Nowy Język Staropolski

[poloniok]

Bardziej myślałem o <a> dla a jasnego i <á> dla a pochylonego.

Przecież a pochylone występuje więcej w języku niż a jasne

(Chce tylko omijać za dużo kresek w języku)

[poloniok]

Liczba pojedyncza
ja  > ja [jɒ]
ty > ty [tɨ]
on/ona/ono > ji, já, je [ji, jä, jɛ]

Liczba podwójna
my dwa > wie [vʲjɛ]
wy dwa > wá [vä]
oni dwa > já, ji, ji [jä, ji, ji]

Liczba mnoga
my > my [mɨ]
wy > wy [vɨ]
oni/one > ji, je, já [ji, jɛ, jä]

[poloniok]

Mam pomysł:

https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Slavic_interrogatives,_demonstratives_and_indefinites

Co jak stworzymy z tych słów słowa z polską barwą?

np. *kъgda

Wczesniej w staropolsim "kiegdy", teraz "kiedy". Tak samo możemy stworzyć słowa jak np. *tъgda, co (jak myślę) "tegdy" (dzisiejsze "tedy") by znaczyło.

[poloniok]

Konjugacja słowa: byci

ja jeśm
ty jeś
ji, já, je jeść

wie jeswie
wá jesta
já, ji, ji jescie

my jesmy
wy jescie
ji, je, já sąć

https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Slavic/byti

Nie jestem mistrzem z proto-słowiańskiego, dlatego pytam zawsze o poprawność tych form

[Siemoród]

Konjugacja słowa: byci

ja jeśm
ty jeś
ji, já, je jeść

wie jeswie
wá jesta
já, ji, ji jescie

my jesmy
wy jescie
ji, je, já sąć

https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Slavic/byti

Nie jestem mistrzem z proto-słowiańskiego, dlatego pytam zawsze o poprawność tych form

Ja bym zmiękczył to s do jeświe, jeśta, jeśmy, jeście.

[Obcy]

W jeście zmiękczenie jest obowiązkowe. Poza tym w zachodniosłowiańskich w 3.os. były jako równoważne odnotowane formy z końcowym jerem twardym, stąd właściwie to może być i jest, i jeść (tyle że jeść szybko odpadło), forma je też jest odnotowana, ale w sensie zaprzeczenia nie je. Z sąć mam spore wątpliwości – chociaż to poświadczono, to jednak ma raczej znaczenie są + ci. W historii polszczyzny chyba było tylko są. Jesmy jest ok, bo było odnotowane, zanim się zmieniło na jeśmy. Natomiast co do form liczby podwójnej, to najstarsza odmiana to raczej jeswa, jesta, jesta. Co do byci, to chyba to -i odpadło jeszcze w epoce przedpiśmiennej, ale mimo to w najstarszej poezji ze względów rytmicznych występują formy z -ci.

[Obcy]

Doppelpost. Moja propozycja to przywrócić stare imiesłowy współczesne – robię (r.m.), robięci/robięcy (r.ż.), a także stare imiesłowy uprzednie – zrobiw (r.m.), zrobiwszi/zrobiwszy (r.ż.). I oczywiście usunąć to śmieszne ł z form zjadłszy, przyszedłszy. Imiesłowy teraźniejsze czynne typu wiadomy i imiesłowy przeszłe bierne typu upadły rzecz jasna też do ożywienia.

[poloniok]

ja jeśm
ty jeś
ji, já, je je(st)

wie jeswa
wá jesta
já, ji, ji jesta

my jesmy
wy jeście
ji, je, já są

Pytam się tylko o te "ji, já, je" czy na prawdę używane było w polskim i czy teraz byci lub być się pisało

EDIT:

Według http://jezykotw.webd.pl/f/index.php?topic=264.0 było wa jeswa i wy jesta

[Obcy]

Co do zaimków, to było w mianowniku "jen" (dziś "on"), a nie "ji". "Ji" to był biernik. No i było praktycznie używane tylko "być", bo -i odpadło wcześnie.

EDIT: Więcej ciekawych informacji i inspiracji tu. (wymaga rejestracja np. z Fejsa)

[poloniok]

Dobra, ale "jen" to męska forma, co żenska i nijaka?

I co do liczby podwójniej i mnogej trzeciej osoby?

[Obcy]

Dobra, ale "jen" to męska forma, co żenska i nijaka?

I co do liczby podwójniej i mnogej trzeciej osoby?

Malutko informacji o formie żeńskiej i nijakiej i całej reszcie, ale formy są poprawne (do staropolskiego jen to nie mam wątpliwości).

Spróbuj szukać jeszcze tu. Jednak ślady s-c-s raczej wskazują na to, że już bardzo dawno musiał odpaść mianownik, chociaż z drugiej strony w s-c-s forma podwójna i forma mnoga mianownika od *jь zazwyczaj istniały. Wniosek: odnotowano w polszczyźnie raczej on, ona, ono, ona, one, one, oni, ony, ona (ja nie kreskuję "a", jakby coś) :/ Więc głosuję przeciw.

[Obcy]

Na pocieszenie: tu też niezły bajzel odnośnie do form zaimków liczby podwójnej  :-P Wniosek tylko taki, że poświadczony zaimek 1.os.podw. to był wa i tyle (EDIT: chociaż kaszubski ma dla 1. osoby jakieś ma, a wa to 2. osoba)...

[poloniok]

To co teraz, używać formę jen/etc. czy on/etc.?

[Obcy]

Already in Old Church Slavonic, the nominative forms of this pronoun had mostly fallen out of use, and were supplanted by reflexes of *onъ ‎("that over there") and *tъ ‎("this, that"). It's not certain whether this had already happened within Proto-Slavic but it is likely.

Właśnie większość naukowców twierdzi, że wyparcie mianownikowych form *jь już zaszło na etapie późnoprasłowiańskim, to raczej więc nie używano tych form nawet, gdy można już mówić o początkach polskiego. Co do "jen", to jeszcze w staropolszczyźnie było "jenże" – "który" (więc "jen" być może jakąś analogią do "ten", skoro w bierniku było z pewnością "ji", zanim w polskim była kategoria żywotności).

[poloniok]

ja jeśm
ty jeś
on/oná/ono jest (pos.), je (neg.)

wá jeswá
wy jestá
ona/onie jestá

my jesmy
wy jeście
oni/one są

Pasuje?

Poza tym: Onego brata czy Jego brata?