Język Berimański to mój drugi romlang. Na razie macie tekst (Ojcze nasz). Ciékawe, ile z niego uzyskacie informacyj na temat języka.
Pegâr d'oue, jea eros keajêjl.
Nuẽm tue soquâre,
Reagg tue eazz,
Jeã tarr et jeã keajêjl.
Tue pĩn coucazazą̂ns oue dea eozz,
Et tue quolelp ou d'oue quynkeon.
Tea oue so d'oue quynkeon.
Nuẽ cỹgeosêjê oue jeã reã,
Sed salêlv oue ab mâl.
IPA:
/biɡɑ dəowe hea eʀos ɡɛahəl
nʷẽm dʷe zokʷɑʀe
ʀɛaɡ dʷe ɛaz
hɛ̃ã daʀ et hɛ̃ã ɡɛahəl
dʷe bĩn ɡoukazazɑ̃ns owe dɛa eoz
et dʷe ɡʷowelp ou dəoue ɡynkeon
nʷẽ ɡỹɡeosəhə owe hɛ̃ã ʀɛ̃ã
zet zawəlv owe apmɑw/
Fajny rozwój *r, i interwokalicznego *d do /g/, widzę mamy udźwięcznienie wszystkiego wszędzie, dzikie labializacje i nazalizacje. Ze znalezionych przeze mnie kognatów to widzę imię, jesteś, ziemię, złego, ale, i. Ciekawa konstrukcja dzierżawcza, fajny, hiszpański rozwój /j/ do /h/ (a z czego owo /j/?). Ciekawie się zapowiada, bardzo ciekawie wyszedł!
Dla mnie to brzmi jak jakaś mieszanka starofrancuskiego i portugalskiego.
Na razie na temat fonetyki. Język ten od łaciny przeszedł znaczące zmiany, m.in. dwie lenicje, kilka wypadnięć samogłosek, zamaskowanych epentezami i fonemizacjami. W niektórych pozycjach pojawia się t, d > k, liczne nasalizacje i labializacje, udźwiękowienie nagłosowe i kilka umlautów. J, wymawiane /h/, pochodzi z wielu źródeł, m.in. ī > iə > ja > jea, rozbicia dyftongów, czasem nawet przetrwało oryginalne łacińskie. Niedługo krótko coś o gramatyce.
Które przetrwały?
Te w nagłosie przetrwały, inne sporadycznie.