Znowu alternatywna łacinka

[Wedyowisz]

Zmiany w stosunku do obecnie oficjalnie przyjętej pisowni polskiej podzieliłem na II pakiety, z których pierwszy grupuje pewne drobniejsze zmiany, a drugi jest zdecydowanie śmielszy.

I pakiet:

1) wprowadza się literę <ï>, która
a) zastępuje sekwencje <ii> (wymawiane jednosylabowo) w formach przypadków zależnych rzeczowników na -ia, -ie.
armï, Tanzanï, partï, biologï, ferï

Komentarz: tym sposobem unika się dwuznaczności zapisu <ii> (wymowa jedno- lub dwusylabowa), a także zbliża się grafię do wyrazów typu ziemia — co uzasadnione jest identyczną wymową u znacznej części użytkowników.

b) zastępuje <i> tam, gdzie odpowiada ono sekwencji /ji/.
moï, swoïsty, nadzieï, szyï, żmiï
pisownię <i> zachowuje się fakultatywnie w przypadku złożeń (samoistny) i wyrazów obcych typu: taoizm, Korei. W tych wyrazach i ich rodzinach nie występuje głoska [j] przed innymi samogłoskami, względnie może pojawiać się zwarcie krtaniowe.
2) <ę> zostaje zamienione na <e> w pozycjach, gdzie u przeciętnego użytkownika ogólnopolskiego nie ma elementu nosowego, tj. przede wszystkim w wygłosie i przed <l>, <ł>.
zwierze, piosenke, płyneli, wzieła, pietnaście

Komentarz: Trzeba przyznać, że obecnie taka pisownia jest relatywnie częsta i relatywnie mało rażąca.

3) dopuszcza się pisownię <ź> tam, gdzie jest wymawiane [ʑ], w szczególności:
a) w miejscowniku (i wołaczu) rzeczowników na -zm: konserwatyźmie, protestantyźmie
b) w przedrostkach z-, roz-, bez-: ździwić się, ździerać, roździelić, beździetny
4) przedrostek z- zapisuje się s- w przypadku wyrazów na s-, h-: ssunąć, sharmonizować
5) wprowadza się śródkropkę
a) w wyrazach, w których występuje spółgłoska zębowa /s ts z dz/ przed /i/ i zachodzi ortograficzna dwuznaczność: s·inus, c·ibora, Zanz·ibar. Nie dotyczy to wyrazów z fakultatywnym zwarciem krtaniowym w wymowie (przeważnie po prefiksie).
b) dla rozbicia <rz> wymawianego /rz/: mar·znąć, zmier·zły
c) dla rozbicia grupy <dz> wymawianej jako sekwencja spółgłoski zwartej i szczelinowej, a nie jako afrykata: pod·ziemny, nad·zwyczajny
6) wprowadza się swobodny znak gravisa dla oznaczenia fakultatywnego zwarcia krtaniowego oraz wymowy zębowej w wyrazach o niejednoznacznej ortografii jak: z`integrowany, bez`imienny, z`iścić oraz dla oznaczenia wymawianego zwarcia krtaniowego, np. Nie`! `O`o! `M`m! Opcjonalnie można stosować dla każdego wymawianego zwarcia krtaniowego w sródgłosie: za`atakować, u`iścić, tao`izm, samo`istny, pod`iwanić, w`emulgować, nie`od·zowny.
7) wprowadza się literę <ʇ> na oznaczenie mlasku zębowego, stosowanego w języku polskim jako wykrzyknik wyrażający np. zniecierpliwienie.

Komentarz:

cząstkę <by> zapisuje się odzielnie, poza sytuacjami, gdy tworzy ona zrosty z subordynatorami: żeby, aby, gdyby, ażeby, coby, iżby; również w wyrazie oby. A więc: zrobił by, poszedł bym, chcieli byście. Powiedział to, żeby mu uwierzyli (=aby mu uwierzyli). Ale: Powiedział, że by mu uwierzyli (= że uwierzyli by mu).
9) wprowadza się opcjonalny znak położenia akcentu: gravis nad samogłoską w sylabie akcentowanej: pół-èlf, menù/menì, Pekaò
10) morfem przeczenia <nie> zapisuje się łącznie:
a) z czasownikami: niema, niejest, niepiszemy, niepojedziemy, niebyć.

Komentarz: w zgodzie z wymową.

b) z przysłówkami: nienajgorzej, niebardzo, nietak (nietàk)
11) dopuszcza się pisownię skrótów z końcówką gramatyczną po łączniku: 3-go, 16-ej

Komantarz: usankcjonowanie powszechnej praktyki, ułatwiającej parsowanie tekstu.

12) dozwolone jest zastępowanie niewymawianego <ł> apostrofem: jab'ko, móg', poszed'; apostrof wolno postawić również w formie: jaki'ś (=jakichś), jes'to (=jest to), wszys'ko, wszys'kie, nik'.

Komentarz: o ile dobrze pamiętam, w XIX wiecznych tekstach można spotkać zapis <jesto>; później się z tego wycofano.


Cdn.

[Vilène]

Hcesz tymi reformami zmienić polskou pisowńe na romahaos?

[Wedyowisz]

Hcesz tymi reformami zmienić polskou pisowńe na romahaos?

Niewidziałeś interpunkcji, u ain't seen nothing yet.

[Vilène]

Niewidziałeś interpunkcji, u ain't seen nothing yet.

Mam nadźeje, że znajdźe śe w ńej miejsce na znaki ironji, miůośći, pewnośći, aůtorytetu, aklamacji i wontpliwośći.

[LarsEinar]

Podoba mi się zwłaszcza początek - jestem absolutnie za wprowadzeniem do łacinki "i" z dierezą!

[Wedyowisz]

II pakiet:

1) usuwa się literę  <ó> (poza zapisem dialektów, gwar, odmian języka, których fonologia rozróżnia /u/ i o pochylone): rug, cnut, usmy, wiekuw, metaluwa
2) wprowadza się literę <ŭ> na oznaczenie wygłosowego /w/: aŭto, Eŭropa, zrobiŭ, wypiŭ, zabraŭ. Pozostawia się literę <ł> do zapisu /w/ w nagłosie sylabowym: kładka, łudka oraz w sąsiedztwie spółgłosek: spadł obok spad', bedłki
3) wprowadza się literę <v>. Zastępuje ona <w> w sytuacjach, gdy odpowiada ono spółgłosce bezdźwięcznej [f]:
a) jako przedrostek: vstawić, vszczońć, vpadać, vkładać, povsuwać
b) po spółgłosce: kvaśny, tvardy, śvinia, akvarium

Zdaję sobie sprawę, że to małopolskomazowieckocentryczne. Ale jaram się tym.

c) w wyrazach: vszys'ko (i pokrewne), vszech-, vte`iwevte
d) <v> zastępuje <f>: torv, tovu, covać, uvać; litera <f> znika z alvabetu.
4) literę <ą> zastępuje się literami:
a) <om> przed spółgłoskami zwartymi wargowymi: tromba, stompać
b) <on> przed <t, d, cz, dż, c, dz>: kont, trond, włonczyć, miesionc
c) <oń> przed afrykatami alweopalatalnymi: płynońć, nadońć
d) <o> przed /w/: klęknoŭ , zdjoŭ

Nie znalazłem przykładów <ąl>.

5) literę <ę> zastępuje się literami:
a) <em> przed spółgłoskami zwartymi wargowymi: klempa, poremba
b) <en> przed <t, d, cz, dż, c, dz>: pisklenta, spendy, wyrenczy, zajency
c) <eń> przed afrykatami alweopalatalnymi: zajeńcie, beńdzie
6) zezwala się na zapis (niektórych?) wyrazów obcych przez <ą>, <ę> gdy sugeruje tak wymowa: nąsęs, pęsja, tąsura, kącha

,,Brąz", ,,pąs", ,,pęseta" przestają czuć się samotne. Dokładne zasady — do przemyślenia. Raczej nie dotyczy to pozycji przed welarną.

7) gdy występuje /a/ przed unosowionym glajdem, dopuszcza się pisownię <aą>: szaąsa, zdaąƶać
spalszcza się pisownię szeregu zapożyczeń: menì, kłiz, łikend, hardłer, ƶirì i in.
10) a) przyimki pisze się zawsze z łącznikiem w kombinacji z zaimkami: ze-mną, beze-mnie, w-nim,  o-nas, pszy-nich, pszez-nie, za-co, na-kogo, o-to, z-czyïm. Wyjątkiem są niektóre co najmniej 2-sylabowe przyimki, które są akcentowane w sposób sugerujący oddzielne wyrazy (przecìwko mnie, òbok niej, kołò-mnie lub kòło mnie).
11) zmienia się pisownię szeregu wyrażeń przyimkowych:
Wyrażenia, które wydają się stanowić jednolitą całość składniowo, piszemy łącznie; pozostałe – jeżeli zawierają zaimek i nie są akcentowane jak 2 oddzielne wyrazy, z łącznikiem; reszta – ze spacją.
Zatem: można rzec: po polsku i angielsku, czyli – odstęp usprawiedliwiony; na (całe nasze) szczęście ale *po całej prawdzie itd.
Prawdopodobnie trudniej będzie o ,,głupkoodporne" reguły typu ,,wyrażenia przyimkowe z «z» - zawsze rozdzielnie".

12) zezwala się na zastępowanie <e> apostrofem w wyrazach, gdzie występuje wymowa równa [i]: np. mni'jszy, piękni'jszy.
(nie wiem jak jest w całej Polsce, ale w swoim regionie nagminnie słyszę w tych wyrazach bądź to [i], bądź coś bardzo zbliżonego jak [ɪ])
13) spółgłoskę /s̱/ po spółgłosce zapisuje się dwuznakiem <sz>: tszeba, pszebaczyć, kszyczeć
/ẕ/ po spółgłosce zapisuje się dwuznakiem <rz>: brzmieć, wrzeć,
wyjątek: pozycja po /r/ i /l/: drƶeć, lƶyć
spółgłoskę /ẕ/ w innych pozycjach zapisuje się literą <ƶ> (<ż> dopuszczalne, gdy znak <ƶ> nie jest dostępny w danym środowisku): ƶeka, ƶaba, jaƶmo, bieƶoncy, tuƶ
końcówkę/klitykę -że zapisuje się zawsze ƶe: takƶe, bodajƶe, idź-ƶe, pszesuń-ƶeƶ sie
14) spółgłoskę /x/ zapisuje się <h> z wyjątkiem pozycji po innej spółgłosce i na końcu wyrazu: herbata, horoba, handel, huhro, nowych polskich złotych, wahluje, schorowany, roschisteryzowany, wytchnienie
15) przedrostki roz-, z-, w-, wz-, bez-, pszez- mają formy ros-, s-, v-, vs-, bes-, pszes- pisane przed spółgłoską bezdźwięczną. Formy roź-, ź-, wź-, beź-, pszeź- i roś-, ś-, vś-, beś-, psześ- są używane, gdy zachodzi asymilacja do spółgłoski alweopalatalnej na początku rdzenia wyrazu.
16)
Wprowadza się specjalne oznaczenia mające ułatwić odmianę toponimów, mianowicie końcówkę dopełniacza pisaną w indeksie górnym, co ułatwia odgadnięcie:
a) rodzaju, np.: Tszebieƶ^y
b) odmiany rzeczownikowej i przymiotnikowej: Włoszczowa^y
c) odmiany miękkiej: Bytom^ia
d) liczby, np. Muczne^go
17) Duża litera:
nazwy własne i ich znaczeniowe derywaty* pisze się z dużej (o ile są rzeczownikami), pomijalne i w miarę regularnie pomijane człony klasyfikujące z małej (język..., ulica..., moƶe...); z małej zapisuje się przyimki i spójniki, chyba że zajmują początkową pozycję.
A więc.
miejsca i ich mieszkańcy:
Polska, Polak;
Warszawa, Warszawiak;
organizacje i ich członkowie:
Zakon Vranciszkański, Vranciszkanin
ZBoWid, Zbowidowiec
pochodne rzeczowniki abstrakcyjne:
Eŭropa, Eŭropejskość;
kraje/grupy etniczne i nazwy języków:
Anglia, język Angielski;
Masajowie, język Masajski
religie, wyznania i ich wyznawcy:
Kalwinizm, Kalwiniści
Islam, Muzuŭmanie

Przymiotników niewchodzących w skład nazwy własnej nie pisze się z dużej litery (buŭgarskie wina).

*niekoniecznie derywaty w sensie ściśle morfologicznym, np. trudno nazwać rzeczownik mahometaninderywatem rzeczownika islam, a nawet Polska i Polak to wątpliwy przypadek. Ludzie-członkowie składający się na desygnat nazwy własnej, bądź powiązani z nim w jakiś sposób, a także abstrakty związane z nazwą własną są zapisywani w tej ortografii z dużej litery.

Alfabet:

Aa Ąą Bb Cc Ćć Dd Ee Ęę Gg Hh Ii Ïï Jj Kk Ll Łł (Ŭŭ) Mn Nn Ńń Oo Pp Rr Ss Śś  Tt Uu Vv Ww Yy Zz Źź Ƶƶ
Inne znaki używane wewnątrz wyrazów: -, ·, `, '

Kolej na interpunkcję...

[Wedyowisz]

Oto wyłuszczenie zasad stosowania znaków interpunkcyjnych w mojej prześwietnej ortogravï.

A. Znaki retoryczne:
1. śródkropka obramowana spacjami – oznacza krótką pauzę, np. po modulancie, dangling modifierze, dłuższym okoliczniku; średniówkę, przed zdaniem podrzędnym itp.

Ogulnie · niema o-czym muwić.

Bo odkond w ciemnym · nocujesz grobie ‒
Ani ty pszy-mnie ‒ ni ja pszy-tobie!

2. wielokropek — używany w przypadku dłuższych przerw w wypowiedzi, mowy urywanej.

Zabiłeś... mnie... skurwysynu...

B. Znaki logiczno-syntaktyczne i mieszane

1. Dwukropek:
a) Wprowadza dłuższą listę, przy wymienianiu: Naleƶy kupić: makaron, ser, ziemniaki, kieŭbase.
b) Wprowadza cytat: Powiedziaŭ: ,,Tszeba kupić ziemniaki".
c) Wprowadza konkluzję, podsumowanie, wyróżnioną część tekstu: Stawało sie coraz jaśniej: śvitało.

2. Myślnik lub półpauza – stosuje się we wtrąceniach oraz jak dwukropek w (c).

Vprawdzie sam Sokrates zgodnie ze smakiem svego talentu ‒ smakiem pszodujoncego dialektyka ‒ stanoŭ z poczontku po stronie rozumu;...

3. Myślnik – stosuje się w definicjach, dialogach.

4. Łącznik
a) stosowany wewnątrz wyrazu złożonego dla wyraźniejszego wyodrębnienia części składowych
b) stosowany zamiast wyrażenia (od)... do...; 2-3 cm
c) stosowany w wyrażeniach przyimkowych zawierających zaimki: za-mnie, o-tej
d) oddziela końcówki gramatyczne w akronimach
MSZ-u, z UJ-em

5. Przecinek:
a) oddziela zdania współrzędne nieoddzielone spójnikiem, albo gdy spójnik nie stoi na początku zdania współrzędnego.

Pszybyłem, zobaczyłem, zwycięƶyłem.

b) Stosowany przy wymienianiu – listy, asyndeton

Uwielbiamy ziemniaki, ogurki, pomidory.

c) oddziela przydawki równorzędne

Za`uwaƶyŭ mie ten łysy, keńdzieƶawy blondyn.

d) może zostać użyty, gdy zdanie podrzędne nie rozpoczyna się od zaimka względnego/relatywizera:

Kryterium, pod wzglendem kturego...


Komentarz: przecinka nie stosuje się przed spójnikami. Ewentualnie można się w takim przypadku posłużyć interpunkcją retoryczną, jeżeli sugerowana artykulacja poprawia przejrzystość wypowiedzi


6. Kreska pionowa: zakańcza zdania podrzędne.

Im abstrakcyjni'jszą jest prawda kturej hcesz na`uczać | tem bardziej musisz neńcić ku-niej zmysły.
Kto gardzi sobą samym | ten powaƶa jednakƶe jeszcze siebie jako wzgardziciela.

7. Kreska pionowa przerywana: fakultatywny wariant kreski pionowej, zakańcza zdania podrzędne inne niż przydawkowe

Powiedziaŭ ƶe on nieƶyje ¦ i poszed' dalej.

Gdy ma sie harakter ¦  ma sie takƶe typowe w-svem ƶyciu zdaƶenia kture vciąƶ sie povtaƶają.

8. ,,Interrobang", pytajnikowykrzyknik  — oznacza pytanie retoryczne; Czy-ś ty zwariowaŭ‽

9. Mały górny pytajnik –
a) może być stosowany w rozbudowanych zdaniach złożonych, w których zdaniem pytającym jest człon inny niż ostatni —  Po-co mam tam hodzić^? skoro nigdy tego niemają i niebendą mieć.
b) może być stosowany w zdaniach pozornie oznajmujących stosowanych w charakterze faktycznych pytań: Zastanawiam sie czy jego tam niema^?. (Zastanawiam sie – czy jego tam niema?).

10. Kropka, średnik, cudzysłowy, nawiasy, pytajnik, wykrzyknik – używane tak jak w obecnej standardowej ortografii, poza przypadkami, gdy podane wyżej reguły ograniczają ich użycie

11. Zastanawiam się czy nie przerobić jakoś skrótów, np. kropka – litery pominięte na końcu wyrazu (prof.), wsteczny ukośnik – litery pominięte w środku wyrazu (d\r), prawy ukośnik – dwa ściągnięte wyrazy (t/j, m/in).

[Todsmer]

11. Zastanawiam się czy nie przerobić jakoś skrótów, np. kropka – litery pominięte na końcu wyrazu (prof.), wsteczny ukośnik – litery pominięte w środku wyrazu (d\r), prawy ukośnik – dwa ściągnięte wyrazy (t/j, m/in).

Tytło!

Podoba mi się zwłaszcza ten mały pytajnik, może też wykrzyknik do kolekcji?

Ogólnie system wygląda na dość przemyślany, podoba mi się.

[Silmethúlë]

9. Mały górny pytajnik –
a) może być stosowany w rozbudowanych zdaniach złożonych, w których zdaniem pytającym jest człon inny niż ostatni —  Po-co mam tam chodzić^?, skoro nigdy tego niemają i niebendą mieć.
b) może być stosowany w zdaniach pozornie oznajmujących stosowanych w charakterze faktycznych pytań: Zastanawiam sie, czy jego tam niema^?. (Zastanawiam sie – czy jego tam niema?).

To mi się bardzo podoba, chociaż w punkcie b) w przykładzie na końcu kropka chyba nie powinna być w supskrypcie ;-).
Może tam, gdzie będę miał taką techniczną możliwość, zacznę to stosować...

Offtopicowe uwagi typograficzne: stosujesz długą pauzę na myślnik, ale tu ci się trafiło użyć dywizu: Ani ty pszy mnie - ni ja pszy tobie!, i mimo trzymania się porządnych pauz dla myślników, wielokropek robisz trzema kropkami .

[Wedyowisz]

Parę chochlików wykurzyłem i poprawiłem parę miejsc, w których sobie zaprzeczam.

Dzięki za docenienie.

Tytło też mi przeszło przez myśl, szkoda że nie ma technicznej możliwości jego ładnego wyświetlenia, heh.

mimo trzymania się porządnych pauz dla myślników, wielokropek robisz trzema kropkami

Nie wiem, dla mnie to już zbytni onanizm typu pisania rzymskich cyfr specjalnymi znakami, poza tym się wzrokowo za bardzo nie odróżnia.

[Noqa]

Jestem wielkim fanem tej ortografi. Dużo ładniejsza, użyteczniejsza i precyzyjniejsza niż obecna.

Zwłaszcza jestem fanem supskryptowych pytajników, kropki retorycznej, oraz kresek pionowych - bardzo użyteczne podejście do składni, i ułatwia, i czasem w ogóle umożliwia właściwe sparsowanie tekstu. Super też nowy system skrótów w 11.

Mam jeszcze parę pytań - jak zapisuje się zdanie urywane? Standardowo radopolski każe trzykropkiem - co jest dość mylące. Do tego, czy masz jakieś rozwiązanie na brzydkie stackingi znaków interpunkcyjnych (jak to spolszyczyć?), np. w "Zdążył tylko pomyśleć: "Tego tu nie powinno być!"."?
Albo jakieś zalecenia co do interakcji interpunktory/emotikony - niby to błahe, ale obecnie dużo tekstu idzie z nimi i to całkiem istotna kwestia.

Silmethúlë - ta kropka w supskrypcie to może błąd, ale mi się bardzo ona podoba, przez to tekst nie jest taki rozstrzelony.

A samo podejście "fonetyczne" (z poprzedniego postu) też niezłe, kocham <v>, rozwiązuje kupę problemów, a do tego stanowi pomost do zamiany <w> na <v>.
Prawie całkiem nie ma poczucia dyskomfortu. Jedyne co, to może takie "poszukujoncy" - być może lepiej byłoby ujednolicić to w drugą stronę, tworząc warianty z glajdem nosowym dla każdej samogłoski. Byłoby to zgodne z gestaltem, a także dawałoby piśmu ładny oryginalny sznyt.
I jedyny mój jeszcze zarzut  to <łikend>. Mimo wszystko <łi> wygląda dla mnie koszmarnie. Nie można by tego u z falką tam użyć?

Ale to generalnie świetny system, dobrze mu życzę.

[Wedyowisz]

Mam jeszcze parę pytań - jak zapisuje się zdanie urywane? Standardowo radopolski każe trzykropkiem - co jest dość mylące.

Czemu? Nie wprowadzałem tu zmian.

Do tego, czy masz jakieś rozwiązanie na brzydkie stackingi znaków interpunkcyjnych (jak to spolszyczyć?), np. w "Zdążył tylko pomyśleć: "Tego tu nie powinno być!"."?

Pewne hierarchiczne zasady, wiadomo, muszą istnieć w tym obszarze, np. zakańczaczy zdań podrzędnych nie używa się, gdy stoi po nich kropka, śródkropki też raczej nie ma sensu stosować gdy mamy już w danym miejscu znak interpunkcji natury składniowej, który też można opcjonalnie zaakcentować przez pauzę przy głośnym czytaniu. W innych przypadkach trudno MZ wymusić jakieś reguły, które by redukowały tt. nagromadzenie, bez utraty precyzji, spójności i jednoznaczności — sądzę jednak, że świadomy użytkownik z wielu takich sytuacji potrafiłby wybrnąć, np. unikając cudzysłowów na rzecz kursywy bądź pisania od myślników.

Albo jakieś zalecenia co do interakcji interpunktory/emotikony - niby to błahe, ale obecnie dużo tekstu idzie z nimi i to całkiem istotna kwestia.

Hm, nie mam problemu z (nienadużywanymi-do-zaniku-znaczenia) emotikonami, ale nie zastanawiałem się nad tym za dużo. Myślę, że to pożyteczne wzbogacenie interpunkcji, przynajmniej w części rejestrów.

A samo podejście "fonetyczne" (z poprzedniego postu) też niezłe, kocham <v>, rozwiązuje kupę problemów, a do tego stanowi pomost do zamiany <w> na <v>.

Też ogromnie je lubię; pomost mogłoby stanowić pod warunkiem nieusunięcia <f>.

Prawie całkiem nie ma poczucia dyskomfortu. Jedyne co, to może takie "poszukujoncy" - być może lepiej byłoby ujednolicić to w drugą stronę, tworząc warianty z glajdem nosowym dla każdej samogłoski. Byłoby to zgodne z gestaltem, a także dawałoby piśmu ładny oryginalny sznyt

Szczerze mówiąc, też nie jestem w pełni usatysfakcjonowany tym rozbijaniem ,,nosówek", zwłaszcza tam, gdzie prowadzi to do nagromadzenia kresek (wszys'kie czasowniki na -ońć). Myślałem o tym, żeby zastosować jakiś marker homorganicznej nosowej, ale nie miałem pomysłu, co by to mogło być. No i czy byłoby to takim postępem w stosunku do zapisu <ą ę>? Staram się też zbalansowąć wprowadzanie i usuwanie diakrytyków.

I jedyny mój jeszcze zarzut  to <łikend>. Mimo wszys'ko <łi> wygląda dla mnie koszmarnie. Nie można by tego u z falką tam użyć?

Zostało ono wprowadzone, żeby wyeliminować etymologię. Oczywiście reguła — <ŭ> zawsze przed /i/ jest do pomyślenia, tylko że to kolejna komplikacja. Zresztą ja uważam te wszys'kie pozycyjne reguły (szczególnie h/ch, ł/ŭ) za dalece suboptymalne i chyba przejściowe, najlepiej byłoby pisać wszędzie ten sam znak, ale myślę że byłby za duży opór dla takiego rozwiązania, dla Polaka <bżuh> to za duży ikonoklazm.

Ale to generalnie świetny system, dobrze mu życzę.

Qapla'!

[Noqa]

Trzykropek sugeruje pauzę, tymczasem zdanie urywane jest tego przeciwieństwem, wydarzenie czy nowa myśl pojawia się jeszcze zanim zdąży się całkiem wyartykułować poprzednie.
W angielskim oznacza się to chyba myślnikiem po zdaniu. To co prawda mało niezbędne, ale chyba na tym samym poziomie, co oznaczanie zawieszenia wypowiedzi. (trzykropkowo)

Z emotikonami jest problem, np. na granicy zdania oraz przy nawiasach. Do zobaczenia jutro . potrafi wyglądać kiepsko przy większym nagromadzeniu diakrytyków, lecz wersja bez kropki w ciągu zdań daje wrażenie pewnego nierozdzielenia, zaś emotikona po kropce, przynajmniej w moim odczuci znaczy coś innego (Połączona ze zdaniem jest jego modyfikatorem, po zdaniu raczej niezależnym "predykatem").
I jest też to
Wybacz, być może zaczynam po twojej ortografii oczekiwać rozwiązania wszystkich pet peeves