פולִסקִי עברית / Polski IwritWziąłem sobie łońskiego roku monograf z hebrajskiego i właśnie się uczę na zaliczenie, a w międzyczasie wpadł mi całkiem rozsądny system zapisu polskiego. Zgodnie z manierą jidyszową - aczkolwiek mocno zmodyfikowaną - samogłoski zaznaczamy wszystkie. Zapis jest fonetyczny, tzn. ignoruje historyczne oboczności typu o:ó, ch:h. Wykorzystuje znaki masoreckie do oznaczania palatalizacji lub jej braku, dagesz do rozróżniania bezdźwięcznych-dźwięcznych szumiących, a ajin jest w roli znacznika nosowości. Poza tym jest dosyć wiernie duchowi alfabetu hebrajskiego.
א [e], אע [ę] -
olepב [v], בּ [b] -
wiecג [g] -
gmielד [d] -
dolotה [a] -
jeו
- , וּ [u], וע [ǫ] - wów
ז [z] - zaiń
ט [č], טֹ [d͡ž] - czort
י [j], [i], [y]: jeżeli poprzedzająca spółgłoska ma pod sobą samogłoskowy znak palatalizacji = [i] (np. בִּילו 'biło'), jeżeli znak depalatalizacji = y (np. בְּילו 'było'), niepoprzedzony żadnym znakiem lub bez znaku pod sobą = [j] - jać
ך - - kop
ל [w] - łomiedź
ם [m] - mam
ן [n] - nyń
ס [s] - zmiech
ע [~] - oń
ף [p], פּ [f] - piej
ץ [c], ץֹ [dz] - cedzi
ק [k] - kap
ר [r] - rzesz
ש [š], שׁ [ž] - szyn
ת [t] - tów
ִ ['] - znak palatalizacji
ְ [-] - znak depalatalizacji
Przykład / פשְיקלהד
בשְיסצְי לוּדִא רוצוע סִא בולִנִי י רוּבנִי פוד בזגלִאעדאם סבאי גודנוסִתִי י סבְיך פרהב. סוע ונִי ובּדהראנִי רוזוּמאם י סוּמִאנִאם י פובִיננִי פוסתאעפובאתִ בובּאץ יִננְיך ב דוּכוּ בּרהתארסתבה.
Btw były języki słowiańskie zapisywane tymże pismem: klik (https://en.wikipedia.org/wiki/Knaanic_language).
Problem w tym, że dochowały się tylko szczątkowe inskrypcje. Za to jiddysz w sumie fonetykę (gdyby tylko!) miał dość mocno zeslawizowaną i superbogatą literaturę.