Etymologijni szujodruhowie, czyli fałszywe kognaty

[Towarzysz Mauzer]

Dosyć konkretny. Po macedońsku `wolność` to слобода. Po bułgarsku, dla odmiany, свобода.

[Widsið]

Fr./ang. Gaul i łac./gre. Gallia

[spitygniew]

Fr./ang. Gaul i łac./gre. Gallia

Było dwa razy.

Dosyć konkretny. Po macedońsku `wolność` to слобода. Po bułgarsku, dla odmiany, свобода.

Dobra, poddaję się. Ma/zna ktoś jakąś teorię, skąd to może być?

[Towarzysz Mauzer]

Dobra, poddaję się. Ma/zna ktoś jakąś teorię, skąd to może być?

Psł.*v wedle wszelkiego prawdopodobieństwa to było /ʋ/, było w tym bliskie sonantom i widać wystąpiło tu jakieś wahanie z *l. Pewnie nie jedyne, ale jedyne, które mi teraz przychodzi na myśl.

[Silmethúlë]

Z tego co czytałem (jakieś Wikipedie), sugerowano raczej [β] niż [ʋ].

[Todsmer]

A z tego, co ja czytałem (chyba też wiki), miało tam być [w]... O_o

[spitygniew]

Z tego co czytałem (jakieś Wikipedie), sugerowano raczej [β] niż [ʋ].

Czyli np. w łużyckich mamy zmianę nazad? W sumie, z tego co wiem, w niektórych językach Oceanii [w] miałoby powstać z prapolinezyjskego *v.

[Noqa]

Ang. disease i ang. decease
(/dɪˈziːz/ i /dɪˈsiːs/)

[spitygniew]

Połabskie sjęte i wszelkie zachodnioeuropejkie słowa na świętego

[Todsmer]

A jaka jest etymologia słowa "sjęte"?

[Dynozaur]

sjǫtĕ < *svętъjь

Tu nie ma żadnego haczyka.

[Todsmer]

A to "svętъjь" nie pochodzi przypadkiem z łaciny? Coś mi się kojarzy z rumuńskim, zapożyczających z csa zapożyczenie romańskie.

[Towarzysz Mauzer]

A to "svętъjь" nie pochodzi przypadkiem z łaciny? Coś mi się kojarzy z rumuńskim, zapożyczających z csa zapożyczenie romańskie.

Non, non, non!

Co do "świętego" słowiańskiego:

Праслав. *svętъ родственно лит. šveñtas, др.-прусск. swenta- в местн. нн., авест. spǝnta- «святой», sраnаh- «святость», др.-инд. вед. c̨vāntás «процветающий», сюда же латышск. svinêt, svinu «праздновать». Латышск. svę̀ts «святой, благочестивый» заимств. из слав. (Vasmer)

Derksen dodatkowo podaje rekonstrukcję pie. *ḱ˜uen-to-.

Co do "świętego" rumuńskiego:

sfînt (-tă), adj. – 1. Divin. (...) Sl. svętŭ (Miklosich, Slaw. Elem., 44; Cihac, II, 340; Șeineanu, Mél. Soc. Linguist., XII, 331-4). Este dubletul lui sfeti (var. sfeta, sveta), adj. (înv., sfînt), din sb. sveti, bg. sfet, cu der. sfetitel, s.m. (ierarh), din sl. svętitelĭ înv., se păstrează în numele unei biserici din Iași, Trisfetite(li), a cărui reducere se explică prin considerarea sa greșită drept f. pl. articulat, Trisfetitele; sfeștanie (var. înv., osfeștanie), s.f. (consacrare, binecuvîntare), din sl. (o)svęstenije; sfeștenic, s.m. (înv., preot) din sl. svęštenikŭ. Der. sfinți (var. înv. sfenti, sfenți, osfinți), vb. (a consacra, a binecuvînta; a hirotonisi; a sanctifica; a învinge, a triumfa; a duce la glorie), din sl. (o)svętiti; sfințenie, s.f. (calitatea a ceea ce este sfînt; pietate, religiozitate; înv., consacrare); sfinție, s.f. (pietate; sanctitate, titlu dat tututor preoților); sfințișori, s.m. pl. (mucenici de aluat, în Mold.); sfințituri, s.f. pl. (mîncare sfințită, la Paști); sfințit, adj. (cu har divin; titlu onorific al preoților); preasfințit, adj. (sfînt, titlu onorific al prelaților); sfîntulețul, s.m. (nume popular al diavolului), cf. Aghiuță (Candrea interpretează greșit drept ,,Dumnezeu"), rus. svjatoša ,,diavolul".

Co do "świętego" łacińskiego:

sanctus: Perfect passive participle of sanciō ("consecrate, appoint as sacred");
sancio, sancire: From Proto-Indo-European *sān- ("healthy, happy") (compare Proto-Germanic *sōn-ō).

Tak więc - to też rodzaj łżekumów.

[Noqa]

To skąd ten święty rumuński? Bo jednak nie udało mi się przez tą rumuńszczyznę przebrnąć :/

[Towarzysz Mauzer]

A, wybacz - rumuński `święty` sfânt jest słowiański, staroserbski czy tam starobułgarski, w każdym razie stary, bo z nosówką.