Na sam początek alfabet:
Aa - [a]
Āā - [aː]
Ãã - [ã]
Ææ - [ʲæ]
Ǣǣ - [ʲæː]
Bb - [b ]
Cc - [χ]
Çç - [ç]
Ӏ' - [ʔ]
Ee - [ʲe]
Ff - [ɸ]
Gg - [g]
Ĝĝ - [ɣ]
Hh - [x ]
İi - [ʲi]
Īī - [ʲiː]
Jj - [j], [ʲ]
Kk - [k]
Ll - [l]/[ɫ]
Mm - [m]
Nn - [n]
Oo - [o ]~[ɤ]
Pp - [p]
Rr - [ʁ]
Ss - [s ]
Tt - [t]
Þþ - [θ]
Uu - [u ]
Ūū - [uː]
Ůů - [ŭ]
Vv - [ʋ]
Ww - [w], [ʷ]
Ŵŵ - [ɰ]
Dodatkowo prawie każda spółgłoska może myć długa (na piśmie zaznacza się to podwojeniem bukwy). Akcent jest ruchomy pod względem morfologicznym, ale zasady akcentuacji są proste: akcent pada na pierwszą sylabę, a jeśli jest samogłoska długa, to pada na nią. Jeśli są dwie samogłoski długie, to akcent pada na tę pierwszą.
Język został urobiony z języka praceltyckiego. Lud używający ten język oddzielił się od reszty języków celtyckich, i zbytnio nie miał kontaktu z innymi językami. Użytkownicy żyli początkowo w o otoczeniu plemion germańskich, potem słowiańskich i germańskich. Nie wiem, gdzie ich umieścić, ale pewnie gdzieś na terenie naszych Niemczech będą żyli. Nazwa własna języka to Jahhe Çæivūs - Język Ludzi.
Kwonjetsů
No nareszcie ^.^
Weź parę słów podaj, zdanie, przykładowe formy gramatyczne i.... przemiany fonetyczne :D
Na razie dam tylko liczebniki:
1. ānů
2. vvwo (m.) vvæi (f.)
3. þri (m.), þihres (f.)
4. cæþveres (m.), cæþehres (f.)
5. cjãce
6. vvæss
7. sæcã
8. ůcū
9. nůvã
10. 'ækã
11. ānůvækã
12. 'ovækã
13. þrivækã
14. cæþverevækã
15. cjãcævækã
16. vvæssvækã
17. sæcãvækã
18. ůcūvækã
19. nůvãvækã
20. vvwovækã
21. vvwovækã c ānů
22. vvwovækã cæ vvwo
23. vvwovækã þ þri
24. vvwovækã c cæþveres (m.), 'ovækã c cæþehres (f.)
25. vvwovækã c cjãce
26. vvwovækã cæ vvæhs
27. vvwovækã s sæcã
28. vvwovækã c ůcū
29. vvwovækã cæ/c nůvã
30. þrǣikãþes
40. cæþvervækã
50. cjãxkãt
60. vvæsskãt
70. sæсamůkãta
80. ůcūkãta
90. nůvãkãta
100. kãtã
200. vvwo kãtano
300. þri kãtanã
400. cæþveres kãtanã
500. cjãce kãtanã
600. vvæss kãtanã
700. sæcã kãtanã
800. ůcū kãtanã
900. nůvã kãtanã
1000. mǣiljů
A co do przemian, nie marzcie nawet o nich :P
Jak zwykle Dynozaur je ma, ale fajnie by było, gdybyście się jeszcze trochę pogłowili :D
Okej, dajemy jedziemy z gramatyką.
Zaimki. Co ciekawe, zaimki są mniej więcej regularne. Zostały podpięte pod odpowiednie deklinacje rzeczowników, aczkolwiek w pewnym momencie doszło do jednego wielkiego "burdello bum bum" i wkradły się pewne nieregularności.
«ja»
Mianownik: jeců
Dopełniacz: jeci~mænæ
Celownik: mæ
Biernik: mævã
Narzędnik: jecū
Miejscownik: jecæi
Wołacz: -
Ablatyw: mæ'
Partytyw: jecī
«ty»
Mianownik: tū
Dopełniacz: twonů
Celownik: twonæi
Biernik: þænæ
Narzędnik: twonæ
Miejscownik: twoni
Wołacz: tū
Ablatyw: twone
Partytyw: twonu
«on»
Mianownik: jemjã
Dopełniacz: jemjanů
Celownik: jemjanæi
Biernik: jemjanjã
Narzędnik: jemjanæ
Miejscownik: jemjani
Wołacz: jemjã
Ablatyw: jemjane
Partytyw: jemjã
«ona»
Mianownik: çǣi
Dopełniacz: sů
Celownik: çæi
Biernik: çǣim
Narzędnik: çǣi
Miejscownik: çǣi
Wołacz: çǣi
Ablatyw: çǣi
Partytyw: su
«ono»
Mianownik: çæi
Dopełniacz: çæjæis
Celownik: çæjæi
Biernik: çæi
Narzędnik: çǣi
Miejscownik: çǣi
Wołacz: çæi
Ablatyw: çǣi
Partytyw: çæjæis
Resztę skończę, jak wstanę. Trzeba jeszcze liczbę podwójną oraz inkluzyw i ekskluzyw (dla podwójnej też!).
Rozbieżność w 1 os. na tematy jec- i mæ- były do przewidzenia. Me gusta.
Ale dlaczego zaimki 3 osoby są takie długie (wyjąwszy rodzaj żeński)? Z tego co kojarzę, nie pomnę nazwiska tego językoznawcy, ktoś postawił teorię, że najczęściej używane leksemy będą jednocześnie najkrótszymi. W myśl tej zasady zawsze staram się, by formy związane z 3os. były najkrótsze, a z 2 os. najdłuższe. Ale może tylko tak marudzę.
Cytat
jemjã
Chłopcze, weźże to skróć O.O
CytatAle dlaczego zaimki 3 osoby są takie długie (wyjąwszy rodzaj żeński)? Z tego co kojarzę, nie pomnę nazwiska tego językoznawcy, ktoś postawił teorię, że najczęściej używane leksemy będą jednocześnie najkrótszymi. W myśl tej zasady zawsze staram się, by formy związane z 3os. były najkrótsze, a z 2 os. najdłuższe. Ale może tylko tak marudzę.
Niby tak, ale to tylko tendencja; w łacinie w 3 os. równie powszechne co
hic-haec-hoc było przecież
ille-illa-illud i inne zaimki dwusylabowe.
Czy ç:s to jakaś ciekawa morfonologiczna alternacja keltskiego? :)
Brakuje mi w tym celtyckich mutacyj nagłosowych, np.
Irlandzki: 100 - céad, 200 - dhá chéad
Walijski: 100 - cant, 200 - dau gant
A tutaj jest niezmienne kãt-.
Moim zdaniem te wymiany nagłosowe to jedna z najważniejszych rzeczy, które powinien mieć celtlang.
Swoją drogą, skąd wziął się partytyw? I partytyw zaimków osobowych? Chyba mało użyteczna forma...
A czy ta mutacja nie jest charakterystyczna dla celtyckich insularnych? Jeżeli opisujemy paradygmant, to podajemy wszelkie formy. Nawet te mniej używane (jak wołacz dla nazw przedmiotów)
Cytat: Alfrún Trollsdóttir w Luty 10, 2012, 16:01:45
A czy ta mutacja nie jest charakterystyczna dla celtyckich insularnych? Jeżeli opisujemy paradygmant, to podajemy wszelkie formy. Nawet te mniej używane (jak wołacz dla nazw przedmiotów)
No tak, zapomniałem, że tutaj zaimki dostały rzeczownikową odmianę, więc odmieniają się wg paradygmatu (gdyby miały nieregularną, własną odmianę, tak jak w słowiańskich, to mogłoby któregoś przypadka brakować [np. u nas zaimki nie mają wołacza]).
A co do insularnych - nie wiem, w sumie możliwe. Ja na celtlangach znam się bardzo słabo, więc nie znam genezy tych wymian.
Cytat: Alfrún Trollsdóttir w Luty 10, 2012, 10:28:48
Rozbieżność w 1 os. na tematy jec- i mæ- były do przewidzenia. Me gusta.
Ale dlaczego zaimki 3 osoby są takie długie (wyjąwszy rodzaj żeński)? Z tego co kojarzę, nie pomnę nazwiska tego językoznawcy, ktoś postawił teorię, że najczęściej używane leksemy będą jednocześnie najkrótszymi. W myśl tej zasady zawsze staram się, by formy związane z 3os. były najkrótsze, a z 2 os. najdłuższe. Ale może tylko tak marudzę.
Ogólnie rzecz biorąc, zaimki trzeciej osoby rodzaju męskiego są opuszczane. Więc nie są aż tak często używane. Czasownik 3 os. jest domyślnie męski.
Cytat: Mcisław Ruthenia w Luty 10, 2012, 11:47:57
Cytat
jemjã
Chłopcze, weźże to skróć O.O
Dwie sylaby, cztery głoski ['jemʲã]
Cytat: Towarzysz Mauzer w Luty 10, 2012, 13:01:59
Czy ç:s to jakaś ciekawa morfonologiczna alternacja keltskiego? :)
«ç» pochodzi od *s' (międzyinnymi, co za dużo, to wam nie zdrowo)
Tak jak oboczność w norweskim? skj, sj, kj > /ç/ przed przednimi samogłoskami. Nic oryginalnego. Takie same ś jest chyba w wyrazie sino i Hiroshima? To może jeszcze masz sl /szl/?
Co do Hirosimy, trudno stwierdzić: japońskie [ɕ] to coś o wiele bardziej palatalne niż polskie [ɕ], ale to wciąż nie [ç].
Jak kiedyś to zobrazowałem:
(http://img854.imageshack.us/img854/2186/7020110720144006.jpg)
Cytat: Alfrún Trollsdóttir w Luty 12, 2012, 14:45:03
Tak jak oboczność w norweskim? skj, sj, kj > /ç/ przed przednimi samogłoskami.
Serio? skj, sj wymawia się /ç/, a nie /ʃ/, np. w "skjegg"? Nie sądzę...
Cytat: Fēlēs w Luty 12, 2012, 15:25:43
Jak kiedyś to zobrazowałem:
Eh, zawsze jak widzę takie tabelki, to stwierdzam, że u mnie coś jest chyba nie tak z anatomią. Kto u licha wymawia /ʃ/ CZUBKIEM języka?! U mnie przednia część języka (ale nie czubek) jest przy podniebieniu twardym, a czubek jest dalej z przodu, może nawet dotykać zębów w pozycji podobnej do /θ/, tylko nie blokuje przepływu powietrza. Czyli /s/ i /ʃ/ u mnie różnią się nie tym, że język jest bardziej z przodu / z tyłu, tylko że inną częścią dotyka góry. A jeśli chodzi o przód-tył, to nawet przy /ʃ/ jest trochę bardziej z przodu, tak jak mówiłem, jak przy /θ/.
Sprawdziłam w podręczniku. Rzeczywiście. Skj to sz, asymilacja leci s + kj > sz.
Polskie Forum Językotwórców- uczy i bawi.
Cytat: Mcisław Ruthenia w Luty 12, 2012, 16:14:19
Polskie Forum Językotwórców- uczy i bawi.
http://www.youtube.com/watch?v=vD8NzGPdJ94
Cytat: Alfrún Trollsdóttir w Luty 12, 2012, 14:45:03
Tak jak oboczność w norweskim? skj, sj, kj > /ç/ przed przednimi samogłoskami. Nic oryginalnego. Takie same ś jest chyba w wyrazie sino i Hiroshima? To może jeszcze masz sl /szl/?
No nie do końca... Ale tę wiedzę pozostawię sobie ;]