Mała zmiana wyglądu liter laryngijskich, a do tego ustalono kolejność liter. Litery w alfabecie nieznormalizowane, litery w przykładach
znormalizowane.
/a/ /o/ /i/ /a:/ /i:/ /u/ /ɛ/ /ɔ/
/s/ /h/ /r/ /n/ /t/ /l/ /d/ /x/
(*) /m/ /sʲ/ /j/ /ɫ/ /t͡sʲ/ /f/ /w/
/b/ /v/ /p/ /ʃ/ /k/ /ʒ/ /g/
(*) - znak nazwy własnej
Litery współcześnie nieużywane: /i:/, /w/ - marneski, /a:/, /i:/ - harbencki, /o/, /a:/, /i:/, /w/, /ʒ/, /g/ - baltijski
Litery używane tylko w wyrazach obcego pochodzenia: /v/, /ʃ/, /ʒ/, /g/ - marneski, /j/, /w/ - harbencki
Historyczne informacje dotyczące pisma laryngijskiego1. Pismo laryngijskie zaczęło być regularnie używane ok. 3900-4000 lat temu, wcześniej pojawiało się głównie na inskrypcjach, kościach sakralnych i malowidłach. Ogólnie same znaki laryngijskie, pochodzące z pisma obrazkowego (jak dotąd naukowcy znaleźli ok. takich 800 znaków), datuje się na przynajmniej 5500 lat. Minie prawie 3896 lat, odkąd wydano pierwszy państwowy dokument zapisany alfabetem laryngijskim - od tego momentu państwa laryngijskie liczą lata w kalendarzu. Wcześniej państwem i najważniejszymi miastami rządzono bez używania pisma (z wyjątkiem liczb i kilkudziesięciu znaków ważnych dla administracji). Naukowcy obecnie się kłócą, czy pismo laryngijskie było pierwszym rodzajem pisma na Kontynencie, jednakże nowsze znaleziska archeologiczne sugerują nam, że istniały już nawet około 7500 lat temu pierwsze pełnoprawne systemy pisma, zwłaszcza na terenach zachodnioleńchszańskich i kilku "wyspowych" miejscach - zapewne używały ich jeszcze niezasymilowane ludy prehistoryczne, żyjące jeszcze przed ekspansją poświadczonych historycznie na Kontynencie ludów, czyli Indoeuropejczyków, Leńchszan, Senderoszan i Laryngijczyków.
2. Przed pierwszą ekspansją Indoeuropejczyków pismo laryngijskie było używane we wszystkich państwach laryngijskich, większości państw senderoskich i mniejszej części państw leńchszańskich. Na wyspach obcy alfabet (mianowicie łacinkę) pierwsi przyjęli Szemierczycy - już między III a IV wiekiem n.e., czego przyczyną był spory rozdźwięk między zmienioną już znacznie fonetyką a niedopasowanymi literami laryngijskimi. Ludy senderoskie z kolei przyjęły alfabet łaciński już w V wieku n.e. Kolejna w kolejce była Nissida - początek XI wieku, potem Szapienta - koniec XVI wieku, niedługo później państwa chatyńskie - XV wiek, a na końcu był Rydwan - XVIII wiek. Marnesa z kolei dopuściła do użytku alfabet łaciński jako wariantywny - stało się to nieoficjalnie już na początku XIV wieku, jednak oficjalnie na to się zgodzono dopiero na początku XIX wieku. Baltijsk jest specyficzny - w druku pozwala wyłącznie na łacinkę, jednak w piśmie dopuszcza do dziś zarówno pismo laryngijskie, jak i łacińskie. Ciekawostka: w języku istanbudzkim, chociaż jest on językiem słowiańskim, również obowiązywał przejściowo alfabet laryngijski jako wariantywny - było to w latach 1130-1389.
3. Od zarania dziejów istniały tendencje pisania alfabetem layngijskim zarówno od lewej do prawej, jak i od prawej do lewej (jednakże kaligrafia liter w obu porządkach jest nieco odmienna), a czasem nawet i od góry do dołu. Współcześnie w harbenckim dwa pierwsze porządki pisania uznaje za prawidłowe, a nawet wolno je mieszać w jednej wypowiedzi pisemnej w postaci tzw. naprzemianki (tylko język pisany). Z kolei w Marnesie porządku od prawej do lewej nie stosuje się od XIX wieku, chociaż do dziś nie jest on błędem w przypadku krótkich wypowiedzeń typu tytuły, slogany itp.
4. Obowiązek nauki pisma laryngijskiego jest nie tylko w Harbentii i Marnesie, ale także w Rydwanie, Nissidzie, Baltijsku, Szapiencie i szapienckojęzycznej części Republiki Południowo-Wschodniej, gdzie zasadniczo lub wyłącznie używa się łacinki. Szemierczycy obowiązkową naukę pisma laryngijskiego porzucili na początku XVIII wieku, kiedy to drastycznie zaczęło spadać znaczenie języka nissidzkiego. Z kolei Chatyńczycy zrobili to już na początku XVII wieku.
