Chciałem stworzyć język romański, w którym każde słowo kończy się na samogłoskę, a także nie występują w nim przedimki.
Wzorowałem się przede wszystkim włoskim i łaciną, choć większość gramatyki jest "własnym wymysłem".
Nie jestem jeszcze zbyt dobry w tłumaczeniu czegokolwiek, ani tworzeniu języków, dlatego żeby nie marnować waszego czasu podaję jedynie przykładowy tekst.
Ojcze nasz:
Patro a noi! Tu este i siela.
Sante noma a tu!
Venire regnutera a tu!
Este volunta a tu!
Este si kuta i siela e i tera!
Dudia, dare todudiu pana a noi per noi!
E dimente debeto a noi!,
si kuta noi dimente debeto a debetumia a noi.
E ne guide noi i debetu volunta!,
ma garde noi da malo.
Ameno
Wyglada fajnie
jest jakaś zasada w zakończeniu rzeczowników na daną samogłoskę?
rzeczowniki męskie kończą się na "o", natomiast żeńskie na "a"
jaką postać ma łac. arbor 'drzewo'? czy jest coś ustalone, co z rzeczownikami, które były nijakie w łacinie?
Ogólnie na początku nie było podziału na rodzaje, a wszystkie rzeczowniki miały kończyć się na "a", z tego czasu pochodzi trochę artefaktów, jak np. "pana" czyli chleb, które zarówno w łacinie jak i włoskim jest rodzaju męskiego.
Jeśli chodzi o rodzaj nijaki, nie ma żadnej zasady to wytyczającej, tzn. w łacinie jest rodzaj nijaki, we włoskim męski, a u mnie drzewo to "arba" więc rodzaj żeński. Jednak pomimo nazwy dużo bardziej, niż z łaciny korzystam z włoskiego, np. "mela" czyli jabłko, jest kalką z włoskiego, natomiast w łacinie jabłko jest rodzaju nijakiego.