kv нехн̇а /nɛˈxnʲa/ - być miłym

kv пвацъв [bvat͡səf] - mnie i tobie (połączenie zredukowanych zaimków)

A zatem, jeśli dobrze rozumiem, rozchodzi się o długość samogłoski — jest długie -e-, a to jest oboczne s -a-. Ale pierwotnie miało tam być krótkie -e-, które jest oboczne s -o-. Za tym przemawiać ma grecki czasownik φοβέω, przyjmany za kauzatyw, choć także za otrzeczownikowy (ob. załącznik: ,,later, the verb was interpreted as a denominative"), oraz grecki rzeczownik φόβος (skąd fobia), przyjmany za nomen actionis. Miało tu dojść do rozwoju znaczenia (ob. załącznik) — jak sądzę pierwotnie po prostu 'bieg', potem poświadczone 'ucieczka' (Iliada), a na koniec 'strach' (po Homerze).

Czy w związku s tym nie mogło być tak, że bog jako rzeczownik otczasownikowy (nomen actionis) zostałby odziedziczony z praindoeuropejskiego, a czasownik biec byłby odziedziczony swoją drogą, zadziałałoby prawo Wintera i powstałby nowy nomen actionis bieg? Czy to można wykluczyć?

A co do samego prawa Wintera, to czy są jakieś wyjątki, czy są jakieś słowa, które nie podpadają pod zasadę, choć powinny?

przytobiectwo - moje bycie blisko ciebie

mas. cemen, -mn /t͡sɛmɛn/ - pobyt

mas. nékanöv /neːkanøv/ - ładny

A na czym polega to prawo? Bo pierwszy raz o nim słyszę.

Fest-y-n ale fest-i-wal

kv мсеј /msɛj/ - gaj, zagajnik

kv. пцъвмла /pt͡səvˈmla/ - moje bycie blizko ciebie

Nie, to dałoby formę *bażyć itd. przez działanie prawa Wintera. Na tej samej zasadzie masz siedzieć i sadzić.