w inkrustowanej perłami pochwie u pasa, a na głowę założył niewysoką czarno-granatową czapkę saóshim. Był wyraźnie spięty.
-Imaó, nie ma się czego bać. Jesteś kanclerzem, jak mógłby cię nie usłuchać.- chciał uspokoić go Asó.
-Łatwo ci mówić. Śmieszne, prawda? Mam teoretecznie władzę nad niezliczonym ludem, a boję się strażników własnej matki i własnych oświadczyn.- prychnął.
-Nie przesadzaj. I z wątłej topoli można zbudować potężny statek. - znów popisał się swą znajomością poezji.
-Nie czas na popisy, mój drogi. - odrzekł. - Dziękuję ci za wszystko. Chodźmy.- tym razem mężczyzna szczerze się uśmiechnął.

Tymczasem- Rezydencja w stolicy

-Nie ma mowy! Nie będzie żadnych ustępstw! - trzasnęła ręką w stół wzburzona Shiri. - Mój syn poślubi córkę Kisy, a szczęście ich będzie kwitnąć, choćby przeżył piekło na ziemi! To małżeństwo będzie faktem, a wy tego dopilnujecie! Wyślę gubernatora Cóyóka do mego syna, a on go przekona. Bo inaczej...- na słowa Shiri Cóyók przełknął nerwowo ślinę. - ... spotka się z surowymi konsekwencjami.
-Tak, Pani, wszystko zrozumiałem. Wyruszam jeszcze dziś przed wschodem księżyca. - ukłonił się.
-Doskonale się rozumiemy. - uśmiechnęła się cynicznie.


Imaó stanął przed wejściem na podwórze niewielkiej rezydencji, gdzie nocował Tókiki. Ręce spociły mu się z powodu nerwów.
-To ostatnie chwile mojej wolności. Wolności od intryg, od fałszu i stresu. NIe poradzę sobie Asó. Nie poradzę sobie , gdy ona wejdzie do mojego domu. Sam nie wiem, czy chcę, by przeklęty Tókiki się na to zgodził.
- Chcesz generała Kisy i jego córuni? Chyba to lepsze wyjście. Bracie, wierzę w ciebie, podołasz temu i nie oceniaj Paló tak źle. Niech bóstwa cię prowadzą. - klepnął szwagra w ramię. Imaó podziękował mu wzrokiem i podążył w stronę drzwi. Niski odźwierny rozpoznał nadchodzącego gościa i z szacunkiem się ukłonił.
-Dostojny Gość pragnie widzieć się z Generałem!- krzyknął służący.
Tókiki osobiście pofatygował się do wejścia. Szedł nieśpiesznie, nie spodziewając się , kogo ujrzy przed sobą.
-Wasza Ekscelencjo, proszę, nie spodziewaliśmy się tu Was. Zapraszam!- pochylił się wojskowy.
-Dziękuję, Dostojny Generale. - skłonił się Imaó.

Paló rozmawiała cicho w pokoju z ubraną w jasnozieloną suknię damę dworu. Sama miała na sobie wieczorną niebieską szatę ze złotymi podłużnymi wzorami.
-Pięknie śpiewałaś, Paló. Panienka była naprawdę czarująca- mówiła dziewczyna.
-Dziękuję, to dzięki tobie, Biri i cioci Só tak łatwo wszystko sie potoczyło. Jestem lekko zmęczona, pójdę do siebie- uśmiechnęła się Paló.
Po kilku krokach zatrzymała się, znów prawie wpadając na swego gościa.
-Droga córko, dzisiejszego wieczoru zaszczyci nas swą obecnością sam Jego Ekscelencja Kanclerz.- odrzekł z radością Tókiki. - Przywitaj się z gościem. - pouczył.
-Witajcie, Dostojny Kanclerzu. - ukłoniła się dziewczyna, a z nią także Biri.
-Mamy dziś niezwykle piękny wieczór. Tylko patrzeć tarczy księżyca zza chmur tajemniczych, co burzę o poranku zwiastują. - na swój sposób sparafrazował słynny wiersz Imaó.
-Co Kanclerza w wieczór tak urokliwy sprowadza w progi nasze?- spytał z największą grzecznością Tókiki. -Podaj Biri Jego Ekscelencji herbatę i poczęstunek.- polecił służącej. -A wy, Panie, spocznijcie.- poprosił młodego mężczyznę.
-Przychodzę do Was jako przyjaciel i oddany uczeń, Generale. - słychać było w wypowiedzi Imaó zawahanie. Paló wpatrywała się w niego z lekkim niepokojem.- Prosić mentora mego i oddanego radcę. - Przerwał, myśląc, że nie wydusi już ani słowa. - Prosić o rękę Waszej córki.

[Reiki98]

Rozdział V- Nie pozwól mi odejść

Imaó poczuł po wypowiedzeniu tak długo planowanych słów, jakby ktoś zdjął z niego ciężar uwierający go niemiłosiernie. Po chwili jednak poczuł na sobie kolejny- oczekiwania na reakcję. Generał Tókiki chwilę milczał wyraźnie zaskoczony, a oczy Paló wyglądały na niemal przerażone. Wzmogło to jeszcze bardziej zdenerwowanie kanclerza. Gdy myślał, że ta chwila będzie trwać wieczność, Tókiki przemówił:
-Oferta Waszej Ekscelencji jest szczera i nie ukrywam, że zaskakująca. Wielkim zaszczytem jest dla nas wizyta Wasza i możliwość wybudowania mostu, więc i skruszenia muru. Usiądźmy, Wasza Ekscelencjo! - rozłożył ręce arystokrata w geście przyjaźni.
Służąca podała Imaó i domownikom herbatę. Córka Tókikiego wciąż stała jak osłupiona.
-Paló, mój kwiecie, proszę, usiądź z nami.- poprosił ojciec. Z wymuszonym uśmiechem dziewczyna zajęła miejsce. -Przejdźmy do rzeczy, Mości Kanclerzu.
-Mam przyjemność złożyć Wam, Szlachetny Generale, z serca płynące świadectwo przyjaźni w postaci tych oto podarków. - odparł Imaó, gdy sługa wysłany przez Asó wniósł do pomieszczenia zdobione szkatułki. Generał uśmiechnął się na widok prezentów. Mężczyźni na jakiś czas zamilkli, co tylko powiększało stres Paló.
-Myślę, że czas będzie nam jeszcze porozmawiać. Tymczasem wybaczy mi Wasza Dostojność. - chciał wymigać się od stresującej rozmowy Imaó.
-Nie wstawajcie, mój Panie, nie w tak miłej atmosferze, proszę. Jeszcze herbaty?- zaproponował wojskowy.
-Dziękuję bardzo. Generale, porozmawiam z Wami jutro, gdy światło poranku mgły tylko rozproszy.  Dziś jest już zbyt późno. - uśmiechnął się lekko kanclerz.
-Jeśli taka Wasza wola, Panie. Wiedzcie, że zawsze jesteście tu mile widziani, ja i Paló o każdej porze należycie was przyjmiemy. Zapraszam jutro na drugie śniadanie około południa. Co za zaszczyt, propozycja Waszej Ekscelencji!- pożegnał się Tókiki.
-Dziękuję, do jutra i dobrej nocy dla Waszej Rodziny.- skłonił się młody mężczyzna, a za nim Paló i Tókiki.
Paló spojrzała na ojca pytającym wzrokiem, ale on przyłożył palec do ust. Imaó idąc w kierunku bramy, raz jeszcze spojrzał na rezydencję. Wiedział, że jutro będzie dla niego najważniejszym egzaminem.

-Psst! Imaó!- z nocnej ciszy wydobył się głos niewątpliwie należący do Asó.
-Przestraszyłeś mnie!- fuknął szef rządu.
-Coś ty taki przewrażliwiony? Jak poszło, mów szybko!- zapytał się szwagra.
-Mówiąc krótko, Tókiki udaje radość i ekscytację, chyba wymienił wszystkie honoryfikatywy. - odparł Imaó z irytacją. - Przyjął ofertę. Jutro idziemy do niego na śniadanie. -westchnął.
- Wiadomo o co chodzi w tej grze, ale jestem z ciebie dumny, bracie! Jutro jest jutrem, dziś się porządnie wyśpij!
-Właśnie, Asó, w grze. W przeklętej grze. - powiedział kanclerz bez entuzjazmu.

Paló nerwowo chodziła po pokoju i wyglądała na śmiertelnie obrażoną na ojca.
- Mój kwiatuszku, mój księżycu. Co ja miałem powiedzieć kanclerzowi? Przed chwilą skończyła się wojna, a chciałabyś kolejnej?- chciał pocieszyć ją Tókiki.
-Ojcze, dlaczego chcesz mi to zrobić? Ten człowiek jest nieobliczalnym tyranem. Chciał zniszczyć naszą rodzinę, wszystko co mamy i kochamy. - dziewczyna prawie płakała.
- I dlatego musisz być silna dla mnie, dla siebie, dla Matki. - generał przytulił córkę. - Nigdy nie pozwolę, by stała ci się jakaś krzywda, kochanie. Nigdy. Nic nie jest jeszcze pewne, może jutro się rozmyśli. Coś wymyślę, obiecuję. - na te słowa Paló lekko się uśmiechnęła.

Mężczyzn śpiących na wyściełanych matach zbudziły hałasy na korytarzu. Był środek nocy i zdziwiły ich te odgłosy.
-Cicho.- szepnął Imaó do przyjaciela.  Obaj nasłuchiwali rozmowy za ścianą. Byli pewni, że słyszeli gdzieś już te głosy.
-Pani Wewnętrznego Pawilonu wyśle kogoś do generała. Możliwe, że jakiegoś gubernatora. Wiecie, w końcu to priorytetowa sprawa. - odezwał się starszy mężczyzna.
- W imieniu generała Kisy oczekuję poselstwa. - odrzekł młodziutki arystokrata, sądząc po doborze słów. - Trzeba tylko zniechęcić Tókikiego.
-My się tym zajmiemy- szepnął ktoś inny.
Asó i Imaó spojrzeli na siebie, po czym gwałtownie zerwali się z łóżek.
-Dwa miecze i jakieś opaski. Nikt nie może nas zobaczyć- rzucił zdecydowanie kanclerz. Asó kiwnął porozumiewawczo.
Przyjaciele upewnili się, że tajemniczy jegomoście zniknęli z korytarza i podążyli w kierunku rezydencji Tókikiego. Imaó wiedział, że generałowi i Paló grozi niebezpieczeństwo i mimo wszystko musi ich obronić. Obaj czekali w mroku jakąś chwilę. Nagle usłyszeli szelest między drzewami.
- Ty stój pod bramą, ja wejdę!- krzyknął Imaó.
-Ale..- chciał wtrącić Asó.
-Żadne ale! Osłaniaj dom od frontu, ja sprawdzę, czy nikt się tam nie wdarł!- mężczyzna przeskoczył palisadę.
Starał się iść bezszelestnie wśród liści rozwiewanych przez wiatr, jednak ciszę zmąciło uderzenie wroga w klingę miecza Imaó. Kanclerz zauważył, że napastników było czterech.
- Wy dranie, czego chcecie, zaraz się z wami rozprawię! - syknął. Trzymał miecz ostrzem ku górze, które jakby symetrycznie przedzielało jego profil. W klindze odbijali się oświetleni przez światło księżyca zakapturzeni nieprzyjaciele. Imaó z furią w oczach czekał na ich ruch.

Asó tymczasem czekał. Gdy tylko usłyszał charakterystyczny brzdęk metalu, chciał ruszyć Imaó na pomoc, ale z tyłu drasnął go miecz wroga.
- Przeklęte kanalie! Poczekajcie, aż będziecie liczyli odcięte członki! - i Asó ruszył na wrogów, lecz nieomal ponownie został raniony.
Wojownicy w końcu zaatakowali kanclerza. Poruszał się bardzo szybko, wiedząc, że ma niewielkie szanse, będąc przez nich otoczony. W końcu zaszedł jednego od tyłu i wbił mu ostrze w plecy. Drugi chciał już go rozpłatać mieczem, gdy Imaó w ostatniej chwili wykonał unik zarzucając głowę do tyłu. Odbił się od pnia i z wielką złością przeciął korpusy dwóch napastników. Posłyszał jednak kroki kolejnych zbrojnych i postanowił ukryć się w jednym możliwym miejscu- na dachu.
W tym samym czasie szwagier kanclerski z trudnościami odpierał ataki wroga. Udało mu się wreszcie popchnąć jednego z nasłanych zbirów na drugiego i obydwu pozbawić życia. Był już jednak wyczerpany walką.

Imaó leżał na brzuchu na skraju dachu. Gdyby mógł, nawet by nie oddychał. Prosił w duchu bóstwa, by tylko dachówki pod nim nie załamały się. Czereda wojowników ustawiła się pod tymczasową rezydencją Tókikiego. Przerażony kanclerz spostrzegł, że jest ich coraz więcej. Chciał mieć lepszy widok na sytuację i przesunął się, jednak nagle poczuł ostry ból przez spotkanie jego brzucha z ozdobną figurką przytwierdzoną do dachu. Mimowolnie krzyknął.
-Tam jest!- spojrzał się jeden z zamaskowanych napastników. - Brać go i szukać tego drugiego!
- A więc chcecie się pobawić? No to zapraszam!- mężczyzna zeskoczył z dachu i przeciął szyje dwóm agresorom. Po chwili poczuł jednak , że znów jest otoczony. Gdy stracił już nadzieję, widząc szarżującego na niego wojownika z toporem, zdziwiony spostrzegł, że wrogowie zaczynają słaniać się i padać na ziemię.
-Czyżby ktoś potraktował ich kuszami?- domyślił się Imaó.
Wyczerpany Asó kilkoma pchnięciami miecz uporał się z resztą napastników. Przeraziła go cisza w ogrodzie, więc podążył, by sprawdzić, co się dzieje ze szwagrem.
-Kim jesteście?- zapytał się nowych sojuszników Imaó.- Kim byli ci ludzie? Wiecie z kim mówicie?- poirytowany młodzieniec chciał już pokazać żołnierzom twarz, jednak uznał to za zbyt ryzykowne. Ubrani w czarno-czerwone maski wojownicy zabrali ciała poległych napastników i w ciszy opuścili gaj.

Imaó obrócił się, po chwili słysząc czyjś pisk.
-Co ty tu..- odparł.
-Chyba ja powinnam zapytać się ciebie! Co tu robisz i kim jesteś?!- wykrzyknęła zdziwiona Paló.
-Ja... jakby ci to... ja jestem żołnierzem gwardii sławnego generała Tókikiego! Patroluję rezydencję Jego Dostojności!- udawał pewność w głosie.
-Mam ci wierzyć? Pokaż opaskę na ramieniu! Powinna mieć...- dziewczyna chwyciła energicznie jego rękę i zauważyła ranę - Jesteś ranny!
-To nic wielkiego, spokojnie. Właśnie kończę patrol.- chciał już iść. Jednak Muni Paló nie dała za wygraną.
-Nigdzie się nie ruszysz, dopóki cię nie opatrzę. Gdzie i kiedy oberwałeś? Zresztą nieważne, poczekaj.- po chwili młoda arystokratka przyniosła bandaż i maść. - Pokaż. - odwinęła mu rękaw.
Asó miał krzyknąć do przyjaciela, gdy zobaczył, że opatruje go jego przyszła potencjalna narzeczona. Z pewnością będzie miał o czym z nim porozmawiać.

Paló delikatnie rozsmarowywała maść po ranie i zawinęła ją ostrożnie w bandaż.
-Zmieniaj opatrunek przynajmniej dwa razy dziennie. - poradziła. Oboje spojrzeli sobie głęboko w oczy. - Ja.. już będę szła. Uważaj na siebie- uśmiechnęła się tajemniczo. Lekki wiatr rozwiewał jej pachnące olejkiem różanym włosy. Zostawiła Imaó pogrążonego w milczeniu i rozterkach. W gąszczu pytań o to, czy jest dla niego wrogiem czy... kimś jeszcze.

[Reiki98]

Rozdział VI- Odkryty ślad

Młody kanclerz podążył niepewnym krokiem w kierunku skrytego wśród zarośli Asó. Martwił się o szwagra, gdyż słusznie przypuszczał, że także stoczył długą i nierówną walkę z napastnikami.
-Bracie, wszystko dobrze? Nic ci nie zrobili?- spytał go zatroskanym wzrokiem.
-Jak po walce. Zaskoczyły nas, a to cwane demony. Mam nadzieję, że z tobą też wszystko dobrze. Tak szybko ich wszystkich załatwiłeś?- zdziwił się Asó.
-Zdaje się, że nagle ktoś wystrzelił z kuszy i wszyscy padli jak kostki do gry. -oznajmił krótko szwagrowi.
-Przy takiej opiece nie widzę przeszkód, byś szybko ozdrowiał.- zaśmiał się Asó, unosząc do góry brwi.
-Ach, akurat wyszła, gdy skończyłem się z nimi rozprawiać. Teraz skończ gadać głupstwa, trzeba odpocząć, jutro dużo pracy.- wycedził.
-Może zanim wrócimy, powinniśmy powiedzieć władzom, by postawiły strażników?- zasugerował towarzysz Imaó.
-Mógłbym to zrobić w innych okolicznościach. Pomyśl, Asó, są tu Kisá, jego ludzie i cała czereda osobistości niekoniecznie nam przychylnych. Co, jeśli ktoś będzie przez nich wynajęty? Sami możemy się obronić, a szczerze wątpię, że ktoś jeszcze wyśle kogokolwiek , bo wzbudziłby większe podejrzenia.- skwitował kanclerz. W środku bił się ze złowrogimi myślami- czyżby to jego matka faktycznie miała związek z tymi draniami?
Gdy znaleźli się przy rozsuwanych drzwiach swego pokoju, uśmiechnął się do męża siostry i spojrzał nań wzrokiem mówiącym, że czeka ich jeszcze dużo przygód, niekoniecznie tych miłych. Księżyc jasno świecił nad spowitym nocą miastem, a cykady i świerszcze dawało się słyszeć wszędzie, lecz nie przeszkodziło to zasnąć potwornie zmęczonym mężczyznom.

Siedziba rządu w stolicy

Do obszernego biura Ministerstwa Ziemi i Majątków wszedł ze zdecydowanym spojrzeniem młody mężczyzna. Miał na sobie wieczorną  jedwabną czarną szatę z czerwonymi rękawami i włosy spięte w elegancki kucyk, jednak nie przejmował się wyglądem, otwierając raz po raz lekko przykurzone szafki. Zafrasowany służący próbował nadążyć za nim, lecz był on szybszy od błyskawicy.
- Proszę Waszą Łaskawość! Jeszcze nie sprzątaliśmy, a jutro ze wschodem słońca jest ceremonia nadania szat, canchūn !*- pochylał  pokornie głowę mężczyzna w jasnozielonym kaftanie.
-Gdzie jest to ustrojstwo… gdzieś musi tu być.- Naóki śledził wzrokiem każdy kąt pokoju. – Dae!**
Młody urzędnik sięgnął po inkrustowane perłami pudełeczko z przekładanymi paciorkami wskazującymi na obecność danych osób danego dnia.
-Czy był tu dziś gubernator Cóyók?- zapytał się mężczyzna.- Dobrze pomyśl, Aóhi.
-Ja… nie wiem… nie, Panie.- zawahał się przerażony sługa.
Naóki chwilę przyjrzał się pudełku.-Gubernator Cóyók, dziś około południa- ocenił. -Czy się mylę? – spojrzał wymownie na Aóhiego.
- Nie, Panie… Ukarz mnie jak chcesz!- szykował się na najgorsze. Naóki spojrzał się nań z politowaniem i zaśmiał pod nosem.
-Szkoda mojej ręki. Spójrz na kurze, masz takie samo baczenie jak na ludzi. Idź  lepiej spać.- skwitował z ironią.
Kuzyn Imaó szybko udał się do jasno oświetlonej kilkupiętrowej rezydencji dla gości. Minął bez słowa kłaniających się oficjeli. Spojrzał na idącego w jego kierunku siwowłosego jegomościa i zagrodził mu drogę.
- Czy był tu dziś gubernator Cóyók?- spytał Naóki.
-Owszem, Panie, jednak wyszedł wieczorem. – skłonił się.
-Gdzie? Mówże!- popędził go młody mężczyzna.
-Ja…- Naóki osobiście nie znosił słyszeć wahania w głosie.
-Powiedz, a zwolnię cię na cały miesiąc ze sprzątania. Wiem, że w końcu chciałbyś odwiedzić rodzinę, Kilai. Jeżeli się kogoś boisz, dam ci ochronę. A teraz mówże!- szybko zapewnił staruszka.
-Dzięki Ci, Panie! Ja… nie jestem pewien, ale chyba był u pani Shiri na zebraniu, canchūn.- odparł Kilai.
Naóki pobiegł domyślał się dalszego biegu wydarzeń i pobiegł do rządowej stajni, pytając o ostatni wynajem wierzchowców.
-Gubernator prowincji Bānsamú z całą świtą wyjechał dziś przed zachodem słońca- odparła sędziwa stajenna.
Poddenerwowany mężczyzna zastał swego pomocnika przysypiającego nad herbatą. Młodziutki chłopiec z uplecionymi misternie warkoczykami wyglądał na naprawdę sennego.
-Hashi, masz zadanie. Zwołaj moich wojskowych doradców i każ im w moim imieniu wysłać specjalną grupę zwiadowczą do ochrony kanclerza. Musimy uprzedzić Kisę… i moją drogą cioteczkę.- spojrzał się na chłopca, lecz wzrok jego błądził w oddali.

Gdy tylko wzeszło słońce, Imaó i Asó wstając wyjątkowo wcześnie z posłań pośpiesznie szykowali się na niechciane śniadanie z Tókikim. Lekko stremowany kanclerz denerwował się obecnością służek przysłanych przez właściciela rezydencji.
-Lepiej już wyjdźmy- odrzekł do Asó, poprawiając po raz ostatni doskonale ułożoną fryzurę.
Nie lepiej czuła się Paló, nerwowo przechadzając się po pokoju. Nie pomogły uśmiechy służki, nakładającej ziołowe balsamy na włosy i róż na policzki. Chciała, by to wszystko było już za nią.
Uradowany służący Tókikiego przywitał gości generała, a on sam zjawił się w obejściu w najlepszej, zdobionej złotem i srebrem zbroi okrytej granatową szatą. Kolor fiołków i róż współgrał z podobną barwą szaty Imaó, a kontrastował z czarno-złotym okryciem jego szwagra. Tuż za uśmiechniętym Tókikim pojawiła się jego córka ze spuszczonym wzrokiem z biało-złotą szatą z czerwonymi rękawami i kwiecistymi wzorami. Patrząc na nią, Imaó złapał się na uwadze, że wygląda całkiem ładnie.
-Zapraszam do stołu.- rzekł ojciec Paló. Stół stojący na ganku posiadłości wypełniały talerze z pierożkami z gotowaną fasolą i ciecierzycą z dodatkiem jajek, duszona baranina, a także świeże warzywa i ryż z rybami.
-Świetne są podobno tutejsze sosy, spróbuję i się przekonam.- odparł rozpromieniony Asó.
-Polecam sos szałwiowy, Wasza Dostojność. Proszę się częstować.- skwitował Tókiki.
Imaó pragnął milczeć, lecz wiedział, że nie może tego zrobić.
-Ufam, że sen Waszej Szlachetności jest tu niezmącony, Generale. Noce bywają głośne.
-Sypiam dobrze, tak jak ma córka, zwłaszcza po Twej hojnej wizycie, Panie.- generał spojrzał się wymownie na Paló i dziewczyna energicznie skinęła potwierdzająco głową. -Wracając do tematu wczorajszej nocy, uznałem…- Tókiki wstał i wziął do ręki dzwoneczek.- Proszę wszystkich o uwagę! – po chwili posłusznie zebrali się wszyscy służący i adiutanci wojskowego. -Uznałem, że Jego Ekscelencja Kanclerz jest najgodniejszym i najszlachetniejszym człowiekiem, dla mej córki, a przyjęcie go do rodziny to największy z zaszczytów.
- Gratulacje, Panie! – trzykrotnie krzyknęli słudzy.
Paló zdawała się być wstrząśnięta. Przypomniała sobie jednak wczorajsze słowa ojca:
-Muszę coś Ci wyznać, córeczko. Twoja matka przed odejściem powiedziała, że pragnie tylko jednego. Chce, byś poślubiła kogoś, kto da Ci szczęście i dobre życie. Na tę chwilę tylko kanclerz może ochronić nas przed wpływem Kisy. Musimy zdążyć przed jego matką. Ta wiedźma Shiri zrobi wszystko, by ułagodzić Kisę. Ma u niego spory dług wdzięczności.  Bądź w stolicy ostrożna, udawaj najlepszą żonę i mów mi wszystko, co zauważysz. Zaręczam, że kiedy to wszystko się skończy, zemszczę się na rodzie Lāsó za wszystkie krzywdy”.
- Generale… dziękuję.- ukłonił się Imaó. Nagle spostrzegł, jak zamyślona Paló przypadkowo przewraca naczynie z gorącą wodą. Nie upłynęła sekunda, nim osłonił ją przed wrzątkiem.
- Panie, czy wszystko dobrze?- krzyknęła dziewczyna.
-Wszystko w porządku, panienko. – uśmiechnął się, choć syknął z bólu. Paló niewiele myśląc odsłoniła mu rękaw i polała schłodzoną wodą z drugiego kubka. Zauważyła ranę na ramieniu, bynajmniej nie od oparzenia. Mężczyzna bał się, że córka generała rozpozna go.
-Skąd Kanclerz ma taką ranę, ktoś Was tu zaatakował? Panie, nie pozwolę!- odparł Tókiki z udawaną troską.
- Właściwie..- nie miał pojęcia co powiedzieć.
- Generale! Znaleźliśmy to w ogrodzie. Wczoraj w nocy ktoś tu się włamał, ale został powstrzymany.- młody adiutant wskazał na zakrwawiony kawałek ubrania.
Imaó i Asó pojęli, że  czekają ich teraz jeszcze większe kłopoty.


*canchūn- tytuł urzędnika ds. wojskowych kontrolującego  ministerstwa ziem i majątków oraz wojny
** Dae - - dosł. "cel", tu w znaczeniu "Mam cię!", "Bingo!"

[Reiki98]

Rozdział VII- Zwrot akcji

Tókiki wstał z miejsca, a jego mina wskazywała na mieszaninę zdziwienia i złości.
-Młodszy Dowodzący Shumak, sprawdź dobrze wszystkie bramy, rozstaw żołnierzy i każ sprowadzić z miasta kolejnych!- zarządził młodemu, postawnemu mężczyźnie w lekkiej zbroi.
-Tak jest, Panie Generale!- ukłonił się i odszedł.
-Jest coś, w czym możemy pomóc, Generale?- zapytał się Imaó, by ukryć wzbierający w nim stres.
Ojciec Paló cicho westchnął i założył ręce do tyłu:
-Dziękuję za troskę, Wasza Ekscelencjo, lecz zajmę się tym wszystkim sam. Możecie mi powiedzieć- zwrócił się też do Asó – czy widzieliście lub słyszeliście wczorajszej nocy coś podejrzanego?
W obu mężczyznach aż zawrzało. Wiedzieli jednak, że nie mogą ujawnić tego, co się działo w ogrodzie przed rezydencją. Pierwszy zaczął szwagier kanclerza:
-Byłem co prawda na wieczornym spacerze, jednak nie usłyszałem niczego, co mogłoby wzbudzić czyjekolwiek obawy.
W zamieszaniu od stołu oddaliła się Paló. Prędko dostrzegł to Imaó, który podszedł do dziewczyny.
- Nie martw się tym, co stało się w nocy, proszę. – zapewniał mężczyzna.
-Czy nic nie stało się wam, Panie, przez ten wypadek? Wybacz, że sprowadziłam na Was niebezpieczeństwo.- córka Tókikiego podniosła wzrok, jednocześnie po chwili go opuszczając. Imaó chwilę wpatrywał się w jej oczy, wyczytując lekkie zaniepokojenie.  Spuścił głowę na dół, po chwili zaś odparł:
-Musiałem ochronić Panienkę przed nieszczęściem, cóż miałbym uczynić innego?
Zanim dziewczyna zdążyła otworzyć usta, jej ojciec przywołał gestem dłoni Imaó.
-Zwołam posiedzenie z udziałem generała Kisy- oznajmił. Asó i jego szwagier na te słowa w środku nie posiadali się ze złości.
Rezydencja w stolicy
Dzień zapowiadał się pogodnie, a pod oknami rozbrzmiewały szpaki i wilgi. Shiri w niezmąconej ciszy samotnie popijała jaśminową herbatę, gdy ktoś musiał przerwać chwilę spokoju.
- Pani, przyszedł Jego Ekscelencja , canchūn!- zapowiedział sługa.
-Każ wejść. – wyraziła aprobatę. Urzędnik ukłonił się na powitanie:
-Pani Wewnętrznego Pawilonu, słońce dziś wzeszło niczym cnoty niebiańskie w Twych komnatach.
-Naóki, przejdźmy do rzeczy. Czego ode mnie chcesz, mój drogi? Jeśli chodzi o Imaó…
-Tak, Pani. Zaiste chodzi o Kanclerza, a ściślej gubernatora Cóyóka. Czy jest w Waszej wiedzy, iż opuszczał on wczoraj konno stolicę nocą?
-Cóż to? Martwisz się, czy aby się nie zgubił?- posłała chytry uśmieszek Shiri.
-Pani, z całym szacunkiem, obaj wiemy, o co chodzi. Stare powiedzenie powiada, że tygrys z przytępionymi pazurami jeszcze bardziej wściekły. Intencje generała Kisy nigdy nie były i nie będą szczere.- odparł poważnie Naóki.
-Czy Ty myślisz, młody człowieku, że posłałabym Cóyóka w paszczę głodnego lwa? Wystarczy wszak trochę się z nim zabawić i powstrzymać głód.- matka kanclerza znów kpiarsko się uśmiechnęła.
-Pani, nawet kosztem bezpieczeństwa własnego syna?- rzucił ostro młody urzędnik. -Wybacz ów ton, jednak taka gra jest zbyt ryzykowna.
-Cóż za naiwność i pochopne oceny.- skwitowała Pani Wewnętrznego Pawilonu. – Teraz możesz odejść, przekonasz się, że moje czyny zawsze mają na względzie dobro rodziny.- podniosła głos, jednocześnie wciąż się uśmiechając.
W Imaó i jego szwagrze wzbierały ogromna złość i stres z racji zbliżającego się spotkania z udziałem Kisy. Kanclerz dobrze wiedział, że nie może ujawnić niczego, co się wydarzyło poprzedniej nocy, gdyż naraziłoby to zarówno jego otoczenie, ród Muni reprezentowany przez Tókikiego, czym akurat musiałby się mniej martwić, gdyby nie kwestia niepodpisanego wciąż pokoju. W oczach młodego szefa rządu widać było autentyczny strach.
-Asó, co mam powiedzieć temu przeklętemu intrygantowi?
- To znaczy, Kisie? Wiesz jaki jest, poczekajmy na jego krok.- Asó puścił oko do przyjaciela.

W przestronnej sali miejskiej magistratury odbywało się zebranie z udziałem Kisy, Tókikiego i wielu innych dostojników. Po pojawieniu się kanclerza i Asó, żołnierze Tókikiego zdali raport przed Imaó, a jego samego posadzono na honorowym miejscu. Szef rządu polecił wojskowym i arystokratom rozpocząć przemowy, lecz wskutek nadmiernej kurtuazji nikt nie mógł dojść do głosu. Poirytowany Imaó sam zaczął:
-Pytacie, czy sytuacja jest poważna. Byłem dziś na śniadaniu w ogrodzie generała Tókikiego. Widziałem dowody na to, że coś się tam działo zeszłej nocy. Mogę powiedzieć stanowczo: jeśli chodzi o bezpieczeństwo generała i jego córki, sytuacja jest zawsze poważna.
-Wybaczysz mi śmiałość, Wasza Ekscelencjo, jeśli wejdę w słowo? – podniósł się powoli z miejsca ojciec Paló. – Dziś podjąłem Kanclerza śniadaniem. Chciałbym z radością oświadczyć, iż po wizycie Kanclerskiej mogę go nazywać…- Imaó wiedział, że generał zmierza do ogłoszenia zaręczyn, by pogorszyć położenie rządu względem Kisy. Nie mógł pozwolić mu na to.
-Oddanym i wiernym przyjacielem.- odparł kanclerz. – Właśnie  o to nam chodziło. Mam pytanie do Jego Dostojności Generała Kisy. – na słowa Imaó zaraz mężczyzna wstał. – Generale, mówi się, że tygrys najcichszy, gdy się skrada. Co myślicie o takim uprawianiu polityki?- rozpoczął swą grę Imaó.
- Panie, tygrys winien wiedzieć, kiedy ma stępione pazury. – też poetycko odbił piłeczkę generał.
-Generale, co Wam wiadomo o zbyt głośnych świerszczach?- kontynuował kanclerz, mając przed oczyma nocnych napastników. – Możemy wypuścić je na pole sąsiada, by zniszczyły jego bogactwo. Ale gdy jest ich za dużo…
-Mogą wejść na nasze, Panie. – zrozumiał metaforę w lot.
-Ale wcześniej można je same zlikwidować. – rzekł kanclerz, obniżając wzrok bezpośrednio na Kisę, po czym wyszedł. Mina generała po tym wyglądała, jakby wyrażała wszystko
- Mam już pewność, że to on. – odparł po zebraniu Imaó.
- Teraz Kisá będzie chciał się nam dobrać do skóry. – zauważył jego szwagier.
Imaó spoglądał z zadumą w burzowe niebo. Kolor chmur wydawał się być nasycony granatem, a powietrze wydawało się wtórować dusznej atmosferze. Nagle Asó spostrzegł nadlatujący z oddali sztylet. Ktoś , kto nim rzucił, musiał być niekwestionowanym mistrzem.
- Imaó!- krzyknął Asó. Kanclerz automatycznie wygiął się w tył, tak, że ostrze ledwo musnęło skraj jego szaty.
- Nic ci nie jest, bracie?- zapytał go szwagier.
- Wszystko w porządku. Nasz ulubiony generał jest w formie. Nie możemy narażać Paló i jej ojczulka, ani mojej  matki i siostry w stolicy. Musimy jak najszybciej tam wracać, Asó. – obaj skinęli na słowa Imaó.

W izbie Kisy panował półmrok z racji nadchodzącej burzy. Młody żołnierz ukłonił się przed wojskowym.
-Generale, cóż mamy czynić? – zapytał.
-Kanclerz dobrze zna moje zamiary. Zobaczysz, że za chwilę ucieknie z tej podłej mieściny i czmychnie wnet do stolicy. – odparł generał.
-I co wtedy zrobimy? Ma tam pełną obstawę?- dziwił się wojownik.
- Wciąż nie myślisz, Gakói? Wyślemy przynętę do jaskini lwa. A Shiri nam nie odmówi. – zaśmiał się pod nosem.

Przyjaciele popędzili na koniach w kierunku rezydencji Tókikiego.
-Imaó, dlaczego jedziemy do niego? Musimy uciekać natychmiast, bo życie mojej drogiej Wió, twej siostry, jest w niebezpieczeństwie? Co z twą matką? – dziwił się Asó. Imaó milczał. – Co chcesz przez to milczenie powiedzieć?- Jednak jego kompan wciąż milczał. Gdy zatrzymali się, zsiadł z konia i odrzekł:
- Mówiłem Ci, mój Asó, że musimy jechać. Nie mówiłem jednak, że pojedziemy sami. O czymś chyba powinienem pamiętać? – ta zagadka zaintrygowała męża Wió. – Jak myślisz, Asó, o czym mogłem zapomnieć?
Gdy weszli na dziedziniec, zauważyli wielki bałagan. Stoły były zniszczone, a w środku można było dostrzec rozrzuconą zawartość szafek i połamane półki.
- Co tu się mogło stać?- pytali siebie mężczyźni.
- Asó, z tyłu! – krzyknął kanclerz. Na ich obu napadła cała gromada zbrojnych zbójców. Obaj sprawnie rozcinali ich ostrzami swych mieczy jednego po drugim. W jednej z izb spostrzegli zakneblowaną służkę Paló. Imaó szybko ją uwolnił.
-Panienka chyba opuściła już miasto. Pędź Panie, ile sił, do bramy miejskiej! – odparła służąca.
- Pod jednym warunkiem. Jedziesz z nami. – to mówiąc, Imaó posadził kobietę na koniu. Galopem dotarli na rogatki miasteczka. W tłumie kanclerz dostrzegł Paló przechadzającą się jak gdyby nigdy nic po targu.
-Panienko, gdzie twój ojciec, co tu robisz?- nim zdążyła się odezwać, pojawił się i Tókiki.
- Panie, co się stało?
-Wasza rezydencja jest splądrowana. Znalazłem Was tylko dzięki służce. Trzeba szybko opuścić miasto.  Najlepiej będzie, jeśli Panienka pojedzie ze mną.– odparł mężczyzna.
- Ależ Panie, jesteśmy całkowicie bezpieczni…- chciał przeszkodzić w planach kanclerza Tókiki.
- Nie wiemy, czy Kisá nie wysłał już ludzi do mojej, czy Waszej siedziby. Generale, chodzi o bezpieczeństwo nie tylko mojego czy Waszego rodu, ale o pokój w kraju.  Pamiętam wszystko, co działo się na wojnie i naszych żołnierzy, tak samo głodujących i umierających. Chodzi o pokój pod niebiosami! Jeśli Paló ze mną pojedzie, dam jej gwarancję bezpieczeństwa!- powiedział Imaó stanowczo.
-  Pamiętaj, Panie, że choć mieczy już nie mamy w dłoniach, wojna wciąż trwa w sercach. Jeśli coś się jej stanie, możecie poręczyć życiem! – niespodziewanie krzyknął Tókiki. Nagle złagodniał, widząc w oddali konie wysłanników Kisy. – Muszę to załatwić. Jedźcie. Już!

[Reiki98]

Rozdział VIII- Jak skrzydła motyla

Witam! Z powodów różnych byłem zmuszony zaniechać pisania opowiadania, co nie znaczy, że porzuciłem je, jakby się mogło wydawać.

Imaó wraz z Paló oraz Asó ze służką Só już prawie godzinę gnali na koniach.  Zziajane wierzchowce biegły tak szybko, ile sił miały w nogach, a przez znaczny wysiłek spienił się ich pot. Opuszczali rejon miasteczka z ulgą, gdyż z racji działań generała Kisy nie było już tam bezpiecznie. Cała czwórka przemierzała konno las, gdy Asó zaproponował odpoczynek.
-Może powinniśmy na chwilę się zatrzymać- odparł.–Konie muszą nabrać oddechu.
-Racja- przyznał Imaó. Przez wiatr roztrzepane włosy kosmyki sięgały mu do brwi. Poprawił je z nonszalancją i pomógł zsiąść z konia narzeczonej.
 – Powinnaś się posilić, przed nami jeszcze kilka godzin drogi.- poradził młody kanclerz.
Córka Tókikiego wydawała się jakby nieobecna, a w jej oczach widoczne były przejęcie i niepewność. Asó wzrokiem ofukał Imaó, że sam powinien podać dziewczynie jedzenie. Bez zbędnych rozmyślań wyjął kilka spłaszczonych przez siodło pierożków z nadzieniem brzoskwiniowym.
- Nie chcę- odsunęła się Paló. –Jakie macie co do mnie plany, skoro muszę z wami jechać do stolicy?
-Musimy tam dotrzeć jeszcze dziś w nocy. Tam będziesz bezpieczna, to jedyny powód.- powiedział Imaó. Dobrze jednak wiedział, że jest ważniejszy powód- musiał ubiec matkę w jej planach aranżowania małżeństwa z córką Kisy. – Co do pierożków, może są trochę zniekształcone, ale proszę, spróbuj chociaż jednego.
- Nie jestem głodna.- odparła stanowczo.
-Panienka musi zjeść, bo jeszcze zemdleje w drodze. Po takich przeżyciach trzeba bezwzględnie się posilić.- apele służki odbijały się jak groch o ścianę.
- Ona ma rację, jeśli nic nie zjesz, będzie z tobą źle. Musimy się śpieszyć. Ja wolę być torturowany przez Kisę z pełnym brzuchem.- próbował być zabawny Asó i chciał sięgnąć po pierożka. Paló jednak się przekonała i szybko zabrała go z torebki Imaó.
-Dobrze już, tylko nie marudźcie więcej!- krzyknęła z grymasem. Kanclerz mimowolnie się uśmiechnął.
Po chwili wszyscy ruszyli w dalszą drogę. Po drodze mijali liczne mokradła i grzęzawiska, którymi upstrzona była prowincja Zāisāmhó. Wylegiwały się na nich stada bydła i kóz, a w powietrzu unosił się specyficzna woń złożona z  zapachu ukwieconych łąk, leśnych moczarów i krowich nieczystości. Starali się omijać wszystkie wioski , by nie być rozpoznanym przez nikogo, choć i tak była tu na to mała szansa. W końcu cała czwórka dotarła na wybrzeże. Po chwili oczekiwania Imaó zapłacił kilkoma złotymi monetami przewoźnikami, by dopłynął barką na północ wyspy, na której mieściła się stolica. Zdumiony starszy jegomość ubrany w obdarte łachmany z nieskrywaną radością przyjął zapłatę.

 Po niecałej godzinie wysiedli na północnym brzegu wyspy Shikiôk-sók. Okolica była zadrzewiona, gałęzie brzóz  falowały na wietrze, a ptaki śpiewały dźwięcznie. Kanclerz był zdeterminowany, by dotrzeć do miasta jak najszybciej. Wiedział dobrze, co się stanie, jeśli się spóźni. Asó dostrzegł w oddali żołnierzy rządowych, których rozpoznał natychmiast z racji czerwonych pióropuszów dowódców. Początkowo zamierzał powierzyć im ochronę szwagra, lecz Imaó stanowczo zaprotestował. Pragnął pozostać niezauważonym aż do samej stolicy, więc cała czwórka popędziła konno przed siebie. Synem Shiri targały wątpliwości- co tak naprawdę jego matka ma zyskać na jego ślubie z córką generała Kisy? Rozmyślał też nad tym, jak i czy jego potencjalny teść zamierza rozprawić się z siłami wrogiego wojskowego w miasteczku.
 
Siedziba rządu w stolicy
W Sali Narad- przestronnym jasnym pomieszczeniu ozdobionym złotymi i szkarłatnymi roślinnymi motywami, odbywała się żywiołowa dyskusja rządowych oficjeli.

-Uważam za stanowczo zbyt łagodną pobłażliwość Pani Wewnętrznego Pawilonu wobec Kisy!- odrzekł jeden z urzędników.
-Zgadzam się, Yamao, naszym zadaniem jest odpór wrogim rządowi siłom.-zadeklarował sędziwy urzędnik resortu wojny.
-Jednakże musimy pamiętać, że pokój kruchy jest niczym skrzydła motyla, niczym papierowy domek, który upada z jednym podmuchem wiatru.-odpowiadał dygnitarz z ministerstwa do spraw dworskich.
-Nie może być zgody na potajemne knowania za naszymi plecami. Chili, Sócuk, wiedzcie, że matka Jego Ekscelencji chciałaby widzieć nas słabymi, podzielonymi i błądzącymi we mgle.-skwitował młody urzędnik ministerstwa sądów i trybunałów.
Nagle inkrustowane perłami mosiężne drzwi sali otworzyły się z hukiem.
-Idzie Jej Dostojność Pani Wewnętrznego Pawilonu!- zawołał sługa i pokornie się schylił.
Shiri weszła do pomieszczenia pewnym krokiem, a w jej oczach można było dostrzec pewność siebie i przebiegłość. Na jej widok wszyscy członkowie rządu, nie wyłączając Naókiego ,ubrani w oficjalne ciemnozielone szaty, pokłonili się przed kobietą.
- Możecie usiąść.- zaczęła Shiri.- Z racji nieobecności Jego Ekscelencji dziś ja poprowadzę oficjalne obrady Gaohó.- arystokratka spoczęła na zdobionym czerwonym krześle kanclerskim. -Dzisiaj zajmiemy się, zgodnie z apelacjami ministrów wojny oraz ludu, sprawami rozbrojenia buntowniczych rodów, powodzią w prowincji Menkó i przede wszystkim małżeństwem mego syna.

Imaó popędzał konia, jak tylko mógł. Gra była warta świeczki. Podróżował incognito, co jednak teraz mogło mu zaszkodzić. Paló miała coraz bardziej przerażoną minę. Obawiała się o swego ojca, bardziej niż o siebie, mimo iż nie wiedziała, do czego jest potrzebna w tej grze kanclerzowi.
-Patrz, gdzie jedziesz, głupcze!- krzyknął na Imaó starszy poganiacz gęsi.
-Nie masz oczu, młokosie?- z wyrzutem odparła przekupka.
Kanclerz nagle zauważył zwiadowców rodu Wibi. Poznał sługi wrogiego wojskowego po charakterystycznych symbolach rodu- kwiecie lilii. Nie mógł stracić ich z oczu.
- Dogonię ich z drugiej strony.-krzyknął Asó i popędził w inną alejkę. Gdy jechał przez warzywne stragany, zszokowany dostrzegł strzałę lecącą w jego kierunku. Niemal drasnęła go w policzek, lecz zdawała się trafić do celu, jakim był dach, z niesamowitą precyzją. Zawierała zwój papieru, a w nim wiadomość: „Przy Bramie Białej Klaczy”. Asó nawet chwilę nie wątpił, kto jest gotów im pomóc.
Kanclerz z irytacją obserwował zwiększającą się liczbę szpiegów Kisy w miarę zbliżania się do siedziby rządu. Letnie słońce oświetlało mu twarz, a kropelki potu spływały na czoło. Córka Tókikiego nie była mniej zszokowana.
-Kim są ci ludzie?-zapytała.
-Nie wiem. – skłamał Imaó.
-Jeśli wiesz, Panie, powiedzże proszę.-odparła zdecydowanie. Młodzieniec westchnął.
-To ludzie Kisy. Bez cienia wątpliwości. Musimy udać się do rezydencji rządowych i to jak najszybciej. Jeśli oni szykują zamach stanu, trudno będzie się przebić.
Entuzjazm żołnierzy generała, zbierających się w przebraniach tragarzy przy Placu Niebiańskiej Harmonii, szybko ostudził niespodziewany manewr gwardii rządowej.
-W imieniu canchūna Naókiego, zostajecie zatrzymani! Złóżcie broń, albo nie zostanie z was strzęp mięsa!- krzyknął młody dowódca z długim kucykiem.
Dowodzący szpiegami mężczyzna, o surowych rysach twarzy i lekkim zaroście, chciał chwycić za miecz, jednak uznał, że nie ma szans i gestem nakazał odwrót. Obserwujący to z oddali Imaó odetchnął z ulgą.
-Dzięki ci, kuzynie.- wyszeptał.

-… dlatego sądzę, iż ta kwestia …- Shiri przerwała urzędnikowi w pół zdania.
-Sądzę, moi ministrowie, że wasz upór nie przysparza wam cnót. Pomyślcie o pokoju i harmonii, a jednocześnie trzymaniu Kisy na dystans, z dala od spraw narodowych.- argumentowała. – Mój syn oddalił się, a przypominam, że to ja wciąż mam pieczę nad czynami kanclerskimi i dysponuję pieczęcią Gaohó.-uniosła ową pieczęć z władczym spojrzeniem.-
-Ależ Pani, decyzje owego stopnia bez udziału kanclerza…
- Niecierpliwość mnie irytuje, jednakże w tej sytuacji uważam, iż jednogłośnie zdecydowaliśmy o małżeństwie mego syna z córką generała. Kiedyś mi jeszcze za to podziękujecie.  Jestem, co przyznaję z bólem, zmuszona do szybkiej decyzji. Tymczasem kanclerz jest…
Niespodziewanie drzwi ponownie z impetem się otworzyły.
-Tymczasem kanclerz jest tu i żąda wyjaśnień. – krzyknął, wchodząc zdecydowanym krokiem Imaó.
-Pani- zwrócił się do matki. -Informuję, iż w obecności Rady Stanu przedstawiam wybrankę Kanclerza Rządu Cesarskiego. Podjąłem decyzję suwerenną i ostateczną.
Shiri, widząc, co się dzieje, zaniemówiła.
-------------
I od teraz los związał ze sobą naszą parę. Jak myślicie, czy Imaó prędko zyska akceptację Paló? Co Shiri zrobi w obliczu upadku jej planu "miękkiego coup d'etat"? I czy wiedziała o szpiegach Kisy? C.D.N