Ten nowy twór to taki stwór, który posiada pismo ideograficzne. Jeden wyraz to jeden znak. Piszemy rzędami od lewej do prawej, a wersami z dołu na górę i z góry na dół bustrofedonem. Łacinka zaś przedstawia się następująco:
Aa Bb Dd Ee Ff Gg Hh Ii Kk Ll Mm Nn Oo Pp Rr Ss Ş ş Tt Uu Vv Zz,
gdzie wszystkie litery, które występują w j. polskim czytamy jak po polsku, "v" czytamy jak po angielsku, a "ş" jak po turecku i w większości innych języków, gdzie ta litera występuje. Występują także akcentowane warianty samogłosek, które pokazują, gdzie należy kłaść akcent. Jeśli ich nie ma, oznacza to, że akcentujemy przedostatnią sylabę.
Przymiotnikkończy się na -v, nie podlega odmianie przez przypadki. Stopniuje się wg wzoru: st. wyższy: -ak, st. najwyższy : -ar (np. navnev - długi, navnevak - dłuższy, navnevar - najdłuższy). Są wyjątki: vandrov (dobry) - vavak, vavar, dastov (zły) i merov (mały) - uvak, uvar, vakov (duży, wysoki) - vak, var, varniv (szybki) - vanok, vanor oraz nazwy kolorów zakończone na -narov - -narok, -naror. Stopniowanie zaznaczamy w piśmie, dodając znaczek przypominający górną połówkę litery "x" (1 przed znakiem dla st. wyższego, a 2 - przed i po znaku - dla najwyższego). Przymiotnik można zaprzeczyć, dokładając przedtem rozdzielnie pisany wyraz "uv" (nie). Przymiotnik odmienia się przez liczby analogicznie jak rzeczownik.
Rzeczownik nie ma rodzaju, ale ma liczbę i odmienia się przez przypadki. Liczby są dwie: pojedyncza i mnoga (aby ją utworzyć, bazowo dodajemy -i do l. poj., np. kev - człowiek, kevi - ludzie), przypadki też 2: niezależny (zwykła forma rzeczownika) oraz zależny (końcówka -ak, np. kevak - człowiekowi, człowiekiem, itp., keviak - ludziom, ludźmi, itp.). Przypadek zależny zaznaczamy w piśmie linią prostą, zakończoną po prawej stronie łukiem, którą stawiamy nad znakiem.
Czasownikodmienia się przez 3 osoby, 2 liczby oraz 6 czasów. Bezokolicznik to wyraz "ber" (żeby) i następująca po nim forma 3. osoby l. poj. czasownika, zakończona na -é, -í, -ó lub -ú (wyjątek: czasowniki jednosylabowe ber pte i ber vre, gdzie nie ma potrzeby zaznaczania akcentu). Jedną z grup koniugacji stanowią czasowniki zakończone na -é, drugą - na -í, a trzecią - na -ó lub -ú. Są też 2 czasowniki nieregularne - ber pte (być) i ber vre (robić).
Jedna linijka to jedna osoba jednej liczby, ich kolejność jest identyczna z ogólnie przyjętą, a kolejność form w 1 linijce to: cz. ter. prosty, cz. ter. ciągły, cz. prz. prosty, cz. prz. ciągły, cz. przysz. prosty, cz. przysz. ciągły. W piśmie czas przeszły oznaczamy poziomą linią po lewej stronie znaku, łączącą się z nim. Taką samą linią, tylko, że po prawej oznaczamy czas przyszły. Ciągłość oznaczamy, biorąc znak w kółko.
Czasownik ma także stronę czynną (zwykła forma) oraz bierną (po usunięciu końcówki jednoliterowej z bezokolicznika dodajemy końcówkę -şiam (wyjątek: ber vre - virşiam, czasownik ber pte nie posiada strony biernej)). W piśmie stronę bierną zaznaczamy, stawiając pod znakiem linię zakończoną idącą na dół linią ukośną (w odwrotnym kierunku niż /). Zamiast tr. rozk. dajemy przed odpowiednią formą czasownika wyraz "dav" - niech, a zamiast tr. przyp. - wyraz "ber".
Szyk to OVS.
Co do pisma, to te końcówki, których zastosowanie polega po prostu na dodaniu samogłoski, zapisujemy w postaci poziomych łuków nad (jeżeli mamy do czynienia z przedrostkiem, to pod) znakiem. 1 łuk=a, 2=e, 3=i, 4=o, 5=u.
To by chyba było na tyle. Niniejszy język stworzyłem z zamiarem, aby nie był aż taki nooblangowaty, jak moje wcześniejsze dzieła, dlatego stworzyłem mu więcej niż zwykle to w moich językach jest wyjątków i nieregularności. Czekam na Wasze opinie.
