Pewnie będę nudny, ale też mam swój projekt polskiej cyrylicy.
U mnie założenie jest takie, że używamy od samego początku, pod wpływem Wiślan, którzy próbowali ją wprowadzić w IX wieku.
Podstawą dla polskiej cyrylicy jest SCS.
а – a
б – b
в – w
г – g
ѓ – h
д – d
ѕ – dz
е – e
ж – ż
з – z
и – i
й – j
і – i
к – k
л – ł
м – m
н – n
о – o
ó – ó
п – p
р – r
с – s
т – t
у – u
ф – f
х – ch
ц – c
ч – cz
ш – sz
щ – szcz
ъ – ″
ы – y
ь – ′
ѥ – je, ie
ё – jo, io
e̋ – jó, ió
ю – ju, iu
я – ja, ia
ѧ – ę
ѩ – ję, ię
ѫ – ą
ѭ – ją, ią
ѯ – x
Wieloznaki:
ль – l
ля – la, лѥ – le itp.
лія – lia, np. folia
ѕь – dź
ѕя – dzia, ѕѥ – dzie itp.
ць – ć
ця – cia, цѥ – cie itp.
ція – cja, np. policja
рь – rz
ря – rza, рѥ – rze itp.
рі – ri w zapożyczeniach, np. ring
рія – ria, np. historia
нь – ń
сь – ś
зь – ź
Zastosowanie liter dla „i” zgodnie z rosyjskim do 1918: „і” występuje przed literą jotowaną w połączeniach typu np. -ія, „и” w pozostałych przypadkach.
W miejscu „h” powstaje „ѓ” z uwagi na etymologiczne pokrewieństwo z „g”.
„Ó” zostaje tak samo jak OTL, jako relikt po iloczasie (z tego co pamiętam, to żaden język używający cyrylicy go nie miał, ze słowiańskich mają go tylko czeski i słowacki), w końcu jeszcze do XIX wieku używaliśmy „é” jako „i”, a do XVIII wieku „á” jako „o”.
Konieczny jest też znak dla połączenia „jó” i „ió”, tu są dwie wersje, „е” z podwójnym akutem wzorem węgierskich „ő” i „ű” lub z tremą i dodatkową kreską.
Znak twardy podobnie jak w rosyjskim, do oddzielania przedrostków i liter jotowanych, np. zjadł – зъядл, objawić – объявиць.
Litera „ѯ” byłaby używana do XIX wieku w wyrazach także rodzimych wzorem OTL litery X, w wyrazach jak ѯѩство – xięstwo, ѯѭжѧ – xiążę itp.
Z innych obcych liter, to „ѱ”, „ѡ”, „ѳ” i „ѵ” też zanikają jak w innych językach używających cyrylicy.
Próbka:
Ѥще Польска нѥ згинѧла,
Кѥды мы жиѥмы,
Цо нам обца прѥмоц взѩла,
Шаблѫ одбѥрѥмы.
Марш, марш, Дѫбровски,
З зѥми влоскѥй до Польски,
За Твоим прѥводем
Злѫчим сѩ з народем.
