Ale zaraz, zaraz. Czy w w wymowie męski, boski kiedykolwiek było "z"? Z tego, co wiem, dawniej było mężski, bożski i zbitka żs uprościła się do s. Zapis męzki, bozki widzi mi się więc (paradoksalnie) trochę nieetymologicznym.
Trudno, żeby zmieniła się w "z" przed "k". Ubezdźwięcznienia występują w polskim od niepamiętnych czasów.
Jest to oczywiście pewien arbitralizm, ale moim zdaniem warto tę dźwięczność zachować na piśmie - zwłaszcza, że w takim słowie jak "szwedzki" też "dz" w wymowie najprawdopodobniej nigdy nie było (ubezdźwięcznienia wewnątrzwyrazowe sięgają korzeniami czasów prasłowiańskich). Chodzi tylko i wyłącznie o konsekwencję.
A mężczyzna też dawniej był męższczyzną, więc dlaczego tutaj się uparto, że ższcz > żcz, a nie szcz? Znowu arbitralizm, w dodatku niekonsekwentny.
EDIT: jest poza tym zasada ortograficzna, mówiąca, że "s" może wymieniać się na "ż" (Uczyłem się w podstawówce zasad, gdzie pisać "ż" i tam to było)
np. bliski - bliższy; blisko - bliżej.
Akurat to jest zwykłe szkolne pierdolenie. Taka pseudomnemotechnika nie mająca nic spólnego z etymologją.
Bo tak się składa, że nawet jeśli przyznać rację zapisom takim jak męski, elbląski, kirgiski przez -ski, to w słowach takich jak blizki, wązki, nizki it.p. NIE MA przyrostka -ski, tylko jest -ki (takie samo jak w wiel-ki, słod-ki). I "ż" w formach stopnia wyższego - bliższy, węższy, niższy, zdradza to, że ortografja post-1936 zapisuje te wyrazy nieetymologicznie i niesłusznie wrzuca je do jednego worka z przymiotnikami na -ski. Tam zawsze było "z", już od czasów prasłowiańskich, nigdy "żs" ani nic takiego.
Tak więc, nawet Brü, który radził pisać męski, szwecki i męszczyzna, w przypadku nizkiego czy blizkiego usilnie bronił tego "z", bo ono tam po prostu zawsze było, o czym świadczą inne języki słowiańskie (choćby rosyjski). Jak piszemy "niski", to równie dobrze moglibyśmy pisać "słotki" (tak jak zresztą piszą vukowcy).
